MY BOO 1
1
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
"อืม.." เสียงนาฬิกาที่ฉันตั้งปลุกร้องแจ้งเตือนไปทั่วห้อง ฉันพลิกตัวคว้าไปหยิบมาปิด
ติ๊ด!
คร่อก ฟี้.. Zzzz
เข้าสู่หวงนิทราอีกรอบ..
..
..
11.53 น.
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ตื่นขึ้นมาในสายของวัน ? เออ เพราะวันนี้นังบลูคนนี้มันไม่มีเรียนยังไงละคะ ไม่งั้นไม่นอนกินบ้านกินเมือง นอนไม่รู้ที่ว่าแม่โทรมาแล้วฉันไม่ได้รับ!
ปึก!
"โอ๊ย!!!" ฉันนั่งลงกับพื้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องและนิ้วก้อยเท้าเผลอไปชนขอบเตียง นั่งซี้ดปากลูบนิ้วตัวเองป้อยๆด้วยความเซ่อซ่า
นั่มตาซึมเลยจ้ะแม่ TT
ฉันเม้มปากให้กับความบัดซบของตัวเองและลุกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแป้งทั้งความเจ็บเล็บแบบนั้น
ไม่รู้หรือไงว่านิ้วก้อยมันช่างบอบบาง //ปาดน้ำตา.
ฉันมองตัวเองผ่านกระจกก็ต้องเบิกตากว้างเพราะไม่คิดว่าคนในกระจกมันจะสวยขนาดนี้!!! แม่!!!
เป็นไปได้ยัง! เป็นงอง! ><
"คนอะไรน่ารักขนาดนี้วะ ชิส์ๆ" ฉันจิ๊ปากส่ายหน้าไปมา
มันน่าภูมิใจอ่ะ ฮึก..
จ๊อกกกก
นั่งตะลึงกับความน่ารักของตัวเอง และขณะที่กำลังจะตบคูชั่นลงบนหน้าอันสวยงามสะพรึงโลกนั่นอยู่ๆข้อความไลน์ก็เด้งขึ้น เมื่อชะเง้อมองก็พบกับภรรยาของพ่อส่งมา
แม่แม่ไง : ตื่นแล้วยัง
แม่แม่ไง : อย่าลืมหาอะไรทาน
แม่แม่ไง : เรายิ่งปวดท้องบ่อยๆด้วย
แม่แม่ไง : ทราบไม่ทราบ
โหแม่ พิมพ์มาเป็นชุดเลยนา... รู้งี้ฉันไม่น่าสมัครไลน์ให้แม่เลยเอาจริงๆ สมัยที่ฉันเล่นใหม่ๆนะก็หาว่าสังคมก้มหน้างั้นงี้ แต่เดี๋ยวนี้อะไรมันก็เปลี่ยนไปแล้วจ้า กลายเป็นผู้ใหญ่ซะเองที่ติดไลน์มากกว่า
เช้าๆก็จะมาละ สวัสดีเช้าวันจันทร์ที่สดใส่, สวัสดีวันอังคารสุขกายสุขใจ อะจ้าาาา เบิกบานด้วยป้ะจ้ะ55555
พอฉันไม่อ่านนะก็มาบอกว่าส่งไปไม่อ่านทีหลังไม่ส่งให้แล้ว
พูดแบบนี้ฉันจะมีที่ซุกหัวนอนป้ะถามก่อน55555555555
หมูบลู : ทราบค่าาา
หมูบลู : กำลังจะลงไปหาอะไรทานนะแม่แม่
แม่ฉันค่อนข้างหัวสมัยใหม่น่ะค่ะ ด้วยความที่แม่มีอาชีพเป็นพยาบาลท่านก็จะเคร่งเรื่องอาหารการกิน กินให้มันตรงเวลาอะไรแบบนี้
แม่แม่ไง : ดี
หมูบลู : จ้า
กึก!
"อุ้ย นางฟ้าชัดๆ" ฉันละจากจอโทรศัพท์และเงยหน้ามองกระจกก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง
เอาเป็นว่าตอนนี้ทางนังบลูคนนี้จะมโนพอแต่กรุบๆนะคะ ไม่งั้นตัวเองจะประสาทแดกและคนอ่านจะหาว่านังบลูมันบ้า!
ฉันจัดการปิดประตูห้องและเดินมารอลิฟต์ภายในคอนโด ฉัน และแม่อาศัยอยู่ที่คอนโดค่ะเพราะว่าอยู่ใกล้โรงพยาบาลที่แม่ทำอยู่และมันก็ใกล้มหาวิทยาลัยที่ฉันกำลังเรียนอยู่ด้วยน่ะค่ะ
มันสะดวกแก่การเดินทางมากๆนะคะ
จริงๆฉันเปิดเทอมมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วค่ะ ฉันเรียนคณะบริหารฯ สาขาจัดการตัวเองให้รอดจนจบปีสี่ ถุย!!! ใช่เวลาเล่น! สาขาการจัดการเนี่ยแหละค่ะ ขอโทษที่หาสาระไม่ได้กับผู้หญิงอย่างฉันนะคะ55555555
ฉันเดินต๊อกแต๊กมายังร้านอาหารที่เปิดมาได้เดือนกว่าเยื้องๆกับคอนโดที่ซุกนอนอยู่
"เอากะเพราทะเลค่ะ" ฉันสั่งป้าแม่ค้าคนเดิมก่อนจะเดินไปนั่งรอในร้าน ก็มีผู้หญิงเอาน้ำแข็งเปล่ามาให้ที่โต๊ะ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!
*ไม่โสด (3)
ลลิน : อีบลูววววว ฟื้นยังงงงง
ว่าน : มันไม่ได้เมาป้ะ
ว่าน : มันแค่ทำงานดึก
หมูบลู : เออ มั่วว่ะ
ลลิน : @หมูบลู อ้าวคิดว่านอนเอาโล่นะเว้ย
หมูบลู : เกือบได้แล้ว //มองบน
ว่าน : ละมีไร
ลลิน : เอ้า คือส่งหาไม่ได้เลย?
ฉันอ่านแชทกลุ่มของเราที่มีลลินค่อยมาปั่นประสาท ลลินและว่านเป็นเพื่อนสนิทของฉันเองค่ะ เราพึ่งมารู้จักกันตอนเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ ตอนแรกฉันก็หวั่นเพราะไม่คิดว่าจะเข้ากับพวกมันได้ แต่พอนานเข้าถึงได้รู้ว่าเออนอกจากกูจะบ้าแล้วกูมีเพื่อนที่บ้าเหมือนกันเว้ย!
ปรบมือ!!!! แปะ แปะ แปะ
"กะเพราทะเลค่า"
"..." ฉันส่งยิ้มและก้มศีรษะเป็นการขอบคุณ
ฉันนั่งทานไปเรื่อยๆ มีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดตอบแชทเพื่อนตัวดีไปด้วยจนกระทั่งทานหมดและฉันก็กลับขึ้นมาบนห้องเพื่อนั่งทำงานที่อาจารย์สั่งวิชาเมื่อของวันจันทร์
เวลาต่อมา
นั่งทำจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงห้าโมงเย็น ฉันวางปากกาและมองไปตรงบอร์ดขนาดเล็กที่ฉันซื้อมาไว้แป๊ะช็อตโน๊ต และหนึ่งในนั้นมีรูปโพลารอยด์ผู้หญิงและผู้ชายคู่หนึ่งในชุดนักเรียนยืนข้างกัน โดยที่ผู้ชายคนนั้นทำหน้านิ่งไม่ได้ยิ้มให้กล้อง ผิดกับผู้หญิงข้างๆเขาที่ฉีกยิ้มปานจะถึงรูหูนั้น..
เขาเป็นรักแรกของฉันไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี เขาคนนั้นก็เป็นรักแรกของฉันเสมอ
เขาคือ 'เจ้านาย'
#ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีก่อน
JS High School
นังบลูในวัยสิบหกปีที่คัมแบ็คมาเรียนที่กรุงเทพอีกครั้งหลังจากที่ต้องกลับไปเรียนที่ต่างจังหวัดตั้งแต่ป.6 เพราะความจำเป็นที่ต้องไปดูแลตากับยาย ตอนนี้ก็ย้ายกลับมากรุงเทพฯทั้งฉันและแม่แล้ว ส่วนพ่อก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯนี่แหละค่ะ จะมีเสาร์ อาทิตย์ที่พ่อจะลงไปหาฉันกับแม่
บอกตามตรงว่าฉันค่อนข้างกดดันเพราะความที่เรียนโรงเรียนรัฐมาตั้งแต่เด็กๆน่ะค่ะ
เพราะเรื่องโรงเรียนคุณลุงมิดไนท์เจ้านายของพ่อฉันเป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง
ความแปลกใหม่เริ่มมาเยือนเพราะสกิลภาษาก็ค่อนข้างติดลบ ในที่นี้คืออ่านออกแต่แปลไม่ได้ อิเวรรรร มันช่างบัดสบมากๆ!
ฉันเข้าไปนั่งเรียนเก้าอี้ตัวว่างและมีเพื่อนๆเข้ามาทักทาย หนึ่งในนั้นคือ 'จีน' เด็กเนิร์ดผู้ใฝ่ฝันอยากเป็นหมอได้เข้ามาคุยกับฉันจนเราสนิทกันภายในสองวัน!
นั่งเรียนไปประมาณสองชั่วโมง มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้องและเสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันที่กำลังก้มเขียนงานก็ต้องละสายตาไปมอง
ตึกตึกตึกตึก
บอกตามตรงแบบไม่อ้อมเลยว่าพวกเขาหล่อมาก หล่อกันแบบมากๆ พ่อแม่ให้ทานอะไรทำไมลูกออกมาหล่อขนาดนี้! และนั้นคือทำให้ฉันเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง
กึก!
ฉันหยุดชะงักเหมือนโดนมนต์สะกดเพราะเผลอไปสบตาเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันจำได้ว่าเขาคือลูกชายของลุงมิดไนท์ และเราเคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ ตอนที่เขากลับมาไทยตอนนั้น
แต่วันนี้เขาอยู่ตรงหน้าฉันและเขาเปลี่ยนไปมาก เพราะทั้งฉันและเขาเราแถบไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ที่ฉันย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด
ตุ้บ!
'มองอะไร?' เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับเตะเข้ามาที่ขาโต๊ะเรียนของฉัน จนตัวอีนี่สะดุ้งโหยง
เฮือก!
'ปะ เปล่า' ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอและตอบไปอย่างยากลำบาก จังหวะนั้นหัวใจเจ้ากรรมฉันมันดันเต้นแรงกับคำพูดเพียงสามพยางค์ของเขา
ตรงๆมั้ย ? ห่ามึ้งงงงง จะเย็นชาไปไหน นายจำเราไม่ได้เหรอ เราบลูไงที่เคยเล่นเป็นพ่อแม่ลูกกันอ่ะ อะโด่วววแค่นี้ทำลืม! เหอะ-_-
เออ มันก็ได้แค่คิดไง แต่ความเป็นจริงคือเขาใช้สายตาคมเหลือบมองฉันขมวดคิ้วเหมือนคนขับถ่ายไม่ออกมาหลายวัน และเดินผ่านไป จะไม่อะไรเลยเว้ยถ้าเขาไม่ได้นั่งโต๊ะด้านหลังฉัน!
กะคือเรียนไม่รู้เรื่องเลยแม่ TT
ใกล้จะพักเที่ยงสี่หนุ่มหล่อประจำห้องก็ลุกออกไปดื้อๆก่อนใครเพื่อน
พรึ่บ!
'พวกเขาอยากจะลุกก็ลุกอย่างงี้เลยเหรอ?' ฉันเอนไปกระซิบถามจีนที่กำลังเขียนอยู่
'หมายถึงพวกสี่กุมารนั่นอ่ะนะ?' จีนเลิกคิ้ว
'อื้อ!' ฉันพยักหน้ารับ
'ก็แบบนี้แหละ ทีเชอร์ทำไรไม่ได้หรอก' จีนทำหน้าเอือม 'หนุ่มฮอตของชั้นเลยนะ หรือ ประจำโรงเรียนเลยก็ได้'
'ถัมจีงงงง?'
'วัยกำลังกรุบๆ' จีนพยักหน้ารับและทำหน้าเพ้อฝัน
ไอ้หน้าเอือมก่อนหน้านี้ที่นางทำฉันขอไม่นับนะคะ โมฆะ!
'โดยเฉพาะคนที่มองแกละบอกว่า 'มองอะไร' อ่ะ เด็ด! '
'รู้ได้ไงว่าเด็ด' ฉันเลิกคิ้วพยายามกลั้นขำ 'แก่แดดนะเราอ่ะ'
'บ้า ก็เห็นๆป้ะ' มันส่ายหน้าขำ
ถ้าบอกว่าฉันกับเจ้านายรู้จักกัน ไอ้จีนมันจะตกใจป้ะ ละบอกเลยอยากชวนมาเล่นพ่อแม่ลูกอีก แต่กลัวโดนยำก่อนจบเกรดสิบค่ะ!
เวลาล่วงเลยมาเข้าเดือนที่สองสำหรับฉันในสังคมเอกชนแบบนี้ คิดไปคิดมาก็ต้องขอบคุณลุงไนท์เหมือนกันนะคะ ตอนแรกแอบกลับว่าจะเข้ากับเพื่อนที่นี่ไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันมีเพื่อนสนิทและเป็นมิตรกับฉันมากๆ
แต่.. ลูกลุงไนท์จะไม่อยากเป็นมิตรกับฉันเลย (_ _)
เพราะตั้งแต่ที่ฉันมาเรียนที่นี่ ฉันมักจะโดนเจ้านายแกล้งทุกวัน! ย้ำว่าทุกวันจริงๆ แกล้งเอาหนังสือฉันไปซ้อนบ้างละ เอากระเป๋าดินสอไปบ้างล่ะ อยู่แบบนี้จนขึ้นเกรดสิบเอ็ด
ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองทนโดนเขาแกล้งไปได้ยังเป็นแรมปีอีเวร บางทีมันก็เหนื่อยอ่ะ แต่เข้าใจป้ะว่าทุกครั้งที่เขามักโผล่หน้ามาเวลาฉันนั่งเรียน อยู่ๆฉันใจเต้นบอกตามตรงเลย
ใจเต้นแรงมาก แต่ไอ้ใจเต้นแรงเพราะเขาและการกระทำของเขาที่แกล้งฉันมันก็มีบ้างที่ฉันโกรธ แต่แล้วไงคนหน้ามึนอย่างเจ้านายเหรอจะสำนึก และฉันก็ไม่รู้ว่าเจ้านายจำฉันได้หรือเปล่าเพราะทุกครั้งที่เลิกเรียน เจ้านายจะมีคนมารับผิดกับฉันที่ต้องขึ้นแท็กซี่ไปหาแม่ที่โรงพยาบาล
วันนี้ขอให้เป็นวันที่ดี เพราะฉันบ่นอยากกินก๋วยเตี๋ยวแซ่บๆ ขณะที่กำลังยืนปรุงรสอยู่โดยมีฮาร์เล่ย์ยืนรอข้างๆ
'บลู มึงปรุงเร็วๆดิ้ หิวแล้วเนี่ย'
'เออๆ แป้บๆ' ฉันตอบกลับ ไม่ได้สนใจใครสักคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า ที่กำลังคีบถั่วงอกดิบเยอะขึ้นๆมา ฉันก็ทำหน้าอี๋ทันที
พรึ่บ!
'เฮ้ย!' ฉันร้องออกมาเมื่อถั่วงอกที่ตัวเองมองก่อนหน้านี้ถูกคีบใส่ถ้วยก๋วยเตี๋ยวฉันพูนๆ
'ฮ่าๆๆๆ กินเยอะๆ'
'เจ้านาย!' ฉันเงยหน้ามองคนที่กำลังลอยหน้าลอยตาคีบใส่
คือฉันไม่กินถั่วงอกดิบเพราะมันเหม็นหืน แล้วดูเขาดิ
'รู้ว่าชื่อเจ้านาย ไม่ต้องย้ำ' เขาไหวไหล่
ฉันยืนจ้องหน้าเขาแน่นยอมรับเลยว่าโกรธมาก ฮาร์เล่ย์เดินมาหยุดข้างฉัน
'บลูมันไม่กินถั่วงอกดิบนะเจ้านาย'
'แล้วไง?' เขามองหน้าฉัน
'...' ฉันยืนเงียบก่อนจะหยิบมาถือ 'นิสัยเสีย'
เออ เป็นครั้งแรกที่ด่าเขาเนี่ยแหละ จบประโยคฉันก็เดินไปหาจีนที่กำลังเดินมาหาฉันตามมาด้วยฮาร์เล่ย์ ฉันนั่งเลยและมองก๋วยเตี๋ยวที่มีถั่วงอกพูนๆ
'แก โอเคป้ะวะ บ่นอยากกินเตี๋ยวตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วอ่ะ' ฮาร์เล่ย์เอ่ยขึ้น
'...' ฉันพยักหน้ารับบอกตามตรงจุกอกมากอยากร้องไห้อีเวรเสียดาย จะเอาไปทิ้งก็ไม่ได้อีก 'เขี่ยๆออกก็ได้'
'เจ้านายก็แปลก แกล้งได้ทุกวี่ทุกวัน' จีนส่ายหน้า
'นั่นดิ มันชอบมึงป้ะวะ'
'ไม่มีทาง' ฉันตอบกลับทันควัน
คนอย่างเจ้านายเนี่ยนะจะมาชอบคนน่ารักอย่างฉัน เหอะ โนเวย์จ้ะบอกเลย มีแต่ฉันเนี่ยแหละที่ชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียวอ่ะ
'ไม่แน่นะเว้ย แกล้งไปแกล้งมารักกันเหมือนในละครอ่ะเออ'
'นั้นมันละครนี่ชีวิตจริงจ้ะเพื่อน' ฉันทำหน้างอค่อยๆเขี่ยถั่วงอก
'ถ้าไม่อยากให้เจ้านายแกล้ง ก็รวบหัวรวบหางเลยดิ'
'เห็นด้วย!' นังจีน..
-----
ตอนแรกมาแย้ววววววว ไรท์อาจจะเขียนทามไลน์อดีตรวบรัดไปก็ขออภัยด้วยนะคะ55555555(_ _)
#ไอ้ต้าวหมูบลู
1 เม้นท์ 1 กำลังใจ ♥️ เมนท์ติดชมกันได้งับบบ
xยังไม่แก้คำผิดฮะะ
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น