🌸คำเตือนจากไรท์ผลส้ม🌸 การขโมยผลงานของคนอื่นไปเป็นของตัวเอง มันคือการละเมิดลิขสิทธิ์ผิดกฏหมาย หากอยากสร้างสรรค์ผลงานของตัวเอง โปรดใช้ความสามารถของตนเองนะคะ หากไรท์พบเจอผลงานที่ละเมิด ไรท์จะขอดำเนินการให้ถึงที่สุดค่ะ 🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น อิมเมจตัวละคร สถานที่ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเนื้อหาในเรื่อง 💗💗💗💗💗💗

. . . . . .

. . . . . .

“ต่อไปนี้หนูชื่อกอหญ้านะ ฉันตั้งให้หนู” “ถึงญ่าจะดูต่ำต้อย แต่ก็ขึ้นได้ทุกทีแข็งแรงกว่าต้นไม้ใหญ่ พายุลมแรงก็ไม่สามารถทำอะไรได้”

คฤหาสน์ เศรษฐีพล

คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงต่างยิ้มให้กับลูกสาวของตน ความจริงก็แค่อยากจะหาคนมาเล่นกับลูกสาวก็แค่นั้น

เศรษฐีใหม่ที่รับสืบทอดกิจการร้านอาหารฝรั่งเศสมาจากคุณตา ต่างหลงไหลในอำนาจเงินทันที

พอเงินทองมากมายตกอยู่ในกรรมสิทธิ์ของตน ทั้งสองทำเรื่องรับอุปการะเด็กหญิงจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเพื่อเป็นเพื่อนเล่นกับลูกสาวเพียงเพราะต้องการมีเวลาใช้เงินเท่านั้น

รอยยิ้มไร้เดียงสาขอทั้งสองส่งให้กันและกัน มือเล็กจูงมือกอหญ้าไปที่กองของเล่นและเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข....การได้บ้านใหม่ของเด็กกำพร้าอย่างกอหญ้าเหมือนคนที่ตายแล้วเกิดใหม่ อนาคตอันสดใสกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว

และนั้นก็เป็นเพียงความฝันของเด็กน้อยเท่านั้น

ปัจจุบัน . . . .

ฉันรีบวิ่งไปหาแคร์ที่เรียกฉันเสียงดังจากห้องตัวเอง

แคร์ทำท่างอแงแต่ก็ยอมลุกขึ้นตามแรงดึงของฉัน

ฉันเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เฮ้อออ แล้วดูถอดเสื้อผ้าสิ เป็นเลขแปดเชียว

ฉันเก็บเสื้อผ้าที่แคร์ถอดเอาไว้ที่พื้นแล้วเตรียมน้ำให้แคร์ตามที่เธอขอ

ฉันยิ้มให้กับคุณท่านเมื่อพูดถึงผลสอบ ฉันพยายามขยันเพื่อไม่ให้เสียชื่อของท่านทั้งสอง ทำคะแนนสอบให้ดีที่สุด

ฉันเออออไปกับแคร์ทั้งๆที่เมื่อคืนเธอเอาแต่ดูซีรี่ย์จนดึก

แคร์ยื่นผลสอบให้คุณหญิง และรอยยิ้มบนหน้าของทาานก็ค่อยๆหายไป

ฉันเรียกแคร์เมื่อเธอแสดงอาการไม่พอใจใส่คุณท่านทั้งสอง

เพราะแคร์อารมณ์ขึ้นง่ายเลยทำให้การเปรียบเทียบจากคุณท่านทั้งสองส่งผลต่อความน้อยใจที่มีอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ท่านทั้งสองมักจะไม่กลับบ้านเลยทำให้แคร์น้อยใจท่านเอามากๆ เธอก็แค่อยากให้พ่อแม่สนใจก็เท่านั้น

แต่แทนที่จะได้รับความรักนั้นกลับได้แต่การเปรียบเทียบให้แคร์เสียใจ

ฉันได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเถียงคุณท่าน ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันแต่แคร์ก็ใช่ว่าจะฟังฉันสักหน่อย เวลาเรียนก็หลบไปที่ห้องชมรมแถมงานที่ส่งอาจารย์ฉันก็ทำให้ทั้งนั้น เฮ้ออออ

คำพูดของท่านทั้งสองทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจ ใช่....ฉันมันเด็กกำพร้า....นั้นคือความจริงที่ฉันยอมรับอยู่แล้ว แต่ฉันก็เลือกที่จะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

การถูกตอกย้ำแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโต...ฉันก็เจ็บเหมือนกัน

คนอารมณ์เสียตะคอกใส่ฉัน แล้วเดินขึ้นชั้นบนไปทันที

คุณหญิงยิ้มอย่างพอใจ ฉันรู้ดีว่าท่านทั้งสองไม่ได้มีงานด่วนอะไร แต่จะไปเข้าบ่อนคาสิโนต่างหากล่ะ กิจกรรมภัตตาคารอาหารฝรั่งเศษที่ได้มรดกจากคุณตามา....ก็ให้ลูกน้องดูแลแทนเท่านั้น

แคร์ปาของในมือทิ้งด้วยความโกรธ

ฉันตะคอกเรียกสติของคนตรงหน้าให้หยุดบีบแขนฉันเสียที

ฉันเดินออกไปห้องของแคร์แล้วกลับห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นล่าง

ฉันได้แต่ตัดพ้อกับตัวเองทั้งน้ำตา ความน้อยเนื้อต่ำใจของฉันมีมาตั้งแต่เด็กจนโต ถ้าเลือกเกิดได้....ฉันก็อยากจะมีพ่อแม่ให้ความอบอุ่นกับฉันบ้าง

เวลา 09:00 น.

เสียงแบบนี้คงอารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะ...

ฉันยิ้มให้แคร์แล้วขึ้นไปยกกระเป๋าของเธอตามที่สั่ง ถึงการอยู่ที่บ้านหลังนี้ไม่ใช่ความสุขของฉัน แต่คุณท่านทั้งสองก็ชุบเลี้ยงฉันมา ส่งฉันเรียนจนจบ....และกำลังจะส่งฉันเรียนมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุด

ฉันจึงได้แต่ก้มหน้ารับใช้พวกท่านต่อไป...ถึงคุณท่านและคุณหญิงจะบอกกับฉันว่าฉันไม่ใช่คนรับใช้ แต่การกระทำ...มันช่างแตกต่างเหลือเกิน ยังไงการที่ท่านทั้งสองรับอุปการะฉันมา ก็คือพระคุณ หากตอบแทนท่านได้ฉันก็ยินดีทำ...ถึงแม้มันจะแลกมาด้วยความเจ็บปวด

หอพักหญิง

แคร์เดินไปหยิบวิตามินแล้วยื่นให้ฉันด้วยความเป็นห่วง

เห็นแคร์ชอบเหวี่ยงวีนแบบนี้แต่จริงๆแล้วเธอเป็นคนดีมากๆ แคร์มักจะห่วงฉันเสมอเวลาที่ฉันไม่สบาย

แคร์ทิ้งตัวลงที่เตียงแล้วหลับไปทันที ฉันจึงเดินออกมาจากหอพักแล้วเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อหน้ามหาวิทยาลัยทันที

ตั้งแต่เมื่อคืนก็คอยเก็บของให้แคร์ทั้งคืน แถมยังต้องเก็บของของตัวเองด้วย ตื่นเช้ามาก็ต้องทำอาหารเช้า...เฮ้อออ ยังไม่ได้นอนเลย

เอี๊ยดดดดดดดดดดด

รถพอร์ชสีขาวคันหรูพุ่งตัวออกมาจากซอยเล็กอย่างรวดเร็ว จนทำให้ฉันต้องถอยหลังและล้มไปทันที

สติของฉันค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ ทำไมมันถึงรู้สึกเหนื่อยแบบนี้กันนะ

ทำไมต้องมาเป็นลมเอาตอนนี้ด้วย....

ฉันค่อยๆขยับตัวทันทีที่รู้สึกตัว ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย....แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ในห้องที่หรูหราแบบนี้กันนะ หืม!!! ห้องใคร

คนตัวสูงรีบตรงเข้ามาปิดปากฉันเอาไว้ คะ ใครกันเนี่ย!! พวกรักพาตัวเหรอ

ฉันเงียบทันทีที่ได้ยินเสียงขู่ของคนตัวสูง

ฉันลุกขึ้นไปจากเตียงแล้วเตรียมก้าวเดินออกจากห้องทันที

คนตัวสูงดึงฉันลงไปนอนที่เตียงอีกครั้งก่อนจะคร่อมตัวฉันเอาไว้เพื่อไม่ให้เดินหนี

คนตัวสูงเริ่มโมโหที่ฉันเถียงเค้าไม่หยุด

ฉันกระทุ้งเข่าไปที่หว่างขาของคนตรงหน้าอย่างแรง จนร่างสูงลงไปนอนจุกที่พื้นด้วยความทรมาน

ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้ด้วยนะ นี่ตอนที่ฉันหลับเค้าคงไม่ได้ทำอะไรฉันใช่ไหมเนี่ย!!!!