MY BOO เมียกู..ไม่ยุ่งดิ [เจ้านาย-บลู]

1 

 

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด 

"อืม.." เสียงนาฬิกาที่ฉันตั้งปลุกร้องแจ้งเตือนไปทั่วห้อง ฉันพลิกตัวคว้าไปหยิบมาปิด 

ติ๊ด! 

คร่อก ฟี้.. Zzzz 

เข้าสู่หวงนิทราอีกรอบ.. 

.. 

.. 

11.53 น. 

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ตื่นขึ้นมาในสายของวัน ? เออ เพราะวันนี้นังบลูคนนี้มันไม่มีเรียนยังไงละคะ ไม่งั้นไม่นอนกินบ้านกินเมือง นอนไม่รู้ที่ว่าแม่โทรมาแล้วฉันไม่ได้รับ! 

ปึก! 

"โอ๊ย!!!" ฉันนั่งลงกับพื้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องและนิ้วก้อยเท้าเผลอไปชนขอบเตียง นั่งซี้ดปากลูบนิ้วตัวเองป้อยๆด้วยความเซ่อซ่า 

นั่มตาซึมเลยจ้ะแม่ TT 

ฉันเม้มปากให้กับความบัดซบของตัวเองและลุกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแป้งทั้งความเจ็บเล็บแบบนั้น 

ไม่รู้หรือไงว่านิ้วก้อยมันช่างบอบบาง //ปาดน้ำตา. 

ฉันมองตัวเองผ่านกระจกก็ต้องเบิกตากว้างเพราะไม่คิดว่าคนในกระจกมันจะสวยขนาดนี้!!! แม่!!! 

เป็นไปได้ยัง! เป็นงอง! >< 

"คนอะไรน่ารักขนาดนี้วะ ชิส์ๆ" ฉันจิ๊ปากส่ายหน้าไปมา 

มันน่าภูมิใจอ่ะ ฮึก.. 

จ๊อกกกก 

นั่งตะลึงกับความน่ารักของตัวเอง และขณะที่กำลังจะตบคูชั่นลงบนหน้าอันสวยงามสะพรึงโลกนั่นอยู่ๆข้อความไลน์ก็เด้งขึ้น เมื่อชะเง้อมองก็พบกับภรรยาของพ่อส่งมา 

แม่แม่ไง : ตื่นแล้วยัง 

แม่แม่ไง : อย่าลืมหาอะไรทาน 

แม่แม่ไง : เรายิ่งปวดท้องบ่อยๆด้วย 

แม่แม่ไง : ทราบไม่ทราบ 

โหแม่ พิมพ์มาเป็นชุดเลยนา... รู้งี้ฉันไม่น่าสมัครไลน์ให้แม่เลยเอาจริงๆ สมัยที่ฉันเล่นใหม่ๆนะก็หาว่าสังคมก้มหน้างั้นงี้ แต่เดี๋ยวนี้อะไรมันก็เปลี่ยนไปแล้วจ้า กลายเป็นผู้ใหญ่ซะเองที่ติดไลน์มากกว่า 

เช้าๆก็จะมาละ สวัสดีเช้าวันจันทร์ที่สดใส่, สวัสดีวันอังคารสุขกายสุขใจ อะจ้าาาา เบิกบานด้วยป้ะจ้ะ55555 

พอฉันไม่อ่านนะก็มาบอกว่าส่งไปไม่อ่านทีหลังไม่ส่งให้แล้ว 

พูดแบบนี้ฉันจะมีที่ซุกหัวนอนป้ะถามก่อน55555555555 

หมูบลู : ทราบค่าาา 

หมูบลู : กำลังจะลงไปหาอะไรทานนะแม่แม่ 

แม่ฉันค่อนข้างหัวสมัยใหม่น่ะค่ะ ด้วยความที่แม่มีอาชีพเป็นพยาบาลท่านก็จะเคร่งเรื่องอาหารการกิน กินให้มันตรงเวลาอะไรแบบนี้ 

แม่แม่ไง : ดี 

หมูบลู : จ้า 

กึก! 

"อุ้ย นางฟ้าชัดๆ" ฉันละจากจอโทรศัพท์และเงยหน้ามองกระจกก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง 

เอาเป็นว่าตอนนี้ทางนังบลูคนนี้จะมโนพอแต่กรุบๆนะคะ ไม่งั้นตัวเองจะประสาทแดกและคนอ่านจะหาว่านังบลูมันบ้า! 

ฉันจัดการปิดประตูห้องและเดินมารอลิฟต์ภายในคอนโด ฉัน และแม่อาศัยอยู่ที่คอนโดค่ะเพราะว่าอยู่ใกล้โรงพยาบาลที่แม่ทำอยู่และมันก็ใกล้มหาวิทยาลัยที่ฉันกำลังเรียนอยู่ด้วยน่ะค่ะ 

มันสะดวกแก่การเดินทางมากๆนะคะ 

จริงๆฉันเปิดเทอมมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วค่ะ ฉันเรียนคณะบริหารฯ สาขาจัดการตัวเองให้รอดจนจบปีสี่ ถุย!!! ใช่เวลาเล่น! สาขาการจัดการเนี่ยแหละค่ะ ขอโทษที่หาสาระไม่ได้กับผู้หญิงอย่างฉันนะคะ55555555 

ฉันเดินต๊อกแต๊กมายังร้านอาหารที่เปิดมาได้เดือนกว่าเยื้องๆกับคอนโดที่ซุกนอนอยู่ 

"เอากะเพราทะเลค่ะ" ฉันสั่งป้าแม่ค้าคนเดิมก่อนจะเดินไปนั่งรอในร้าน ก็มีผู้หญิงเอาน้ำแข็งเปล่ามาให้ที่โต๊ะ 

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง! 

*ไม่โสด (3) 

ลลิน : อีบลูววววว ฟื้นยังงงงง 

ว่าน : มันไม่ได้เมาป้ะ 

ว่าน : มันแค่ทำงานดึก 

หมูบลู : เออ มั่วว่ะ 

ลลิน : @หมูบลู อ้าวคิดว่านอนเอาโล่นะเว้ย 

หมูบลู : เกือบได้แล้ว //มองบน 

ว่าน : ละมีไร 

ลลิน : เอ้า คือส่งหาไม่ได้เลย? 

ฉันอ่านแชทกลุ่มของเราที่มีลลินค่อยมาปั่นประสาท ลลินและว่านเป็นเพื่อนสนิทของฉันเองค่ะ เราพึ่งมารู้จักกันตอนเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ ตอนแรกฉันก็หวั่นเพราะไม่คิดว่าจะเข้ากับพวกมันได้ แต่พอนานเข้าถึงได้รู้ว่าเออนอกจากกูจะบ้าแล้วกูมีเพื่อนที่บ้าเหมือนกันเว้ย! 

ปรบมือ!!!! แปะ แปะ แปะ 

"กะเพราทะเลค่า" 

"..." ฉันส่งยิ้มและก้มศีรษะเป็นการขอบคุณ 

ฉันนั่งทานไปเรื่อยๆ มีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดตอบแชทเพื่อนตัวดีไปด้วยจนกระทั่งทานหมดและฉันก็กลับขึ้นมาบนห้องเพื่อนั่งทำงานที่อาจารย์สั่งวิชาเมื่อของวันจันทร์ 

เวลาต่อมา 

นั่งทำจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงห้าโมงเย็น ฉันวางปากกาและมองไปตรงบอร์ดขนาดเล็กที่ฉันซื้อมาไว้แป๊ะช็อตโน๊ต และหนึ่งในนั้นมีรูปโพลารอยด์ผู้หญิงและผู้ชายคู่หนึ่งในชุดนักเรียนยืนข้างกัน โดยที่ผู้ชายคนนั้นทำหน้านิ่งไม่ได้ยิ้มให้กล้อง ผิดกับผู้หญิงข้างๆเขาที่ฉีกยิ้มปานจะถึงรูหูนั้น.. 

เขาเป็นรักแรกของฉันไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี เขาคนนั้นก็เป็นรักแรกของฉันเสมอ 

เขาคือ 'เจ้านาย' 

#ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีก่อน 

JS High School  

นังบลูในวัยสิบหกปีที่คัมแบ็คมาเรียนที่กรุงเทพอีกครั้งหลังจากที่ต้องกลับไปเรียนที่ต่างจังหวัดตั้งแต่ป.6 เพราะความจำเป็นที่ต้องไปดูแลตากับยาย ตอนนี้ก็ย้ายกลับมากรุงเทพฯทั้งฉันและแม่แล้ว ส่วนพ่อก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯนี่แหละค่ะ จะมีเสาร์ อาทิตย์ที่พ่อจะลงไปหาฉันกับแม่ 

บอกตามตรงว่าฉันค่อนข้างกดดันเพราะความที่เรียนโรงเรียนรัฐมาตั้งแต่เด็กๆน่ะค่ะ 

เพราะเรื่องโรงเรียนคุณลุงมิดไนท์เจ้านายของพ่อฉันเป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง 

ความแปลกใหม่เริ่มมาเยือนเพราะสกิลภาษาก็ค่อนข้างติดลบ ในที่นี้คืออ่านออกแต่แปลไม่ได้ อิเวรรรร มันช่างบัดสบมากๆ! 

ฉันเข้าไปนั่งเรียนเก้าอี้ตัวว่างและมีเพื่อนๆเข้ามาทักทาย หนึ่งในนั้นคือ 'จีน' เด็กเนิร์ดผู้ใฝ่ฝันอยากเป็นหมอได้เข้ามาคุยกับฉันจนเราสนิทกันภายในสองวัน! 

นั่งเรียนไปประมาณสองชั่วโมง มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้องและเสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันที่กำลังก้มเขียนงานก็ต้องละสายตาไปมอง 

ตึกตึกตึกตึก 

บอกตามตรงแบบไม่อ้อมเลยว่าพวกเขาหล่อมาก หล่อกันแบบมากๆ พ่อแม่ให้ทานอะไรทำไมลูกออกมาหล่อขนาดนี้! และนั้นคือทำให้ฉันเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง 

กึก! 

ฉันหยุดชะงักเหมือนโดนมนต์สะกดเพราะเผลอไปสบตาเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันจำได้ว่าเขาคือลูกชายของลุงมิดไนท์ และเราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ ตอนที่เขากลับมาไทยตอนนั้น 

แต่วันนี้เขาอยู่ตรงหน้าฉันและเขาเปลี่ยนไปมาก เพราะทั้งฉันและเขาเราแถบไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ที่ฉันย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด 

ตุ้บ! 

'มองอะไร?' เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับเตะเข้ามาที่ขาโต๊ะเรียนของฉัน จนตัวอีนี่สะดุ้งโหยง 

เฮือก! 

'ปะ เปล่า' ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอและตอบไปอย่างยากลำบาก จังหวะนั้นหัวใจเจ้ากรรมฉันมันดันเต้นแรงกับคำพูดเพียงสามพยางค์ของเขา 

ตรงๆมั้ย ? ห่ามึ้งงงงง จะเย็นชาไปไหน นายจำเราไม่ได้เหรอ เราบลูไงที่เคยเล่นเป็นพ่อแม่ลูกกันอ่ะ อะโด่วววแค่นี้ทำลืม! เหอะ-_- 

เออ มันก็ได้แค่คิดไง แต่ความเป็นจริงคือเขาใช้สายตาคมเหลือบมองฉันขมวดคิ้วเหมือนคนขับถ่ายไม่ออกมาหลายวัน และเดินผ่านไป จะไม่อะไรเลยเว้ยถ้าเขาไม่ได้นั่งโต๊ะด้านหลังฉัน! 

กะคือเรียนไม่รู้เรื่องเลยแม่ TT 

ใกล้จะพักเที่ยงสี่หนุ่มหล่อประจำห้องก็ลุกออกไปดื้อๆก่อนใครเพื่อน 

พรึ่บ! 

'พวกเขาอยากจะลุกก็ลุกอย่างงี้เลยเหรอ?' ฉันเอนไปกระซิบถามจีนที่กำลังเขียนอยู่ 

'หมายถึงพวกสี่กุมารนั่นอ่ะนะ?' จีนเลิกคิ้ว 

'อื้อ!' ฉันพยักหน้ารับ 

'ก็แบบนี้แหละ ทีเชอร์ทำไรไม่ได้หรอก' จีนทำหน้าเอือม 'หนุ่มฮอตของชั้นเลยนะ หรือ ประจำโรงเรียนเลยก็ได้' 

'ถัมจีงงงง?' 

'วัยกำลังกรุบๆ' จีนพยักหน้ารับและทำหน้าเพ้อฝัน 

ไอ้หน้าเอือมก่อนหน้านี้ที่นางทำฉันขอไม่นับนะคะ โมฆะ! 

'โดยเฉพาะคนที่มองแกละบอกว่า 'มองอะไร' อ่ะ เด็ด! ' 

'รู้ได้ไงว่าเด็ด' ฉันเลิกคิ้วพยายามกลั้นขำ 'แก่แดดนะเราอ่ะ' 

'บ้า ก็เห็นๆป้ะ' มันส่ายหน้าขำ 

ถ้าบอกว่าฉันกับเจ้านายรู้จักกัน ไอ้จีนมันจะตกใจป้ะ ละบอกเลยอยากชวนมาเล่นพ่อแม่ลูกอีก แต่กลัวโดนยำก่อนจบเกรดสิบค่ะ! 

เวลาล่วงเลยมาเข้าเดือนที่สองสำหรับฉันในสังคมเอกชนแบบนี้ คิดไปคิดมาก็ต้องขอบคุณลุงไนท์เหมือนกันนะคะ ตอนแรกแอบกลับว่าจะเข้ากับเพื่อนที่นี่ไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันมีเพื่อนสนิทและเป็นมิตรกับฉันมากๆ 

แต่.. ลูกลุงไนท์จะไม่อยากเป็นมิตรกับฉันเลย (_ _) 

เพราะตั้งแต่ที่ฉันมาเรียนที่นี่ ฉันมักจะโดนเจ้านายแกล้งทุกวัน! ย้ำว่าทุกวันจริงๆ แกล้งเอาหนังสือฉันไปซ้อนบ้างละ เอากระเป๋าดินสอไปบ้างล่ะ อยู่แบบนี้จนขึ้นเกรดสิบเอ็ด 

ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองทนโดนเขาแกล้งไปได้ยังเป็นแรมปีอีเวร บางทีมันก็เหนื่อยอ่ะ แต่เข้าใจป้ะว่าทุกครั้งที่เขามักโผล่หน้ามาเวลาฉันนั่งเรียน อยู่ๆฉันใจเต้นบอกตามตรงเลย 

ใจเต้นแรงมาก แต่ไอ้ใจเต้นแรงเพราะเขาและการกระทำของเขาที่แกล้งฉันมันก็มีบ้างที่ฉันโกรธ แต่แล้วไงคนหน้ามึนอย่างเจ้านายเหรอจะสำนึก และฉันก็ไม่รู้ว่าเจ้านายจำฉันได้หรือเปล่าเพราะทุกครั้งที่เลิกเรียน เจ้านายจะมีคนมารับผิดกับฉันที่ต้องขึ้นแท็กซี่ไปหาแม่ที่โรงพยาบาล 

วันนี้ขอให้เป็นวันที่ดี เพราะฉันบ่นอยากกินก๋วยเตี๋ยวแซ่บๆ ขณะที่กำลังยืนปรุงรสอยู่โดยมีฮาร์เล่ย์ยืนรอข้างๆ 

'บลู มึงปรุงเร็วๆดิ้ หิวแล้วเนี่ย' 

'เออๆ แป้บๆ' ฉันตอบกลับ ไม่ได้สนใจใครสักคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า ที่กำลังคีบถั่วงอกดิบเยอะขึ้นๆมา ฉันก็ทำหน้าอี๋ทันที 

พรึ่บ! 

'เฮ้ย!' ฉันร้องออกมาเมื่อถั่วงอกที่ตัวเองมองก่อนหน้านี้ถูกคีบใส่ถ้วยก๋วยเตี๋ยวฉันพูนๆ 

'ฮ่าๆๆๆ กินเยอะๆ' 

'เจ้านาย!' ฉันเงยหน้ามองคนที่กำลังลอยหน้าลอยตาคีบใส่ 

คือฉันไม่กินถั่วงอกดิบเพราะมันเหม็นหืน แล้วดูเขาดิ 

'รู้ว่าชื่อเจ้านาย ไม่ต้องย้ำ' เขาไหวไหล่ 

ฉันยืนจ้องหน้าเขาแน่นยอมรับเลยว่าโกรธมาก ฮาร์เล่ย์เดินมาหยุดข้างฉัน 

'บลูมันไม่กินถั่วงอกดิบนะเจ้านาย' 

'แล้วไง?' เขามองหน้าฉัน 

'...' ฉันยืนเงียบก่อนจะหยิบมาถือ 'นิสัยเสีย' 

เออ เป็นครั้งแรกที่ด่าเขาเนี่ยแหละ จบประโยคฉันก็เดินไปหาจีนที่กำลังเดินมาหาฉันตามมาด้วยฮาร์เล่ย์ ฉันนั่งเลยและมองก๋วยเตี๋ยวที่มีถั่วงอกพูนๆ 

'แก โอเคป้ะวะ บ่นอยากกินเตี๋ยวตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วอ่ะ' ฮาร์เล่ย์เอ่ยขึ้น 

'...' ฉันพยักหน้ารับบอกตามตรงจุกอกมากอยากร้องไห้อีเวรเสียดาย จะเอาไปทิ้งก็ไม่ได้อีก 'เขี่ยๆออกก็ได้' 

'เจ้านายก็แปลก แกล้งได้ทุกวี่ทุกวัน' จีนส่ายหน้า 

'นั่นดิ มันชอบมึงป้ะวะ' 

'ไม่มีทาง' ฉันตอบกลับทันควัน 

คนอย่างเจ้านายเนี่ยนะจะมาชอบคนน่ารักอย่างฉัน เหอะ โนเวย์จ้ะบอกเลย มีแต่ฉันเนี่ยแหละที่ชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียวอ่ะ 

'ไม่แน่นะเว้ย แกล้งไปแกล้งมารักกันเหมือนในละครอ่ะเออ' 

'นั้นมันละครนี่ชีวิตจริงจ้ะเพื่อน' ฉันทำหน้างอค่อยๆเขี่ยถั่วงอก 

'ถ้าไม่อยากให้เจ้านายแกล้ง ก็รวบหัวรวบหางเลยดิ' 

'เห็นด้วย!' นังจีน.. 

 

 

----- 

ตอนแรกมาแย้ววววววว ไรท์อาจจะเขียนทามไลน์อดีตรวบรัดไปก็ขออภัยด้วยนะคะ55555555(_ _) 

 

#ไอ้ต้าวหมูบลู 

1 เม้นท์ 1 กำลังใจ ♥️ เมนท์ติดชมกันได้งับบบ 

xยังไม่แก้คำผิดฮะะ