เวลา 09:00 น.

ฉันเริ่มโมโหเมื่อคนตัวสูงไม่ยอมให้ฉันกลับง่ายๆ

ฉันขมวดคิ้วเมื่อคนตัวสูงพยายามบีบเสียงให้เล็กลงเพื่อล้อเลียนฉัน

คนเจ้าเล่ห์ดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่นก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มฉันเร็วๆ

คนป่าเถื่อนกระชากตัวฉันเข้าไปกอดก่อนจะก้มลงมาคลอเคลียฉันไม่หยุด

คนตัวสูงก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างร้อนแรง มือหนาเอื้อมมากอดตัวฉันเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

คนตัวสูงไม่ยอมปล่อยตัวฉันง่ายๆแต่กลับก้มลงมาคลอเคลียฉันไม่หยุด ไม่ว่าฉันจะพยายามดันแผงอกกว้างยังไงก็ไม่เป็นผล

คนตัวสูงก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ยอมหยุดลงง่ายๆ

ฉันห้ามคนตัวสูงที่ดึงตัวฉันเพื่อจะขึ้นไปที่ห้อง

คนตัวสูงนั่งลงข้างๆฉัน ก่อนจะขยับเข้ามากอดฉัน

ฉันตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตัวสูงพูด...นี่เค้าไม่ได้จะสารภาพรักกันฉันหรอกนะ

ฉันตีคนตัวสูงด้วยความโมโห อิตาบ้า!!

ฉันตกใจเมื่ออยู่คนตัวสูงก็ล้มตัวลงนอนบนตักของฉันพร้อมกับดึงมือฉันเข้าไปกอด

ฉันมองคนตัวสูงที่นอนนิ่งอยู่บนตักของฉัน เวลานอนแบบนี้พิษภัยที่ร้ายกาจของเค้าหายไปไหนหมดนะ คิกๆ เหมือนลูกหมาเลย ฮ่าๆๆ

ขุนพลรีบลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนเรียก

ขุนพลรีบตามเพื่อนขึ้นไปชั้นสองทันที ดูท่าทางจะเป็นเรื่องซีเรียสนะนั้น ถึงได้เรียกไปคุยกันตามลำพังแบบนั้น

ฉันรีบเดินหากระเป๋ากับกุญแจรถของตัวเองทันที เอาไปซ้อนไว้ที่ไหนนะ!! อีตาบ้านี่

ฉันเปิดตู้เก็บจานในห้องครัวก็เจอกระเป๋าของตัวเองพร้อมกุญแจรถในกระเป๋า หึหึหึ

บ้าน สมบูรณ์ทรัพย์วัฒธนสุข

ฉันถอนหายใจออกมาเมื่อเท้าแตะถึงบ้าน กลับมาได้สักที

ใยบัว หรือ หนูบัว เด็กอุปการะของคุณแม่ของฉัน เดินเข้ามาทักฉันทันทีที่เข้ามาบ้าน ถึงหนูบัวจะไม่ใช่ลูกแท้ๆแต่ทุกคนในบ้านก็รักหนูบัวมากๆ รวมทั้งฉันด้วย

ฉันรีบขึ้นไปอาบน้ำเพราะอยากจะทานอาหารฝีมือของหนูบัว

เวลา 11:00 น.

ติ๊ดๆ

ฉันตักเกี๊ยวเข้าปากโดยไม่สนใจเสียงเรียกเข้า

ฉันเงียบเมื่อโดนหนูบัวดุ เฮ้อออ อีตาบ้านี่ก็ตื้อจริงๆเลย ตั้งแต่ฉันกลับมายังโทรหาไม่หยุด

ข้อความ ไลน์

ฉันตกใจเมื่อเห็นข้อความไลน์ของขุนพล

ฉันที่กำลังจะปฏิเสธก็เงียบทันทีเมื่อคิดอะไรดีๆได้

ฉันกดวางสายคนกวนประสาททันที

จะมารับฉันกินจ้าวเหรอ...หึหึหึ สนุกแน่ๆ