🌸คำเตือนจากไรท์ผลส้ม🌸 การขโมยผลงานของคนอื่นไปเป็นของตัวเอง มันคือการละเมิดลิขสิทธิ์ผิดกฏหมาย หากอยากสร้างสรรค์ผลงานของตัวเอง โปรดใช้ความสามารถของตนเองนะคะ หากไรท์พบเจอผลงานที่ละเมิด ไรท์จะขอดำเนินการให้ถึงที่สุดค่ะ 🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻

. . . .

บ้าน ณรงค์ทรัพย์

ฉันนั่งมองชุดเดรสสีขาวในมือของคุณแม่ด้วยความเหนื่อยใจ

เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพระฉันต้องใส่ชุดนี้ไปเจอว่าที่คู่หมั้นของฉันยังไงละ

ท่านผู้หญิงวรรณภา เป็นเพื่อนสนิทกับคุณแม่ ทั้งสองได้ให้คำมั่นสัญญากันเอาไว้ว่าจะให้ลูกทั้งสองคนแต่งงานกัน

ฉันมองคุณแม่ที่คาดหวังในตัวฉันว่าจะต้องทำตามที่ท่านหวัง

นี่ฉันก็พึ่งจะเรียนจบ ทำไมต้องรีบแต่งงานด้วย ฉันยังไม่ได้ใช้ชีวิตเลยนะ

คุณแม่เดินออกไปจากห้องนอนของฉันเพื่อจะเตรียมตัวไปนัดดูตัวของฉันกับคุณชายพอร์ช

ลูกชายเพียงคนเดียวของ ท่านชายธนา เจ้าของกิจการผ้าไหมส่งออกทั่วโลก ครอบครัวเป็นตระกูลผู้ดีสูงศักดิ์มีเชื้อเจ้าเชื้อนายอยู่ในสายเลือด

คฤหาสน์ บดินทร์ภพ

ท่านผู้หญิง วรรณภาเข้ามากอดคุณแม่ด้วยความคิดถึง

ฉันเดินตามคุณป้าเข้าไปในบ้าน ภายในคฤหาสน์หรูที่กว้างใหญ่ตกแต่งสไตล์ตะวันตกเหมือนพระราชาในเทพนิยาย แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกอึดอัดเมื่อเข้ามากันนะ

ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำเดินออกมาต้อนรับคุณแม่และหันมายิ้มอย่างสุภาพให้กับฉัน

ฉันยกมือไหว้คนตรงหน้าเมื่อเค้าทักทายฉันอย่างสุภาพ เฮ้อออ ค่อยยังชั่วที่เค้าดูเหมือนจะเป็นคนสุภาพอ่อนโยน

แบบนี้ค่อยพอจะทำใจได้หน่อย

คนตัวสูงผายมือให้ฉันเดินด้วยท่าทางเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ

พอมาถึงที่สวนดอกไม้ฉันก็เดินชมด้วยความสนใจ ที่นี่ปลูกไว้หลายสายพันธุ์ ฉันจึงเดินเข้าไปดูโรงเพาะชำเล็กๆใกล้สวน

ฉันหันไปมองชายตรงหน้าด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เค้าพูด นี่ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม?

คนตัวสูงปลดกระดุมเสื้อออกสองเม็ดเพื่อผ่อนคลายความอึดอัด ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับจ้องมองฉันด้วยสายตาดุดัน

แน่ชัดแล้วว่าที่เขาทำตัวดีสุภาพมันเป็นแค่เปลือก ความหยาบคายที่เค้าแสดงออกมาตอนนี้ต่างหากละคือตัวจริงของเค้า

คนหยาบคายสาดคำพูดเจ็บแสบส่งมาให้กับฉัน เลวทรามที่สุด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครพูดจาต่ำๆแบบนี้กับฉันมาก่อนเลย

คนตัวสูงไม่ตอบแต่กลับจ้องหน้าฉันนิ่งไม่ยอมละสายตา อีตาบ้านี่ยังไงนะ หน้ากลัวชะมัด

คนตัวสูงลุกขึ้นแล้วดึงฉันลงไปนั่งใกล้เค้า

ฉันอึ้งเมื่อได้ยินคำพูดของคนตัวสูง มะ ไม่จริง!!

ฉันเบือนหน้าหนีคนตัวสูงทันทีเพราะไม่กล้าสู้หน้าเค้าได้อีกแล้ว ฉันทั้งอายทั้งเสียใจที่รู้ความจริง

ก็เหมือนที่เค้าว่า ฉันมาเร้ขายตัวให้ผู้ชายถึงบ้าน!!!

คนป่าเถื่อนผลักฉันอย่างแรงก่อนจะดึงฉันให้ลุกขึ้นแล้วลากกลับเข้าไปในบ้านทันที

ที่ผ่านมาฉันทำอะไรอยู่ ที่บ้านมีเรื่องร้ายแรงแบบนี้ทั้งที่ฉันไม่รู้อะไรเลยได้ยังไงกัน

คนตัวสูงบีบมือฉันให้ฉันทำตัวปกติที่สุด

คนตัวสูงจับมือฉันเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องอาหาร

ฉันตอบคนตัวสูงข้างๆด้วยรอยยิ้มที่สดใส แต่ข้างในหัวใจของฉันแทบจะคลั่ง อยากจะร้องไห้ก็ทำไมได้...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉันกันเนี่ย!!