ตอนที่ 35 ตามใจ
× 0
× 0
× 0
“เอย”
ฉันหันไปมองคนตัวสูงที่เรียกฉันไปทั่วบ้าน ช่วงหลังๆคุณฌาณมักจะให้ฉันตื่นพร้อมเขาอยู่เสมอแต่ฉันคิดว่าอาจจะไม่ทันหากเราสองคนตื่นพร้อมกัน ฉันชินที่ต้องตื่นเช้าอยู่แล้วจึงรอเขาไม่ได้
“คะคุณฌาณ”
“ทำอะไรอยู่ บอกแล้วไงว่าวันนี้จะให้พักหนึ่งวัน”
“เอยลงมาทำข้าวต้มให้คุณค่ะ”
คนตัวสูงเดินเข้ามากอดฉันจากด้านหลังเอาไว้แน่น นี่ก็เป็นเรื่องที่แปลกอีกเช่นกัน คนบ้างานอย่างคุณฌาณกลับยกเลิกตารางงานทั้งหมดแล้วอยู่บ้าน
“บอกแล้วไงว่าจะมีคนมาทำให้”
“เอยชินแล้วค่ะ เลยทำโดยไม่รู้ตัว”
“งั้นรีบทานเถอะฉันจะพาออกไปข้างนอก”
“ค่ะ”
คนตัวสูงจับมือฉันไปนั่งที่โต๊ะอาหารแล้วเริ่มทานอาหารเช้า คนตัวสูงมองไปรอบๆบ้านเหมือนกำลังจะมองหาใครบางคน
“แม่ปานครับ”
“คะคุณฌาณ”
“แพรวาไปไหน”
“คุณแพรวากลับวังตั้งแต่เมื่อคนแล้วค่ะ”
“ใครอนุญาตไม่ทราบ”
“ดิฉันห้ามแล้วนะคะแต่เธอไม่ฟังค่ะ”
“ให้คนไปลากตัวกลับมา”
“คุณฌาณ”
“......”
“คุณแพรวาอาจจะอยากกลับไปดูคุณพ่อก็ได้ค่ะ”
“อย่ามองโลกในแง่ดีนักเลยเอย เค้าก็แค่ไม่อยากทำงานตามที่ฉันสั่ง”
“ให้คนไปตามแล้วนะคะ”
“ครับ เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกกับเอยนะครับแม่ปานช่วยดูแลงานแทนเอยด้วย”
“ได้ค่ะ”
“เราจะไปไหนกันคะ”
“ไปไหนก็ได้ในที่ที่เธออยากไป”
“เอยไปที่วังได้ไหมคะ”
“ไม่ได้”
คุณฌาณแทบจะปฏิเสธทันทีที่ฉันพูดสถานที่ที่อยากไป
“ไหนบอกว่าตามใจไงคะ”
“ที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ที่นี่”
“เฮ้อออ”
ฉันได้แต่ก้มหน้าทานข้าวโดยไม่กล้าสบตาอันดุดันของคุณฌาณ ใจจริงฉันอยากจะไปดูแลคุณพ่อที่วังมากกว่า
“ตัดสินใจได้หรือยังว่าอยากไปไหน”
คนตัวสูงถามฉันขึ้นเมื่อเราสองคนเข้ามานั่งในรถเพื่อออกเดินทาง ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยคิดที่จะอยากไปเที่ยวที่ไหนเลยสักครั้ง
“เอย...”
“หาความสุขให้ตัวเองบ้างสิเอย”
“.......”
“ต้องมีสักที่ที่เธออยากไปนอกจากวัง”
“เอยอยากทำบุญค่ะ”
“.......”
“ไปทำบุญได้ไหมคะ”
“งั้นไปที่วัด”
คนตัวสูงสั่งคนขับรถเพื่อพาฉันไปทำบุญตามที่ฉันต้องการ
วัด
“วางดอกไม้ตรงนี้นะคะแล้วขอพรท่าน”
ฉันสอนคนตัวสูงที่ไม่เคยเข้าวัดทำบุญในวิธีการต่างๆในวันที่คนไทยปฎิบัติกันมา ถึงคุณฌาณจะเป็นลูกครึ่งไทยแต่เขาก็คงเคยมาวัดตอนเด็กเท่านั้นเพราะชีวิตของคุณฌาณเติบโตที่ต่างประเทศ
“อื้ม”
ฉันวางดอกไม้ไว้ที่แท่นวางแล้วเริ่มขอพรในใจทันที ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากแต่เพียงแค่ของให้คุณพ่อมีความสุขเท่านั้น และ...ขอให้คุณฌาณมีความสุข
“ขออะไรนานจัง”
คนตัวสูงถามฉันทันทีที่เห็นว่าฉันลืมตาขึ้น คนตัวสูงที่นั่งจ้องหน้าฉันถามเหมือนไม่เคยเห็นฉันในโมเม้นนี้
“แล้วคุณละคะ”
“ฉันไม่ขออะไรหรอก เพราะท่านคงช่วยอะไรฉันไม่ได้”
“อย่าพูดแบบนี้นะคะ อย่างน้อยท่านก็เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของทุกคน”
“งั้นเธอบอกมาได้ไหมว่าขออะไร”
“เอย....”
“หืม?”
“คำอธิษฐานใครเค้าบอกคนอื่นกันคะ”
“ก็ฉันอยากรู้นี่ เห็นเธอขอตั้งนาน”
“เอยไปให้อาหารปลาดีกว่า”
ฉันไม่ตอบคำถามของคุณฌาณแล้วเดินออกจากวิหารวัดเพื่อไปที่สระน้ำของวัด
“เฮ้อออ”
หลังจากที่เราสองคนทำบุญถวายสังฆทานเสร็จฉันก็เดินมานั่งที่ริมสระน้ำในวัดเพื่อให้อาหารปลาอย่างที่ฉันอยากจะทำ คนตัวสูงไม่ขัดใจฉันแล้วปล่อยให้ฉันทำตามใจ
“แปลกคนจริง”
“คะ?”
“ฉันไม่เคยเห็นใครที่ไม่มีอะไรต้องการในชีวิตเหมือนเธอเลย”
“ยังไงเหรอคะ”
“ทุกคนเค้าก็อยากจะไปเดินห้างสวยๆเย็นๆซื้อของที่ตัวเองอยากได้ทั้งนั้น”
“เสื้อผ้าคุณก็ซื้อให้เอยแล้วนี่คะ”
“ฉันรู้ แต่เธอก็ควรซื้อเพชรซื้อทองเหมือนคนอื่นบ้างสิ่ง พวกกระเป๋าแบรนด์เนมอะไรแบบนี้”
“เอยไม่อยากได้หรอกค่ะของพวกนั้น”
“.......”
“คนเราจะมีเงินทองไปทำไมเยอะแยะคะ ความสุขเราหาได้โดยไม่มีเงินก็ได้นี่คะ”
“หึหึหึ”
คนตัวสูงหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะเดินมาช่วยฉันให้อาหารปลา ชีวิตของฉันไม่เคยอยากได้ของหรูหราพวกนั้นเลยสักครั้ง
“เอยแปลกเหรอคะ”
“แปลก แปลกมาก”
“......”
“แต่ฉันชอบนะ”
“!!!!”
คนตัวสูงยิ้มแล้วเอื้อมมือมาโอบเอวฉันเอาไว้แน่น ชะ ชอบงั้นเหรอ...ทำไมฉันถึงหัวใจเต้นแรงแบบนี้นะเค้าไม่ได้บอกรักเธอสักหน่อยเอย
“มีเมียประหยัดแบบนี้ฉันคงรวยล้นฟ้า”
“คุณ....”
“รีบไปเถอะฉันหิวข้าวแล้ว”
“แต่เราพึ่งทานข้าวเช้ากันมานะคะ”
“กินอีกไม่ได้เหรอ”
“ค่ะ”
คนตัวสูงโอบเอวฉันเข้าไปในรถแล้วสั่งให้คนขับรถขับออกไปทันที
ร้านอาหาร
“อยากทานอะไรคะ”
“บอกแล้วไงว่าวันนี้จะตามใจหนึ่งวัน อยากทานอะไรก็สั่งเลย”
ฉันก้มหน้าลงที่เมนูแล้วเริ่มคิดว่าสิ่งที่คุณฌาณทำอยู่นั้นมันคืออะไร คงไม่ได่จ้างนักข่าวมาตามถ่ายรูปเราสองคนเหมือนครั้งที่แล้วอีกนะ...ฉันกลัวว่าเขาจะทำแบบนี้เพราะอยากให้เป็นข่าว
“เอย”
“คะ”
“เป็นอะไรไป พนักงานเค้ารอนานแล้วนะ”
“เอ่อ...กุ้งอบวุ้นเส้น ไข่เจียวปู แกงจืดฟัก หมูกรอบผัดเปรี้ยวหวานค่ะ”
“ทำไมสั่งแต่เมนูที่ฉันชอบ”
คนตัวสูงกระชับเอวฉันเข้าไปใกล้แล้วถามฉันอสียงหวานทันทีที่พนักงานเดินออกไป
“อย่าค่ะ”
“โซนนี้เป็นโซนวีไอพีคนไม่เยอะหรอก”
“อืออ แต่นี่มันไม่เหมาะสมนะคะ”
“ใครเป็นคนตั้งกฎกันล่ะ”
“คุณฌาณ”
“หอมเมียกอดเมียไม่มีใครว่าหรอกน่า”
“คนบ้า”
“นี่เธอด่าฉันเหรอ”
“ค่ะ”
“แบบนี้ต้อง...ทำโทษ”
“อื้อออ!!”
คนตัวสูงก้มลงจูบฉันอย่างดูดดื่มโดยไม่กลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็นเราสองคน
“อือออ หวานจัง”
“อย่าค่ะ เอยอายคน”
“หึหึหึ”
คุณฌาณหอมแก้มฉันเบาๆก่อนจะยอมนั่งดีๆแต่มือหนาก็ยังคงโอบเอวฉันไม่ยอมปล่อย
“เอยขอสั่งอาหารกลับบ้านด้วยได้ไหมคะ”
“ได้สิ”
ฉันยิ้มออกมาเมื่อคนตัวสูงตามใจฉันจริงๆอย่างที่เขาพูด เวลาคุณฌาณอ่อนโยนเขาดูดีขึ้นมากๆเลย ฉันชอบเวลาที่เห็นเขายิ้มแบบนี้มันดีกว่าตอนที่เขาอารมณ์ร้อนจริงๆ
เวลา 12:00 น.
“สั่งอาหารเยอะขนาดนี้จะเอาไปฝากใคร”
ฉันนั่งนิ่งเมื่อคนตัวสูงถามขึ้นเมื่อเราเดินมาที่รถ ถ้าฉันขอคุณฌาณจะโมโหไหมนะ
“เอย...จะเอาไปฝากคุณพ่อค่ะ”
“เฮ้อออ”
“เอยขอไปเยี่ยมคุณพ่อได้ไหมคะ แค่แป๊บเดียว”
“........”
“รับรองว่าเอยจะไม่กวนเวลาคุณนานแน่ๆค่ะ”
“ก็ได้”
“จริงนะคะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะตามใจเธอ ในเมื่ออยากไปมากขนาดนี้ฉันก็คงขัดไม่ได้อีกแล้ว”
“อือออ ขอบคุณนะคะ”
ฉันกอดคนตัวสูงด้วยความดีใจแล้วกล่าวขอบคุณเขาด้วยใจจริง ไม่คิดเลยว่าคุณฌาณจะยอมเรามากขนาดนี้
คฤหาสน์ เตโชวัตธนาทรัพย์
“หนูเอย”
ฉันเดินไปหาป้าแก้วที่ออกมาต้อนรับเราสองคนทันทีที่ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน
“เอยซื้อกับข้าวมาฝากค่ะ คุณพ่อล่ะคะ”
“คุณท่านพึ่งออกไปดูสวนหลังค่ะ”
“เอากับข้าวไปแกะใส่จานแล้วตั้งโต๊ะนะคะ”
“ค่ะ”
“ป้าแก้วคะ”
“คะ?”
“หม่อมกลับมาหรือยังคะ”
“กลับมาแล้วค่ะ กลับมาก็ทะเลาะกับท่านชายแล้วขึ้นไปบนชั้นสองแล้วค่ะ”
“เอยขอไปดูคุณพ่อก่อนนะคะ”
“ค่ะๆ”
ฉันหันไปมองคนตัวสูงแล้วพาเขาไปนั่งที่ห้องรับแขกเพื่อรอคุณพ่อ
“เอยไปดูคุณพ่อก่อนนะคะ”
“ทำไมไม่ให้คนไปตาม”
“เอย...”
“ตามใจ....”
“เอย”
ฉันหันไปมองหม่อมพันรวีที่เดินมาหาฉันในห้องรับแขกแล้วยิ้มให้กับฉันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“สวัสดีค่ะหม่อม”
“สวัสดีฉันคิดว่าจะไปหาเธอที่บ้านคุณฌาณพอดี”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อยากให้เธอมาดูแลท่านชายหน่อยตอนที่ฉันไม่อยู่”
“แล้วเด็กในบ้านไม่มีหรือไงครับถึงได้ต้องมาใช้เมียผม”
รอยยิ้มสดใสของหม่อมค่อยๆหายไปเมื่อถูกคนตัวสูงตอกกลับอย่างไม่เกรงใจ
“ให้ลูกมาดูแลพ่อมันผิดหรือไงคะ”
“แพรวาก็ลูกนี่ครับ แล้วนี่เค้าไปไหน”
“ในเมื่อคุณไม่ดูดำดูดีแล้วจะถามหายัยแพรทำไม”
“ผม...”
“คุณฌาณ”
ฉันเรียกคนตัวสูงไม่ให้เขายืดความให้ยาวไปมากกว่านี้เพราะอาจจะทะเลาะกันรุนแรงได้อีกครั้งซึ้งฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
“เอยมาอยู่ที่นี่ได้ไหม”
“คงไม่ได้”
“คุณฌาณ”
“ว่าไงเอย”
“เอยขอโทษนะคะแต่คงทำแบบนั้นไม่ได้”
“!!!!”
ฉันปฏิเสธหม่อมพัยรวีอย่างเด็ดขาดเพราะฉันเองไม่ต้องการให้คุณฌาณโมโหและเพื่อให้หม่อมพันรวีกดดันและยอมยกเลิกคำสั่งให้คนในบ้านปฏิบัติกับคุณพ่อเช่นเดิม
“เอยต้องดูแลคุณฌาณค่ะ”
“แล้วคนที่บ้านไม่มีหรือไง”
“เมียก็ต้องดูแลผัวมันผิดตรงไหนครับ”
“นี่คุณจะบอกว่าลูกสาวจะดูแลพ่อไม่ได้แล้วงั้นสิ”
“ผม...”
“ผมไม่ต้องการให้ใครมาดูแล”
“คุณพ่อ”
ฉันเดินไปพยุงตัวคุณพ่อที่เดินเข้ามาในห้องรับแขกแล้วตอบหม่อมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เอยแต่งงานออกไปแล้วจะให้เข้ามาที่นี่ตลอดได้ยังไง”
“ฉันก็แค่อยากให้เอยสำนึกบุญคุณ”
“สิ่งที่เอยทำให้เราแค่นี้มันก็มากพอแล้วนะหม่อม”
“อึก!!”
“ที่เรายังอยู่ในวังแห่งนี้ได้เพราะเอยไม่รู้หรือไง”
“หมายความว่ายังไงคะคุณพ่อ”
“ตอนนี้คุณฌาณคือเจ้าของที่ดินและบ้านแห่งนี้แล้วและเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้ทุกคน”
“!!!!!”
ฉันหันไปมองคุณฌาณที่นั่งเงียบและไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉันมาก่อน จริงเหรอเนี่ย..คุณฌาณคือคนที่ชุบชีวิตวังแห่งนี้ให้มีแสงสว่างอีกครั้ง
“ผมมอบอำนาจในบ้านให้เอยดูแลครับ”
“!!!!!”
“ป้าแก้วครับ ไปเรียกทุกคนมารวมกันที่ห้องนี้นะครับ”
“ค่ะคุณฌาณ”
ฉันพาคุณพ่อไปนั่งที่โซฟาเพื่อรอดูว่าคุณฌาณจะทำอย่างไรต่อไป
“ในเมื่อทุกคนมารวมตัวกันที่นี่แล้วผมจะขอแจ้งข่าวให้ทราบนะครับ”
คุณฌาณเอ่ยทันทีที่ทุกคนมารวมตัวกันในห้องรับแขกโดยมีฉันนั่งอยู่ข้างๆและหม่อมพีนรวีนั่งอยู่กับคุณพ่อ
“ผมคือเจ้าของคนใหม่ของบ้ายหลังนี้”
“!!!!”
“ต่อไปผมจะเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้กับทุกคนและผมขอสั่งให้ทุกคนดูแลท่านชายอย่าให้ขาดตกบกพร่อง”
“ค่ะคุณฌาณ”
“คนที่พวกคุณจะฟังคำสั่งคือผมและเอยสองคนเท่านั้น”
“หึ!!”
หม่อมพันรวีเดินออกไปจากห้องรับแจกเพราะทนอายกับคนในบ้านไม่ได้อีก
“อย่าให้ผมได้ยินว่าพวกคุณทุกคนไม่ทำตามคำสั่งของผม”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
“แยกย้ายไปทำงานได้”
ทุกคนในบ้านเดินออกไปจากห้องรับแขกตามคำสั่งของคุณฌาณ
“ขอบคุณนะคะ”
“เดี๋ยวเธอก็มาว่าฉันได้สิว่าไม่ดูแลพ่อของเธอ”
“เอยไม่ได้จะว่านี่คะ”
“ไม่ว่าแต่จะมาเองใช่ไหม”
“......”
“แบบนี้เธอก็คงสบายใจได้แล้วนะจะได้ไม่กระวนกระวายใจอีก”
“ค่ะ”
“เอยอยู่ทานข้าวกับพ่อได้ไหมลูก”
“ได้ไหมคะคุณฌาณ”
“ตามใจสิ จะค้างที่นี่เลยไหม”
“ได้เหรอคะ!”
“ฉันประชด”
“คิกๆ”
ฉันขำคุณฌาณที่ทำตาดุใส่ฉันที่ไม่ทันมุขประชดเขา แบบนี้ฉันก็มีความสุขมากขึ้นแล้วที่เห็นคุณพ่ออยู่อย่างไม่ลำบาก ต่อให้หม่อมจะไม่พอใจยังไงคุณพ่อก็ปลอดภัยไม่ถูกกดขี่อีกต่อไปแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
