ตอนที่ 14 อดทน
× 0
× 0
× 0
“อึก”
ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้เพราะความปวดร้าวในร่างกาย ฉันรีบหลับตาเมื่อคนตัวสูงที่เดินออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วเดินเข้ามานั่งที่ข้างเตียง
“ช่วยไม่ได้นะ เธอดันมาปั่นหัวฉันทำไม”
ชายหนุ่มตรงหน้าพูดดสียงแผ่วเบาพร้อมกับเอื้อมมาลูบหัวฉันเบาๆ ความอ่อนโยนในมือหนาไม่ได้ทำให้ฉันมิงเค้าไปในทางที่ดีเลย คุณฌาณคือคนที่น่ากลัวมากสำหรับฉัน เค้าคือคนที่ทำได้ทุกอย่างที่สามารถทำได้เมื่อเค้าต้องการ
“ตื่นได้แล้ว”
“โอ๊ย!!”
คนป่าเถื่อนกระชากฉันให้ลุกขึ้นแล้วลากฉันไปที่ห้องอาบน้ำด้วยความรุนแรง
”อาบน้ำซะแล้วออกไปกับฉัน”
”ไปไหนคะ”
”ไปไหนก็ได้เธอไม่มีสิทธิ์ถาม”
คำพูดเย็นชาของคนตัวสูงทำให้ฉันเจ็บปวดหัวใจ เค้าคงเห็นฉันเป็นแค่ลูกของศัตรูเท่านั้นสินะ
”อึก”
”ถ้าห้านาทียังไม่ออกไปฉันจะให้ลูกน้องฉันเข้ามาลากตัวเธอ”
คนตัวสูงพูดแล้วเดินออกไปจากห้องอาบน้ำโดยไม่รอให้ฉันพูดอะไร เจ็บจัง...เจ็บที่ถูกย่ำยีจากคนแบบนี้
สิบนาทีต่อมา
“มานี่”
”โอ๊ย!!”
คนป่าเถื่อนลากฉันออกไปจากห้องนอนแล้วตรงไปยังห้องรับแขกของห้องพัก
”เอย!!”
”อึก!!”
คุณพ่อที่นั่งอยู่ตรงโซฟารีบเข้ามาประคองร่างของฉันที่โดนคุณฌาณเหวี่ยงลงไปที่พื้น
”คุณทำแบบนี้ได้ยังไงคุณฌาณ!!”
”แล้วทำไมผมจะทำไม่ได้ในเมื่อเอยเป็นดมียผม”
”ลูกสาวผมก็คนนะคุณ!!”
กึก!!
”คุณพ่อ!!”
ฉันตกใจเมื่อมาเฟียโหดชักปืนออกมาจ่อตรงเข้าไปที่หัวของคุณพ่อด้วยอารมณ์ที่แทบจะระเบิดออกมา
”คะ คุณฌาณคะ ฉันขอร้องใจเย็นๆก่อนได้ไหม”
”หม่อมอย่ามายุ่ง นี่มันเรื่องของผมกับลูกหนี้”
”อย่านะคะคุณฌาณ เอยขอร้อง”
ฉันเข้าไปกอดแขนของคุณฌาณแล้วอ้อนวอนให้เค้าอย่าทำอะไรคุณพ่อ
”ถอยไป!!”
”เอย!!”
ร่างสูงเหวี่ยงฉันลงไปกับพื้นอย่างแรงแล้วหันไปมองคุณพ่ออีกครั้ง
”กล้ามากนะที่เล่นตลกกับคนอย่างผม”
”อึก!! งั้นก็ฆ่าผมเลย”
”คุณ!!”
”คุณพ่อ!!”
”ฆ่างั้นเหรอ?”
”ใช่!! แล้วคุณก็ปล่อยลูกสาวผมกับหม่อมไปซะ!!”
”ความตายสำหรับคุณมันง่ายไป”
”!!!!”
”ภายในเวลาหกเดือนผมต้องได้ดงินทุกบาททุกสตางค์ของผมคืน”
”หกเดือน!!”
”และถ้าไม่มีปัญญาก็ส่งลูกสาวอีกคนมา!!”
”!!!!!”
”ลูกคนใช้ชั้นต่ำผมไม่ต้องการ!!”
”ฮือๆ”
คำพูดของคนใจร้ายเหมือนมีดแฟลมกรีดกลางหัวใจของฉัน คุณฌาณมองฉันเป็นแค่คนชั้นต่ำที่ไม่มีค่าอะไรในสายตาของเค้าเลย
”ท่านครับ นักข่าวมารออยู่หน้าโรงแรมเต็มเลยครับ”
”ไล่ไปให้หมด”
”เกร็งว่าจะไม่ได้ครับท่าน”
”ทำไม”
”ข่าวที่ท่านแต่งงานกับลูกสาวนอกสมรสของท่านชายดังไปทั่วโลก ทุกคนรู้ว่าเจ้าสาวของท่านคือใคร”
”งั้นก็ไปจัดการหาเสื้อผ้าที่มันดูดีให้ลูกคนใช้หน่อยเป็นไง”
”ครับท่าน”
สิ้นเสียงบอดี้การ์ดหนุ่มคุณฌาณก็เดินมากระชากตัวฉันให้ลุกขึ้น
”ผมหวังว่าอีกหกเดือนผมจะได้รับข่าวดีนะครับท่านชาย”
”คุณทำแบบนี้ได้ยังไงคุณฌาณ!! คุณล่วงเกินกันเอยไปแล้วนะ!!”
”ยัยนี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ!!”
”!!!!!”
”ในเมื่อคุณเป็นคนยัดเยียดให้ผม ก็ถือซะว่าเป็นของแถมสำหรับเงินที่ผมเสียไปแล้วกันนะ”
”เอย!!”
คนป่าเถื่อนกระชากฉันเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งก่อนจะเหวี่ยงฉันลงไปที่เตียงสุดแรง
”ชุดได้แล้วครับท่าน”
”รีบเปลี่ยนแล้วลงไปกับฉัน”
”.......”
”อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำสอง”
คนใจร้ายหยิบชุดที่บอดี้การ์ดเตรียมเอาไว้ให้ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำ ฉันหยิบชุดเดรสสีขาวหรูหราตรงหน้าแล้วเดินไปเปลี่ยนตามที่เค้าต้องการ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
“ผมให้คนขับรถมารับแล้วนะครับ”
“นักข่าวเยอะไหม”
“ทุกสำนักเลยครับ”
“จะอยากรู้เรื่องของชาวบ้านทำไมหนักหนา”
“.......”
“ยิ้มหน่อยสิ”
คนตัวสูงเอื้อมมืิอมากอดเอวของฉันแล้วใช้มืออีกข้างจับปลายคางของฉันเอาไว้
“อืออ”
“ยิ้มให้สมกับตำแหน่งที่เธออยากได้มาตลอดหน่อยสิเอย”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
“หึ”
คนตัวสูงโอบเอวแล้วเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นอีกคนที่ฉันไม่เคยรู้จัก มือหนาโอบเอวฉันแล้วพาเดินแหวกฝูงชนที่มารอดูการส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่พึ่งแต่งงานอย่างมีความสุขเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ความอ่อนโยนที่ฉันไม่เคยได้รับเมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสอง
“รีบไปได้แล้วอึดอัดจะแย่”
“ครับท่าน”
คนขับรถขับออกไปจากหน้าโรงแรมตามคำสั่งของเจ้านาย คุณฌาณเอนหลังลงไปที่เบาะแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
“ฉัน...ขอกลับไปที่บ้านของคุณพ่อได้ไหมคะ”
“พูดอะไร ละเมออยู่หรือไงไม่ทราบ”
“โอ๊ย!!”
คุณฌาณลืมตามามองฉันด้วยความหงุดหงิด คนตัวสูงดึงฉันให้เข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือมาจับที่หัวของฉันพร้อมกับกดเข้าไปใกล้หน้าต่างของรถ
“เห็นไหมว่ามีนักข่าวตาม”
“เอยเจ็บนะคะคุณฌาณ”
“คงไม่เท่าที่ฉันเจ็บหรอก”
“........”
“คนที่ควรอยู่ตรงนี้คือแพรวา ไม่ใช่ลูกคนใช้อย่างเธอ”
คำพูดและน้ำเสียงที่เยือกเย็นทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเค้า มือหนาปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระก่อนจะกลับไปเอนหลังตามเดิม ฉันเองก็ไม่อยากมาให้คนใจร้ายอย่างคุณข่มเหงแบบนี้หรอกค่ะคุณฌาณ
คฤหาสน์เวอตัล
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะท่าน”
หันมองไปที่หญิงวัยกลางคนที่ออกมาต้อนรับคุณฌาณกับฉัน
“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง”
“นี่คุณเอย...นางบำเรอขัดดอกของผมแม่ปานไม่ต้องให้ความเคารพหรอกครับ”
“........”
“นี่แม่ปานแม่นมของฉัน เธอต้องให้ความเคารพห้ามขัดใจท่าน แม่ปานครับช่วยพาเอยไปที่ห้องคนรับใช้ด้วย”
“คุณฌาน”
“ไว้ผมจะเล่าให้ฟังครับ”
“แต่ห้องที่เหลือ...ยังไม่ได้ทำความสะอาด”
“เอยเค้าคุ้นชินกับงานแบบนี้อยู่แล้วครับ แม่ปานไม่ต้องห่วง”
“งั้นตามฉันมา”
ฉันเดินตามแม่ปานไปยังทางออกหลังบ้านแล้วเข้าไปที่ห้องเล็กสุดทางเดินของบ้าน ภาพที่เห็นคือห้องเก็บของที่มีของอยู่เต็มไปหมดแทบจะไม่มีที่อยู่
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณไปทำอะไรให้คุณฌาณโกรธ ชื่อเอยใช่ไหม? ไม่ได้ชื่อแพรวาเหรอ”
“คุณแพรวาเป็นลูกสาวของหม่อมพันรวีค่ะ เอยเป็นลูกนอกสมรสของคุณพ่อ”
“อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าล่ะทำไมคุณฌาณถึงรังเกียจเธอ”
ฉันหลบสายตาที่ดุดันของแม่ปานแล้วเดินเข้าไปในห้องขนาดเล็กทันที
“จะทำความสะอาดต้องรอพรุ่งนี้นะ ตอนนี้คนอื่นเค้านอนกันหมดแล้ว”
“พรุ่งนี้เอยทำความสะอาดเองค่ะ”
“ก็ดี ไปพักเถอะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว”
แม่ปานพูดพร้อมกับเดินออกไปจากห้อง ฉันเดินเข้าไปขยับกล่องให้มีที่พอจะนอนได้แล้วเปิดกระเป๋าเดินทางก่อนจะหยิบผ้าออกมาแล้วปูลงที่พื้น
“ฮือๆ”
ตอนนี้ร่างกายของฉันแทบจะแหลกสลายไปพร้อมๆกับหัวใจที่บอบช้ำ
“เอยจะอดทนนะคะคุณพ่อ ฮือๆ”
คนใจร้ายที่ไม่เห็นค่าในตัวฉันและพยายามจะนังแกให้ฉันทนไม่ไหว
“คุณแม่ช่วยคุ้มครองลูกด้วยนะคะ ฮือๆ”
แต่ยังไงฉันก็ต้องทน เพื่อคุณพ่อ ฉันจะทำให้คุณฌาณใจอ่อนและยอมยกโทษให้คุณพ่อให้ได้ ฉันจะใช่ความดีที่คุณแม่สอนมาซื้อใจมาเฟียโหดคนนี้ให้ได้
โปรดติดตามตอนต่อไป....
