เวลา 07:45 นาที ณ.เวลานี้ก็เป็นเวลาที่ผมจะต้องลงมาทานข้าวเพื่อที่จะไปฝึกงานที่โรงพยาบาลแล้วว หมอคือความฝันของผมที่อยากจะเป็นและสุดท้ายผมก็ทำได้ ผมฝึกงานแค่ 1 ปีก็เป็นหมอแล้วแหละครับบ ชื่อของผมก็คือ อิคเทอร์หรือที่เรียกว่าเทอร์นั้นเเหละครับ

ณ.โต๊ะอาหาร

ผมเดินอ้อมมานั่งที่ประจำที่เคยนั่งคือตรงข้างเจ้นั้นเองครับ

หลังจากที่ผมพูดคุยเล็กๆน้อยๆกับพ่อและแม่เสร็จก็ลงมือทานข้าวแล้วเข้าโรงพยาบาลทันที

ณ.โรงพยาบาล

ห้องพักหมอ

ผมยังไม่ทันพูดอะไรมันก็ลงไปนั่งที่โต๊ะของผมแล้วว นี้แหละเพื่อนที่ดีของผมและก็ดีม๊ากกกกกกกด้วยยย มากจริงจริ๊งงง

ห้อง 432

แกร๊งงงง~ แอดด🚪

เสียงเงียบบ!! ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง คนไข้มองหน้าผมแบบเบื่อหนายย

ผมเดินเข้าไปเปิดเสื้อคนไข้ทำเอาคนไข้ตกใจมากก

คนไข้มองผมตาล็อกแล็กๆ

ผมกำลังจะใช้หูฟังในการฟังหัวใจแต่ผมกลับคิดอะไรออกเลยดึงหูฟังออกจากหู

ผมใช้หูแนบเข้าไปที่อกข้างซ้ายของคนไข้ทำให้คนไข้ตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

ตึก!! ตักก!! ตึก!! ตักก!! ตึก!! ตักก!!

คนไข้ผลักผมออกอย่างแรงงง

ผมยอมเดินถอยออกมา คนไข้คนนี้ชื่อ ยูอาร์ พัทรพง อายุ 19 ปี เรียนม.6 เมื่อวันก่อนเขามีเรื่องฉกต่อยที่โรงเรียนเขาก็เลยโดนแทงมา เด็กสมัยนี้จริงๆเลยนะ

ผมเดินขำออกมา สร้ะใจชมัด!!

. . . . . .

จบ