#เดย์เจ้าเอย 5
× 0
× 0
× 0
#เดย์เจ้าเอย 5
“เจ้าเอยพี่จะลงไปซื้อน้ำปั่นเอาอะไรไหม” พี่พาร์คเอ่ยถามเมื่อเห็นฉันเดินกลับไปยังห้องครัว
“เอ่อ หนูขอไปด้วยได้ไหมคะ” ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ขอฉันลงไปข้างล่างดีกว่า
“ได้ ไปกับพี่ก็ได้”
“เจ้าเอย”
“คะ?” พี่เดย์เอ่ยเรียกจำต้องขานรับ หันไปมองก็เจอว่าเขากำลังมองฉันอยู่
“มาเอากระเป๋าสตางค์” กระเป๋าสตางค์สีเข้มถูกยื่นมาตรงหน้า มองอย่างชั่งใจหมายถึงเขาให้ฉันเอากระเป๋าสตางค์นี่ไปใช่ไหม ถ้าใช่แล้วทำไมฉันต้องทำแบบนั้นล่ะฉันก็มีเงินของฉันนะ
“เร็วเจ้าเอย” เสียงเข้มเรียกอีกครั้งฉันเดินเข้าไปใกล้ยกมือไหว้เขาหนึ่งทีก่อนจะรับกระเป๋าสตางค์มา แล้วเขาล่ะจะเอาอะไรไหม
“แล้ว...”
“ม็อคคาเย็นหนึ่งแก้วครับ”
“ค่ะ”
“รีบกลับมานะ” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามพี่พาร์คออกจากห้องระหว่างเดินไปที่ลิฟต์พี่พาร์คก็ชวนคุยอะไรไม่รู้เต็มไปหมดแล้วยังใจดีอาสาจะพาฉันไปตะลอนชิมอาหารไทยอีกด้วยฉันเองก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้เพราะอาหารไทยที่เคยทานไม่ค่อยรสจัดแต่ฉันน่ะอยากจะทานอาหารไทยที่มีรสจัดๆเลยล่ะ
“อันนี้คือสั่งตามนี้เลยใช่ไหมคะ” เราขึ้นรถมาได้สักพักก็เอ่ยถามพี่พาร์คเมื่อเห็นแผ่นกระดาษที่ถูกเขียนเมนูเครื่องดื่มลงไป มีของพี่องุ่นด้วยแต่เมื่อกี้พี่องุ่นไม่ได้อยู่ในห้องนี่นา
“ใช่ๆ มีเพิ่มขององุ่นมันบอกว่าเรียนเพิ่งเสร็จจะรีบกลับมาช่วยพวกพี่ทำงานด้วย”
“อ๋อ ค่ะ” พวกเขาดูสนิทกันดีจัง
“ถึงแล้ว”
เราเดินเข้าไปในร้านก่อนจะสั่งเครื่องดื่มตามที่พี่ๆฝากมาส่วนของฉันฉันสั่งแตงโมปั่นแต่ว่าก็อยากดื่มชามะนาวซื้อสองแก้วก็ได้ตัดสินใจเองเสร็จก็สั่งชามะนาวเพิ่มไปอีกแก้ว รออยู่นานกว่าจะได้เครื่องดื่มร้านนี้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากคอนโดพี่เดย์เท่าไหร่ใช้เวลาเดินทางและซื้อของทั้งหมดเกือบสามสิบนาที ฉันเดินตามหลังพี่พาร์คที่แทบจะวิ่งนำขึ้นไปบนห้องแล้วฉันถือน้ำแค่สามแก้มมีของฉันสองแก้วและของพี่เดย์หนึ่งแก้วที่เหลือพี่พาร์คถือเองหมดเลย
“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ” ฉันสะดุ้งหยุดเท้าไปเมื่อเห็นเงาคนเดินมาตรงหน้า แต่พอเงยหน้าขึ้นมองก็เป็นเป็นพี่เดย์ที่ยิ้มขำอยู่เขาเอื้อมมือมารับถึงเครื่องดื่มไปจากนั้นก็เดินจับมือฉันให้เดินตามเขาเข้าไปในห้องที่ถูกเปิดประตูทิ้งไว้ เราปิดกั้นจากภายนอกโดยการปิดประตูเสียงพี่ๆคุยกันอย่างสนุก พี่เดย์กระซิบข้างหูบอกให้ไปล้างมือในห้องเขาก่อนจะหันกลับไปตักยำใส่จานฉันเองก็ไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าห้องนอนพี่เดย์ก่อนจะเข้าไปล้างมือ
“เปิดม่านก็ได้นะ” พี่เดย์ที่ไม่รู้ว่าเดินตามเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยบอกเมื่อเห็นฉันยืนแง้มผ้าม่านสีทึบของเขาดูภายนอก
“เปิดได้เหรอคะ”
“ได้ เปิดเลยพี่ขอเข้าห้องน้ำก่อนรอก่อนนะ” พี่เดย์เลี่ยงเข้าไปในห้องน้ำส่วนฉันเมื่อได้รับอนุญาตก็ไม่รอช้าที่จะเปิดม่านแสงสว่างส่องทั่วทั้งห้อง อย่างกับคนละโลกกับเมื่อกี้เลยนี่ขนาดแค่เปิดผ้าม่านนะ อีกอย่างภายในห้องนอนเขามีตู้โชว์กล้องถ่ายรูปตั้งอยู่ด้วยเห็นเป็นกล้องอยู่สามสี่ตัวแต่ละตัวน่าจะแพงน่าดูเลยล่ะ
“เจ้าเอย”
“คะ?”
“ชอบเหรอ กล้องน่ะ”
“อ้อ ไม่ค่ะแค่คิดว่าแต่ละตัวคงแพงน่าดู” ฉันบอกไปอย่างไม่ใส่ใจ ดูท่ามันจะแพงมากเลยนะส่วนฉันน่ะเหรอเซลฟี่ตัวเองรูปยังตลกเลย สกิลถ่ายรูปติดลบมาก
“ก็แพงอยู่นะ ถ้าอยากเล่นก็บอกจะเอาออกมาให้ลองเล่น”
“โห ถ้าทำตกคงไม่มีปัญญาจ่ายค่ะ”
“ก็อย่าทำให้ตกสิ จะลองเล่นไหมพี่จะเอาออกมาให้” พี่เดย์ถามแต่ขาเขากลับขยับไปยืนอยู่ตรงหน้าตู้เก็บกล้องแล้ว
“ไม่ๆๆ ไม่ค่ะ ไม่เอา ออกไปทานยำกันนะคะเสร็จแล้วหนูจะได้กลับไปนอน”
“หือ? พี่ไม่ได้บอกให้กลับไปนอนนี่”
“ก็หนูง่วง” ฉันเริ่มจะงอแงบ้าง
“ง่วงก็เข้ามานอนในห้องไง แต่พี่ไม่ให้กลับตามนี้นะปะออกไปข้างนอกได้แล้ว” พี่เดย์เดินนำออกไปจากห้องส่วนฉันหลังจากหายตกใจและเคืองเขาถึงได้เดินตามออกไป เสียงโวยวายอะไรสักอย่างดังมาให้ได้ยินแต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ห้องครัวเสียงพี่เดย์ที่เหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง
“แล้วทำไมไม่ถาม” เสียงพี่เดย์
“ใจเย็นๆเดย์”
“ทำไมองุ่นถึงทานไม่ได้ก็ในเมื่อ...” เสียงพี่องุ่นเงียบไปเมื่อฉันแอบโผล่หน้าเข้าไปส่องดูแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าแค่โผล่หน้าเข้าไปทุกการสนทนาภายในห้องครัวจะหยุดลงฉันคิดว่าตัวเองแอบดีแล้วนะทำไมยังมองเห็นล่ะ
“เพราะมันใช่ไหมถึงทำให้เดย์ว่าเราแบบนั้น” พี่องุ่นชี้หน้าฉันแต่สายตาตัดพ้อกำลังจ้องไปยังพี่เดย์
“ไม่ใช่ว่าเพราะใครแต่สิ่งที่เราจะบอกคือนั่นมันถูกแบกออกชัดเจนแล้วตั้งแต่ต้นทำไมไม่ถามก่อนจะหยิบไป” ฉันมองทั้งสองเถียงกันไปมาพี่ฟาสที่ยังถือช้อนส้อมอยู่ในมือขยับมายืนข้างๆฉันพรางเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
“องุ่นเอาอาหารที่ไอ้เดย์แยกออกไว้ให้เราไปทานน่ะสิ” ก็แค่อาหารทำไมเขาถึงได้ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วยล่ะ ฉันมองทั้งสองที่กำลังจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ขนมพวกนั้นด้วยองุ่นบอกว่าไร้สาระแล้วก็ทิ้งแค่อาหารไอ้เดย์มันไม่โกรธหรอกแต่ขนมเราน่ะมันโกรธตรงนั้น” ขนมที่กองอยู่ในถังขยะทั้งที่ยังไม่ได้ถูกแกะออกมากินนอนแอ้งแม้งอยู่ในถังขยะ
“พี่เดย์...” ฉันกลั้นใจเอ่ยเรียกคนที่กำลังโมโหเสี้ยววิที่เขาหันมามองมันไม่มีความโกรธเคืองแต่มันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“หนูทานกับพี่ๆได้”
“อือ มานั่งเถอะ” พี่เดย์เอ่ยบอกมือก็หยิบแก้วเครื่องดื่มฉันไปวางบนโต๊ะฉันเลยเข้าไปนั่งข้างๆพี่พาร์คตามด้วยพี่เดย์ที่เดินมานั่งข้างๆพี่ฟาสนั่งลงข้างพี่มอนฝั่งตรงข้ามส่วนพี่องุ่นกระแทกตัวนั่งลงที่เก้าอี้แรงๆและจ้องฉันอย่างชัดเจน ความไม่พอใจถูกส่งออกมาไม่หยุดกระทั่งเสียงเข้มของพี่เดย์ดังขึ้นเธอถึงละสายตาออกจากฉัน
“ถ้าไม่พอใจก็กลับไป!”
“ทานได้แล้ว” ฉันตักกุ้งใส่จานให้พี่เดย์เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทานเงียบๆ ชามะนาวถูกยกขึ้นดื่มเรื่อยๆสลับกับทานยำทะเลวุ้นเส้นที่มีคนใจดี(?)อย่างพี่เดย์ทำให้
“นี่พอดีเลย ทานเสร็จเจ้าเอยมานั่งตัดกระดาษช่วยพวกพี่” พี่มอนเอ่ยชวน
“หนูจะไม่ทำพังเหรอคะ” ขีดเส้นโดยใช้ไม้บรรทัดฉันยังขีดไม่ตรงเลยนี่จะให้ฉันตัดกระดาษมันจะรอดไหมล่ะเนี่ย
“ก็ลองดู” พี่เดย์บอกก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่ามามาหนึ่งขวดใหญ่และวางลงตรงหน้าฉัน
“น้องก็มีน้ำนี่ ไปเอามาให้น้องทำไมอีก” พี่พาร์คเอ่ยถาม
“ยุ่งอะไรล่ะอิ่มแล้วก็ออกไปทำงานจะได้ล้างจาน” พี่เดย์รีบไล่เพื่อนๆของเขาฉันเองก็ช่วยพี่เดย์เก็บจานและช้อนไปล้างจนเสร็จเรียบร้อยถึงได้เดินออกจากห้องครัวพี่ๆนั่งทำงานกันที่พื้นโล่งหน้าทีวี กระดาษกรรไกร คัตเตอร์และอุปกรณ์ต่างๆในการทำงานของพวกเขาวางอยู่เต็มไปหมดฉันกลัวจะเหยียบงานพวกเขาพังเลยขยับขึ้นไปนั่งบนโซฟาแทน พี่ๆเริ่มทำงานกันอีกครั้งอย่างจริงจังพี่องุ่นเองก็ช่วยพี่ๆส่วนฉันนั่งงงอยู่บนโซฟาพี่เดย์นั่งหันหลังพิงโซฟาตัวที่ฉันนั่งอยู่มือเขาก็กำลังตัดสลับกับกรีดกระดาษที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าอะไร
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” ฉันเอ่ยกระซิบถามพี่เดย์ พอเห็นพวกเขาทำงานกันอย่างจริงจังฉันแทบจะไม่กล้าส่งเสียงเลยล่ะ กลัวจะรบกวนการทำงานของพวกเขา
“หือ? ทากาวอันนี้ให้พี่ก็ได้” พี่เดย์หันกลับมาและวางกระดาษชิ้นเล็กๆลงบนโซฟา เขาให้ทากาวบนชิ้นส่วนกระดาษเล็กๆก่อนจะยื่นให้เขาฉันเองก็ทำอย่างใจเย็นที่สำคัญฉันต้องมีสติฉันกลัวว่าจะทำงานพี่ๆฟังกันน่ะสิ
“เออเดย์งานเดี่ยวมึงเสร็จแล้วเหรอ”
“อือ เสร็จเมื่อคืน”
“เร็วชิบหาย”
“แหมมึงครับ มันก็ต้องเร่งสิมันต้องเอาเวลาไปให้น้องเจ้าเอยนี่นา” หือ? เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะเนี่ย
“ยังจะวนไปเรื่องน้องอีก พาร์คเปิดเพลงหน่อย” พี่เดย์สั่งเพื่อน พี่พาร์คทำตามอย่างว่าง่ายเขายื่นเท้าสุดพลังเพื่อใช้หัวนิ้วแม่โป้งกดปุ่มเปิดสวิตช์ทีวีและเครื่องเสียงเริ่มทำงานพร้อมกันเพลงสากลฟังสบายๆดังคลอเบาๆในห้อง พี่ๆเงียบบางครั้งแต่ส่วนมากจะด่ากันเสียมากกว่าพี่เดย์กระซิบเล่าให้ฟังว่านี่เป็นงานกลุ่มที่ต้องส่งพรุ่งนี้วันนี้พี่ๆเขาเลยนัดกันมาทำที่ห้องพี่เดย์แบบนี้ยังไงล่ะ
“ง่วงไหม?” พี่เดย์เอ่ยถามอย่างใส่ใจตอนนี้ไม่มีกระดาษให้ทากาวอะไรแล้ว เพราะกระดาษหมดพี่ฟาสกับพี่พาร์คออกไปซื้อในห้องตอนนี้มีเพียงฉัน พี่องุ่น พี่มอนและเจ้าของห้องอย่างพี่เดย์
“ค่ะ”
“หึหึ งั้นเข้าไปนอนในห้องเถอะตรงนี้ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว” พี่เดย์ยื่นมือไปหยิบกระเป๋าสะพายฉันที่วางอยู่ใกล้ๆเขามายื่นให้ ฉันที่ทนความง่วงไม่ค่อยจะไหวได้แต่พยักหน้าหงึกหงักลุกเดินไปยังประตูห้องนอน
“เดย์! เดย์ให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าห้องนอนเหรอ”
“อือ ทำไม”
“ทำไม! ทำไมถึงเป็นผู้หญิงคนนั้นเรามาก่อนเขามาตั้งนานนะเดย์”
“...”
“เป็นเราไม่ได้เหรอ เป็นเราได้ไหมเดย์”
“น้องมาก่อนทุกคน ถึงแม้จะไม่มีน้องคนนั้นก็ไม่ใช่เธอ”
“เดย์!!”
============================
น้องมาก่อนทุกคนจรัม!!! องุ่นจรัมไว้นะพี่เดย์บอกน่ะ!!
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปจ๊ะพี่จ๋า พี่เดย์ยังเป็นพี่เดย์ใครผ่านมาจาก Please จะรู้ว่าพี่เดย์แกเป็นยังไง
ปล. Please ในเม็บวันนี้ติดโปรโมชั่นวันสุดท้ายแล้วนะคะ ใครยังไม่มีสามารถจับจองได้เลยค่ะ
