ตอนที่ 6 อยู่ในสายตา
× 0
× 0
× 0
“ฌาณ? ใครกันคะ”
“เค้าเป็นนักธุรกิจเรือสำราญ เพื่อนพ่อเอง”
ฉันวางชุดราตรีที่แพรวาจะใส่ไปในงานคืนนี้ไว้ที่เตียงก่อนจะเดินไปที่โต๊ะแป้งแล้วเริ่มทำผมให้กับเธอเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
“เรือสำราญ...ที่คุณพ่อไปบ่อยๆติดกันหลายๆเดือนน่ะเหรอคะ? จะให้แพรไปเจอเค้าทำไมคะ”
“เหมือนเค้าจะอยากรู้จักลูกนะ”
“ไม่ค่ะ แพรไม่ว่าง แล้วแพรก็ไม่อยากเจอเค้าด้วย”
“แพร”
“คุณพ่อคะ แพรต้องไปงานคืนนี้กับหม่อมแม่นะคะ ต้องรีบแต่งตัวถ้าหม่อมแม่มาเห็นเอยจะเป็นเรื่องนะคะ”
คุณพ่อมองฉันที่ยืนทำผมให้แพรวาแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า ท่านดูเหนื่อยผิดปกติคนคนนั้นทำให้ท่านเหนื่อยใจหรือเปล่านะ นายมาเฟียคนนั้น
“ฟังพ่อบ้างได้ไหมแพร ลองไปเจอเค้าก่อน แล้วก็นี่..”
คุณพ่อยื่นกล่องของขวัญให้แพรวาก่อนที่หล่อนจะเปิดดู
“ถุงผ้า?”
แพรวาหยิบถุงผ้าสีชมพูอ่อนที่ปักตัวอักษรภาษาอังกฤษสวยงามและลวดลายที่วิจิตร
“เสร็จแล้วค่ะ”
“สวยถูกใจแพรมากเลย ขอบใจนะเอย อะ แพรให้”
“แต่...”
“เอาไปเถอะน่า แพรไม่ใช้ถุงผ้า”
“แต่ให้เอยแบบนี้...”
“เอาไปเถอะน่า”
แพรวายัดกระเป๋าผ้าที่พึ่งได้รับเป็นของขวัญให้ฉันก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องแต่งตัวไปทันที
“นี่ลูกได้ของเก่าจากยัยแพรเยอะไหม”
ฉันหันไปมองคุณพ่อก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งตรงปลายเท้าของท่าน
“คุณพ่อดูเหนื่อยๆนะคะ”
ฉันเรื่อยที่จะตอบคำถามของคุณพ่อแล้วเอื้อมมือไปนวดขาให้กับท่านเบาๆ
“เฮ้ออออ ก็มีแต่ลูกนี่แหละที่ดูออก”
“คุณพ่อ...เอ่อ.....คุณท่านอยากรับชาฝรั่งเศสไหมคะจะได้นอนหลับง่ายหน่อย”
“เรียกพ่อเหมือนเดิมเถอะ ถ้าอยู่ด้วยกันสองคนไม่ต้องกลัวใคร”
“คุณพ่อ”
ฉันแตะที่ปลายเท้าของคุณพ่อเบาๆพร้อมกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา หากฉันร้องตอนนี้ท่านคงจะยิ่งไม่สบายใจ
“เฮ้อออ ถ้าทุกคนใส่ใจพ่อเหมือนหนูเอยก็คงจะดี”
“เอยไปชงชาให้คุณพ่อดีกว่าค่ะ คุณพ่อจะได้พักสักที”
“ขอบใจนะ อ่อ วันนั้นคุณฌาณเค้าชมอาหารฝีมือเอยด้วยนะ”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ อาทิตย์หน้าเค้าจะมาอีก วันนั้นพ่อคงต้องให้ลูกทำอาหารสุดฝีมือเลยนะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ เอยจะทำให้สุดฝีมือเลยค่ะ”
“พ่อจะไปพักแล้วล่ะ ป่านนี้หม่อมกับยัยแพรคงออกไปงานเลี้ยงแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวเอยยกชาไปให้ที่ห้องทำงานนะคะ”
ฉันรีบลงไปเตรียมชาพร้อมของว่างที่คุณพ่อชอบแล้วยกขึ้นไปที่ห้องทำงานของท่านทันที
“อืออ หอมมาแต่ไกลเลย”
“ชาฝรั่งเศลกับคุกกี้ข้าวโอ๊ตสูตรน้ำตาลน้อยค่ะ”
“ไม่ได้ทานนานเลย ขอบใจมากนะลูก”
“เอยอยากทำให้คุณพ่อผ่อนคลายค่ะ ชานี้จะทำให้คุณพ่อคลายเครียดค่ะ”
“นี่พ่อให้”
“คุณพ่อ!!”
ฉันมองกล่องสร้อยข้อมือใข่มุกที่คุณพ่อยื่นให้ด้วยความตกใจ
“ของขวัญเรียนจบพ่วงกับของขวัญวันเกิด”
“คุณพ่อจำได้...”
“จำได้สิ วันเกิดลูกสาวทั้งที”
ฉันมองคุณพ่อแล้วเข้าไปกอดท่านด้วยความดีใจ น้ำตาแห่งความปลื้มปริ่มไหลลงมาอาบเต็มสองแก้มของฉันอย่างกลั้นไม่อยู่ คุณพ่อยังคงไม่ลืมฉัน ลูกสาวคนนี้ยังคงอยู่ในสายตาของท่าน
“อึก คุณพ่อ”
“อะไรกัน หนูเอยของพ่อเป็นเด็กขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เอย...ขอโทษนะคะที่ร้องไห้”
“ไม่เอาน่า ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ โตจนจะแต่งงานได้แล้วนะเรา”
“เอยไม่อยากแต่งงานหรอกค่ะ เอยอยากทำงานรับใช้คุณพ่อ”
“อยู่ที่นี่ลูกก็ต้องคอยโดนหม่อมเกลียดและรังแกแบบนี้ไปตลอดชีวิตนะ”
“ขอแค่ได้ดูแลคุณพ่อ เอยก็พอใจแล้วค่ะ”
“ลูกพ่อ”
มือที่แสนอบอุ่นของคุณพ่อที่ลูบหัวฉันเบาๆ ฉันยิ้มก่อนจะเตรียมชาให้คุณพ่อต่อ
“กลับไปพักผ่อนได้แล้ว ตอนนี้ก็ดึกแล้วนะ”
“ค่ะ พรุ่งนี้เอยจะทำข้าวต้มกุ้งของโปรดของคุณพ่อนะคะ”
“ขอบใจนะหนูเอย ลูกสาวที่ดีที่สุดของพ่อ”
ฉันยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของคุณพ่อ
“หนูเอย ทำไมยังไม่กลับเรือนเล็ก!!”
“ป้าแก้ว ตกใจหมดเลยค่ะ”
ป้าแก้วตกใจเมื่อเห็นฉันลงมาจากชั้นบน ความจริงเวลาป่านนี้ฉันต้องกลับไปอยู่บ้านหลังเล็กและจะขึ้นมาที่เรือนใหญ่ได้เฉพาะแพรวาเรียกใช้เท่านั้น
โปรดติดตามตอนต่อไป...
