หลังจากทำทุกอย่างเสร็จวายก็ค่อยๆเดินออกมาข้างนอกตรงโต๊ะอาหาร ยอมรับว่าเดินลำบากมากขยับทีหน้าก็ย่นด้วยความเจ็บ ริมฝีปากก็สูดปากเพื่อระบายความเจ็บตลอด

โอ๊ย!

วายร้องขึ้นเมื่อหย่อนก้นจะนั่งลงบนเก้าอี้แต่ความเจ็บตรงช่องทางก็ทำให้เผลอร้องออกมา เมื่อกี้คงนั่งแรงเกินไปเขาจึงค่อยๆหย่อนก้นลงอีกครั้งเบาๆ

"แม่งเอ้ย! ไอ้เหี้ยคุณ! ทำไมชีวิตกูต้องมาเจอเรื่องบัดซบแบบนี้ด้วยวะ" วายสบถด่าออกมา เขาด่าไปถึงคนที่ทำให้ตัวเขาเองต้องมาเป็นแบบนี้

"ข้าวมาแล้ววาย" เสียงซีดังขึ้นก่อนที่ซีจะเดินเข้ามาหาวายพร้อมกับถุงอาหารหลายอย่างในมือ

"ซื้อมาทำไมเยอะแยะอ่ะซี" วายถามเพราะคงทานไม่หมดแน่ๆ

"ซื้อมาก็กินเถอะน่า กินเยอะๆจะได้หายเร็วๆ" ซีบอกก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยจานชามช้อนมา แล้วจัดการเทโจ๊กลงไป

"เกลียดโจ๊กอ่ะ ไม่มีอะไรแซ่บๆหรอ" วายบุ้ยหน้าเพราะไม่ชอบกินโจ๊ก มันเละๆยังไงไม่รู้

"คนป่วยต้องกินโจ๊กอ่ะถูกแล้ว"

"อยากกินชาบู หมูกะทะก็ได้" วายบอกความต้องการของตัวเองออกไปพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้ซี

"ไว้หายแล้วค่อยไปกินก็ได้ ตอนนี้ดูแลตัวเองก่อน" พูดจบซีก็ดันถ้วยโจ๊กมาตรงหน้าวาย วายมองแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยังไงก็ต้องกินสินะ

"ซี วายมีเรื่องจะถาม" วายถามขึ้นในขณะที่กำลังคนโจ๊กในถ้วยไปมา

"ว่ามาเลยวาย"

"วายอยากไปทำงานกับซีอ่ะ"

"ที่ผับอ่ะหรอ"

"ใช่ เขาพอจะรับพนักงานเพิ่มมั๊ย" คำถามของวายทำให้ซีทำหน้าครุ่นคิดคงเพราะไม่แน่ใจเหมือนกัน

"เดี๋ยวซีถามให้นะ"

"ขอบใจมากนะซี เดือดร้อนทีไร ซีช่วยตลอดเลย" วายพูดด้วยใบหน้าซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อน

"เพื่อนกันไง ลำบากแค่ไหนก็ต้องช่วยอยู่แล้ว"

"กอดหน่อย" วายพูดแล้วกางแขนออก

"ไม่อ่ะ" ซีแกล้งวาย

"รังเกียจวายหรอซี"

"เปล่า กลัวซีเจ็บตัว ยิ่งไม่สบายอยู่ด้วย" ซีบอกเหตุผลออกไป

"เข้าใจแล้ว" วายหันกลับมาสนใจโจ๊กตรงหน้าต่อก่อนจะค่อยๆตักมันเข้าปากแล้วทานไปเรื่อยๆอย่างไม่เร่งรีบ

"เจ็บมากมั๊ยวาย" จู่ๆซีก็ถามขึ้นมา

"เกือบตาย" วายบอกออกไปตรงๆ

"คนหนึ่งคนต้องเลวขนาดไหนอ่ะถึงได้กล้าทำขนาดนี้ แค่ติดหนี้ไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลย"

"เลวทรามนั่นแหละ ใครๆก็รู้จักมันดีนี่ว่าเป็นคนยังไง วายไม่น่าไปยืมเงินมันเลยจริงๆไม่น่าเชื่อไอ้มิกซ์ด้วย" พูดไปก็ตัดพ้อไปด้วย ไม่คิดว่าชาตินี้ตัวเองต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายด้วยกันเองแถมยังเป็นครั้งแรกที่แสนเจ็บปวดและเลวร้ายอีก

"แทนคุณมันจะหยุดแค่นี้จริงๆใช่มั๊ยวาย" คำถามของซีทำให้วายชะงัก นั่นสิวายก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยว่าหนี้ก้อนนั้นจะเป็นไงต่อ แทนคุณจะทำอะไรกับวายอีกหรือเปล่าแล้วจะมาบังคับให้วายต้องทำเรื่องแบบนั้นเพื่อใช้หนี้มั๊ย ถ้าเป็นแบบนั้นวายคงไม่ยอมแน่ๆ

🎵call phone🎵

จู่ๆเสียงมือถือของวายก็ดังขึ้นมา มันดังมาจากในห้องนอนทำให้ซีต้องอาสาลุกเดินไปหยิบมันมาให้วายเพราะเห็นว่าวายคงลุกลำบาก ไม่นานซีก็เดินออกมาพร้อมกับมือถือของวายที่ยังดังอยู่

"ใครอ่ะซี" วายถาม

"ไม่รู้อ่ะ มีแต่เบอร์ไม่มีชื่อ" ซีบอกแล้วยื่นมือถือมาให้วาย

"ใครวะ เบอร์ไม่คุ้นเลย" วายบ่นก่อนจะกดรับสาย

.

"ฮัลโหลครับ"

(ยังไม่ตาย) เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้วายหน้าขมวดเพราะไม่รู้ว่าใคร

"ใครครับ โทรผิดหรือเปล่า"

(เจ้าหนี้มึงไง โดนเอาครั้งเดียวความจำเสื่อมเลยหรอวะ) แค่นั้นแหละวายแทบเขวี้ยงมือถือของตัวเองทิ้ง ไอ้สารเลวแทนคุณนั่นเองที่โทรมา

"มึงไปเอาเบอร์กูมาจากไหน"

(มึงคิดว่ากูเป็นใคร แค่เบอร์โทรมันจะยากเย็นอะไรนักหนาให้กูบอกที่อยู่มึงด้วยเอามั๊ย)

"ไอ้เหี้ยเอ้ย!"

"ใครหรอวาย" เสียงของซีถามขึ้นมา

(เพื่อนมึงก็อยู่หรอวะ เสียงน่ารักฉิบหาย) แทนคุณพูดเสียงตื่นเต้น

"อย่ายุ่งกับเพื่อนกู!"

(คืนนี้เข้ามาหากูที่ผับด้วย สองทุ่ม) แทนคุณพูดบอกผ่านสาย

"กูไม่ไป!" วายปฏิเสธเสียงแข็งกลับไปเช่นกัน ถ้าไปคิดหรอว่าวายจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

(ได้! เดี๋ยวกูไปหาเพื่อนมึงแทนก็แล้วกัน กูอยากฟังตอนเพื่อนมึงครางว่ะ คงน่ารักกว่าตอนพูดเยอะ)

"ไอ้สัดเอ้ย!" วายขบกรามแน่น มือก็บีบกำช้อนในมือแน่นจนมันจะหักคามือวายอยู่แล้ว

(สองทุ่ม)

ตู๊ด! ตู๊ด!

ปัก!

"มีอะไรหรอวาย" ซีถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นท่าวายไม่ดีเอาซะเลย

"ไม่มีอะไรซี"

"ใครโทรมาหรอ เหมือนจะเป็นเรื่องไม่ดีเลย"

"ไอ้แทนคุณน่ะ มันบอกให้ไปทำงานด้วย" วายบอกออกไปตามความจริงแต่ไม่ใช่ทั้งหมดใครจะกล้าบอกล่ะว่าคนปลายสายพูดแทะโลมเพื่อนตัวเองขนาดไหน

"ที่ผับของแทนคุณใช่มั๊ย"

"ใช่"

"แล้ววายจะไปมั๊ย"

"วายไม่รู้แต่คงต้องไป"

.

Part : แทนคุณ

"ลมอะไรหอบมาวะ" แทนคุณเอ่ยถามเพื่อนออกไป เพราะพักนี้กันย์โหมงานของที่บ้านหนักจนไม่มีเวลาออกมาเที่ยว มาทีก็ไม่เคยบอกกล่าว

"กูแค่แวะมาพักสมอง ไม่มีลมอะไรหอบมาทั้งนั้นแหละ" กันย์บอกแล้วค่อยๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า แทนคุณมองสภาพเพื่อนแล้วเผยยิ้มบางๆออกมา

"สักคนมั๊ยเผื่อจะผ่อนคลาย"

"เอามาดิ" กันย์ตอบรับทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ทำให้แทนคุณหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องของตัวเอง ก่อนจะมีลูกน้องอีกคนเดินสวนเข้ามา

"นายครับ"

"ว่า"

"มาแล้วครับ" ลูกน้องของแทนคุณรายงาน

"พามันขึ้นมาบนนี้"

"ครับ" พอได้รับคำสั่งลูกน้องของแทนคุณก็เดินออกจากห้องไป

"ใครวะ" กันย์ถาม

"ลูกหนี้" แทนคุณตอบเสียงเรียบ

"เด็ดหรือไง ปกติคนอย่างมึงไม่ทำแบบนี้นี่" กันย์ลืมตาขึ้นมาแล้วหันมามองหน้าแทนคุณ

"ไม่เด็ดแต่ปากดี"

"ส่งต่อได้มั๊ยล่ะ" กันย์ถาม

"มึงสนใจ?" แทนคุณเอียงใบหน้าเล็กน้อย คนอย่างกันย์ไม่เคยสนใจใครถ้ายังไม่เคยเห็นหน้าหรือได้สัมผัสแต่สำหรับครั้งนี้กันย์เอ่ยปากออกมาก่อนสงสัยคงปากแห้งมานาน

"ถ้าโอเคกูก็พร้อม" พอกันย์พูดจบบานประตูก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างบางที่มีใบหน้าเรียบนิ่งออกไปทางบึ้งตึงเดินเข้ามาด้วยท่าทางกระโผกกระเผก แทนคุณถึงกับยิ้มมุมปากขึ้นมา

"มานั่งนี่" แทนคุณตบลงบนต้นขาของตัวเอง

"นั่งพื้นก็ได้" ร่างบางบอกก่อนจะค่อยๆหย่อนก้นลงนั่งบนพื้นตามที่พูด

"คนนี้หรอ" กันย์ถามและมองร่างบางอย่างไม่วางตา วินาทีแรกที่เห็นเขายอมรับว่าสนใจทันที ใบหน้าสวยตัวเล็กๆขาวๆเกือบจะใช่สเปคเขาเลยก็ว่าได้

"อืม"

"เรียกมามีอะไร" ร่างบางถามออกมาโดยไม่เกรงกลัวสายตาทั้งสองคู่ของคนตรงหน้าเลยสักนิด

"ยังไม่หายเจ็บหรอวะ" แทนคุณถาม แต่ร่างบางกับเงียบนิ่งนั่งเบือนหน้าไปทางอื่นแทน ยิ่งทำให้เขาชอบใจดื้อขนาดนี้แสดงว่ายังไม่หายดี ถ้าโดนอีกทีมีหวังเดินไม่ได้ไปหลายวันแน่ๆ

"ขายมั๊ย"กันย์ถามขึ้นทำให้ร่างบางหันหน้ามามองทันที แทนคุณเงียบและรอฟังทั้งคู่คุยกัน

"ไม่ขาย คนไม่ใช่สินค้า!" ร่างบางตอบกระแทกอย่างไม่พอใจ

"อยากขายหรือเปล่าล่ะ"

"กูไม่ขาย!" ร่างบางตะคอกเสียงออกมา หน้าแดงๆคงเริ่มโกรธแล้วสินะ วันนี้แทนคุณจะได้เห็นอะไรสนุกๆหรือเปล่าต้องรอดูกันต่อไป

"เห้ย!" กันย์เงยหน้าขึ้นไปสั่งลูกน้องแทนคุณก่อนที่พวกนั้นจะเดินเข้ามาฉุดร่างบางให้ลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วจับโยนมาที่เขา

"ทำเหี้ยอะไรวะ ปล่อยกูนะโว้ย!" ร่างบางโวยวาย ตอนนี้กำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของกันย์

"ถ้ากูอยากได้ มึงต้องขาย" กันย์พูดบอกแล้วยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างบาง

"กูไม่ได้ขายตัวไอ้เหี้ย! มึงหูแตกหรอวะ!" วายผลักใบหน้าหล่อออกแล้วตะคอกใส่หน้ากันย์อย่างเหลืออดตวัดสายตาหันไปมองแทนคุณที่นั่งมองอยู่เงียบๆ

"มองทำไม" แทนคุณถามร่างบาง

"บอกเพื่อนมึงไปสิว่ากูไม่ขาย!" วายบอกแทนคุณออกไป ตอนนี้ร่างบางกำลังโดนฝ่ามือหยาบโลนลูบไล้ไปทั่วร่างกายแล้วแม้จะมีเสื้อตัวบางขวางกั้นอยู่แต่มันก็ทำให้รู้สึกขึ้นมาได้

"ไม่ลองขายหน่อยหรอวะเพื่อนกูให้ราคาดีนะ" แทนคุณว่า

"ไม่! ปล่อยกูสิวะไอ้เวร!"

ผลัก!

"โอ้ย!" ร่างบางร้องเมื่อโดนจับเหวี่ยงลงไปนอนอยู่บนโซฟาพร้อมกับร่างของกันย์ที่ตามมาคร่อมทับไว้

"อยากได้เท่าไหร่" กันย์ถามเสียงเรียบ

"กูไม่ขายไง กูไม่ขาย!"

อื้อ!

กันย์ฉกริมฝีปากลงมาปิดปากร่างบางทันทีพร้อมกับกระแทกริมฝีปากลงมาซ้ำๆเพื่อหวังครอบครองริมฝีปากเล็ก แทนคุณนั่งมองเพื่อนเสพสุขด้วยใบหน้าเรียบเฉยพลางยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม

อ้าก!

"แม่งเอ้ย!" กันย์ร้องเสียงหลงเมื่อโดยร่างบางกันริมฝีปากอย่างแรง

"ปล่อยกู!!" ร่างบางตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัดและตอนนั้นเองลูกน้องของแทนคุณก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับสาวสวยร่างเอ๊กซ์คนนึง

"คุณกันย์ครับ" ลูกน้องของแทนคุณเรียกกันย์

"มีอะไร!" กันย์ตะคอกอย่างอารมณ์เสีย

"คุณโยมาครับ"

"เชี้ยเอ้ย!" หลังจากได้ยินชื่อนั้นกันย์ก็ปล่อยตัวร่างบางให้เป็นอิสระก่อนจะใช้ฝ่ามือทึ้งผมตัวเองทีนึง

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" กันย์หันไปคาดโทษร่างบางก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้อง

"แล้วมินนี่ล่ะคะ" สาวสวยถาม

"กลับไปทำงานของเธอต่อ" แทนคุณบอกก่อนจะหันไปมองทางวายแล้วพูดสั่ง "มึงมานี่!"

วายนิ่งไม่ขยับทำให้แทนคุณต้องลุกขึ้นไปกระชากร่างบางเข้ามาหาตัวจนคนตัวเล็กกว่าตัวลอยมานั่งแหมะลงบนตักแกร่ง

"ปล่อยกูนะไอ้เหี้ย!"

"วันนี้มึงต้องใช้หนี้กู!"

.

.

.

ฝากติดตามด้วยนะคะ

หากมีเนื้อหาตรงไหนผิดพลาดหรือมีคำผิดจะแก้ไขย้อนหลังนะคะเนื่องจากเขียนในมือถือค่ะ