บทที่ 21 ไฟริษยา
× 0
× 0
× 0
“บุษบา”
“คะคุณแม่”
“วันนี้หนูทำให้ฉันยิ้มได้ทุกเวลาเลยรู้ไหม”
บุษบายิ้มออกเมื่อได้รับคำชมจากท่านผู้หญิงพิลาหลังจากที่หล่อนเดินมาตรวจตราอาหารที่ทำมาเพิ่ม
“บุษยังเข้าหาคนอื่นไม่เก่งขอบคุณนะคะที่แนะนำหลายๆเรื่องให้บุษ”
“แค่นี้ก็ดีมากแล้วรู้ไหม”
“คุณบุษบาคะ”
“คะคุณมินตรา”
“พอดีในครัวรายงานมาค่ะว่าของหวานที่จะใช้เสริฟหกหมดเลย”
“ตายจริง!!”
“งั้นบุษขอตัวไปดูก่อนนะคะ”
“ได้ๆ ฉันฝากด้วยนะ”
“ค่ะ”
บุษบารีบเดินไปที่ท้าวครัวเพื่อตรวจสอบของหวานที่หกเต็มพื้นตามที่เลขาสาวบอก
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
“พวกเราก็ไม่รู้ค่ะ พอไปพักกลับมาหม้อของหวานก็หกหมดอย่างที่เห็นค่ะ”
“แล้วตอนนี้เหลืออะไรอยู่บ้างคะ”
“เหลือแค่เงาะลอยแก้วค่ะ พวกขนมไทยหกหมดแล้ว”
“ในตู้ของที่เตรียมไว้ล่ะคะเหลืออะไรบ้าง”
“มีแค่ลอดช่องค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะเอาแค่นั้นก็ได้”
บุษบาเริ่มลงมือทำของหวานเพื่อให้ทันเวลาตามที่แขกรับประทานอาหารค่ำเสร็จ
‘แค่ลอดช่องธรรมดาๆจะถูกใจแขกได้ยังไง’
เลขาสาวยิ้มในใจก่อนจะเดินไปรับแขกหน้างานและยืนเคียงข้างมาร์คัสแทนบุษบา คนที่ควรออกนอกหน้าต้องเป็นหล่อนไม่ใช่บุษบาเมียเช่าแบบนั้น
“ให้ผมช่วยนะครับ”
“!!!!”
ร่างสูงอาสายกถังที่ใส่กะทิให้บุษบาแล้วยิ้มให้หล่อนอย่างเป็นมิตร ยิ่งอคินได้มองหน้าบุษบาใกล้ๆเขายิ่งหลงในความงามของหล่อนยิ่งกว่าเดิม
“มีอะไรให้ผมช่วยอีกไหมครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ผมอคินนะครับ”
“ดิฉันบุษบาค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมได้ยินมาว่าคุณทำอาหารในงานเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
“อร่อยมากเลยนะครับ ฝีมือของคุณบุษบานี่ไม่แพ้ชาววังเลยจริงๆ”
“ชมเกินไปแล้วค่ะ ดิฉันไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น”
“ถ้าใครมีคนแบบคุณไปเป็นศรีภรรยาคงจะโชคดีไม่น้อย”
“เอ่อ...”
“งั้นผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีมากคนนั้น”
“!!!!!!”
มาร์คัสที่เดินมาตามหาบุษบาที่เข้ามาในครัวนายจนผิดสังเกตจึงรีบเดินเขามากอดเอวของหล่อนเอาไว้แน่นต่อหน้าอคิน
“คุณมาร์คัส”
“สวัสดีครับคุณอคิน”
“คุณบุษบา...”
“เป็นว่าที่ภรรยาของผมเองครับ”
“.......”
ความเสียดายแล้นเข้ามาในหัวใจของอคินเมื่อหญิงสาวที่เขาหมายปองนั้นมีว่าที่สามีที่เพียบพร้อมอยู่แล้ว
“งั้นเหรอครับ”
“เกิดอะไรขึ้นบุษ เห็นคุณแม่บอกว่าในครัวมีปัญหา”
“ค่ะ พอดีของหวานที่เตรียมเอาไว้มันหกหมดเลยค่ะบุษเลยต้องทำใหม่ทั้งหมด”
“ถ้าไม่รังเกียจให้ผมช่วยได้ไหมครับ”
“คะ?”
“ตอนนี้แขกก็เริ่มทานข้าวเสร็จหมดแล้ว ผมจะเสริฟผลไม้ก่อนดีไหมครับ”
“ผลไม้เหรอคะ?”
“ในครัวมีแค่แตงโมไม่ใช่เหรอครับ”
“ค่ะ”
“คุณอคินเป็นเจ้าของสวนผลไม้ส่งออกไปทั่วโลกค่ะ”
มินตราที่เดินเข้ามาในครัวแนะนำให้บุษบารู้จักถึงคุณสมบัติและฐานะของชายหนุ่ม
“งั้นผมต้องรบกวนคุณแล้วนะครับคุณอคิน”
“ครับ ผมยินดีช่วยเสมอ”
มือหนาออกแรงบีบที่มือเพราะรู้สึกหงุดหงิดกับสายตาของอคินที่มองบุษบาโดยไม่ปกปิดความรู้สึกและเขาก็รู้ว่าอคินมองบุษบาไม่วางตาแบบนี้มันหมายความว่ายังไง
“บุษเข้าไปในครัวเถอะ เราจะได้รีบกลับไปนั่ง”
“ค่ะ”
ร่างบางที่ไร้เดียงสาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ชายหนุ่มทั้งสองคนกำลังเล่นสงครามประสาทกันอยู่แล้วเดินเข้าไปในโซนทำอาหารโดยไม่คิดอะไรอีก
“เฮ้อออ”
“คุณบุษบาครับ ของหวานเสริฟทันแล้วครับ”
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยบุษ”
“ไม่เป็นไรครับ แขกในงานชอบผลไม้กับของหวานมากเลยนะครับ”
“ที่หอมหวานได้ก็เพราะน้ำตาลจากลูกตาลจากสวนของคุณค่ะ”
“เห็นทีผมต้องขอสูตรอาหารจากคุณบ้างแล้วสิครับ”
“ยินดีค่ะ”
“บุษ”
“คุณคัส”
“ทั้งสองคนดูสนิทกันจังแลยนะคะ”
มินตราพูดชงให้ชายหนุ่มที่ตอนนี้ไม่ชอบใจยิ่งอารมณ์เสียมากกวาาเดิม
“ถ้าเสร็จงานแล้วก็รีบกลับเข้าไปในงานได้แล้ว”
“ค่ะ”
มาร์คัสดึงบุษบากลับเข้าไปในงานโดยไม่รอให้บอกลาอคินแต่อย่างใด
“คุณคัสคะ บุษเจ็บนะคะ”
“เจ็บก็ตามมาดีๆ”
“จะพาบุษไปไหนคะนี่ไม่ใช่ทางเดินไปงานนะคะ”
ตุบ
“ว้าย!!”
ชายหนุ่มผลักบุษบาเข้าไปในห้องรับรองเล็กแล้วกดหล่อนลงไปที่เตียงด้วยอารมณ์หึงหวง
“ฉันต่องการระบายอารมณ์ร้อนๆในอกนี้ออกไป”
“อือออ”
ริมฝีปากร้อนก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากของร่างบางอย่างรุนแรงจนมือบางต้องรีบดันแผงอกกว้างให้ออกห่าง
“อือออ”
“บุษเจ็บค่ะ อืออ”
“อยู่เฉยๆ”
“คุณคัส!!”
“!!!”
บุษบาผลักชายหนุ่มออกห่างแล้วตะคอกใส่เขาด้วยความทนไม่ไหวที่ชายหนุ่มทำรุนแรงกับหล่อน
“บุษเจ็บนะคะ”
“ฉัน...”
“คุณเป็นอะไรไปคะ ทำไมทำร้ายบุษแบบนี้”
“ฉันไม่ชอบที่มันเข้าใกล้เธอ”
“!!!!!!”
“รู้ไหมว่าเธอยิ้มหวานให้มันจนฉันแทบบ้า”
“คุณ...”
“ฉันหวงเมียเข้าใจไหม!!”
“!!!!!”
ความหัวร้อนทำให้ชายหนุ่มเผลอความในใจออกมาอย่างไม่ปกปิด บุษบาตกใจกับคำพูดของชายหนุ่มเป็นอย่างมากคงามเป็นมิตรของหล่อนเผลอทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจและแอบเก็บอาการหึงหล่อนมาโดยตลอด
“เธอไม่รู้ตัวหรอกว่าเผลอทำตัวน่ารักขนาดไหน”
“คิกๆ”
“บุษ!!”
“คิกๆ บุษขอโทษค่ะแต่คุณหน้าแดงไปหมดแล้ว”
หญิงสาวยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มหึงหล่อนเหมือนเด็กๆ
“มันตลกมากหรือไง”
“บุษบาคนนี้เป็นของใครไม่ได้อีกแล้วค่ะ”
“บุษ”
“อย่าหึงเลยนะคะเพราะบุษเป็นของคุณคนเดียว”
“อือออ”
“คุณมาร์คัส”
“ครับ”
“ตอนนี้เราสองคนต้องออกไปช่วยงานคุณแม่นะคะ”
“.......”
“ตอนนี้ยังไม่ได้นะคะ”
ร่างบางบอกชายหนุ่มที่คลอเคลียต้นคอของหล่อนไม่ยอมหยุด มาร์คัสยอมปล่อยตัวบุษบาก่อนจะจับมือเธอเอาไว้แน่น
“เอาไว้กลับบ้านก็ได้”
“ค่ะ”
ทั้งสองตับมือกันแล้วเดินเคียงข้างกันออกไปที่งานเพื่อทำให้คนอื่นไม่สงสัยว่าหายไปไหน ความหวานของทั้งสองคนสร้างความรื่นรมย์ให้แก่คนพบเห็นแต่ใครจะรู้ว่าการที่เห็นทั้งสองยังอยู่ดีกันนั้นสร้างไฟริษยาในหัวใจของใครบางคนจนแทบจะมอดไหม้
วันต่อมา
“แกนี่ชอบกักตัวหนูบุษบาไว้อยู่เรื่อยเลยนะตาคัส”
“นานๆจะได้กลับมาไทยสักทีนี่ครับ”
“เฮ้อออ งั้นแม่กลับก่อนล่ะนะ”
“ครับ”
“รีบพาหนูบุษบากลับไปเร็วๆล่ะ”
“สวัสดีค่ะคุณแม่ เดินทางปลอดภัยนะคะ”
“จ่ะๆ”
ทั้งสองยืนส่งท่านผู้หญิงที่ต้องกลับไปก่อนทั้งสองคนที่ขอพักผ่อนอยู่ที่บ้ายพักต่างอากาศก่อนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์
“ไปกันเถอะ”
“รถเตรียมพร้อมแล้วนะคะ”
“ผมให้คุณพักหนึ่งอาทิตย์นะมินตรา”
“คะ?”
“คุณคงเหนื่อยมามากแล้วผมให้คุณไปพักทำตามใจตัวเองหนึ่งอาทิตย์”
“แต่ดิฉันไม่ได้อยากพัก”
“พักบ้างเถอะ ผมรู้สึกผิดนะ”
เลขาสาวจำใจต้องพยักหน้าเมื่อชายหนุ่มไล่ให้หล่อนไปพักเพื่อต้องการอยู่กับบุษบาตามลำพังในบ้านพักต่างอากาศ ทั้งสองเดินขึ้นรถไปโดยปล่อยให้หล่อนอยู่ที่สนามบินตามลำพัง
“หึ รักกันมากนักใช่ไหม”
หญิงสาวเดินไปขึ้นรถอีกคันที่เตรียมเอาไว้ก่อนจะขับออกไปเพื่อเจอใครบางคนที่หล่อนพึ่งจะส่งข้อความไปหา บุษบาต้องออกไปจากชีวิตของมาร์คัสให้เร็วที่สุด
โปรดติดตามตอนต่อไป
