ถ้าพวกคุณกำลังคิดว่าข้อความพวกนั้นมันหวานจนเลี่ยนล่ะก็ หึ พวกคุณคิดผิดสิ้นดี ตอนนี้ผมกำลังหน้านิ่วหลังจากที่กดล็อคโทรศัพท์คู่ใจและปัดมันไปให้ห่างตัว ไม่รู้ว่าผมเผลอกัดปากตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกชาริมฝีปากล่างไปเสียแล้ว

บุคคลที่ทำให้ผมเป็นได้มากขนาดนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คิมแทฮยอง...พี่ชายที่ผมแสนจะเคารพรักนี่เอง

ฟังไม่ผิดหรอกครับ เขาคือพี่ชายผมจริง ๆ เป็นพี่ชายที่ดีมาก แต่กลับเป็นผมเองที่ไม่ดีเอาเสียเลย เพราผมดันมาหลงรักพี่ชายตัวเองเนี่ยสิ ผมไม่ได้เด็กจนไม่รู้ว่าความรักที่มีให้พี่มันเป็นรักแบบไหน ก็รักนั่นแหละครับ รักที่คนคนหนึ่งจะให้ใครอีกคนได้ และมันอาจจะฟังดูดีไปสักนิดหนึ่ง ถ้าผมจะไม่หวังอะไรเลย ...

พูดแบบนั้นก็ไม่ถูก เพราะจริง ๆ ผมก็แอบหวังให้พี่มีใจบ้าง แต่ด้วยสถานะมันทำให้ผมแสดงออกไม่ได้เลย จะมีใครกล้าทำผิดศีลธรรมโดยการหลงรักพี่ชายตัวเองล่ะครับ แต่ไม่ใช่กับจอนจองกุกแน่ ๆ เพราะผมรู้ดีว่าผมเข้ามาในครอบครัวคิมเพราะอะไร พ่อแม่พี่แทฮยองอุปการะผมจากโรงพยาบาล เพราะถูกพ่อแม่แท้ ๆ ละทิ้งตอนแรกเกิด

ทำไมผมถึงมีชื่อน่ะเหรอ เพราะมันเขียนติดไว้ที่ข้อมือของผม ตอนแรกพ่อกับแม่ก็ปิดผมอยู่หรอก แต่ผมเองที่ทนต่อความอยากรู้ของตัวเองไม่ไหว เลยตัดสินใจถามไปในที่สุด ท่านทั้งสองร้องห่มร้องไห้แล้วกอดผมไว้ ท่านเอ่ยคำว่าขอโทษออกมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้น พร้อมกับพร่ำบอกรักผม ผมก็ทำได้แค่ขอโทษที่ทำตัวไม่ดีออกไป...

จากวันนั้นผมก็อยู่ภายใต้การดูแลของพี่แทฮยอง ตั้งแต่ขึ้นเกรด 7 ได้มั้ง เพราะพ่อกับแม่ต้องเทียวไปทำงานต่างจังหวัดบ่อย ๆ ผมเลยต้องใช้ชีวิตอยู่กับพี่ จนตอนนี้ชีวิตเกรด 12 ของผมดูท่าจะไปได้สวย ขาดก็แต่..ความรักจากพี่ชาย ผมดูว้อนท์ไปหรือเปล่า ทั้งที่รู้ว่ามันก็เป็นไปไม่ได้ แต่ผมอดกลั้นแบบสุด ๆ แล้วนะ

สามปีที่ผ่านมาผมรักพี่ชายมากขึ้นทุกวัน อยากเจอหน้า อยากอยู่ใกล้ อยากให้ไปรับไปส่งที่โรงเรียน อยากกลับมากินข้าวพร้อมกัน และอยากหลับไปด้วยกัน พร้อมกับตื่นมาเห็นหน้าพี่อีกครั้ง ถึงมันจะเป็นแบบนั้นแค่ในมโนของผมเองก็เถอะ