สวัสดีค่ะ

ค่ะ

เล่าเลยนะคะ

ครับผมอยากฟังแล้ว

เป็นเรื่องสมัยม.ปลายค่ะ

สองเป็นเด็กหน้าห้องแล้วเรียนดีในระดับหนึ่ง

หน้าตาก็ไม่ค่อยสวยไม่ชอบแต่งหน้าเท่าไหร่ส่วนมากก็ทาแป้งเด็กลิปมันธรรมดาค่ะ

วันหนึ่งช่วงเช้าตอนเรียนภาษาต่างประเทศวิชาหนึ่ง

เพื่อน1:แกเรามีน้องคนหนึ่งที่รู้จักน้องไม่มีีคนคุยด้วยน้องเขาขอคุยกับแกได้เปล่า

สองก็ไม่ได้ปฏิเสธคิดว่าดีซะอีกจะรู้จักน้องต่างโรงเรียนบ้างเผื่อว่าวันหนึ่งมีอะไรที่ต้องช่วยเหลือกัน

วันแรกที่คุยกันก็ไม่ได้มีอะไร

คุยกันแค่กินข้าวหรือยัง,ทำอะไรอยู่,ฟังเพลงอะไร,นอนหรือยัง,ฝันดีนะ

สองยังเฉยๆนะช่วงแรกๆ

จนเรากับเขาคุยกันได้ 1 อาทิตย์

เขา:พี่วันนี้ตอนเย็นว่างไหม?

เรา:ว่างอยู่ เดี๋ยวสักพักจะเดินตลาดกลางคืน

เขา:พอดีเลย ผมก็ไปเหมือนกันพี่จะมากี่โมง

เรา:ประมาณ4-5โมงนี่แหละ

เขา: เคครับ ผมจะรอ :)

วันนั้นเราก็ไปจริงๆนะ

แต่สองก็ไม่ได้บอกเขาหรอกว่าสองมา

สองก็มองหาเขารอบๆทางเข้า

สองเห็นเขานะ แต่เขาไม่เห็น

สองก็ลองใจเขาแหละว่าเขารอได้ไหม

พอสองเดินทั่วตลาดกำลังจะกลับเห็นเขารออยู่

ประเด็นสองเน็ตมือถือหมดตังก็ไม่มีไม่รู้จะทำไงดีแล้วที่บ้านมีญาติมา(มาแบบไม่ทันตั้งตัว)เลยเห็นเขากับเพื่อนขับรถออกไป

เราก็กลับบ้าน

มาเปิดข้อความที่เขาส่งมา

เขา:ผมกลับบ้านก่อนนะมืดแล้วเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง

เราอ่าน

แต่ไม่ได้ตอบจนค่ำๆประมาณ3-4ทุ่มได้เขาก็ทักมาบอกฝันดีนะ

เราเลยส่งสติกเกอร์กลับไป

เขาก็ไม่ถามอะไรกลับมานะ ทำไมเราไม่มาเจอเขา

จนเวลาผ่านไป

เขาก็นัดเจอเราไปตลาดกลางคืนที่เดิมเลย

ในช่วงเย็นก่อนถึงวันนั้น2วัน

เราบอกไปว่าจะพยายามไปให้ได้นะ

เราบอกว่าเขาไปว่าคราวก่อนเราเห็นเขานะแต่แน่ใจเลยไม่ได้ทัก

แต่มีธุระด่วนที่บ้านเลยรีบกลับ

เขาก็บอกว่าไม่เป็นไรเขารอได้

เราเป็นภูมิแพ้อากาศอยู่แล้วเจอร้อนแล้วฝนทั้งวันอีก

ผลคือ=ป่วยไข้ขึ้นสูงเกือบช็อกจนต้องเข้าโรงพยาบาล(ไม่ได้นอน)

ระหว่างนั้นเราไม่ได้หยิบมือถือไปเพราะรู้สึกเมื่อยตัวไปหมดไม่ทำอะไรอยากนอนตลอด

พอเราได้ฉีดยาก็ดีขึ้นนึกได้วันเขารอเราอยู่

เราบอกเราไม่ได้ไปแล้วนะ

เขา:ทำไมครับ

เรา:ไม่สบาย

เขา:เป็นมากหรือเปล่า

เรา:เปล่า กินยาเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หาย

(เป็นไข้นอนอยู่บ้านลาเรียนไป2วัน)

เขาไม่รู้เราไม่บอก

เราก็คุยไปเรื่อยๆ

จนถึงวันเกิดเขาเราก็อวยพรวันเกิดเขา

พอเราอวยพรเสร็จก็สลีปเลย

เขาส่งข้อความมา

เขา:ขอบคุณนะครับ

ตอนนั้นเราคุยกันมาได้เดือนกว่าๆแล้ว

เพื่อนๆเราก็รู้นะมีแซวเราบ้างแหละ

เพื่อนถามคนไหนขอดูหน้าหน่อยสิ

เราก็ไม่ได้ปกปิดอะไรก็ให้ดูๆไป

แจกเฟสน้องเขาไปเพื่อนเราก็แอดไปด้วย

เราไม่รู้เขารับแอดไหม?เราก็ไม่ได้สนใจ

เราก็ยังเฉยอยู่แต่ก็เริ่มคิดแล้วค่ะ

เขาคุยดีมากเล่าเรื่องส่วนตัวให้เราฟังด้วย

เขาคุยกับเราทุกวันถามแบบเดิมทุกวัน

จนมาวันหนึ่ง

เป็นสนทนาระหว่างเพื่อนคนหนึ่งกับน้องเขาคุยกัน

เรา:มึงคุยกับน้องเขาหรอ

เพื่อนเรา:ใช่ กูบอกว่ามึงเป็นเพื่อนกูน้องเลยคุย

เรา:อ๋อ

เรา:มึงคุยอะไรกับน้องบ้าง

เรา:ขออ่านแชทหน่อยสิ

เพื่อนเรา:(ไม่ให้ดู) คนคุยของเพื่อนกูไม่เอาหรอก

เพื่อนคนอื่นๆ:ให้จริงเถอะ ไม่ใช่ว่ามึงไปแย่งคนคุยมัน(เรา)หรอกนะ/จริงอย่าให้เห็นนะมึง

พักหลังเพื่อนรู้ก็แซวหนักกว่าเดิม

จากแค่สี่ห้าคนกลายเป็นทั้งห้อง

ช่วงเเรกเพื่อนแซวก็ไม่ได้เขิน

นานไปเราเริ่มคิดแล้วเพื่อนพูดอะไรก็เขินไปหมดเลย

จากนั้นไม่นานก็...

เพื่อนเราส่งข้อความมาเป็นภาพ

เน็ตไม่ดีด้วย

เรา:ถามส่งอะไรมา

เน็ตไม่ดี

เพื่อนเรา(คนเดิม):ส่งภาพอีกรูป

เราเลยรอรูปมันขึ้นประมาณ5นาทีเห็นจะได้อยู่

เราอ่านไปเจอประโยคสนทนาสุดท้าย

เพื่อนเรา:ถามจริงคิดไงกับเพื่อนเรา

เขา:ผมชอบเพื่อนพี่

เขา:พี่ห้ามบอกเขานะ

เราเห็นแล้วเราก็ทักเขาไปว่างไหม

เขา:คุยได้ครับ

เรา:คุยกับเพื่อนพี่อยู่หรอ

เขา: ...

เรา:ส่งรูปเพื่อนแคปมา

เขา: ...

เรา:ชอบพี่หรอ?

เขา: :)

เรา:ตอบดีๆ

เขา: ครับ

เราก็ดีใจนะเขาบอกชอบเรา

แต่เรื่องไม่จบแบบนั้น

ระหว่างที่เราคุยกับเขาคนรอบข้างเราก็รู้พ่อแม่พี่ก็รู้ช่วงนั้นพ่อแม่บอกอยากให้เราโฟกัสเรื่องเรียนมากกว่าแต่พอเราบอก"ไม่อยากให้มีแฟน"

เราคิดว่าตัดแต่ตอนนี้ดีกว่าเจ็บเพราะเขาหักหลังเรา

เราไม่โอเคที่เขากับเพื่อนเรา

ทำไมถึงรู้?

เพราะทุกครั้งที่เขาไม่ตอบเราเขาคุยกับเราที่รู้เพราะเพื่อนมาเย้ยเราตลอดว่าเขาไม่ว่างตอบเราหรอกคุยกับเขาอยู่

ด้วยความกดดันจากคนรอบข้าง+เพื่อนเราอีกเราเลยตัดเขาออกไป

ให้สถานะ:แค่พี่น้อง

เรา:ขอโทษนะ พี่ไม่อยากให้ความหวังใครอีกแล้ว พี่ไม่ได้ชอบน้อง

เขา:😢

เขา:ถามผมบอกกลัวว่าพี่นะไม่คุยกับผมอีก

เรา:พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ไม่สบายใจคุยได้เสมอ

ตอนนั้้นก็แอบเสียใจนิดๆแต่ไม่ร้อง

มันมีเหตุการณ์ให้เราร้อง

ตอนนั้นเราเริ่มฝึกการเข้าสังคมแบบผู้ใหญ่

เราเผลอส่งข้อความร้องไห้กลับไป

แล้วสักพัก

เขา:เป็นไรมากเปล่า

ตอนอ่านเราเริ่มรู้สึกแปลกๆ

เรา:อ๋อ เปล่ามือถือรัว

โกหกหน้าซื่อตาใส

เขา:นึกว่าเพื่อนเสียใจ

เรารู้เลยว่าไม่ใช่เขาพิมพ์แน่

เเล้วเราก็มารู้อีกคนคือเพื่อนคนเดิมนั่นแหละบอกว่า

เพื่อนเรา:มึงน้องเขากับกูเป็นแฟนกันแล้วแลกรหัสเฟสแล้วด้วย

หน้าชาไปเลยหลังจากเราบอกน้องปุ๊บเพื่อนเราคบน้องต่อเราเลย

เจ็บใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้ปล่อยให้เขาคบไป

เรื่องทั้งหมดก็มีประมาณนี้ค่ะ

ค่ะ

ไม่ลืมแน่นอนค่ะ

สองได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากประสบการณ์ครั้งนี้มากๆ

😄

ผมนี่เศร้าแทนเลย

เป็นผมก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

จัดไป

คนที่ไม่พูด...ใช่ว่าจะมี คนที่มี...ใช่ว่าจะพูด

ถ้าคำไม่คม

งั้นเจอคารมพี่หน่อยไหมน้อง 555+