เรียนรู้แล้วใช้มันให้เป็นก็จบแล้ว... จินฮึนหัวเราะเบาๆ แฝงเจตนาร้ายแล้วคว้าเอวคนอยากปลดปล่อยก่อนจะถูไถแก่นกายแข็งขืนของตัวเองเข้ากับช่องทางด้านหลังที่ขยายออกจากการกระแทกนิ้วเมื่อครู่ แต่ถึงจะไม่ทำอย่างนั้น โนอึลที่ไวต่อการกระตุ้นด้วยฤทธิ์ยาก็เบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้เพราะการขยับเบาๆ ของจินฮึน 

“ชะ ช่วย ช่วยใส่เข้ามา... อื้อ ทีครับ อ๊า!” 

“อะไรนะ บอกให้ตอบยาวๆ ไง” 

ตัวของโนอึลถูกยกขึ้นเบาๆ จนส่วนปลายของแก่นกายแข็งขืนแตะเข้ากับปากทางเข้า ถ้าหากขยับลงไปเพียงนิดเดียว มันก็จะสอดใส่เข้ามาทันที โนอึลสั่นเพราะเหมือนทั้งเหงื่อ ทั้งน้ำตา รวมถึงน้ำกามที่ไม่ได้ปลดปล่อยจะทะลักออกมาพร้อมๆ กัน สติหลุดลอยจนไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเพราะเซ็กซ์แบบนี้มันเป็นครั้งแรกเลย เขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะตายไหมหากไม่ได้ปลดปล่อย ส่วนอ่อนไหวสั่นจนคล้ายจะเป็นเหน็บชา โนอึลรู้สึกว่าเพียงกระตุ้นเล็กน้อยตัวเองก็ปลดปล่อยเหมือนน้ำทะลัก 

“พูดสิ พูดมันออกมาเอง ด้วยปากนาย” 

ทั้งๆ ที่พวกเขาต่างเสพยาเหมือนกัน แถมอีกฝ่ายสูบกัญชาไปมากกว่าเขาด้วยซ้ำ ในที่สุดโนอึลก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดตาตัวเองเพราะการกระทำและคำข่มขู่ที่น่าสงสัยของจินฮึน เฮือก... ส่วนปลายแท่งเนื้อร้อนแทรกเข้ามาตรงปากทางด้วยความหลาบโลน 

โนอึลรู้สึกว่าปากทางเข้าที่ถูกเบิกทางด้วยนิ้วมือหดตัวอย่างตะกรุมตะกรามเหมือนอยากจะกลืนกินส่วนนั้นเข้าไปไวๆ และเมื่อไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว โนอึลจึงโพล่งออกมาไม่รู้ตัวด้วยเสียงที่สั่นเทา 

“ใส่ ใส่เข้ามาทีครับ สะ ส่วนนั้นของผู้อำนวยการ... อึก ผมอยากปลดปล่อยครับ!” 

โนอึลหน้าแดงด้วยความเขินอายกับการร้องขอด้วยตัวเอง น้ำตาเอ่อคลอขอบตาพอๆ กับน้ำกามที่ปริ่มปลายส่วนอ่อนไหว  

“โอเค ก็ได้ ถ้านายต้องการแบบนี้” 

“อ๊ะ... ฮึก!” 

จากนั้นส่วนแข็งขืนเริ่มกระแทกเข้ามาภายในช่องทางที่อดอยากช้าๆ จินฮึนรู้สึกถึงความหิวจนกระหายจนตอดรัดสิ่งแปลกปลอมของผนังด้านใน ชายหนุ่มหลับตาลงและค่อยๆ ลืมขึ้นอีกครั้งแล้วใช้ลิ้นโลมเลียคางมนน่าเอ็นดูของคนที่นั่งอยู่บนตัว 

“สิ่งที่นายหวัง สิ่งที่นายต้องการ... ฉันจะให้ทุกอย่าง แค่นายทำตามคำสั่งของฉัน” 

“ครับ ครับ! ฮึก... ครับ อ๊ะ... ครับ!” 

จินฮึนฉวยมือเล็กแล้วกัดฟันพูดข่มอารมณ์ขณะสบดวงตาชุ่มน้ำตาของโนอึล ชายหนุ่มเลียริมฝีปากที่กัดเม้มแน่นจนอากาศไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปดูดดุนลิ้นของโนอึลเมื่อได้คำตอบที่ถูกใจ 

“วันที่นายทำลายไอ้โง่คังจินฮยอน” 

“ฮ่า... อึก ผะ ผู้อำนวย ฮึก...การ!” 

หลังลิ้นเฉอะแฉะผละออกไป โนอึลก็ต้องอ้าปากกว้างเท่าที่จะทำได้แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะแก่นกายของอีกฝ่ายเข้าในตัวเขาจนสุด เขายันมือเข้ากับแผ่นอกอุ่นๆ ด้วยความวิงเวียนและรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงราวกับมันติดอยู่ใต้ฝ่ามือ 

“วันนั้นจะเป็นงานศพของท่านประธานคัง และแทอุงกรุ๊ป... ก็จะตกอยู่ในมือของฉัน” 

“อ๊ะ อ๊า!” 

โนอึลยันแผ่นอกแกร่งพลางส่งเสียงคราง คำพูดเมื่อครู่โหดร้ายจนฟังดูน่าขนลุกและไม่ชอบมาพากล หัวใจของจินฮึนตรงใต้ฝ่ามือเขามันร้อนและเต้นอย่างรุนแรงคล้ายจะหลุดออกมาซะเดี๋ยวนี้ อยู่ในระดับที่น่ากลัวว่ามีอะไรทำให้มันร้อนขนาดนี้เลยเหรอ เพราะปกติร่างกายของอีกฝ่ายค่อนข้างเย็น  

“อ๊ะ! อื้อ... ผะ ผู้อำนวย ฮึก! การ ฮือ!” 

“ตอดอีก ตอดอีกสิ ฟู่... อย่างนั้น” 

มือใหญ่ตรงเอวเลื่อนลงไปจับก้นกลมกลึง ก่อนแหวกช่องทางที่กำลังกลืนกินแก่นกายของตัวเองอยู่ให้อ้าออกมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันไม่เพียงแต่กลืนกินสิ่งแปลกปลอมลึกขึ้นเท่านั้น ผนังภายในที่ตอดรัดรอบทิศดูดกลืนมันจึงหดตัวลงอย่างเต็มที่ โนอึลโก่งตัวเพราะไม่รู้ต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้ 

เขาไม่สามารถตั้งสติได้เลยกับความใหญ่โตของแท่งเนื้อร้อนน่าเกรงขาม ทั้งใหญ่ ทั้งกระแทกเข้ามาไม่หยุด และไม่เพียงแค่นั้น ยังมีฟันคมที่กัดหน้าอกของเขาอย่างรุนแรงอีกด้วย โนอึลหอบหายใจพร้อมเสียงครางเพราะความเสียวซ่านเหมือนช่องทางถูกทลวงด้วยแก่นกายของจินฮึน  

โนอึลรู้สึกเหมือนจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้งเมื่อส่วนอ่อนไหวของตัวเองแข็งตัวขึ้นถูไถเข้ากับหน้าท้องแกร่งเปื้อนของเหลวขาวขุ่นจากเขาเอง  

“จะ จะเสร็จ อ๊ะ จะเสร็จแล้ว... ครับ ฮึก!” 

“เวรเอ๊ย รอก่อน” 

ฤทธิ์ยาทำให้ไวต่อความรู้สึก ดังนั้นเขาเลยรู้สึกว่าแก่นกายที่อัดเข้ามาจนแน่นนั้นใหญ่มากๆ และรู้สึกชัดเจนว่าผนังด้านในพยายามตอดรัดแก่นกายใหญ่โตเอาไว้ไม่ลดละ 

ส่วนกลางลำตัวของจินฮึนเติมเต็มส่วนล่างของโนอึล มันอัดเข้ามาจนแน่นและหลุดออกไปทุกครั้งที่ร่างกายถูกยกขึ้น เสียงเฉอะแฉะผสมเข้ากับเสียงเนื้อกระทบกัน  

“ดี ดีมากเลยครับ...” 

โนอึลส่งเสียงครางพลางเอ่ยพูดอย่างกระท่อนกระแท่น แทบจะเป็นบ้ากับแก่นกายและฟันคมบนตรงยอดอด ทุกๆ ครั้งที่ถูกฟันจินฮึนขบกัด เอวโนอึลก็จะสั่นเทิ้ม ชายหนุ่มเพิ่มแรงกัดและดูดดุนยอดอกที่ชูชันขึ้นราวกับตกใจ กลืนกินลิ้มรสยอดอกร้อนผ่าวจนเป็นสีแดงที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่บันยะบันยัง มือเล็กสั่นเทาคว้าแขนกับไหล่อีกฝ่ายเอาไว้อย่างแรงคล้ายอ้อนวอนให้กระแทกและกัดมากกว่านี้ หลังจากนั้นจินฮึนก็ถอนแก่นกายออกและกระแทกกลับเข้ามาอย่างแรง 

“ฮือ! อ๊ะ อื้ออ...อึก! ละ ละ ลึก! ลึกมากเลยครับ... อื้อ!” 

รู้สึกเหมือนถูกเจาะไปถึงสมองเพราะมันเข้ามาลึกมาก โนอึลพยายามกลั้นการปลดปล่อยเอาไว้ และในที่สุดก็ต้องส่ายหน้าเพราะจินตนาการเหมือนปะทุขึ้นมาตรงหน้า มันหวาดเสียว รุนแรง แล้วก็... ดีมาก 

น้ำตาหยดลงมาจากขอบตาโนอึล เขาไม่มีสติเพราะความรื่นรมย์นั้น จินฮึนหัวเราะเบาๆ เมื่อดวงตาโนอึลล่องลอยอย่างสมบูรณ์ ก่อนจะถอนแก่นกายที่สอดใส่จนลึกออก หลังแก่นกายที่เบิกทางและหยอกเล่นกับภายในอันคับแคบผละออกไป ผนังภายในก็เริ่มหดตัวลงในเวลาเดียวกัน ความรุนแรงที่ยังหลงเหลืออยู่กับความเสียดายจึงลามไปทั่วร่างกาย พร้อมกับท้องน้อยที่ว่างเปล่า  

ระหว่างจมอยู่กับความรู้สึกปราศจากเหตุผล โนอึลก็ถูกผลักลงไปบนเตียง ถึงแม้แผ่นหลังจะสัมผัสกับผ้าปูที่นอนก่อนส่วนอื่น แต่ร่างกายก็ถูกพลิกกลับจนหน้าอกร้อนผ่าวขึ้นสีแดงเพราะถูกจินฮึนกัดอย่างไร้ความเมตตาแตะเข้ากับผ้าปูที่นอนแทนแผ่นหลัง สะโพกเล็กก็ถูกยกขึ้น และส่วนปลายมนๆ ของแก่นกายก็แตะช่องทางด้านหลังอีกครั้ง มันดุนดันผนังด้านในและแทงเข้ามาจนสุดอย่างไม่รีรอเลยแม้แต่น้อย  

“ฮะ! ละ ลึก อ๊ะ...!” 

“อะไรนะ จะเสร็จทั้งที่ยังไม่ได้รับอนุญาตเหรอ” 

“ฮึก ปะ เปล่าครับ ฮือ! ขะ ขอ โทษ...อื้อ ครับ... อึก!” 

แท่งเนื้อร้อนกระแทกเข้ามาราวกับจะเจาะทะลวงจนน่าหวาดเสียว โนอึลไม่สามารถลืมตาได้เพราะแก่นกายที่แทรกตัวเข้ามาพอๆ กับไม่สามารถตั้งสติได้ ส่วนล่างเขาเหมือนจะขาดรุ่งริ่ง ระหว่างมึนงงเพราะมันลึกและเร็วมากเกินไปนั้น โนอึลก็ร้องขอการให้อภัยกับคำพูดก่อนหน้าของอีกฝ่าย  

“ขอโทษ ขอโทษครับ...” 

พึมพำอย่างหมดแรง ขณะเดียวกันผ้าปูที่นอนก็เปียกไปด้วยน้ำตา ร่างกายของเขาถูกเผาไหม้ด้วยความตื่นเต้นที่ท่วมท้นถึงขนาดเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด เหมือนจมลงไปในน้ำร้อนที่มันมากเสียจนทำให้ทั้งตัวละลายหายไปในความร้อนนั้น  

แก่นกายของจินฮึนเข้าไปจนถึงจุดลึกที่สุดและถอนมันออกมารวดเดียว ทว่าเมื่อโนอึลถอนหายใจเพราะผนังด้านในบีบตัวแคบจนเหมือนจะตัดส่วนที่ถอนออกไปให้ขาด มันกลับถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้งจนลูกอัณฑะกระแทกเข้ากับก้นของเขาเลยทีเดียว อ๊ะ อ๊ะ...โนอึลขยับเอวอย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งเสียงครางอัตโนมัติ จินฮึนเองก็จับเอวเล็กและกระแทกเข้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

“อ๊ะ อ๊า... ผู้อำนวยการ! ฮึก มะ มะไหว แล้ว! อื้อ...!” 

“แม่งเอ๊ย” 

หลังจากได้รับสัมผัสที่เอว โนอึลที่พยายามอดกลั้นจนถึงตอนนี้ก็ปลดปล่อยออกมา ในจังหวะเดียวกับน้ำกามของจินฮึนทะลักเติมเต็มเข้าช่องทางคับแคบของโนอึล  

 

โนอึลลืมตาขึ้นช้าๆ เพราะเสียงรบกวนที่ได้ยินในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น สิ่งที่มองเห็นเป็นอย่างแรกในสายตาก็คือควันสีขาวขุ่น และระหว่างคิดว่ามันคือควันอะไร เขาก็ลืมตาขึ้นอย่างเต็มที่เพราะเห็นแอปเปิลเขียวที่คุ้นเคยผ่านควันนั้น 

“อย่างนั้นแหละครับ รู้สัญญาแล้วก็ช่วยทำตามด้วย ผมไม่อยากลงมือเรื่องกระทั่งเรื่องนั้น” 

เขามองเห็นจินฮึนกัดแอปเปิลที่หยิบออกมาจากตู้เย็นเข้าไปคำใหญ่ด้วยสภาพเปลือยเปล่าไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น  

‘...ยังอยู่อีกเหรอ’ 

โนอึลนึกถึงความทรงจำกับจินฮึนเมื่อคืนก่อน แล้วเราก็มีอะไรกันอีกครั้งระหว่างเติมน้ำลงไปในอ่างอาบน้ำ หลังจากนั้นเขาก็นึกไม่ออกแล้วว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงได้ยังไง  

จนถึงตอนนี้หลังจากเซ็กซ์ จินฮึนก็ไม่เคยอยู่ต่อเลยสักครั้ง ดังนั้นเขาจึงคิดว่าครั้งนี้อีกฝ่ายก็คงจะกลับไปแล้วเหมือนเคย โนอึลดันตัวขึ้นจากเตียงช้าๆ พร้อมกับยกผ้าปูที่นอนขึ้นมาปิดร่างกายท่อนบนเพราะเขาเองก็ไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น เมื่อเห็นว่ามันสว่างพอสมควรแล้วก็เลยหันหน้าไปดูนาฬิกาบนกำแพง มันเลยสิบเอ็ดโมงมานิดหน่อย ช่วงนี้เขาค่อนข้างตื่นตอนเย็นๆ แต่วันนี้ตื่นเร็วพอสมควร  

“ไม่ ไม่ต้องถึงขั้นนักแสดงนำหรอกครับ แค่บทรองก็โอเคแล้ว ละครที่ผมเคยบอกไปไง ส่วนโฆษณา เดี๋ยวผมไปเจอผู้กำกับก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ แล้วก็...” 

ครึ่งหนึ่งของแอปเปิ้ลหายไประหว่างคุยโทรศัพท์ อีกฝ่ายกินมันอย่างน่าเอร็ดอร่อยในสายตาคนมอง โนอึลมองจินฮึนคุยโทรศัพท์เงียบๆ และเมื่อประสายสายตากัน จินฮึนจึงหยุดพูด ไม่รู้ว่ารู้ตัวหรือเปล่าว่าไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น ถึงยืนสบตาเขาอย่างหน้าตาเฉยพร้อมกับก็กัดแอปเปิ้ลเข้าไปคำโตจนหน้าโนอึลแดงขึ้นเล็กน้อย  

“ถึงจะมีนักแสดงที่วางตัวไว้แล้ว ก็แย่งมาสิครับ ก่อนที่ผมจะทำให้นักแสดงคนนั้นตกงานเอง” 

แค่นี้นะครับ... จินฮึนหัวเราะขณะพูดเสริมเป็นครั้งสุดท้ายแล้วตัดสาย โนอึลเหม่อมองอีกฝ่ายทิ้งส่วนเม็ดแอปเปิ้ลลงในอ่างล้างจานแล้วเดินเข้ามาหา รู้สึกหนักใจกับคำทิ้งท้ายกับปลายสายเมื่อครู่ เพราะเรื่องนั้นตัวเขาเคยเผชิญมาก่อนและมันกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ใครบางคนกำลังจะเสียบทของตัวเองเพราะเขา  

“ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์เหรอ” 

เมื่อเข้ามาใกล้จินฮึนก็คว้าคางมนสำรวจใบหน้าขาว โนอึลส่ายหน้ากับคำถามของอีกคน 

“ปะ เปล่าครับ” 

คำตอบสั้นๆ กระท่อนกระแท่น โนอึลกระแอมเบาๆ เพราะเสียงตัวเองฟังดูไม่ดีเท่าไหร่พร้อมกับยกมือขึ้นมากุมคอเมื่อจินฮึนหัวเราะหึๆ เขาไม่ได้ส่งเสียงครางเยอะขนาดนั้นซะหน่อย แต่เสียงแหบซะได้ ใบหน้าก็แดงขึ้นอีกนิดด้วยความเขินอาย  

“ดูจากหน้าแล้ว คงจะได้ยินที่ฉันคุยโทรศัพท์สินะ” 

น้ำเสียงที่ได้ยินแฝงการเย้ยหยันเล็กน้อยและฟังดูเย้าหยอกนิดหน่อยต่างจากแรงมือ โนอึลละมือจากคอตัวเองและพยักหน้าตอบกลับไปสั้นๆ ว่า “ครับ” เขาถูกจินฮึนจับได้อีกครั้งแล้ว ราวกับว่าไม่มีความสามารถในการซ่อนอะไรไว้เลย มันยากมากทีจะซ่อนอะไรกับอีกฝ่าย 

“ที่บอกว่าจะแย่งบทของคนอื่น...” 

“ก็ได้ยินชัดแล้วนี่” 

“ต้องทำ...” 

คำย้อนถามว่าจะต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับค่อยๆ เงียบหายไป เมื่อนึกถึงคำสั่งของจินฮึนที่ให้ตอบรับอย่างเดียว จินฮุนยกยิ้มมุมปากกับท่าทางเหมือนหมดแรงพูดกะทันหัน ก่อนจะยักไหล่เหมือนมันไม่ได้สำคัญอะไร ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับไปนั่งลงบนขอบอ่างอาบน้ำราบเรียบและเปิดน้ำลงไปในอ่าง ถึงแม้จะไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น แต่ก็นั่งไขว่ห้างราวกับสวมสูทครบชุดและสบตากับโนอึลที่มองตัวเองอยู่ 

“ปกติต๊อกของคนอื่นก็ดูใหญ่กว่า[1]อยู่แล้วนี่” 

“ครับ?” 

โนอึลขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ทว่าจินฮึนกลับยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

“นั่นน่ะ ฉันเลยแหละ อยากได้ของๆ คนอื่นมากกว่าของที่ถูกกำหนดไว้ให้ตัวเองแล้ว” 

จินฮึนก้าวเข้าไปในอ่างเมื่อน้ำมีปริมาณถึงข้อเท้า อีกฝ่ายพิงหลังและเท้าแขนเข้ากับขอบอ่างอิงศีรษะเอาไว้ เหยียดมุมปากยิ้มมากกว่าปกติขณะมองโนอึล 

“แล้วก็จะต้องเอาของสิ่งนั้นมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม” 

ใช้มือข้างที่เท้าอ่างอาบน้ำอ่างอยู่เคาะกับใบหน้าตัวเองจนปลายนิ้วกระทบเข้ากับโหนกแก้มเบาๆ  

“ก็นะ ถึงนายจะไม่ค่อยคุ้นเคยกับการแย่งของคนอื่นเท่าไหร่ แต่นับจากนี้ ก็ช่วยทำตัวให้ชินกับวิธีการของฉันด้วย” 

โนอึลลุกขึ้นจากเตียงที่เคยนั่งและเดินไปทางอ่างอาบน้ำที่จินฮึนนั่งอยู่โดยไม่รู้ตัว ระหว่างระยะทางสั้นๆ มุ่งหน้าไปอ่างอาบน้ำนั้น เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไหลออกมาจากช่องทางที่ถูกก่อกวนอย่างรุนแรง  

“ไม่ว่าอะไรฉันก็จะแย่งมาให้หมดทุกอย่าง แล้วก็จะเอามันมาวางแทบเท้านาย จะเป็นบท เงิน หรือว่าคนก็ตาม” 

น้ำกามที่หลงเหลือไหลลงมาตามขาอ่อนและหยดลงพื้นช้าๆ โนอึลนั่งลงตรงขอบอ่างพร้อมกับคิดว่าจะต้องเช็ดน้ำกามที่เปรอะเปื้อนขาตัวเอง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นจินฮึนมองมา และหลังจากก้าวเข้าไปนั่งตรงข้ามอีกฝ่ายก็ถอนหายใจยาวๆ ออกมากับน้ำอุ่นที่ขึ้นมาจนถึงหัวเข่าของเขา จากนั้นน้ำกามจากข้างในก็เริ่มไหรวมกับน้ำในอ่างอาบน้ำ  

“นายแค่รับของที่ฉันให้ไปก็พอ” 

เพราะสักวัน ฉันจะเอามาให้หมดทุกอย่าง 

โนอึลมองคนพูดสิ่งที่ฟังดูโหดร้ายอย่างไม่เหมาะกับเช้าสดใส ก่อนจะหยุดความคิดวุ่นวายลง เขาถูกดึงเข้าไปโดยต่อต้านอะไรไม่ได้ด้วยมือที่ยื่นมาจับ คำที่บอกว่าจะให้หมดทุกอย่างทำให้สมองของเขาติดขัดเหมือนมันเป็นยากดประสาท แต่โนอึลไม่รู้เลยว่าความหมายของคำว่าแค่รับของที่ฉันไปก็พอ มันจะมาถึงอย่างรวดเร็วกว่าที่คิดขนาดนี้ 

 

[1] ต๊อกของคนอื่นดูใหญ่กว่า (남의 떡이 더 커 보인다) : เห็นของๆ คนอื่นดูดีกว่าของตัวเอง