ไป๋อวี่ขยับเข้าไปกุมมือจูอี้หลงไว้ ...ผมไปดูแม่หน่อยนะ ...เขากระซิบก่อนสาวเท้าออกจากห้องไป จูอี้หลงกระแอมเบาๆเหมือนทำอะไรไม่ถูก เขาค้อมศรีษะให้คนสกุลไป๋ที่ยืนตาเบิกโพลงตัวแข็งกันไปหมด แล้วหมุนตัวเดินจากมา 

 

  คุณนายไป๋เดินมาถึงเชิงบันไดขึ้นชั้นบนก็ทรุดฮวบลงร้องไห้ ไป๋อวี่รีบเข้าไปกอดแม่ จูอี้หลงที่เพิ่งเดินพ้นประตูมาจังงันไปแล้ว ไป๋อวี่เพิ่งจะเข้าใจ ที่แม่คอยบอกเขาว่า อย่าแตะต้องเผิงกวนอิงนั้น ไม่ใช่เพราะว่าแม่ไม่เชื่อว่าจูอี้หลงกับเผิงกวนอิงมีความสัมพันธ์มากกว่าการเป็นเพื่อน แต่เป็นเพราะว่าแม่เชื่อต่างหาก เชื่อ แล้วก็กลัว กลัวว่าจูอี้หลงจะหันหลัง ทิ้งลูกชายของเธอไป หากเขาไปแตะต้องส่วนที่เปราะบางในใจของจูอี้หลงเข้า  

 "คุณเห็นไหม เรื่องของเผิงเหล่าซือแม้แต่แม่อาอวี่ยังคิดอย่างนั้น รู้สึกอย่างนั้น แล้วคุณคิดว่าอาอวี่จะคิดยังไง.... คนนอกยังเจ็บปวดอย่างนี้ แล้วคุณว่าอาอวี่จะเจ็บปวดขนาดไหน" ไป๋เทียนจ้าวหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับจูอี้หลง จูอี้หลงเหมือนยืนไม่มั่น เขาเซไปเล็กน้อยก่อนจะตรึงเท้าลงกับพื้นแน่นขึ้น ริมฝีปากเป็นเส้นตรง 

  "ถ้าคุณรักลูกผม คุณก็ถอยห่างออกมาจากเพื่อนของคุณคนนั้นได้แล้ว" 

  "กวนอิงจะไปไต้หวัน..." จูอี้หลงพูดขึ้นมาลอยๆ แต่น้ำเสียงฟังดูแข็งๆ 

  "ไปที่ไหน แล้วเป็นยังไง... ถ้าใจคุณตามเขาไปด้วย.." 

  "ผม... เปล่า... ไม่ได้..." ...เป็นอย่างนั้นสักหน่อย... เสียงปฏิเสธที่ยิ่งมายิ่งห้วน เพราะคนพูดรู้สึกเหมือนโดนกล่าวหา 

  "พิสูจน์สิ ว่าคุณไม่ได้คิดอะไรจริงๆ.... " ไป๋เทียนจ้าวชี้นิ้ว เสียงเขาดังขึ้น ในใจเดือดปุดๆที่เห็นเมียตัวเองร้องไห้ เพราะความโลเลของไอ้หนุ่มตรงหน้า 

  "อย่าเอาแต่พูดว่าไม่มีอะไร ทำสิ ทำให้เห็นว่าคุณไม่มีอะไรในใจคุณจริงๆ"  

  "ผมยอมทิ้งที่บ้านเพื่อเหล่าไป๋ .... คุณจะให้ผมพิสูจน์อะไรอีก" จูอี้หลงเสียงเย็นเยียบ  

"ผมไม่เคยแน่ใจและมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองมากเท่านี้มาก่อน" เขาจ้องหน้าไป๋เทียนจ้าวก่อนจะเลื่อนสายตามาที่คุณนายไป๋ จ้องเธออยู่อึดใจ ก่อนจะตระหวัดสายตามาจ้องไป๋อวี่   

  "ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่กวนอิง แต่มันอยู่ที่นาย ถ้านายยังไม่มั่นใจ นายก็ถอยออกไปเสีย" จบคำพูดเขาก็หมุนตัวเดินแยกไปทางด้านหน้า ทุกก้าว ย่างอย่างมั่นคงจนพ้นประตูหน้าที่เปิดไว้กว้างทั้งสองบานออกไป 

 

  ทุกคนรวมทั้งสมาชิกสกุลไป๋ที่เดินตามเข้ามาในห้องโถงต่างอึ้ง งงงันไปหมด ส่วนหนึ่งก็เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคุณนายไป๋ควบคุมความโกรธของตัวเองเอาไว้ไม่ได้ ทั้งๆที่อยู่ต่อหน้าแขก อีกส่วนหนึ่งก็เพราะคำพูดตรงๆและน้ำเสียงที่ฟังดูถือดีของจูอี้หลงที่ใช้กับคนที่ได้ชื่อว่ามีอิทธิพลอยู่ไม่น้อยในวงการบันเทิง  

  ไป๋อวี่ได้สติ เขาลุกพรวดจากพื้นพุ่งตัวตามจูอี้หลงออกไป  

  "เกอ หลงเกอ.." ไป๋อวี่วิ่งตาม โน้มตัวคว้าจับมือจูอี้หลงจากทางด้านหลัง 

  "ผมมั่นใจ ผมมั่นใจ ถามเผิงเกอก็ได้ ถามเผิงเกอ..." เขารั้งจูอี้หลงให้หมุนตัวเข้ามาในอ้อมกอด สองแขนโอบรัดคนไว้แน่น แนบหัวและแก้มเข้ากับใบหน้าของคนในวงแขน  

  "ผมรักเกอ แล้วผมก็รู้ว่าเกอรักผม ผมรู้.... " .. ไป๋อวี่รั้งร่างที่พยายามถอยออกไปไว้ 

  "รู้แล้ว" จูอี้หลงถอนใจเบาๆ พยายามแกะมือไป๋อวี่ออก 

  "ไม่มีเวลาแล้ว... เดี๋ยวเกอตกเครื่อง" จูอี้หลงอธิบาย เสียงอ่อนโยนลง 

  "ไม่ ไม่โกรธผมนะ" ไป๋อวี่ยอมคลายอ้อมแขน เขาถอยออกไปมองหน้าจูอี้หลงชัดๆ 

  "นั่นต้องมาคุยกันอีกที" จูอี้หลงเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นห้วนขึ้นก่อนจะหมุนตัวเดินลงบันไดหินอ่อนตรงไปที่รถที่จอดรออยู่ 

..... 

..... 

  "โดราเอม่อน?" จูอี้หลงเอ่ยเรียกหาตุ๊กตาที่หลินชิงหูซื้อใส่รถไว้ขำขำ 

  "อ๊ะ อยู่ อยู่" หลินชิงหูตอบ รีบยื่นมือไปทางด้านหลัง สไตลิสต์สาวรีบคว้าตุ๊กตาโดราเอม่อนตัวสูงกว่าหกสิบเซนต์จากที่นั่งข้างๆเธอ ส่งมันพรวดมาข้างหน้า หลินชิงหูคว้าจับตรงแขนตุ๊กตาแล้ววางมันลงตรงทางเดินข้างเก้าอี้ของจูอี้หลง ซึ่งเขาก็หันมาอุ้มมันขึ้นไปกอดทันที ฝังหน้าลงบนตัวตุ๊กตา  

  ถ้าไป๋อวี่ไม่หวาดระแวง....ไม่สิ.. ถ้าตัวเขาเองยังเก็บความลับเรื่องความรู้สึกที่แท้จริงของกวนอิงไว้ได้...ต่างหาก ถ้ากวนอิงไม่รู้ว่าเขารู้... กวนอิงก็ไม่ต้องหนีไปที่ไหนแล้ว... ขอโทษนะเสี่ยวไป๋ ... ไม่ใช่ความผิดของนาย แต่เป็นความผิดของเกอเองต่างหาก ที่กวนอิงจะไป ไม่ใช่เพราะนาย แต่เป็นเพราะเกอ... แต่เกอพูดไม่ได้.... จูอี้หลงเอียงแก้มซบลงบนตุ๊กตา นัยน์ตามองออกไปนอกรถที่กำลังแล่นตรงไปยังสนามบิน .... มะรืนก็จะได้พักบ้างแล้ว... อดทนอีกนิด  

  จูอี้หลงสลัดความคิดทั้งหมดออกจากสมอง ทำใจให้ว่างเปล่า หลับตานึกถึงงานที่รออยู่ เขานิ่งอยู่ชั่วครู่ แล้วเงยหน้า ส่งตุ๊กตาคืนมาด้านหลัง ...ขอผมดูสคริปต์อีกทีได้ไหม ...เขาเอ่ยกับจูไฉ่หง ... 

... 

  "เผิงเกอ เผิงเกอ" ไป๋อวี่รีบโทรหาเผิงกวนอิงอีกครั้งทันทีที่เขาเข้ามาในห้องนอน เขาอยู่ปลอบคุณนายไป๋จนเธอหายโกรธ จู่ๆก็คิดจะดื่มน้ำชาสะใภ้แบบไม่บอกใครล่วงหน้า ที่จริงเขาเองต่างหากที่น่าจะเป็นคนโกรธ... 

  "อะไร?" เผิงกวนอิงกรอกเสียงตอบมา ฟังดูเหนื่อยๆ  

  "เกอไม่ได้บอกหลงเกอเหรอว่าเกอจะไม่ไปไต้หวันแล้ว" ไป๋อวี่ไม่สนใจจะทักทายอะไรก่อน เขาพยายามโทรหาเผิงกวนอิงสองสามครั้งติดๆกันแล้ว แต่เขาไม่รับสาย คงกำลังทำงานอยู่ 

  "ใครว่าฉันจะไม่ไป" 

  "อ้าว เกอจะอยู่ช่วยผมไง ผม ผม ผมไม่ได้ว่าอะไรเกอแล้วนี่...." ไป๋อวี่เสียงดังขึ้น  

  "แค่จะอยู่ถ่ายละครเรื่องนี้ให้จบ"* เผิงกวนอิงพูดตอบเร็วๆ เร่งฝีเท้าตามสตาฟของกองถ่ายที่แต่งตัวเหมือนนักแสดงประกอบคนอื่นๆ เขาจะมาช่วยกำหนดจุดให้เผิงกวนอิงยืน 

  "ห๊า เกอจะไปไต้หวันอีกทำไม" ไป๋อวี่ตกใจแล้ว 

  "รับปากไจ๋เกอไว้แล้ว นายจะให้ฉันผิดคำพูดเรอะ" คำตอบของเผิงกวนอิงทำให้ไป๋อวี่ระบายลมหายใจออกอย่างโล่งใจ 

  "เรื่องมากนัก ฉันจะโอนสัญชาติเป็นคนไต้หวันเลยดีมั้ย หา?" 

  "แล้วกัน อย่าโกรธสิเกอ" 

  "นายรู้ไหมว่าไต้หวันผ่านกฏหมายให้คนเพศเดียวกันจดทะเบียนสมรสกันได้แล้ว..." 

  "แล้ว?" 

  "ถ้านายทำตัวไม่ดี ฉันจะโอนสัญชาติ" 

  "อ้าว?" 

  "ฉันจะจดทะเบียนกับหลงเกอของนาย..." เผิงกวนอิงลดเสียงลง ชำเลืองมองสตาฟที่เดินห่างออกไปด้านข้างพลางฟังคำสั่งของผู้กำกับจากทางวิทยุรับส่ง 

  "ไอ้ ไอ้ พี่เวร ไอ้ ...." ไป๋อวี่บริภาษใส่โทรศัพท์ ทั้งๆที่รู้ว่าเผิงกวนอิงกำลังยั่วเขาเล่น 

  "แล้วจะคุยให้... จะบอกอาหลงให้ว่านายกับฉันไม่ได้มีเรื่องผิดใจอะไรกัน..." เผิงกวนอิงหยุดเดิน เขาพยักหน้าให้สตาฟแล้วยืนในตำแหน่งที่สตาฟชี้ให้ 

  "บอกหลงเกอด้วย ว่าผมรักและเคารพเผิงเกอมากๆ..." 

  "เออ" เผิงกวนอิงรับปากห้วนๆ 

  "จะเริ่มเดินกล้องแล้ว เกอวางหูนะ" เขากดปิดโทรศัพท์ยัดมันเข้ากระเป๋าหลังก่อนจะฟังสตาฟอธิบายว่าเขาจะต้องวิ่งไปทางไหน ทิศทางการวิ่งจะต้องแม่นยำ เพราะหลายๆจุดได้วางเอฟเฟคระเบิดไว้ เผิงกวนอิงมองดูกล้องที่อยู่บนเครนสูงไกลออกไปเพื่อเตรียมถ่ายภาพในมุมกว้าง เขาเรียกสมาธิกลับมาที่งาน... 

 

  "อย่าลืมนะครับ ตรงรถลากนั่น คุณต้องวิ่งผ่านแบบเฉียด อย่าให้ห่างมาก ไม่ต้องกังวลนะครับ จะจุดระเบิดตอนคุณวิ่งเลยมาแล้วประมาณสองเมตร" ...เผิงกวนอิงพยักหน้ารับ สตาฟกรอกเสียงบอกโอเคลงวิทยุรับส่งที่ถือไว้ ก่อนวิ่งไปนอนคว่ำลงบนพื้นถนน ทับวิทยุและธงสัญญาณไว้ข้างใต้ ทำตัวเป็นเหมือนศพคนตาย 

... 

... 

  จูอี้หลงเปิดประตูเข้าห้องพัก ก้มหน้างุดอย่างคนหมดแรง แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวจนผงะไปชนประตูทางด้านหลังเสียงดังทึบหนักๆ 

  ไป๋อวี่ยืนยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้า เขาใส่ผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้สีแดงที่จูอี้หลงไม่เคยเห็นมาก่อน เสียงทุบประตูทำให้จูอี้หลงต้องถอนสายตา หันมาเปิดประตู หลินชิงหูที่เมื่อครู่เดินมาส่งจูอี้หลงถึงหน้าห้องพัก ยืนทำสีหน้าตกใจอยู่ เขาคงจะได้ยินเสียงกระแทกที่ประตูจึงรั้งฝีเท้าหันกลับมาเคาะประตู 

  "ไม่มีอะไร..." จูอี้หลงบอก ไป๋อวี่โผล่หน้าที่เปิดยิ้มกว้างมาตรงเหนือไหล่จูอี้หลง ทำให้หลินชิงหูถอนหายใจโล่งอก 

  "พักผ่อนให้สบายนะครับ... " เขาบอก ค้อมหัวสวัสดีแล้วหมุนตัวเดินจากมา ในหัวนึกเห็นภาพแบบที่เขาเคยเห็นในหนัง ที่นางเอกกระโจนเข้ากอดและจูบพระเอกจนเขาเซผงะมาชนบานประตูทางด้านหลัง .... ยังดีที่หลินชิงหูไม่เห็นผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้.... 

 

  "เกอจะอาบน้ำก่อนหรือจะกินข้าวก่อน" ไป๋อวี่ถาม โอบเอวจูอี้หลงไว้จากทางด้านข้างแล้วใช้คางที่มีเคราสากๆเกลี่ยแก้มจูอี้หลงเล่น จูอี้หลงเบี่ยงหน้าหนี 

  "อาบน้ำ" 

  "ได้เลย ...เดี๋ยวผมจะจัดสำรับอาหารร้อนๆไว้รอ" ...จูอี้หลงมองด้วยสายตาหวาดระแวง 

  "ไม่ต้องกลัวหรอก ผมหิ้วกับข้าวมาจากครัวที่บ้าน แค่มาอุ่นให้ร้อน" ไป๋อวี่รีบออกตัว จูอี้หลงถอนหายใจโล่งอก นึกว่ามันจะกินไม่ได้จนเขาต้องลงมือทำอะไรง่ายๆมากินอีก 

 

  ข้าวมื้อเย็นผ่านไปอย่างเงียบๆ จูอี้หลงทานได้เรื่อยๆ พอข้าวหมดชามไป๋อวี่ก็ตักเติมให้ เมื่อก่อนตอนช่วงที่ถ่ายทำเจิ้นหุนอยู่ จูอี้หลงจะเป็นฝ่ายคอยดูว่าเขากินได้หรือเปล่า คีบอาหารใส่ในชามของเขาเงียบๆ ไม่เอ่ยปากอะไร แต่ระยะหลังมานี้ กลับเป็นไป๋อวี่ที่คอยคีบอาหารให้จูอี้หลง แล้วเขาก็กินอาหารที่ไป๋อวี่คีบให้อย่างเงียบๆ ไม่เคยขอบคุณหรือแสดงอาการซาบซึ้งอะไร  

  ไป๋อวี่หัวเราะชอบใจในลำคอ เนื้อตัวยังขยับไปมาอย่างอารมณ์ดี รู้สึกเหมือนเห็นภาพทับซ้อนของพ่อและแม่ของเขาเอง ยามที่ทั้งสองคนนั่งกินข้าวด้วยกัน ทั้งโต๊ะมีแต่ความเงียบ แต่ความรักความเข้าใจกลับเอ่อท้นล้มท่วมโต๊ะกินข้าวไปหมด 

 จูอี้หลงเหลือบตามองผ้ากันเปื้อนที่ไป๋อวี่ไม่ได้ถอดออก ไป๋อวี่ก้มหน้าลงมองตามก็นึกขึ้นได้ 

  "อ๊ะ ลืมปลดผ้ากันเปื้อน" เขาขยับตัวจะลุกขึ้นถอดผ้ากันเปื้อนออก 

  "สวยดี" จูอี้หลงบอก 

  "หยิบจากที่บ้านมา ของใหม่นะ เดี๋ยวผมจะทิ้งไว้นี่เลย" ไป๋อวี่พยายามจะแกะแถบผ้าที่ผูกไว้ด้านหลัง 

  "ถ้าใส่แต่ผ้ากันเปื้อนคงจะน่ารักดี" 

  "หา?" ไป๋อวี่ชะงัก จูอี้หลงยังพุ้ยข้าวเข้าปาก ไม่ได้มองมาทางเขา 

  "ใส่แต่ผ้ากันเปื้อนสิ" เขาว่า เอื้อมมือไปคีบผักเอาส่งเข้าปาก 

  "หา?" 

  "ไหนบอกว่าถ้าเกอยอมไปที่บ้าน จะให้ทำอะไรก็ได้ไง" จูอี้หลงหันหน้ามาทวงสัญญา 

  .... 

  .... 

  เอ่อ ... จะดีเหรอ ... เกอ