เรียนรู้แล้วใช้มันให้เป็นก็จบแล้ว... จินฮึนหัวเราะเบาๆ แฝงเจตนาร้ายแล้วคว้าเอวคนอยากปลดปล่อยก่อนจะถูไถแก่นกายแข็งขืนของตัวเองเข้ากับช่องทางด้านหลังที่ขยายออกจากการกระแทกนิ้วเมื่อครู่ แต่ถึงจะไม่ทำอย่างนั้น โนอึลที่ไวต่อการกระตุ้นด้วยฤทธิ์ยาก็เบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้เพราะการขยับเบาๆ ของจินฮึน
“ชะ ช่วย ช่วยใส่เข้ามา... อื้อ ทีครับ อ๊า!”
“อะไรนะ บอกให้ตอบยาวๆ ไง”
ตัวของโนอึลถูกยกขึ้นเบาๆ จนส่วนปลายของแก่นกายแข็งขืนแตะเข้ากับปากทางเข้า ถ้าหากขยับลงไปเพียงนิดเดียว มันก็จะสอดใส่เข้ามาทันที โนอึลสั่นเพราะเหมือนทั้งเหงื่อ ทั้งน้ำตา รวมถึงน้ำกามที่ไม่ได้ปลดปล่อยจะทะลักออกมาพร้อมๆ กัน สติหลุดลอยจนไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเพราะเซ็กซ์แบบนี้มันเป็นครั้งแรกเลย เขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะตายไหมหากไม่ได้ปลดปล่อย ส่วนอ่อนไหวสั่นจนคล้ายจะเป็นเหน็บชา โนอึลรู้สึกว่าเพียงกระตุ้นเล็กน้อยตัวเองก็ปลดปล่อยเหมือนน้ำทะลัก
“พูดสิ พูดมันออกมาเอง ด้วยปากนาย”
ทั้งๆ ที่พวกเขาต่างเสพยาเหมือนกัน แถมอีกฝ่ายสูบกัญชาไปมากกว่าเขาด้วยซ้ำ ในที่สุดโนอึลก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดตาตัวเองเพราะการกระทำและคำข่มขู่ที่น่าสงสัยของจินฮึน เฮือก... ส่วนปลายแท่งเนื้อร้อนแทรกเข้ามาตรงปากทางด้วยความหลาบโลน
โนอึลรู้สึกว่าปากทางเข้าที่ถูกเบิกทางด้วยนิ้วมือหดตัวอย่างตะกรุมตะกรามเหมือนอยากจะกลืนกินส่วนนั้นเข้าไปไวๆ และเมื่อไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว โนอึลจึงโพล่งออกมาไม่รู้ตัวด้วยเสียงที่สั่นเทา
“ใส่ ใส่เข้ามาทีครับ สะ ส่วนนั้นของผู้อำนวยการ... อึก ผมอยากปลดปล่อยครับ!”
โนอึลหน้าแดงด้วยความเขินอายกับการร้องขอด้วยตัวเอง น้ำตาเอ่อคลอขอบตาพอๆ กับน้ำกามที่ปริ่มปลายส่วนอ่อนไหว
“โอเค ก็ได้ ถ้านายต้องการแบบนี้”
“อ๊ะ... ฮึก!”
จากนั้นส่วนแข็งขืนเริ่มกระแทกเข้ามาภายในช่องทางที่อดอยากช้าๆ จินฮึนรู้สึกถึงความหิวจนกระหายจนตอดรัดสิ่งแปลกปลอมของผนังด้านใน ชายหนุ่มหลับตาลงและค่อยๆ ลืมขึ้นอีกครั้งแล้วใช้ลิ้นโลมเลียคางมนน่าเอ็นดูของคนที่นั่งอยู่บนตัว
“สิ่งที่นายหวัง สิ่งที่นายต้องการ... ฉันจะให้ทุกอย่าง แค่นายทำตามคำสั่งของฉัน”
“ครับ ครับ! ฮึก... ครับ อ๊ะ... ครับ!”
จินฮึนฉวยมือเล็กแล้วกัดฟันพูดข่มอารมณ์ขณะสบดวงตาชุ่มน้ำตาของโนอึล ชายหนุ่มเลียริมฝีปากที่กัดเม้มแน่นจนอากาศไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปดูดดุนลิ้นของโนอึลเมื่อได้คำตอบที่ถูกใจ
“วันที่นายทำลายไอ้โง่คังจินฮยอน”
“ฮ่า... อึก ผะ ผู้อำนวย ฮึก...การ!”
หลังลิ้นเฉอะแฉะผละออกไป โนอึลก็ต้องอ้าปากกว้างเท่าที่จะทำได้แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะแก่นกายของอีกฝ่ายเข้าในตัวเขาจนสุด เขายันมือเข้ากับแผ่นอกอุ่นๆ ด้วยความวิงเวียนและรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงราวกับมันติดอยู่ใต้ฝ่ามือ
“วันนั้นจะเป็นงานศพของท่านประธานคัง และแทอุงกรุ๊ป... ก็จะตกอยู่ในมือของฉัน”
“อ๊ะ อ๊า!”
โนอึลยันแผ่นอกแกร่งพลางส่งเสียงคราง คำพูดเมื่อครู่โหดร้ายจนฟังดูน่าขนลุกและไม่ชอบมาพากล หัวใจของจินฮึนตรงใต้ฝ่ามือเขามันร้อนและเต้นอย่างรุนแรงคล้ายจะหลุดออกมาซะเดี๋ยวนี้ อยู่ในระดับที่น่ากลัวว่ามีอะไรทำให้มันร้อนขนาดนี้เลยเหรอ เพราะปกติร่างกายของอีกฝ่ายค่อนข้างเย็น
“อ๊ะ! อื้อ... ผะ ผู้อำนวย ฮึก! การ ฮือ!”
“ตอดอีก ตอดอีกสิ ฟู่... อย่างนั้น”
มือใหญ่ตรงเอวเลื่อนลงไปจับก้นกลมกลึง ก่อนแหวกช่องทางที่กำลังกลืนกินแก่นกายของตัวเองอยู่ให้อ้าออกมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันไม่เพียงแต่กลืนกินสิ่งแปลกปลอมลึกขึ้นเท่านั้น ผนังภายในที่ตอดรัดรอบทิศดูดกลืนมันจึงหดตัวลงอย่างเต็มที่ โนอึลโก่งตัวเพราะไม่รู้ต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้
เขาไม่สามารถตั้งสติได้เลยกับความใหญ่โตของแท่งเนื้อร้อนน่าเกรงขาม ทั้งใหญ่ ทั้งกระแทกเข้ามาไม่หยุด และไม่เพียงแค่นั้น ยังมีฟันคมที่กัดหน้าอกของเขาอย่างรุนแรงอีกด้วย โนอึลหอบหายใจพร้อมเสียงครางเพราะความเสียวซ่านเหมือนช่องทางถูกทลวงด้วยแก่นกายของจินฮึน
โนอึลรู้สึกเหมือนจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้งเมื่อส่วนอ่อนไหวของตัวเองแข็งตัวขึ้นถูไถเข้ากับหน้าท้องแกร่งเปื้อนของเหลวขาวขุ่นจากเขาเอง
“จะ จะเสร็จ อ๊ะ จะเสร็จแล้ว... ครับ ฮึก!”
“เวรเอ๊ย รอก่อน”
ฤทธิ์ยาทำให้ไวต่อความรู้สึก ดังนั้นเขาเลยรู้สึกว่าแก่นกายที่อัดเข้ามาจนแน่นนั้นใหญ่มากๆ และรู้สึกชัดเจนว่าผนังด้านในพยายามตอดรัดแก่นกายใหญ่โตเอาไว้ไม่ลดละ
ส่วนกลางลำตัวของจินฮึนเติมเต็มส่วนล่างของโนอึล มันอัดเข้ามาจนแน่นและหลุดออกไปทุกครั้งที่ร่างกายถูกยกขึ้น เสียงเฉอะแฉะผสมเข้ากับเสียงเนื้อกระทบกัน
“ดี ดีมากเลยครับ...”
โนอึลส่งเสียงครางพลางเอ่ยพูดอย่างกระท่อนกระแท่น แทบจะเป็นบ้ากับแก่นกายและฟันคมบนตรงยอดอด ทุกๆ ครั้งที่ถูกฟันจินฮึนขบกัด เอวโนอึลก็จะสั่นเทิ้ม ชายหนุ่มเพิ่มแรงกัดและดูดดุนยอดอกที่ชูชันขึ้นราวกับตกใจ กลืนกินลิ้มรสยอดอกร้อนผ่าวจนเป็นสีแดงที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่บันยะบันยัง มือเล็กสั่นเทาคว้าแขนกับไหล่อีกฝ่ายเอาไว้อย่างแรงคล้ายอ้อนวอนให้กระแทกและกัดมากกว่านี้ หลังจากนั้นจินฮึนก็ถอนแก่นกายออกและกระแทกกลับเข้ามาอย่างแรง
“ฮือ! อ๊ะ อื้ออ...อึก! ละ ละ ลึก! ลึกมากเลยครับ... อื้อ!”
รู้สึกเหมือนถูกเจาะไปถึงสมองเพราะมันเข้ามาลึกมาก โนอึลพยายามกลั้นการปลดปล่อยเอาไว้ และในที่สุดก็ต้องส่ายหน้าเพราะจินตนาการเหมือนปะทุขึ้นมาตรงหน้า มันหวาดเสียว รุนแรง แล้วก็... ดีมาก
น้ำตาหยดลงมาจากขอบตาโนอึล เขาไม่มีสติเพราะความรื่นรมย์นั้น จินฮึนหัวเราะเบาๆ เมื่อดวงตาโนอึลล่องลอยอย่างสมบูรณ์ ก่อนจะถอนแก่นกายที่สอดใส่จนลึกออก หลังแก่นกายที่เบิกทางและหยอกเล่นกับภายในอันคับแคบผละออกไป ผนังภายในก็เริ่มหดตัวลงในเวลาเดียวกัน ความรุนแรงที่ยังหลงเหลืออยู่กับความเสียดายจึงลามไปทั่วร่างกาย พร้อมกับท้องน้อยที่ว่างเปล่า
ระหว่างจมอยู่กับความรู้สึกปราศจากเหตุผล โนอึลก็ถูกผลักลงไปบนเตียง ถึงแม้แผ่นหลังจะสัมผัสกับผ้าปูที่นอนก่อนส่วนอื่น แต่ร่างกายก็ถูกพลิกกลับจนหน้าอกร้อนผ่าวขึ้นสีแดงเพราะถูกจินฮึนกัดอย่างไร้ความเมตตาแตะเข้ากับผ้าปูที่นอนแทนแผ่นหลัง สะโพกเล็กก็ถูกยกขึ้น และส่วนปลายมนๆ ของแก่นกายก็แตะช่องทางด้านหลังอีกครั้ง มันดุนดันผนังด้านในและแทงเข้ามาจนสุดอย่างไม่รีรอเลยแม้แต่น้อย
“ฮะ! ละ ลึก อ๊ะ...!”
“อะไรนะ จะเสร็จทั้งที่ยังไม่ได้รับอนุญาตเหรอ”
“ฮึก ปะ เปล่าครับ ฮือ! ขะ ขอ โทษ...อื้อ ครับ... อึก!”
แท่งเนื้อร้อนกระแทกเข้ามาราวกับจะเจาะทะลวงจนน่าหวาดเสียว โนอึลไม่สามารถลืมตาได้เพราะแก่นกายที่แทรกตัวเข้ามาพอๆ กับไม่สามารถตั้งสติได้ ส่วนล่างเขาเหมือนจะขาดรุ่งริ่ง ระหว่างมึนงงเพราะมันลึกและเร็วมากเกินไปนั้น โนอึลก็ร้องขอการให้อภัยกับคำพูดก่อนหน้าของอีกฝ่าย
“ขอโทษ ขอโทษครับ...”
พึมพำอย่างหมดแรง ขณะเดียวกันผ้าปูที่นอนก็เปียกไปด้วยน้ำตา ร่างกายของเขาถูกเผาไหม้ด้วยความตื่นเต้นที่ท่วมท้นถึงขนาดเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด เหมือนจมลงไปในน้ำร้อนที่มันมากเสียจนทำให้ทั้งตัวละลายหายไปในความร้อนนั้น
แก่นกายของจินฮึนเข้าไปจนถึงจุดลึกที่สุดและถอนมันออกมารวดเดียว ทว่าเมื่อโนอึลถอนหายใจเพราะผนังด้านในบีบตัวแคบจนเหมือนจะตัดส่วนที่ถอนออกไปให้ขาด มันกลับถูกสอดใส่เข้ามาอีกครั้งจนลูกอัณฑะกระแทกเข้ากับก้นของเขาเลยทีเดียว อ๊ะ อ๊ะ...โนอึลขยับเอวอย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งเสียงครางอัตโนมัติ จินฮึนเองก็จับเอวเล็กและกระแทกเข้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อ๊ะ อ๊า... ผู้อำนวยการ! ฮึก มะ มะไหว แล้ว! อื้อ...!”
“แม่งเอ๊ย”
หลังจากได้รับสัมผัสที่เอว โนอึลที่พยายามอดกลั้นจนถึงตอนนี้ก็ปลดปล่อยออกมา ในจังหวะเดียวกับน้ำกามของจินฮึนทะลักเติมเต็มเข้าช่องทางคับแคบของโนอึล
โนอึลลืมตาขึ้นช้าๆ เพราะเสียงรบกวนที่ได้ยินในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น สิ่งที่มองเห็นเป็นอย่างแรกในสายตาก็คือควันสีขาวขุ่น และระหว่างคิดว่ามันคือควันอะไร เขาก็ลืมตาขึ้นอย่างเต็มที่เพราะเห็นแอปเปิลเขียวที่คุ้นเคยผ่านควันนั้น
“อย่างนั้นแหละครับ รู้สัญญาแล้วก็ช่วยทำตามด้วย ผมไม่อยากลงมือเรื่องกระทั่งเรื่องนั้น”
เขามองเห็นจินฮึนกัดแอปเปิลที่หยิบออกมาจากตู้เย็นเข้าไปคำใหญ่ด้วยสภาพเปลือยเปล่าไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น
‘...ยังอยู่อีกเหรอ’
โนอึลนึกถึงความทรงจำกับจินฮึนเมื่อคืนก่อน แล้วเราก็มีอะไรกันอีกครั้งระหว่างเติมน้ำลงไปในอ่างอาบน้ำ หลังจากนั้นเขาก็นึกไม่ออกแล้วว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงได้ยังไง
จนถึงตอนนี้หลังจากเซ็กซ์ จินฮึนก็ไม่เคยอยู่ต่อเลยสักครั้ง ดังนั้นเขาจึงคิดว่าครั้งนี้อีกฝ่ายก็คงจะกลับไปแล้วเหมือนเคย โนอึลดันตัวขึ้นจากเตียงช้าๆ พร้อมกับยกผ้าปูที่นอนขึ้นมาปิดร่างกายท่อนบนเพราะเขาเองก็ไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น เมื่อเห็นว่ามันสว่างพอสมควรแล้วก็เลยหันหน้าไปดูนาฬิกาบนกำแพง มันเลยสิบเอ็ดโมงมานิดหน่อย ช่วงนี้เขาค่อนข้างตื่นตอนเย็นๆ แต่วันนี้ตื่นเร็วพอสมควร
“ไม่ ไม่ต้องถึงขั้นนักแสดงนำหรอกครับ แค่บทรองก็โอเคแล้ว ละครที่ผมเคยบอกไปไง ส่วนโฆษณา เดี๋ยวผมไปเจอผู้กำกับก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ แล้วก็...”
ครึ่งหนึ่งของแอปเปิ้ลหายไประหว่างคุยโทรศัพท์ อีกฝ่ายกินมันอย่างน่าเอร็ดอร่อยในสายตาคนมอง โนอึลมองจินฮึนคุยโทรศัพท์เงียบๆ และเมื่อประสายสายตากัน จินฮึนจึงหยุดพูด ไม่รู้ว่ารู้ตัวหรือเปล่าว่าไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น ถึงยืนสบตาเขาอย่างหน้าตาเฉยพร้อมกับก็กัดแอปเปิ้ลเข้าไปคำโตจนหน้าโนอึลแดงขึ้นเล็กน้อย
“ถึงจะมีนักแสดงที่วางตัวไว้แล้ว ก็แย่งมาสิครับ ก่อนที่ผมจะทำให้นักแสดงคนนั้นตกงานเอง”
แค่นี้นะครับ... จินฮึนหัวเราะขณะพูดเสริมเป็นครั้งสุดท้ายแล้วตัดสาย โนอึลเหม่อมองอีกฝ่ายทิ้งส่วนเม็ดแอปเปิ้ลลงในอ่างล้างจานแล้วเดินเข้ามาหา รู้สึกหนักใจกับคำทิ้งท้ายกับปลายสายเมื่อครู่ เพราะเรื่องนั้นตัวเขาเคยเผชิญมาก่อนและมันกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ใครบางคนกำลังจะเสียบทของตัวเองเพราะเขา
“ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์เหรอ”
เมื่อเข้ามาใกล้จินฮึนก็คว้าคางมนสำรวจใบหน้าขาว โนอึลส่ายหน้ากับคำถามของอีกคน
“ปะ เปล่าครับ”
คำตอบสั้นๆ กระท่อนกระแท่น โนอึลกระแอมเบาๆ เพราะเสียงตัวเองฟังดูไม่ดีเท่าไหร่พร้อมกับยกมือขึ้นมากุมคอเมื่อจินฮึนหัวเราะหึๆ เขาไม่ได้ส่งเสียงครางเยอะขนาดนั้นซะหน่อย แต่เสียงแหบซะได้ ใบหน้าก็แดงขึ้นอีกนิดด้วยความเขินอาย
“ดูจากหน้าแล้ว คงจะได้ยินที่ฉันคุยโทรศัพท์สินะ”
น้ำเสียงที่ได้ยินแฝงการเย้ยหยันเล็กน้อยและฟังดูเย้าหยอกนิดหน่อยต่างจากแรงมือ โนอึลละมือจากคอตัวเองและพยักหน้าตอบกลับไปสั้นๆ ว่า “ครับ” เขาถูกจินฮึนจับได้อีกครั้งแล้ว ราวกับว่าไม่มีความสามารถในการซ่อนอะไรไว้เลย มันยากมากทีจะซ่อนอะไรกับอีกฝ่าย
“ที่บอกว่าจะแย่งบทของคนอื่น...”
“ก็ได้ยินชัดแล้วนี่”
“ต้องทำ...”
คำย้อนถามว่าจะต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับค่อยๆ เงียบหายไป เมื่อนึกถึงคำสั่งของจินฮึนที่ให้ตอบรับอย่างเดียว จินฮุนยกยิ้มมุมปากกับท่าทางเหมือนหมดแรงพูดกะทันหัน ก่อนจะยักไหล่เหมือนมันไม่ได้สำคัญอะไร ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับไปนั่งลงบนขอบอ่างอาบน้ำราบเรียบและเปิดน้ำลงไปในอ่าง ถึงแม้จะไม่ได้สวมอะไรเลยสักชิ้น แต่ก็นั่งไขว่ห้างราวกับสวมสูทครบชุดและสบตากับโนอึลที่มองตัวเองอยู่
“ปกติต๊อกของคนอื่นก็ดูใหญ่กว่า[1]อยู่แล้วนี่”
“ครับ?”
โนอึลขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ทว่าจินฮึนกลับยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นั่นน่ะ ฉันเลยแหละ อยากได้ของๆ คนอื่นมากกว่าของที่ถูกกำหนดไว้ให้ตัวเองแล้ว”
จินฮึนก้าวเข้าไปในอ่างเมื่อน้ำมีปริมาณถึงข้อเท้า อีกฝ่ายพิงหลังและเท้าแขนเข้ากับขอบอ่างอิงศีรษะเอาไว้ เหยียดมุมปากยิ้มมากกว่าปกติขณะมองโนอึล
“แล้วก็จะต้องเอาของสิ่งนั้นมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม”
ใช้มือข้างที่เท้าอ่างอาบน้ำอ่างอยู่เคาะกับใบหน้าตัวเองจนปลายนิ้วกระทบเข้ากับโหนกแก้มเบาๆ
“ก็นะ ถึงนายจะไม่ค่อยคุ้นเคยกับการแย่งของคนอื่นเท่าไหร่ แต่นับจากนี้ ก็ช่วยทำตัวให้ชินกับวิธีการของฉันด้วย”
โนอึลลุกขึ้นจากเตียงที่เคยนั่งและเดินไปทางอ่างอาบน้ำที่จินฮึนนั่งอยู่โดยไม่รู้ตัว ระหว่างระยะทางสั้นๆ มุ่งหน้าไปอ่างอาบน้ำนั้น เขารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไหลออกมาจากช่องทางที่ถูกก่อกวนอย่างรุนแรง
“ไม่ว่าอะไรฉันก็จะแย่งมาให้หมดทุกอย่าง แล้วก็จะเอามันมาวางแทบเท้านาย จะเป็นบท เงิน หรือว่าคนก็ตาม”
น้ำกามที่หลงเหลือไหลลงมาตามขาอ่อนและหยดลงพื้นช้าๆ โนอึลนั่งลงตรงขอบอ่างพร้อมกับคิดว่าจะต้องเช็ดน้ำกามที่เปรอะเปื้อนขาตัวเอง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นจินฮึนมองมา และหลังจากก้าวเข้าไปนั่งตรงข้ามอีกฝ่ายก็ถอนหายใจยาวๆ ออกมากับน้ำอุ่นที่ขึ้นมาจนถึงหัวเข่าของเขา จากนั้นน้ำกามจากข้างในก็เริ่มไหรวมกับน้ำในอ่างอาบน้ำ
“นายแค่รับของที่ฉันให้ไปก็พอ”
เพราะสักวัน ฉันจะเอามาให้หมดทุกอย่าง
โนอึลมองคนพูดสิ่งที่ฟังดูโหดร้ายอย่างไม่เหมาะกับเช้าสดใส ก่อนจะหยุดความคิดวุ่นวายลง เขาถูกดึงเข้าไปโดยต่อต้านอะไรไม่ได้ด้วยมือที่ยื่นมาจับ คำที่บอกว่าจะให้หมดทุกอย่างทำให้สมองของเขาติดขัดเหมือนมันเป็นยากดประสาท แต่โนอึลไม่รู้เลยว่าความหมายของคำว่าแค่รับของที่ฉันไปก็พอ มันจะมาถึงอย่างรวดเร็วกว่าที่คิดขนาดนี้
[1] ต๊อกของคนอื่นดูใหญ่กว่า (남의 떡이 더 커 보인다) : เห็นของๆ คนอื่นดูดีกว่าของตัวเอง