“สวัสดีค่ะคุณคิมหันต์”

“ครับ เป็นยังไงบ้างครับ”

“หนูวาทำงานดีมากเลยหมอ”

“ผมมั่นใจว่าคุณวาต้องทำได้ดี”

“แกมาทำไมไอ้คิม”

“ทำไมถามเพื่อนแบบนั้นล่ะธาร”

“ฉันเห็นว่าใกล้เวลานัดรับยาของคุณย่าแต่ไม่มีคนไปรับก็เลยอาสามาส่ง”

“หึ ผู้อำนายการโรงพยาบาลมาส่งให้แบบนี้ช่างดีเหลือเกินนะ”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงประชดพร้อมกับเดินตามผู้เป็นย่าเข้าไปในห้องรับรองเพื่อสังเกตพฤติกรรมของพยาบาลสาว

“นี่เป็นยาที่คุณย่าต้องทานเป็นประจำนะครับรายละเอียดเขียนไว้ในถุงหมดแล้ว ส่วนนี้...ของคุณครับ”

“ของวาเหรอคะ?”

“ครับ”

คิมหันต์ยื่นกระเป๋าผ้าให้กับทิวาพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนสร้างความหงุดหงิดให้กับใครบางคนเป็นอย่างมาก

“อะไรเหรอหมอ มีของฝากให้กันด้วย?”

คุณหญิงอนงค์ถามขึ้นพร้อมกับสังเกตอาการของหลานชายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“วิตามินครับผมอยากให้คุณวาบำรุงตัวเองบ้าง”

“ไม่เห็นต้องลำบากเลยนี่คะ”

“สำหรับคุณวาผมไม่เคยลำบากเลยครับ”

ยิ่งเห็นท่าทีของเพื่อนรักชายหนุ่มก็ยิ่งหงุดหงิดเพราะรู้ได้เลยทันทีว่าตอนนี้คิมหันต์กำลังหลงทิวาจนโงหัวไม่ขึ้นเป็นดั่งที่แฟนสาวของเขาได้บอกเอาไว้ว่าหล่อนใช้ความสวยหว่านเสน่ห์ให้กับผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้

“อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะหมอ”

“ยินดีเลยครับ”

“วาไปเตรียมจัดยาให้นะคะคุณย่า”

“หนูวา”

“คะ?”

“ช่วยขึ้นไปที่ห้องย่าแล้วหยิบถุงชาให้หน่อยนะย่าจะให้คุณคุณหมอเค้าเอากลับไปดื่ม”

“ค่ะคุณย่า”

หญิงสาวเดินขึ้นไปที่ชั้นสองเพื่อทำตามที่คุณหญิงอนงค์สั่งโดยไม่รู้เลยว่ากำลังมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องหล่อนอยู่ไม่วางตา

“ถุงชา...อยู่นี่เอง”

“เป็นอย่างที่ฉันได้ยินมาไม่ผิด”

“ว้าย!!”

หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเมื่อเสียงเข้มพูดดังมาจากด้านหลังของหล่อน ชายหนุ่มยืนกอดอกมองหญิงสาวด้วยสายตาหงุดหงิดและนั้นก็ทำให้หล่อนรู้ว่ากำลังถูกหาเรื่องอีกตามเคย

“จะมาเป็นพยาบาลดูแลคนแก่ให้เหนื่อยทำไม ดูท่าไอ้คิมมันพร้อมที่จะดูแลเธอเต็มแก่เลยนะ”

“........”

“ออกไปเป็นเมียผู้อำนวยการโรงพยาบาลน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่า”

หญิงสาวไม่ตอบโต้คนหาเรื่องเพราะรู้ว่าเสียเวลาเปล่าเพราะในสายตาของชายหนุ่มมีแต่อคติเท่านั้นที่มช้มองเธอในตอนนี้

“จะไปไหน”

“โอ๊ย!!”

มือหนากระชากแขนหญิงสาวเอาไว้แน่นเมื่อหล่อนมีท่าทีว่าจะเดินหนีเขาไป

“ฉันกำลังแนะนำอยู่นะ จะเดินหนีทำไม”

“แนะนำหรือดูถูกคะ เท่าที่ฟังวาก็เห็นคุณกำลังดูถูกอยู่แค่นั้น”

“แล้วคนอย่างเธอนอกจากความสวยแล้วมีอะไรอีกที่จะทำให้ตัวเองสบาย”

“คุณธารา!!”

“โอ๊ย!! ทิวา!!”

หญิงสาวผลักคนปากร้ายให้ออกห่างก่อนจะรีบเดินหนีแต่ก็ไม่พ้นถูกมือหนากระชากแขนเอาไว้

“คุณบ้าไปแล้วเหรอคะคุณธารา คุณจะหาเรื่องวาไปถึงไหน”

“ก็จนกว่าเธอจะลาออก”

หญิงสาวมองคนตรงหน้าด้วยความน้อยใจที่เขาเอาแต่ไล่หล่อนทั้งๆที่ไม่เคยมองความสามารถ การดูแลทีาหล่อนตั้งใจเอาไว้วันนี้มันไม่มีค่าในสายตาของเขาเลยสักนิดเพราะหล่อนเองก็อยากได้ค่าตอบแทนเพื่อไปเลี้ยงดูครอบครัวและส่งน้องชายเรียน

“วาไม่ลาออกค่ะ”

“นี่เธอ...”

“ยังไงวาก็ไม่ลาออกเพียงเพราะคนอคติอย่างคุณ”

“นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอ!”

“ค่ะ ทีคุณยังดูถูกวาสารพัดเลยนี่คะ”

“หึ ปากคอเราะร้ายใช่ได้”

“อือออ”

ร่างสูงกดตัวหญิงสาวลงที่โซฟาก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับแก้มนวลเอาไว้

“ตราบใดที่เธอยังยืนกรานว่าจะอยู่ที่นี่ฉันก็จะกวนเธอแบบนี้แหละ”

“ปล่อยนะคะ”

“แล้วมาดูกันว่าเธอจะมีความอดทนมากแค่ไหนทิวา”

“คุณวาครับ”

“หึ!!”

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากตัวของหญิงสาวเมื่อได้ยินเสียงเรียกของคิมหันต์

“อ้าวไอ้ธาร เข้ามาทำอะไรในห้องนี้วะ”

“ฉันต้องถามแกมากกว่าว่าขึ้นมาทำไม”

“กูเห็นคุณวาขึ้นมานานแล้วก็เลยมาตามหา”

“อ๋อ ทนคิดถึงไม่ไหวนี่เอง”

“บ้าน่า ฉันก็แค่อยากมาตามคุณวาลงไปทานขนมข้างล่าง”

ทิวารีบเดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไรอีกเพราะยิ่งอยู่ใกล้คิมหันต์ธาราก็จะยิ่งดูถูกหล่อนมากเท่านั้น

เวลา 12:00 น.

“เสียดายจังเลยนะครับที่วันนี้ผมมีประชุมบอร์ดบริหารไม่อย่างนั้นผมคงต้องขออยู่ทานข้าวเย็นกับคุณย่าด้วย”

“เอาไว้มาบ่อยๆนะคะมาเมื่อไหร่ก็ได้”

“ขอบคุณนะครับคุณย่าคราวหน้าผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ”

“ขับรถดีๆนะหมอ”

ชายหนุ่มยิ้มแล้วยกมือไหว้คุณหญิงอนงค์เพื่อบอกลาและไม่ลืมที่จะส่งตาหวานให้กับพยาบาลสาวพร้อมกับขับรถคันหรูออกไปทันที

“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะตอนนี้แดดแรงอยู่”

“หนูวาทำอาหารอร่อยมากเลยนะ เมื่อกี้หมอก็ชมไม่ขาดปาก”

“เอาไว้วาจะทำให้คุณย่าทานทุกวันเลยนะคะ”

“หนูวาจะไม่เหนื่อยใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ วาจะได้ควบคุมอาหารและจัดของมีประโยชน์ให้คุณย่าด้วยดีไหมคะ”

“ดีๆ ดีที่สุดในโลกเลย”

คุณหญิงอนงค์ยิ้มแล้วเดินเข้าไปในบ้านกับทิวา หญิงสาวที่ท่านอยากได้มาเป็นหลานสะใภ้เพราะความดีของทิวาทำให้ท่านไว้ใจที่จะให้ดูแลหลานชายของท่าน

เวลา 19:00 น.

ลานจอดรถโรงพยาบาล

“เดี๋ยวสิครับปิ่น”

ชายหนุ่มดึงแขนจองแฟนสาวเอาไว้เมื่อหล่อนกำลังจะเดินลงจากรถ

“มีอะไรอีกคะ”

“ผมรู้ว่าคุณโกรธแต่ผมไม่อยากเสี่ยงเพราะคุณย่าชอบทิวามาก”

“หวังว่าคุณจะไม่ชอบเธอไปอีกคนนะคะ”

“โธ่ปิ่นครับผมไม่มีวันมองผู้หญิงคนไหนนอกจากคุณนะ ผมขอเวลาสามเดือนเท่านั้น”

ชายหนุ่มพยายามพูดง้อแฟนสาวที่งอนเขาเรื่องการไล่ทิวาออกจากการเป็นพยาบาลส่วนตัวของคุณหญิงอนงค์

“แล้วจำเป็นต้องสามเดือนด้วยเหรอคะ ยิ่งเวลานานเท่าไหร่คุณหญิงก็จะยิ่งถูกหลอกมากขึ้นเท่านั้นนะคะ”

“เวลาสามเดือนมันนานพอที่จะให้ทิวาเผยทาสแท้ออกมาให้เห็นนะครับ”

“ปิ่นจะรอดูนะคะหวังว่าคุณจะไล่หล่อนไปได้สำเร็จ”

“ครับ”

“งั้นปิ่นขอตัวไปทำงานก่อนนะคะจะขึ้นเข้าเวรแล้ว”

“ครับ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงผมมารับไปทานข้าวนะ”

“ค่ะ”

หญิงสาวเดินลงไปจากรถแล้วกำหมัดเอาไว้แน่นความเจ็บใจทำให้หล่อนยิ่งหงุดหงิด ทิวาได้เข้าไปในที่ที่หล่อนควรจะได้อยู่และหล่อนก็กลัวเหลือเกินว่าแฟนหนุ่มที่หล่อนต้องการจะจับใกล้ชิดกับทิวาแล้วจะตกหลุมรัก

เวลา 20:00 น.

“ต้องนอนแล้วนะคะวาไม่ตามใจคุณย่าแล้วนะ”

พยาบาลสาวเริ่มทำเสียงดุเมื่อคุณหญิงอนงค์ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

“หนูวาก็...ย่าขอให้จบเล่มก่อนนะ”

“ไม่ได้นะคะนี่ดึกมากแล้ว”

“รอตาธารก่อนนะป่านนี้ยังไม่มาเลย”

“ไม่ได้ค่ะ”

“ก็ได้ๆ หนูวาเวลาดุเนี่ยน่ากลัวจัง”

หญิงสาวยิ้มแล้วห่มผ้าให้กับคุณหญิงอนงค์ที่เตรียมตัวนอนก่อนจะปิดไฟในห้องแล้วออกไปจากห้องหล่อนเองก็ต้องรีบเตรียมจัดยาและเข้านอนเพื่อตื่นให้ทันในตอนเช้าตรู่

“ถุงยาที่ได้มา....”

หญิงสาวหยิบกระเป๋ายาและเตรียมต้มน้ำร้อนเอาไว้เพื่อชงนมร้อนสำหรับตัวเอง

บรื้นนนนน

เสียงเครื่องยนต์ของสปอร์ตหรูทำให้หญิงสาวที่อยู่ในครัวรู้ว่าตอนนี้หลานชายเพียงคนเดียวของตระกลูกำลังกลับมาและหล่อนคงต้องรีบขึ้นไปข้างบนเพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอ

“ทิวา”

“!!!!!”

ยังไม่ทันที่หล่อนจะเข้าไปในห้องชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าบ้านเรียกหล่อนเอาไว้ ความหวังที่จะไม่ทะเลาะต้องหมดลงเพราะเขาเจอตัวหล่อนก่อนที่จะเข้าไปในห้อง

“นี่หยุดนะ!!”

“ว้าย!!”

“โอ๊ย!!”

“คุณธารา!!”

หญิงสาวอุทานออกมาเมื่อนมร้อนในแก้วหกเข้าเต็มอกกว้างจากแรงดึง

“ร้อนๆ!!”

“ถะ ถอดเสื้อออกก่อนค่ะ”

“!!!!!!”

วิญญาณพยาบาลเข้าทันทีที่เห็นคนเจ็บตรงหน้าหล่อนจัดการถอดเสื้อของชายหนุ่มทันทีที่ตั้งสติได้

“วาไปเอายามาให้นะคะอย่าพึ่งเช็ดนะคะ”

หญิงสาววิ่งไปที่ตู้ยาแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาแล้วตรงเข้าไปในห้องรับรองทันที

“จะทำอะไร”

“เช็ดทำความสะอาดก่อนนะคะเดี๋ยววาทายาให้”

“นี่!!”

หญิงสาวเช็ดทำความสะอาดที่แผงอกกว้างโดยไม่เขินอายใดๆก่อนจะเริ่มทายาเพื่อให้เขาหายร้อน

“ว่านหางจรเข้จะทำให้แผลไม่ฟกนะคะพอกเอาไว้จะได้ไม่แสบ”

“.......”

ชายหนุ่มมองหญิงสาวนิ่งเพราะรู้สึกว่าหล่อนแตะต้องตัวเขาโดยไม่เขินอายใดๆแถมตอนนี้เขายังเปลือยท่อนบนอีกด้วย

“เรียบร้อยแล้วค่ะ.....”

ทิวาชะงักเมื่อมือหนาคว้าข้อมือของหล่อนเอาไว้และนั้นก็ทำให้หล่อนพึ่งได้สติว่าชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งจับผิดหล่อนอยู่ด้วย

“นี่ลอบทำร้ายฉันยังไม่พอ ยังกล้าถอดเสื้อฉันอีกเหรอ”

“!!!!!!!”

“ร้ายจริงๆ”

“ขะ คุณพูดอะไรคะวาแค่ปฐมพยาบาล”

“พึ่งจะรู้ตัวเหรอว่าต้องอาย หืม?”

“ว้าย!!”

มือหนาดึงหล่อนเข้าไปใกล้อย่างแนบชิดจนใบหน้าของหล่อนเกือบจะชนเข้ากับใบหน้าของชายหนุ่ม

“ร้ายจริงๆทิวา”

“ปะ ปล่อยนะคะ อื้อ!!”

ชายหนุ่มกดตัวหล่อนลงนอนที่โซฟาแล้วใช้มืออีกข้างปิดปากหล่อนเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียง

“กลัวฉันมากนักหรือไงถึงได้วิ่งหนีขนาดนั้น”

“อืออ”

“หรือว่ากลัวฉันจะจับผิดเธออีกเลยต้องหนี”

“ยะ อย่านะคะนี่คุณจะทำอะไร”

“คนใช้ก็กลับไปนอนที่เรือนหลังเล็กแล้วส่วนคุณย่าก็หลับไปแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนคิดว่าฉันควรทำอะไรดี”

“อื้อ!!”

ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวของคนตัวเล็กตรงหน้าที่เขาสามารถแกล้งหล่อนได้

“อือออ”

“คุณธารา!! อืออ”

มือหนาปิดปากหญิงสาวเอาไว้แล้วก้มลงคลอเคลียต้นคอเนียนเพื่อหวังจะแกล้ง

“!!!!!”

“ยะ อย่า”

กลิ่นกายหอมหวานอ่อนๆทำให้คนแกล้งเริ่มปั่นป่วนในอก เจตนาล้อเล่นในตอนแรกจบลงเพียงเพราะความหอมของหญิงสาว

“อือออ”

ริมฝีปากร้อนพรมจูบที่ต้นคอขาวแล้วสูดกลิ่นหวานนั้นเข้าไปด้วยสัญชาตญาณดิบของชายหนุ่ม อารมณ์ร้อนในอกเริ่มทวีคูณเมื่อจมูกโด่งเป็นสันเลื่อนลงมาที่เนินอกอิ่ม

“ไม่!!”

ผัวะ!!

“โอ๊ย!!”

หญิงสาวหยิบรีโมททีวีขึ้นมาแล้วฟาดไปที่หัวของคนตัวสูงก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมาทันทีปล่อยให้ชายหนุ่มกุมหัวอยู่แบบนั้นเพราะความเจ็บปวด ทิวาเข้าไปในห้องแล้วรีบล็อกประตูด้วยความหนาแน่นเพื่อเอาตัวรอดจากคนกวนประสาท การที่หล่อนเข้ามาทำงานแล้วต้องเจอกับคนแบบนี้ยิ่งทำให้หญิงสาวตระหนักแล้วว่าเงินทีาได้จะคุ้มกับการอยู่ร่วมชายคากับคนอย่างธาราหรือไม่

 

โปรดติดตามตอนต่อไป