หลังจากคนที่ดูแลโนอึลมากกว่าชินอูอย่างจินฮยอนไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว อีกฝ่ายก็ไม่เคยกลับมาเกาหลีเลยสักครั้ง ดังนั้นการมีอยู่ของจินฮึนที่อยู่ๆ ก็เดินเข้ามาทดแทนอย่างกะทันหันอย่างไม่เคยนคาดคิดจึงช่วยเติมเต็มได้อย่างมาก ถ้าจินฮยอนเป็นเหมือนครีมสดนุ่มนวล จินฮึนก็คงเหมือนช็อกโกแลตเหนียวเหนอะหนะ จนโนอึลติดหนึบกับอีกฝ่ายและถูกลากไปลากมาด้วย 

ตอนอายุสิบเอ็ด 

ถึงแม้เขาจะยังไม่รู้จักโลกทั้งหมด แต่โนอึลก็คิดอยู่เสมอว่าตัวเองพอจะรู้เกี่ยวกับพวกประเทศที่เป็นที่รู้จักอยู่บ้าง และไม่เคยนึกว่าจะหลงระเริงกับมัน 

“โนอึล ช่วยเอาอันนี้ไปให้คุณชายเล็กหน่อยได้ไหม” 

“ครับ” 

วันนี้อากาศดี โนอึลจึงมานั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวนหลังจากเลิกเรียน เขาหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเดินไปทางห้องครัว เพราะคุณน้าคนสวยที่ทำงานอยู่ในนั้นเป็นคนเรียกเขา เธอฝากให้เอาอาหารว่างที่จินฮึนชื่นชอบในช่วงนี้ขึ้นไปส่ง โนอึลเลยประคองจานมินิเค้กน่าอร่อยถูกแบ่งเป็นสี่ส่วนไว้ในมือและค่อยๆ เดินขึ้นไปบนชั้นสาม ห้องของจินฮึน พร้อมกับคิดว่าไหนๆ ก็จะไปหาอีกฝ่ายแล้ว ลองถามปัญหาที่ไม่เข้าใจในชั่วโมงเรียนวันนี้ไปด้วยเลยก็แล้วกัน  

ทว่าขณะเดินอยู่ตรงทางเดินชั้นสามที่มีรูปวาดตระการตาแขวนอยู่เต็มไปหมดก็มีเสียงเล็กๆ เล็ดลอดเข้ามารบกวนแก้วหูของเขา คล้ายเสียงร้องของเด็ก แต่ในขณะเดียวกันก็คล้ายเสียงแมวด้วย โนอึลขมวดคิ้วและเดินไปทางประตูห้องจินฮึน 

“อ๊ะ จิน จินฮึน! อ๊ะ! จะ จะตายแล้ว... อ๊า!” 

“หุบปากหน่อยไม่ได้หรือไง เสียงเธอมันไม่ได้น่าฟังขนาดนั้น” 

“อื้อ! อ๊ะ เกิน เกินไปแล้ว... อื้ออ!” 

โนอึลมองเห็นเส้นผมยาวของหญิงสาวร่างเปลือยเปล่าสะบัดไปมาผ่านช่องประตูที่แง้มเปิดขนาดพอให้ลูกตาคนมอง และมองเห็นจินฮึนทำหน้าเนือยๆ ขณะโดนอีกฝ่ายกอดด้วยสองแขน จินฮึนนั่งอยู่บนโซฟาโดยมีเธอนั่งอยู่บนตัวอีกที หญิงสาวหอบปะปนกับเสียงร้องเหมือนแมว เธอคว้าตัวจินฮึนที่สวมเสื้อผ้าครบทุกชิ้นต่างจากตัวเองและขยับตามลำพัง จินฮึนทำเพียงแค่มองก่อนจะยกมือขึ้นมาจับหน้าอกกลมกลึงของหญิงสาวอย่างแรง  

“ตอดให้มันดีๆ ไม่ได้เหรอ” 

“อ๊ะ อ๊ะ! อีก อีกนิด... แรงขึ้นอีก อื้อ อึ่ก...” 

ผมสีน้ำตาลปลิวไสวทุกครั้งที่ขยับตัวดูคุ้นมาก เธอคือครูสอนพิเศษของจินฮึน... เคยมาหาและแก้ปัญหาคณิตศาสตร์ให้ฟัง เป็นครูสอนพิเศษที่ช่วยแจ้งงานในบริษัทให้ทราบตามคำสั่งของท่านประธานคังด้วย 

เมื่อหน้าอกกลมกลึงถูกมือของจินฮึนขยำ เธอก็ส่งเสียงร้องดังคล้ายเจ็บปวดแต่ก็ไม่ยอมหยุดขยับเอว โนอึลทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะท่าทางของทั้งสองคนไม่ได้ต่างอะไรกับคลิปที่เขาเคยแอบดูกับเพื่อนๆ เลยแม้แต่น้อย ยกเว้นสีหน้าของผู้ชายที่ต่างออกไปนิดหน่อย 

“อึก” 

โนอึลปิดปากตัวเองอย่างรีบเร่งเพราะอาการพะอืดพะอมตีรวนขึ้นมา ในคลิปว่าน่าตกใจแล้ว แต่ในความเป็นจริงมันยิ่งกว่าอีก เขาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว สุดท้ายโนอึลก็ต้องรีบวิ่งกลับลงไปข้างล่าง จนไม่ทันสังเกตว่าท่ามกลางเสียงครางน่าหนวกหู จินฮึนได้ยินเสียงเล็กๆ จากเขาจนหันหน้ามาทางประตู 

 

“อ้าว โนอึล ทำไมถึงเอากลับมาอีกรอบล่ะ” 

ในห้องครัวมีเพียงคุณน้าแม่บ้านอยู่เพียงลำพัง โนอึลวางจานลงบนโต๊ะกินข้าวพร้อมกับส่ายหัวด้วยใบหน้าซีดเผือดแทนคำตอบ ก่อนจะวิ่งไปห้องน้ำเพื่ออาเจียนออกมาโดยไม่ได้สนใจเสียงเรียก 

ระหว่างอาเจียนสิ่งที่ไม่สามารถสันนิษฐานรูปร่างได้ลงในชักโครก ก็มีใครบางคนมาช่วยลูบหลัง โนอึลคิดว่าอาจจะเป็นคุณน้าแม่บ้าน ขณะอ้วกน้ำย่อยออกมาจนหมดแรง 

“เด็กน้อย ทำไมถึงเอาของที่ฉันไม่ได้สั่งขึ้นไปล่ะ” 

หน้าอกที่กระเพื่อมอย่างรุนแรงเพราะอาเจียนน้ำย่อยขมๆ ออกมาหยุดชะงัก มือใหญ่ที่ลูบหลังให้ก็หยุดเช่นกัน 

“ใครส่งนายขึ้นไปชั้นสาม หื้ม? ฉันว่าฉันพูดชัดแล้วนะว่าห้ามขึ้นไปชั้นสาม แต่ทำไมถึงไม่ฟังคำสั่งของฉันล่ะ” 

จินฮึนย้ายมือจากหลังมาลูบเอวเรียบเนียนของคนตัวเล็กพร้อมกับถามเสียงต่ำ ก่อนจะก้มตัวลงมาหาโนอึลที่ตัวสูงเท่าเอวและกระซิบข้างใบหู 

“ใครส่งนายขึ้นไปชั้นสาม” 

แววตาของจินฮึนขณะสำรวจแผ่นหลังเล็กวิบวับต่างกับน้ำเสียง โนอึลไอแค่กๆ พลางส่ายหน้าไปมา  

“ผะ ผม มะ ไม่อยากพูดครับ” 

มันปะปนเสียงสะอื้นจนฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็รับรู้ได้คร่าวๆ ว่าโนอึลกำลังโกรธจากการส่ายหัวไม่ยอมหยุด จินฮึนหัวเราะหึๆ แล้วเลื่อนมือลงประคองตัวโนอึลเอาไว้ตามอำเภอใจ จากนั้นก็ดึงร่างที่งอตัวอยู่ให้ยืดตรงและจับให้หันมาหาตัวเอง 

“มะ ไม่ ไม่อยากพูด...” 

“อยู่เฉยๆ” 

จินฮึนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อเช็ดปากที่เปรอะเปื้อนน้ำลายกับน้ำตาให้ พอมองดวงตาชุ่มน้ำก็ยกมุมปากแค่นหัวเราะ 

“ไม่รู้เหรอว่ามันไม่เหมาะสำหรับเด็ก มาแอบดูแล้วก็มาพะอืดพะอมเอง” 

“แล้วทะ ทำไม ทำไมถึง ทำแบบนั้น กับครูสอนพิเศษ...” 

“ทำไม หมายถึงเซ็กซ์น่ะเหรอ ก็แค่ทำเฉยๆ ต้องมีเหตุผลด้วยหรือไง” 

จินฮึนเช็ดปากให้โนอึลจนสะอาดสะอ้าน ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปให้อ้าออก ตอนนี้มันสะอาดแล้วเพราะระหว่างนั้นโนอึลก็กลืนน้ำย่อยสกปรกเข้าไปเรียบร้อยแล้ว คนตัวโตเช็ดนิ้วที่เข้าไปสำรวจภายในปากแคบๆ กับผ้าเช็ดหน้าและโยนมันลงถังขยะ  

“งะ งั้น ที่มาเล่นกับผม ก็แค่เล่นด้วยเฉยๆ เหรอครับ” 

ขณะกลั้นสะอื้นอยู่ โนอึลก็ถามคำถามที่ไม่คาดคิดออกไป ริมฝีปากที่เยียดเป็นรอยยิ้มจึงเคร่งเครียดลง จินฮึนยืดหลังขึ้นจากการก้มไปให้ตัวเท่าโนอึล 

“ฉันไม่รู้จุดประสงค์ของคำถามนายหรอกนะ”  

น้ำเสียงเย็นเฉียบต่างกับการเช็ดปากให้อย่างอ่อนโยน จินฮึนเงียบเสียงลงและลูบคางของโนอึลที่จ้องกันอยู่ มองดวงตาบิดเบี้ยวคล้ายน้ำตาจะไหลลงมาอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะหึๆ 

“แต่มันฟังเหมือนฉันต้องมีเหตุผลในการเล่นกันนายเลยล่ะ” 

โนอึลรู้สึกเหมือนอยู่ๆ ศีรษะที่แตกร้าวก็แตกสลายด้วยความช็อก 

 

* * * 

 

หากลองคิดดูแล้ว จินฮึนไม่เคยปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจเลยสักครั้ง อีกฝ่ายเล่นกับเขาคล้ายหยอกล้อจนกระทั่งไปเรียนต่อเมืองนอกนั่นแหละ มาทำให้คิดว่าดูแลกันเป็นพิเศษจากนั้นปล่อยเขาลงมาบนพื้น ชายหนุ่มหัวเราะแล้วก็ทำมันซ้ำไปซ้ำมาราวกับสนุกสนาน  

โนอึลกลอกตามองริมฝีปากที่เข้ามาใกล้แล้วก็สบตากับสายตาเย็นชานั้น มันน่าวิงเวียนจนมองไม่เห็นอะไรเลย ถ้าหากเขาอ่านความคิดของจินฮึนได้แม้เพียงเล็กน้อยก็คงจะดี ถ้าอีกฝ่ายปฏิบัติกับเขาอย่างคลุมเครือเหมือนจินฮยอนยังจะดีกว่า ไม่สิ มันคงจะดีกว่าไม่ให้ตัวเลือกเลย ในวังวนของความรู้สึกนับร้อยนับพันนั้น โนอึลก็ขบฟันเพราะริมฝีปากตรงหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก 

“ฉันเคยทิ้งนายด้วยเหรอ” 

ไม่สามารถจับจุดการกระทำหยอกเล่นเหมือนเด็กของจินฮึนได้เลย  

ขณะที่เมื่อวานให้ลูกอมแล้วบอกว่ากินให้อร่อยนะ วันต่อมากลับบอกว่าเบื่ออีกแล้ว แม้จะพยายามห่อหุ้มมันด้วยคำน่าฟังทั้งไม้นวมและไม้แข็ง แต่ความแตกต่างมันกลับเยอะมากจนเขาหมดแรง อีกฝ่ายเล่นกับเขาแล้วก็ทิ้งใหม่ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเขาเป็นของเล่นในทุกๆ วัน  จนโนอึลไม่สามารถตั้งสติได้เลย ทั้งสมอง ทั้งหัวใจต่างยุ่งเหยิงไปหมด  

“นายดูตัวเองตอนนี้สิ ฉันก็บอกแล้วว่าจะทำให้ทุกอย่างที่นายต้องการเป็นจริงไม่ใช่หรือไง” 

น่าแปลกที่เขารู้สึกเหมือนจะร้องไห้เพราะเสียงทุ้มต่ำที่อ่อนโยนของจินฮึน โนอึลคลายฟันที่ขบแน่นออกพร้อมกับยกมือจับแขนอีกคน 

“ตอนนี้ผมไม่ได้อายุสิบสองแล้วนะครับ” 

“ฉันรู้น่า ยูโนอึลอายุยี่สิบหกแล้ว แถมยังเป็นยูโนอึลที่เซ็กซี่มากด้วย” 

จินฮึนกำลังหยอกล้อเขาอยู่อีกแล้ว 

มุมปากของอีกฝ่ายยกขึ้นและวาดเป็นเส้นโค้ง ทันทีที่น้ำเสียงอ่อนแรงจบลง ลิ้นร้อนเปื้อนน้ำลายแฉะๆ ก็เลียเข้าที่ริมฝีปากแห้งผากของโนอึล จากนั้นก็ผละออก 

มีอะไรที่จินฮึนไม่รู้บ้างไหมนะ... โนอึลคิดว่าอยากจูบแล้วก็อยากได้ตัวเขาตามที่จินฮึนพูดจริงๆ  

คนตรงหน้าเย่อหยิ่งและสมบูรณ์แบบมากๆ จนเขาคิดไปถึงว่าหากได้ครอบครองคนที่สามารถทำให้ทุกอย่างเป็นจริงได้ ก็จะไม่ต้องเป็นทุกข์อีกต่อไป แต่เขาไม่อยากหลงระเริงอีกแล้ว โนอึลกลั้นลมหายใจและผ่อนมันออกมาเงียบๆ เขาไม่มีอะไรที่อยากได้หรอก ไม่สิ สิ่งที่ตัวเขาต้องการน่ะ มันสำเร็จลุล่วงไปแล้ว ทั้งสภาพแวดล้อมที่ตัวเองสามารถทำการแสดงแบบเป็นกิจจะลักษณะกับบริษัทต้นสังกัด แต่เหนือสิ่งอื่นได้คือเขาอยากได้จินฮึน แม้ตอนนี้มันจะผ่านมาสิบห้าปีแล้ว แต่โนอึลก็ยังอยากได้จินฮึนมากกว่าอะไรทั้งหมด ไม่ต่างจากในอดีต  

“นายมองเหมือนจะกลืนฉันลงไปเลยนะ”  

“ปะ เปล่า... เปล่านะครับ...” 

จินฮึนพูดทีละคำๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ ทว่าโนอึลกลับส่ายหัวอย่างแรงราวกับไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป 

“สายตาบอกว่าอยากจะกลืนกินแล้วก็ดูด...” 

“มะ ไม่ใช่นะ...” 

ตัวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถูกยกขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะปฏิเสธจบเสียอีก มือใหญ่จับเอวเขาและผลักไปทางกำแพง เมื่อแผ่นหลังจนมุม ริมฝีปากที่สั่นระริกก็อ้าออกกว้าง เสียงครางเล็ดลอดออกมาพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บแปลบ 

“นายมองด้วยสายตาแบบ ได้โปรดกลืนกินผมเข้าไปเถอะครับ ทำอะไรกับผมก็ได้ครับ ไม่ใช่หรือไง” 

จินฮึนใช้ลิ้นโลมเลียดวงตาปิดสนิทของโนอึลจนชื้นแฉะ ไปบนเปลือกตากลมตามรูปตาก่อนจะใช้ปากขบเม้มมัน 

“กลืนลงไปดีไหม หื้ม?” 

โนอึลปิดปากแน่นพร้อมกับกัดเนื้ออ่อนลื่นๆ ในปากตัวเอง สติหลุดลอยกับเสียงกระซิบหวานเชื่อมราวกับเสียงกระซิบของปีศาจ พยายามกัดมันเพราะกลัวจะวิ่งเข้าหาอีกฝ่าย 

“กินยาอีแล้วก็สูบกัญชาที่นายชอบ เราจะได้มีเซ็กซ์กันจนถึงเช้าไงล่ะ อะไรที่นายหวัง อะไรที่นายต้องการ ฉันจะทำให้หมดเลย ก็บอกแล้วไงว่าจะทำให้ทุกอย่างตามที่นายขอ” 

จินฮึนกระซิบกระซาบด้วยพลังที่ไม่สามารถปฏิเสธได้เหมือนงูที่ยื่นผลแอปเปิลมาให้ และใช้มือทั้งสองข้างประคองขาของโนอึลเอาไว้อย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้มันลอยจากพื้น 

ชายหนุ่มกัดติ่งหูและจูบลำคออย่างแผ่วเบาจนโนอึลไร้สติ อ่อนเปลี้ยคล้ายเมายา อีกฝ่ายพึมพำด้วยถ้อยคำลามก ร่างกายของโนอึลสั่นระริกเพราะความชื้นแฉะจากจินฮึน เหมือนตัวจะละลายกับบรรยากาศโหดร้าย ต้องใช้มือค้ำผนังอย่างอ่อนแรง 

“อยากจะกลืนลงไปทั้งตัว...” 

เสียงพึมพำของจินฮึนไม่สามารถจบประโยคได้ครบถ้วน เพราะมือสั่นระริกของโนอึลดึงหน้าจินฮึนเข้ามาและกดจูบไปรอบๆ เพื่อสกัดกั้นคำพูดพวกนั้นไว้ ขณะเดียวกันก็นึกถึงคำสั่งห้ามจูบ โนอึลจึงหลีกเลี่ยงริมฝีปากเอาไว้เหมือนกับเด็กเชื่อฟัง ทว่ากลับประทับจูบอย่างร้อนแรงเหมือนกำลังวาดภาพลงบนหน้าเกรียมแดด 

“อา... ยะ อยาก อยากจูบครับ” 

โนอึลจูบลงบนจมูกกับดวงตาเหมือนที่อีกฝ่ายเคยทำ ก่อนจะพ่นลมหายใจร้อนๆ ออกมาและกระซิบอย่างน่าสงสารปนความน่าสมเพช 

“ผมจะไม่สำคัญตัวผิดครับ ผู้อำนวยการ... ยะ...อยากจูบครับ” 

เขาประคองใบหน้าของจินฮึนด้วยมือสั่นเทาทั้งสองข้าง พึมพำเหมือนมัวเมาไปกับบรรยากาศเร่าร้อน สายตาเป็นประกายระยิบระยับ โนอึลรัดเอวจินฮึนที่ยืนอยู่ระหว่างขาตัวเองด้วยขาทั้งสองข้าง พร้อมเสียงลมหายใจที่ขาดห้วง  

“กินผมเข้าไปเลยครับ ผมอยากได้... ผู้อำนวยการ ผมอยากได้”  

ที่พยายามทำเป็นเฉยๆ เพราะว่าเขาโลภมาก แล้วก็อยากได้มากๆ ต่างหาก 

โนอึลกดจูบลงบนเปลือกตาจินฮึน มันเต็มไปด้วยความชื้นแฉะและความต้องการอย่างแรงกล้า เขาไม่อยากจะปล่อยคนที่ได้เจอกันอีกครั้งเหมือนโชคชะตาอันโหดร้ายและครอบครองทุกอย่างไป เขาอยากอยู่ด้วยเพราะรู้สึกดี แม้อีกฝ่ายจะใช้เขาเป็นเครื่องมือก็ตาม เขาไม่อยากถูกทิ้งอีกครั้ง ทว่าขณะกดจูบลงบนเปลือกตาจินฮึน โนอึลไม่สามารถมองเห็นมุมปากที่วาดเป้นเส้นโค้งและยกขึ้นไปได้ 

 

* * *