โอ้ย~ เจ็บ~

หลานจ้านไปแล้วสินะ

ใช่คนรึเปล่าเนี้ย! หนักซะขนาดนั้นยังลุกออกไปทำงานได้

เห้อ นี่ข้าทำอะไรลงไปเนี้ย

ไปอาบน้ำดีกว่าเรา

ปวดขาชะมัด..

อึก ร่างกายขยับไม่ได้ดังใจเลย

ตั้งแต่ที่ข้ามาก็มีเรื่องให้เจ็บตัวเสมอ จนร่างกายจะรับไม่ไหวแล้ว

เป็นเช่นนี้...ดีจริงๆแล้วหรือ?

ข้ารักหลานจ้าน...

แต่เราต่างเป็นบุรุษ

อีกทั้งยังเป็นสหายที่รัก

หากมีคนล่วงรู้เรื่องบัดสีเช่นนี้...

หลานจ้านจะต้องถูกลงโทษสาหัสแน่

เฮ้ย! เจียงเฉิง!!ตกใจหมด!

เอาเถอะๆ ว่าแต่เจ้ามาทำอะไรที่นี่

เจ้ายังปากร้ายเหมือนเดิม

เจ้ารู้ได้อย่างไร

อา นิดหน่อยหน่ะ

ข้ากำลังหาเบาะแสของมนต์นี้ แต่ดันโชคไม่ดีโดนมันเล่นงาน

ใช่ แต่รักษาแล้วอีกไม่นานก็คงหาย

อาา เจียงเฉิงเจ้าอย่าว่าหลานจ้านเลย

มนต์ดำมันจ้องทำร้ายเขา ข้าต่างหากที่ดิ้นรนหาเรื่องเจ็บตัว

โอ้ย! เจ็บนะเจียงเฉิง ข้าก็เห็นเจ้าเป็นน้องชายเสมอแหละน่าา

เอาน่าเจียงเฉิง เจ้าไม่จิกกัดข้าสักครั้งที่เจอเจ้าจะตายรึ

เจ้าไม่ต้องห่วง อีกไม่นานข้าก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก

ใครจะไปอยากอยู่กับกฎสามพันข้อ

ตามรอยมนต์ดำไป

เอ๊ะ! หลานจ้านก็รู้รึ?

เอ่อ..ป่าว

หาา

อะ..เอ่อ...แมลงกัดหน่ะ

ข้าไม่ทันระวังเองแหละ

งั้นข้าไปก่อนนะ เริ่มหนาวแล้ว

ฟู้ววว นึกว่าเจียงเฉิงจะรู้ซะแล้ว

แบบนี้มันเสี่ยงจริงๆนั่นแหละ

อ้ะ! หลานจ้าน!

คิด..ถึงสิ่งที่เราทำ..

หลานจ้าน

เจ้าคิดว่าที่เราทำอยู่มันดีจริงๆรึ

หากความแตกล่วงรู้ถึงผู้อื่น เจ้าจะถูกโทษหนักแน่

ข้าไม่อยากให้เจ้ารับโทษเลย

กลัวสิ

กลัวว่าเจ้าจะถูกรับโทษ

เฮ้อ หลานจ้าน

เราแหกกฎฟ้าดินมีหรือที่จะไม่ได้รับโทษจากฟ้าดิน

บางทีชะตาคงจะเล่นตลกกับเรา

เพราะข้ารักเจ้า จนมิอาจหักห้ามใจได้แล้ว...