บทนำ

ต้นกล้ากำลังงมองแฟนตัวเองที่กำลังจูบกับใครอีกคน ร่างสูงจับตรงที่เอวของร่างบางที่ยืนพิงที่รถคันหรู เขากำมือแน่นด้วยความโมโห ด้วยความขาดสติและไม่คิดไตร่ตรองให้ดีซะก่อน กำปั้นหนักก็ได้พุ่งใส่เข้าหาชายร่างสูงตรงหน้า ความคับแค้นใจที่มีทำให้เขาน้อยใจ

ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของเขาไม่ใช่เหรอ...

แล้วทำไมถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...

"ต้นกล้า! ทำอะไรของนาย ถ้าเป็นแบบนี้เราอย่าเจอกันอีกเลย"

"เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ"

"ฉันไม่เคยคิดว่ากล้าเป็นแฟนสักครั้ง แค่บอกว่าขอคบ ไม่ได้ขอเป็นแฟน นายแค่คิดไปเองฝ่ายเดียว อีกอย่างคนอย่างนาย มันก็แค่ของเล่นแก้เบื่อเท่านั้นแหละ!"

“พริตตี้”

ต้นกล้ารู้สึกว่าเหมือนมีอะไรจุกอยู่ในอก หยาดน้ำตาร่วงเผาะด้วยความเสียใจ ไม่คิดว่าจะถูกบอกเลิกกันอย่างไรเยื้อใยอย่างนี้

หลังจากนั้นก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง ร่างโปร่งเดินโซซัดโซเซอย่างคนหมดแรง เขาหันหลังให้ผู้หญิงตรงหน้าเขา เดินจากไปด้วยความปวดร้าวไปทุกอณู

ต้นกล้าจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองรักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่พริตตี้เป็นเพียงคนเดียวที่เข้าหาเขา รอยยิ้มของเธอ ความอ่อนโยนของเธอ มันไม่ได้ยากที่จะทำให้ต้นกล้ามีใจให้ง่ายๆ และเมื่อเป็นเขาที่ง่ายเองก็คงจะโทษใครไม่ได้ นอกจากตัวเขาที่ดันโง่

ทุกอย่างก้าวเดินมีแต่ความเจ็บปวด สองมือเล็กปาดน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อหวังจะให้มันคลายความทรมานที่อยู่ในใจ

และเขาก็ไม่รู้...

ว่าทุกอย่างมันเพิ่งเริ่มต้น