[END] Violent Venus 3P 4P+! พันธะร้อน ซ่อนรัก [NC18+][HOT]

บทนำ

ความคิดที่สวนทาง

PLEASE KISS LIKE YOU DID IN THE PAST

PLEASE HUG ME LIKE YOU DID IN THAT DAY
PLEASE… LET ME GO

คุณเคยกลัวอะไรมากๆหรือเปล่า?

แมงมุม? งู? หนู? ปีศาจ?

ฉันก็เหมือนกับคุณ...

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดไม่ใช่งู หรือปีศาจอะไรทั้งนั้น

เพราะมันคือ...

แฟนของฉันยามที่อยู่บนเตียง

เพียะ!!!

“อึก อ้าห์ ไม่!! หยุดซักที!!” เสียงหวดเส้นแส้คมฟาดลงบนผิวกายบางอย่างรุนแรง รอยแส้บาดผิวกายบางจนขึ้นเป็นสีแดงนูนตามรอย ใบหน้าหวานเอ่อนองไปด้วยน้ำตาเต็มหน้า ปากอวบอิ่มที่เคยเป็นสีชมพูอ่อนตอนนี้กลับกลายเป็นสีแดงช้ำเพราะโดนอีกคนขบเม้มเป็นเวลานาน มือหยาบบีบเค้นหน้าอกนุ่มอย่างเอาแต่ใจไม่สนใจเลยว่าคนใต้อาณัติจะแสดงสีหน้าเจ็บปวดมากแค่ไหน “ฮึก อ่ะ...เทวะ ได้โปรด”

"ไม่ร้องสิครับ..."

“อื้อ...” ร่างบางหลับตาแน่นส่งเสียงประท้วงอยู่ในลำคอ เรียวลิ้นของหนุ่มผมสีปีกกายังคงเกี่ยวกระหวัดพัวพันกับลิ้นอุ่นนุ่มของเธออย่างลึกซึ้ง มันดูดดื่มราวกับว่าเขาคิดจะกลืนกิน เรี่ยวแรงที่เคยมีเริ่มหดหาย... ร่างสูงบีบเค้นหน้าอกสวยอย่างใจเย็นแม้ว่าอารมณ์ในอกจะร้อนรุ่มจนแทบจะแผดเผาห้องได้ก็ตามที มือบางพยายามจะร่างแกร่งตรงหน้าออก ทว่าร่างสูงก็เป็นดังภูผาแกร่งที่ไม่ขยับเคลื่อนไม่ว่าเธอจะรวบรวมแรงทั้งหมดผลักไสเท่าไหร่ก็ตาม

เรี่ยวแรงเริ่มเหือดหายจนมือบางเริ่มลดแรงดันลง เปลี่ยนมาเป็นกอดคอแกร่งไว้หลวมๆ ริมฝีปากร้อนจัดตามกดจูบแนบสนิท และร่างบางกำลังจะขาดอากาศหายใจเข้าไปทุกที ถ้าภายในไม่กี่วินาทีนี้เขายังไม่ยอมถอนจูบออก...เธอก็คงขาดอากาศตายอย่างแน่นอน

“อึก เท อ๊า....อ๊ะ มะไม่...”เหมือนเขาจะรับรู้ว่าร่างสวยกำลังต้องการอากาศเพียงใด เขาจึงละริมฝีปากไปไซร้ซอกคอขาวของร่างบางแทน กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กผสานกับกลิ่นกายเฉพาะของร่างบางทำให้แก่นกายเริ่มแข็งจนปวดหนึบแล่นเข้ามาในกายของเขาทันที เขาจูบที่คอสวยเบาๆพลางสลับกับการประทับรอยสีกุหลาบ นั่นทำให้ลีลาหอบหายใจก่อนจะร้องห้ามด้วยน้ำเสียงสั่นระริก ปลายลิ้นเรียวที่ลากผ่านใบหูลงไปตามลำคอระหงและหน้าอกขนาดพอดีตัวทำให้ร่างบางรู้สึกวูบวาบจนหลุดครางหวาน

“อ๊ะ...อ๊า เจ็บ” ร่างบางร้องลั่นเมื่อนิ้วร้ายของร่างสูงตรงหน้าเลื่อนไปแตะที่กลีบกุหลาบบางก่อนจะสอดเรียวนิ้วเข้าไปหนึ่งนิ้ว แม้จะยังไม่ได้ขยับแต่ความเจ็บปวดทำร้ายเธอได้สำเร็จจริงๆ น้ำตาไหลคลอหน่วยตาทันทีที่ความเจ็บปวดแทรกเข้ามา

เทวะแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างพอใจ ทุกครั้งที่เขาเห็นใบหน้าแสดงถึงความทรมานของแฟนสาว เขามักจะรู้สึกดีจนแทบจะหยุดไม่ได้ หัวใจมันเต้นกระหน่ำอย่างตื่นเต้น ความคับแน่นที่บีบรัดนิ้วของเขาอยู่ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าหากเขาแทรกกายเข้าไปในตัวของเธอแล้วมันจะยอดเยี่ยมมากแค่ไหน

เขาเริ่มเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นจากหนึ่งเป็นสอง และสาม ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ มือแกร่งเร่งขยับดึงนิ้วเข้าออกอย่างใจเย็นราวกับมองไม่เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความต้องการของหญิงสาว

“ลีน วันนี้เทขอนะ...” เสียงแหบพร่าของเขาทำให้ลีลาเบือนหน้าไปอีกทางด้วยความอาย 

ติ๊ด ติ๊ด

“ชิ! ใครแม่งมาขัดเอาตอนนี้วะ!” ร่างสูงกระชากผ้าห่มไปคลุมร่างบางที่นอนน้ำตาเปื้อนหน้าบนเตียงอย่างหงุดหงิด เมื่อจู่ๆโทรศัพท์ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะดังขัดจังหวะรัก กลับส่งเสียงขึ้นมาเสียดื้อๆ

 ตื้ด

        “ฮัลโหล!! นี่ใคร” เสียงกรุ่นไปด้วยความโกรธกรอกผ่านโทรศัพท์ไปอย่างหงุดหงิด มือแกร่งไม่ละไปจากร่างกายบอบบางใต้ผืนผ้าเลยแม้แต่น้อย

        (นี่กูเอง ราชัน มึงไปอยู่ที่ไหนเนี่ย พ่อแม่งจะฆ่ากูอยู่แล้ว รีบกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้ แม่รออยู่!) เสียงโวยวายจากปลายสายทำให้คนเป็นพี่ต้องเบ้หน้าเหยเก ให้ตายเถอะ! จะเสียงดังไปไหน

        “ชิบ! เออๆ ฝากบอกแม่ให้ด้วย กูกำลังแต่งตัวอยู่” แต่งตัวให้เมียน่ะนะ 

(แต่งตัวห่าเหวอะไรนักหนาวะ รีบ! ถ้าพ่อตัดบัตรกู มึงแม่งรับผิดชอบเลย!)

“เออน่า เดี๋ยวกูจ่ายให้” เขาลูบมือไปตามหุ่นรูปเอสไลน์ของลีลาอย่างใจเย็นโดยที่สาวเจ้ายังสะอื้นไม่หยุด ผิวกายบางมีรอยสีม่วงช้ำกระจายอยู่ประปราย บางรอยก็รอยเก่า บางอันก็เพิ่งเกิดใหม่ ถ้าถามว่าทั้งๆที่โดนเขาเล่นซะขนาดนี้แล้วทำไมเธอไม่ยอมหนีเขาไป ง่ายๆก็คือ...เธอโคตรจะ "รัก" เขาเลยไง หรือถ้าจะให้พูดตรงตัวก็คือลีลาเองก็ไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่หรอก หึๆ

(ฝากบอก ยัยเอ๋อ เมียแกด้วยว่าส่งรายงานเจ้สาริตามาให้หน่อย ขี้เกียจคิดละ)

        “ลีน... วันนี้ฉันไม่อยู่ห้องนะ” เขาละมือจากร่างกายนุ่มนิ่มอย่างเสียดาย จะว่ายังไงดีล่ะ ทั้งๆที่วันนี้ตั้งใจว่าจะจัดหนักกับเมียสุดที่รักซะหน่อย ดันลืมไปซะได้ว่ามีนัดกับแม่บังเกิดเกล้า แล้วก็สาวเซ็กซี่เจ้าของตำแหน่งดาวคณะนิเทศศาสตร์ผู้หญิงที่เข้าขากับเขาได้ดีที่สุดในตอนนี้ ถ้าไปบอกใครก็คงไม่อยากจะเชื่อกันทั้งนั้นว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่าง ‘เทวะ’ เทวกรณ์ ประทักษินา จะกลัวแม่ขึ้นสมองและตอนนี้ยังมีเรื่องน่าอึ้งกว่านั้นคือเขาไม่เคยได้เสียบเมียตัวเอง!! ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำหรอกนะ เพียงแต่ว่า...เขาอยากจะเก็บเธอไว้ให้นานมากที่สุด เพราะยังไงซะเธอก็เป็นทั้งเพื่อน ทั้งคนรัก เขาไม่อยากจะฟันเธอแล้วทิ้งเหมือนคนอื่นๆ ทุกวันนี้เลยได้แค่แทะเล็มอยู่แบบนี้ไง! ถึงวันนี้เขาจะเล็มแรงไปหน่อยก็เถอะ

        อีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อยากจะมีอะไรกับลีน... ลีลา คุณภรรเมียสุดที่รัก เพราะรสนิยมเรื่องบนเตียงที่มันรุนแรงกว่าชาวบ้านชาวช่องเขาหลายขุม ยิ่งได้ลีลาที่เป็นพวกเดียวกันแล้ว คงไม่ต้องคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงที่ทำให้เพลย์บอยเสร็จแค่ลูบภายนอกได้น่ะ..ธรรมดาที่ไหน! แล้วอีกอย่างที่สำคัญที่สุดก็คือเมื่อวันก่อนแผลยังไม่หายดีเลย วันนี้เขาก็เริ่มหาแผลใหม่มาให้เธออีกแล้ว หลังจากนี้เขาคงจะต้องไปหายาหรือครีมทาผิวอะไรประมาณนี้มาเพิ่มให้เธอหน่อยแล้วมั้ง? แต่ถ้ากับผู้หญิงคนอื่นนี่ก็อีกเรื่องล่ะนะ  พวกเธอจะเป็นยังไงก็ช่าง แน่นอนว่าคนอื่นที่ว่านั้นหมายถึงแม่สาวร้อนรัก ดาวคณะนั่นด้วย หึๆ แต่ขอให้เมียเขายังสวยเหมือนเดิมก็พอ โอเค~! เขารู้ว่าบางทีเขาอาจจะดูล่องลอยเป็นเจ้าชายอิสระไปหน่อย หรือว่าเจ้าชู้จนไม่น่าจะมีแฟนได้ แต่ว่าคงไม่มีใครเชื่อว่าเขากับเธอคนนี้คบกันมาได้เกือบสองปีแล้ว

        แต่เข้าใจไม่ผิดหรอก เรื่องที่เขานอกกายเธอนั้นมันนับแทบไม่หวาดไม่ไหว แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ยิ่งตอนนี้เขากำลังติดใจรสรักของผู้หญิงคนหนึ่งอย่างรุนแรง ถึงจะเป็นแบบนั้นมันก็แค่เรื่องนี้ล่ะนะ...ถ้าจะให้เทียบกับภรรเมียของเขาแล้ว แพรวา ดาวนิเทศปี4ก็ยังห่างอยู่หลายขุม... ลีลาดีทุกอย่างยกเว้นฐานะที่เธอเป็นอยู่ เขาไม่อยากทำให้เธอดูหมดค่าในสายตาคนอื่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักลีลาหรอกนะที่ไม่ยอมเปิดตัวเธอกับคนอื่น เพียงแต่ว่าจะให้เขาหยุดอยู่กับแค่ผู้หญิงคนเดียวที่เขาแตะต้องไม่ได้ แล้วมีคนอื่นไปเรื่อยๆ ลีลาก็มีแต่จะถูกนินทาจนเสียหายเอาซะเปล่าๆ แล้วอย่างถ้าจะให้ไม่มีอะไรกับใครเลยมันก็ยังไงๆอยู่ เพราะเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง มีอารมณ์ก็อยากปลดปล่อยบ้างอะไรบ้าง แต่นั่นมันก็แค่นอกกายล่ะนะ เพราะว่านอกใจอะไรนั่นเขาไม่คิดจะทำให้มันยุ่งยากหรอกนะ เพราะสำหรับเขาแล้วผู้หญิงที่ให้เขาแทงง่ายๆ กับคนอื่นก็คงง่ายไม่ต่างกัน!

        แต่มีไม่กี่คนหรอกที่เจอรสนิยมเซ็กซ์ของเขาแล้วยังอยู่ต่อกับเขาไหว...

บางคนบอกว่ารับได้ ไม่ว่าจะแค่ไหนก็ตาม

แต่พอเอาเข้าจริงๆยังไม่ทันจะกระแทกก็สลบไปซะแล้ว

แต่ว่าต่อให้เขาจะมีผู้หญิงคนอื่นมากมายแค่ไหน คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนก็ไม่เคยโกรธเขาได้เลยซักครั้ง เธอไม่แม้แต่จะตามหึงหรือโวยวายอะไรให้เขารำคาญ จนบางทีเขาก็อดคิดกลับไปอีกทางไม่ได้ว่าลีลาเคยรักเขาบ้างหรือเปล่า? เพราะทุกครั้งจะมีแค่เขาเท่านั้นที่หึงเธออย่างออกนอกหน้าแม้จะไม่ได้ประกาศว่าคบกันออกสื่อก็เถอะ ทั้งๆที่เขาร้ายขนาดนี้เธอกลับเทคแคร์เขาดีทุกอย่าง เธอดีทุกอย่างและอีกเหตุผลก็คือเธอโดนใจเขาทุกอย่าง เขาถึงทิ้งเธอไปไม่ได้ และแน่นอนว่าเขาไม่ยอมเสียเธอใครเช่นกัน อีกเหตุผลสำคัญคือเขาชอบผู้หญิงทำอาหารเก่งไง ลีนเลยเป็นเหมือนคนเดียวที่เขาอยู่ได้ยืดที่สุด พูดไปเดี๋ยวจะหาว่าหลงแฟน แต่ว่าเขาคลั่งไคล้มากจริงๆนั่นแหละ

เรื่องบนเตียงแม้เขาจะไม่ได้รุกล้ำเธอจนขนาดนั้นแต่เธอก็ทำให้เขา ‘เสร็จ’ ได้ทุกครั้ง ถึงแม้เธอจะบอบบางและขี้แยไปหน่อยแต่พอเขาอยากขึ้นมา เธอกลับสนองเขาได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

"ก่อนจะไปขอสักทีเหอะลีน เทไม่ไหวแล้วอ่ะ" เขาหันมาส่งสายตาอย่างอ้อนๆให้ร่างบาง

"เทวะ... " เสียงหวานที่ถูกเปล่งออกมาเบาๆทำให้เขารู้สึกปวดหนึบไปทั้งแก่นกาย ราวกับว่ารู้ว่าเขาต้องการอะไร ลีลาเลยก้มลงหน้าลงไปหยุดเผชิญหน้ากับอาวุธร้ายของคนตรงหน้าช้าๆ แล้วตัดสินใจแนบริมฝีปากกับมันเบาๆ

"ซี๊ด.. ลีนแบบนั้นแหละ" เขามองใบหน้าหวานที่ลากลิ้นเลียไปตามความยาวของเเก่นกายอย่างรู้สึกเสียวๆ ปากอ่อนนุ่มอมปลายของมันอย่างรู้ใจ พลางใช้ลิ้นเลียที่ปลายสลับกับการใช้มือรูดแรงๆ "อืออ แรงอีกลีน แรงๆ"

"อ่ะส์" ลีลาตอบสนองอย่างรุนแรงเอาใจพ่อคนซาดิสที่เริ่มผันมาเป็นมาโซคิสแทน ปากนุ่มเม้มที่ปลายอย่างไม่ออมแรง เธอเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เหยเกด้วยความเสียวอย่างถูกใจ แล้วออกแรงรูดที่แก่นกายผลัดกับอม เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ

"อืมมม อ่าส์ ใกล้แล้ว ลีน ซี๊ด" เขาพูดผ่านเสียงครางในลำคอ

"อึก... อย่ากระแทกมาแรงนัก...สิ" ลีลาหอบหายใจหน่อยๆเมื่ออีกฝ่ายกระแทกพรวดเข้ามาจนเธอแทบสำลัก

"อีกนิด...อาห์" เขากระแทกแก่นกายเข้ามาในปากบางอย่างรุนแรง ลีลาเม้มปากรับสัมผัสนั้น ความถี่ที่เขาขยับแก่นกายเข้าออกมันทำให้เธอรู้สึกชาไปทั้งปาก

"อืมมม!" ในที่สุดสิ่งที่เธอรอมานานก็มาถึง ของเหลวอุ่นร้อนไหลเข้ามาในปากของเธอจนล้นออกมา เมื่อเงยหน้ามองเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังของเทวะ ความคิดที่จึงหายไป เธอข่มใจกลืนมันลงคออย่างอดไม่ได้ ความคาวที่เเล่นปราดเข้ามาทำให้เธอต้องหอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดทันที

 "เธอนี่มันยอดเยี่ยมตลอดจริงๆ"

“เทจะไปหาคุณแม่?” ร่างบางเช็ดน้ำตาที่ยังคลอเบ้าตาเบาๆ ไม่ลืมปาดคราบสีขาวขุ่นที่ติดอยู่มุมปากออก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหลุบลงมองพื้นเตียงอย่างเหงาๆ นั่นหมายความว่าคืนนี้เธอต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วสินะ? ปกติเธอไปที่บ้านของเทวะบ่อยยิ่งกว่าบ้านตัวเองซะอีก แต่พอพักหลังๆเธอก็เริ่มเรียนหนักขึ้น แผนจะไปเที่ยวบ้านแฟนเลยต้องพับเก็บไปโดยปริยาย

“อ่าฮะ อ้อใช่ ไอ้ราชันบอกให้เธอส่งไฟล์รายงานไปให้มันหน่อย ของเจ้สาริตาอะไรนี่แหละ อาจารย์ใหม่หรือไงวะ ชื่อไม่คุ้นเลยแฮะ” เทวะงึมงำในคอเบาๆ ถ้าหากใครไม่เคยรู้จักกับเขาแบบสนิทจริงๆคงไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นน่ารักมากแค่ไหน แม้จะขัดแย้งเมื่ออยู่บนเตียงแต่โดยทั่วไปแล้ว หน้าที่การเป็นแฟนของเขาไม่เคยตกหล่น แม้จะขัดตรงเขามีผู้หญิงมาเกี่ยวพันมากมายก็ตาม แต่ตราบใดที่เขายังไม่ได้ปันใจไปให้ใคร เธอก็จะไม่อาละวาด... แต่ถึงเขาจะมีคนอื่นและรักผู้หญิงคนใหม่นั้นจริงๆ เธอก็พร้อมจะถอยให้ได้ทุกเมื่อ

เพราะความรักที่อยู่เต็มหัวใจในวันก่อนๆ มันเริ่มจางหายไปตามจำนวนครั้งที่ถูกเขาทำร้ายจิตใจ ทั้งๆที่เธอทำเพื่อเขามากขนาดนี้ แต่เขากลับไม่เคยเห็นค่ามันแม้แต่ครั้งเดียว

“รายงาน?”

“เจ้สาริตาอะไรของมันนี่แหละ เทไปก่อนนะ จุ้บ” เขาก้มลงจูบริมฝีปากนุ่มเร็วๆ ก่อนจะหยิบเสื้อที่เพิ่มถอดไปขึ้นมาสวม แต่ไม่ลืมหันหน้ามามองแฟนอย่างเป็นห่วง

“ไปเถอะ ขับรถดีๆนะ ทานข้าวกับคุณแม่เสร็จก็อย่าหนีออกไปเที่ยวกับสาวอื่นล่ะ...” เธอพูดดักอย่างรู้ทัน “เมื่อวานเหมือนรถเทจะแปลกๆ เอาไปให้อู่ของเคย์เชคก่อนก็ดีนะ”

“หืม? ไม่หนีไปเที่ยวหรอกน่า ไปทานข้าวก็ทานข้าวสิ” เขาติดกระดุมเม็ดสุดท้ายก่อนจะรีบเดินไปหยิบกุญแจที่บนหลังตู้เย็นแล้วเดินออกไป

“อย่าลืมเอาของ...” ไม่ทันที่เธอจะได้ย้ำประโยคจนจบปรากฏว่าแฟนหนุ่มของเธอก็เดินออกจากห้องไปแล้ว ลีลาส่ายหน้าเบาๆกับความลุกลนของอีกฝ่าย เธอกระชับผ้าห่มผืนโตขึ้นห่อตัวไว้เพื่อเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่อยู่กระจัดกระจาย ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นทันทีเมื่อเห็นแส้ที่ตกอยู่ที่ปลายเตียง เมื่อกี๊เกือบไปแล้วไหมล่ะยัยลีน!! แต่ว่าเทวะนี่ล่ะนะ กลัวเธอไม่รู้หรือไงนะว่าจะออกไปต่อกับคนอื่นหลังจากทานข้าว แต่ที่เธอจะบอกเขาคือเขาลืมโทรศัพท์ไว้เองนะ...

จะรีบอะไรขนาดนั้น? 

ติ๊ด ติ๊ด

(พี่มายัง?) ลีลาชงักไปนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของ 'ราชัน' รชิไนย ประทักษินา น้องชายคนเดียวของเทวะ แฟนสุดที่รักของเธอ ถ้าถามว่าทำไมเธอถึงไม่ไปตามหึง คำตอบง่ายๆก็คือยิ่งเธอหึงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเบื่อเธอมากแค่นั้น และตอนนี้เธอก็รู้ดีว่าเทวะกำลังติดสาวคนหนึ่งมาก แต่เอาเถอะ.. เธอจะปล่อยไปซักหน่อยแล้วกัน แต่ว่าถ้าวันไหนเขาทำอะไรที่ไม่ให้เกียรติเธอเหมือนเดิมขึ้นมาล่ะก็...คำยืนยันคำเดิมก็คือเธอจะถอยให้

เธอ 'อาจจะ' รักเทวะนะ...เพียงแต่ว่า เธอแค่รักเขาไม่หมดทั้งใจก็เท่านั้นเอง เพราะสิ่งที่เขาทำมันทำให้เธอไม่ไว้ใจเขา ไม่ว่าจะนอกกายหรืออะไรก็ตาม แต่เขาก็ทำให้เธอผิดหวังมาหลายครั้ง โดดนัดเพื่อไปซิ่งรถ หนีเธอไปหาสาวอื่นในวันครบรอบ เขาอาจจะคิดว่าเธอใจกว้าง แต่ว่าถ้าเขามองลงไปลึกๆ  เขาคงจะรู้ว่าหัวใจของผู้หญิงใจกว้างคนนี้กำลังร้องไห้ ถ้าน้ำตาในใจมีจริงป่านนี้มันคงท่วมเอ่อล้นไปแล้ว

“เทขับรถออกไปแล้ว”

(เธอ... ยัยเอ๋อ?)

“งานเดี๋ยวฉันจะส่งไปให้เลย แล้วก็พรุ่งนี้ช่วยมารับหน่อยนะ เหมือนว่าพี่ชายของนายจะไม่กลับห้อง” ลีลามองหน้าประตูพลางนับหนึ่งถึงยี่สิบในใจ อีกไม่นานเทวะก็คงจะขึ้นมา เพราะโทรศัพท์เครื่องนี้มีความลับอะไรมากมายที่พยายามปิดเธอ แต่เขาคงไม่รู้ว่าเธอเปิดดูมาหมดแล้ว =_=

(เอ่อ โอเค จะให้ฉันไปรับเธอกี่โมง)

“พรุ่งนี้มีเรียนสิบโมง...” เธอพูดเสียงเบาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “เหมือนจะสิบโมง มารับฉันเก้าครึ่งละกัน”

ที่เธอกล้าพูดแบบนี้เพราะเธออยู่คณะเดียวกันกับราชัน แถมยังเรียนปีเดียวกันซะด้วย เธอเป็นรุ่นน้องของเทวะ1ปี สถาปัตยกรรมศาสตร์ ปี2 ของมหาวิทยาลัยKEYU แค่ได้ยินชื่อ นักศึกษาที่ได้ยินก็ยังต้องตกตะลึง เพราะที่นี่ติดหนึ่งในสิบอันดับของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง

“แล้ววันนี้พี่เทวะก็จะไปหาแพรอีกแล้วเหรอ?” เธอถามเสียงใสราวกับไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ถามถึงแฟนอีกคนที่เป็นดาวคณะนิเทศที่เทวะอาจจะให้ความสำคัญไม่ต่างไปจากเธอ

(ปละ เปล่า เอ่อ อันที่จริงก็ไปนั่นแหละ) เขาอึกอักไม่กล้าตอบอะไรทำร้ายจิตใจพี่สะใภ้ แต่เมื่อนึกได้ว่าเธอคงจะรู้อยู่แล้ว เขาเลยต้องยอมรับอย่างช่วยไม่ได้ (แพรนัดพี่ไปเจอหลังจากทานข้าวเย็นกับคุณแม่เสร็จน่ะ แต่พี่ยังรักเธอมากนะเว่ย)

“ขอบใจนะ... เรื่องนั้นฉันจะคิดเอง ส่วนงาน ฉันจะส่งไปให้เลย บาย”

(เฮ้! เดี๋ยว โอเค บาย)

ตื๊ด

แอด~

“อ้าวเท ลืมโทรศัพท์ใช่ไหม” ราวกับโชคช่วย ทันทีที่เธอวางโทรศัพท์ของเทวะลงกับโต๊ะได้ไม่ถึงสองวินาที ประตูห้องก็พุ่งพรวดเข้ามาอย่างรวดเร็ว เทวะยิ้มเจื่อนๆให้เธอ ก่อนจะรับโทรศัพท์ไปใส่ในกระเป๋ากางเกง

“ขอบใจนะลีน ไว้วันหลังเราไป...”

“อย่าชวนเลยเท ถ้าเทไม่ว่าง เดี๋ยวลีนก็รอเก้ออีกอ่ะ ไปเถอะๆ คุณแม่รอนานแล้ว”

“แต่ว่า...”

“ไปเถอะ” เธอยิ้มจางๆให้ราวกับเมื่อครู่ไม่ได้รับรู้เรื่องราวใดๆ จวบจนอีกฝ่ายเดินออกจากห้องไป ใบหน้าหวานที่มีรอยยิ้มก็ค่อยๆมีน้ำใสๆหยดลง...

หยดแล้ว

หยดเล่า...

ถ้าเขาหันมามองซักนิด เขาคงจะได้เห็นผู้หญิงใจกว้างคนนี้กำลังหมดแรงกับความรักครั้งนี้เต็มที

ถ้าเขาหันมาซักนิดเขาคงจะได้เห็นว่าใบหน้าที่เคยยิ้มแย้ม ยอมตามใจเขาทุกอย่างกำลังลดรอยยิ้มลง และมองเขาด้วยแววตาที่เจ็บปวดมากแค่ไหน

“เพราะเทเป็นแบบนี้ไง... ลีนเลยไม่กล้ารักเทแบบหมดใจซักที”

        รอยยิ้มที่เคยมีเริ่มลดลง...เรื่อยๆ

เช่นเดียวกับน้ำตาที่ไหลคลอใบหน้าไม่หยุด

เขาจะรู้บ้างไหมนะ...ว่าความรักที่เราเคยมีกันและกันมันเริ่มสวนทางกันแล้ว

*~ฃัณฑภัฅฆ์~*