#เดย์เจ้าเอย 2
× 0
× 0
× 0
#เดย์เจ้าเอย 2
แปดโมงครึ่งพี่เดย์โทรเข้ามาและบอกว่าเขารออยู่หน้าคอนโดฉันที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็ไม่รอช้าที่จะลงไปหาเขาการเดินทางของเรามีเพียงเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆพี่วันใส่เพียงเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนสีเข้มพอลอบมองเขาก็สังเกตเห็นรอยช้ำที่คอเขา ถามเด็กปอสองยังรู้เลยว่ารอยนั้นมันคือรอยอะไร บ้าจริง ทำไมฉันอยากร้องไห้นะ
“ตอนเย็นเสร็จก็โทรมาจะมารับ” เขาบอกเมื่อใกล้ถึงคณะที่ฉันเรียน
“ขอบคุณค่ะ”
“อือ แล้วทานข้าวหรือยัง...”
“ได้เวลาแล้วขอตัวนะคะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” ฉันยกมือไหว้คนที่อาสามาส่งและลงจากรถทันทีเมื่อรถหยุดนิ่ง ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไรฉันควรแสดงออกยังไงแต่ภายในใจฉันน่ะมันเจ็บมากจริงๆนะ เขาคงไม่ได้รอฉันอย่างที่ฉันรอเขามาตลอดหลายปี จะว่าไปตอนที่เขาบอกตอนนั้นเราก็ยังเด็กบางทีเขาอาจจะลืมไปแล้วก็ได้
“มาแล้วๆ นั่งเลยมีเรื่องจะถาม” โพธิ์กดไหล่ให้นั่งบนเก้าอี้สีหน้าอยากรู้ของเพื่อนคืออะไรกันไหนจะคนอื่นๆในห้องที่มองอย่างใส่ใจนั่นอีก
“อะไรทำไมมองแบบนั้น”
“จะถาม เมื่อวานใครมารับ”
“อ๋อ พี่ที่รู้จัก”
“ฮื่อ! ทำไมรู้จักคนดังอย่างพี่เดย์สถาปัต พี่เขาหล่อมากเลยนะแล้วก็หาตัวยากมากๆเลยด้วยทำไมจู่ๆเมื่อวานมาโผล่ที่คณะเราได้” วิสาเล่ามาซะยาว เพื่อนคงจะหมายถึงตอนที่พี่เดย์มารับซินะ ก็พอจะรู้ว่าเขาดังมากด้วยเรื่องหน้าตาการเรียนทำให้สาวๆต่างชื่นชมและหลงใหลเขา
“อิจฉาอ่า ถ้าพี่จะมารับอีกบอกหน่อยนะ จะอยู่เป็นเพื่อน” คงไม่ได้มารับแล้วล่ะ ฉันคิดกับตัวเองในใจ
“สา โพธิ์ สอนเราขึ้นรถเมล์หน่อยได้ไหม” ฉันเอ่ยขอเพื่อนไปตรงๆเพราะทั้งสองรู้ว่าฉันเพิ่งกลับจากต่างประเทศเลยไม่คุ้นชินการเดินทางของที่นี่
“ได้สิ วันนี้เลยไหมเรียนวิชานี้เสร็จก็ว่างยาวเลยวันนี้พี่ๆแจ้งมาว่าไม่มีเข้าเชียร์เข้าอีกทีอาทิตย์หน้านู่น”
“ได้ๆ ขอบคุณนะเดี๋ยวพาไปเลี้ยงชานม”
“แหมเอาของกินมาเซ่นฉันนะยะ” โพธิ์ผลักหน้าผากเบาๆก่อนจะทำท่าทางขึงขังแต่มันดูตลกไม่น้อยที่ผู้ชายตัวใหญ่ๆทำท่าทางแบบนี้
“แล้วได้ผลไหม” วิสาถามต่อ
“ได้ ฮาๆๆๆ” โพธิ์หัวเราะร่าฉันกับวิสาเองก็หัวเราะเราคุยเล่นกันไม่นานก็ต้องเงียบเพราะอาจารย์เดินเข้าห้องมาพร้อมกับสีหน้าดุๆ ฮื่อ น่ากลัว ขอคุณพระศรีรัตนตรัยคุ้มครองหนูจากอาจารย์ด้วย!
“เข้าใจไหม” วิสาถามเมื่อเราลงจากรถเมล์ยืนอยู่หน้าคอนโดโดยมีโพธิ์ที่เลี้ยวรถตามเข้ามา
“เข้าใจนิดหน่อย ถ้าจะไปมหาลัยเขาก็ข้ามสะพานลอยไปฝั่งนั้นใช่ไหม” ฉันถามวิสาต่อ
“ใช่ๆ แล้วก็นั่งสายเดิมเลยสังเกตดีๆมันจะมีป้ายบอกอยู่ก่อนถึงมหาลัยแล้วก็ทำอย่างที่สอน”
“โอเค เราจะไปมหาลัยเอง” ฉันยืดอกอย่างมั่นใจ ฉันมีทางไปมหาลัยแล้ว
“ถ้างงก็โทรมาเข้าใจไหมอย่านั่งเลยป้ายนะ”
“รับทราบค่ะ”
“ทราบแล้วก็ขึ้นรถเถอะไปทานข้าวกัน” วิสาบอกฉันพยักหน้าก่อนเราทั้งสองจะขึ้นไปนั่งบนรถที่มีโพธิ์นั่งคู่คนขับ อ่า ทั้งสองคนเป็นแฟนกันค่ะ น่ารักมากเลยพี่กายน่ะดูแลโพธิ์ดี๊ดีจนฉันเองก็ยังอิจฉา ฉันนั่งคุยเล่นกับวิสาอยู่นานก่อนที่โทรศัพท์ฉันจะมีสายเข้ามา
“ค่ะ”
(เรียนเสร็จยัง) เสียงพี่เดย์นี่
“ค่ะเสร็จแล้ว”
(กำลังจะไปรับ...)
“หนูออกมาแล้วค่ะ มากับเพื่อน” ฉันรีบบอกก่อนที่เขาจะไปรอที่หน้าคณะ ฉันกลัวเขาหงุดหงิด
(แล้วจะไปไหนต่อ)
“ไปทานข้าวมั้งคะ”
(ที่ไหน?//ไอ้เดย์มึงจะหนีพวกกูไปอีกแล้วใช่ไหม มึงซุกเด็กใช่ไหมวันนี้กูต้องเห็นหน้าเด็กมึงให้ได้//โอ๊ย! พวกมึงอย่ามาล็อคคอกูนะ ไอ้พาร์คปล่อย!) เสียงโวยวายของปลายสายทำเอาฉันขมวดคิ้ว พี่เดย์ทะเลาะกับเพื่อนอยู่เหรอ
(เงียบ! ยังอยู่ไหม) ให้ฉันเงียบเหรอ? ฉันก็เงียบอยู่นะ
“คะ? ค่ะ อยู่ค่ะอยู่”
(ตกลงไปทานข้าวไหนกัน)
“ไม่ทราบค่ะ เพื่อนพาไป”
(ถามเพื่อนหน่อย ไม่ๆให้พี่คุยกับเพื่อนเราหน่อย) ฉันยื่นโทรศัพท์ไปให้วิสาที่กำลังถ่ายรูปตัวเองอยู่ถ่ายเป็นร้อยเห็นลงแค่รูปเดียวอ่ะ
“ค่ะ ไปห้าง...ค่ะ ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ” พวกเขาคุยอะไรกันไม่รู้คุยแปบๆก็วาง ฉันกลับมานั่งเงียบๆเหมือนเดิมกระทั่งถึงห้างสรรพสินค้าเราก็มุ่งไปที่ร้านสเต็กทันทีฉันน่ะอยากทานสเต็กมากที่สุดเลย เพื่อนฉันเองก็ไม่ได้ขัดใจพามาทันที
“จำทางมาได้ไหม” โพธิ์ถามระหว่างที่เรากำลังเดินเข้าไปในร้าน
“แฮ่ ลืมดูทาง”
“ฮาๆๆ ว่าแล้วเชียวเอางี้ถ้าจะมาก็ชวนว่างจะพามา” โพธิ์อาสาอย่างน่ารัก
“ฮื่อ น่ารักที่สุดเลย” ฉันวางมือประกบแก้มเพื่อนก่อนจะส่ายไปมาอย่างน่าเอ็นดู สเต็กและอาหารทานเล่นถูกสั่งไปแล้วระหว่างนั่งรอวิสาก็เอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปรอเราถ่ายรูปกลุ่มเยอะมากแต่เชื่อสิว่าวิสาจะเอาลงแค่รูปเดียวอีกนั่นแหละ เป็นอะไรที่เข้าใจยากอยู่เหมือนกันนะกับการถ่ายรูปเป็นร้อยแล้วอัพเพียงรูปเดียว เพราะนฉันเองก็เป็นแล้วก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองด้วยเหมือนกัน
“โอ๊ะๆ นั่นๆ นั่นพี่เดย์กับเพื่อนนี่” โพธิ์ทักขึ้นอย่างตกใจ ฉันที่ยังไม่ทันจะได้หันไปมองก็ตกใจเมื่อกลุ่มคนพวกนั้นนั่งลงที่โต๊ะข้างๆ ฉันเหลือบตามองก็เห็นว่ามีพี่เดย์และมีผู้ชายอีกสามคนและผู้หญิงหนึ่งคน คนเหล่านั้นจ้องฉันตาไม่กระพริบเลยส่วนผู้หญิงที่นั่งข้างพี่เดย์กำลังมองฉันอย่างไม่ชอบใจหน้าคุ้นๆเหมือนรุ่นพี่ที่คณะเลยล่ะแต่ฉันนึกชื่อไม่ออก พี่เดย์เดินเข้ามาใกล้และยืนข้างๆฉันแต่สายตากลับมองเพื่อนฉันและแฟนเพื่อนฉันแทน
“จะรังเกียจไหมครับถ้าจะขอรวมโต๊ะ”
“ไม่ค่ะ!” ทั้งวิสาและโพธิ์ต่างตอบพร้อมกัน แฟนโพธิ์กลับหัวเราะอย่างสนุกแทนแต่ที่ตอบตกลงไปน่ะทำไมเพื่อนไม่ถามฉันบ้างเลยล่ะ
“ขอโทษนะครับช่วยต่อโต๊ะให้หน่อยได้ไหมครับ” พี่เดย์เอ่ยถามพนักงานอย่างสุภาพ ไม่ถึงห้านาทีเราก็รวมโต๊ะกันสำเร็จมันจะมีมุมหนึ่งที่ต้องนั่งสองคนและแน่นอนว่าพี่เดย์จับฉันนั่งตรงนั้นและเขาก็ตามเข้ามานั่งส่วนที่เหลือก็เพื่อนฉันและเพื่อนที่เดย์ที่จัดแจงที่นั่งกันเอง
“สวัสดีครับพี่ชื่อฟาสนะครับ นี่ไอ้พาร์ค ไอ้มอนแล้วก็องุ่น องุ่นเรียนบริหารเหมือนน้องๆเลยนะ”
“สวัสดีค่ะพี่ๆหนูวิสาค่ะ นั่นโพธิ์แล้วก็พี่กายค่ะแฟนโพธิ์ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ยินดีเช่นกันครับ ส่วนน้อง...” พี่ฟาสเหล่ตามองฉันรวมถึงเพื่อนพี่เดย์คนอื่นๆ
“สวัสดีค่ะ เจ้าเอยค่ะ”
“ว้าวน้องเจ้าเอยสินะ” พวกพี่เขาทำหน้าทำตาแปลกๆระหว่างที่มองพี่เดย์ไปด้วย พวกเขาเป็นอะไรกันมีอะไรเข้าตาอย่างนั้นหรือเปล่า
“พอ! อย่ามองน้องแบบนั้นสั่งอาหารไปหรือยัง” พี่เดย์ดุเพื่อนเขาก่อนจะขยับปากถามฉันโดยที่สายตายังจ้องที่เมนูอยู่
“สั่งแล้วค่ะ”
“เดย์สั่งอะไรเหรอเราเอาเหมือนเดย์เลยนะ” พี่องุ่นถามพี่เดย์เสียงหวานทั้งยังเอียงตัวเข้ามาชิดกับพี่เดย์เพื่อดูเมนู เอ หรือว่าฉันจะนั่งผิดที่นะตรงนี้ควรจะให้พี่องุ่นมานั่งหรือเปล่า คิดเองก็เจ็บเองไหนจะอาการหนึบๆที่ใจเมื่อคิดว่าทั้งสองช่างเหมาะสมกัน
“จะไปไหน” พี่เดย์เงยหน้าถามท่อนแขนก็ยกโอบเอวฉันไม่พอเขายังรั้งให้ฉันนั่งชิดอยู่กับเขาอีก
“จะดูรูปกับเพื่อนค่ะ”
“เดี๋ยวค่อยดูเลือกช่วยพี่ก่อน” พี่เดย์เลื่อนเมนูมาตรงหน้าฉันไม่ได้สนใจเลยว่ามีใครอีกคนพยายามเอียงหน้าเข้ามาดูเมนูกับเขา
“พี่สั่งเถอะค่ะแล้วแต่พี่”
“งั้นเราสั่งอะไรพี่เอาอันนั้น” พี่เดย์บอกอย่างดื้อดึง ฉันไม่อยากมองหน้าเขาเลยจิ้มไปที่เมนูมั่วๆพี่เดย์หัวเราะอย่างสนุกก่อนจะหันไปสั่งพนักงานที่รอรับเมนู
“เอาชามะนาวแบบรีฟิลนะครับ”
“เอาเหมือนกันอีกที่ค่ะ” เสียงพี่องุ่นบอกพนักงาน เป็นแฟนกันก็ต้องทานอะไรเหมือนๆกันสินะ บ้าจริง ฉันอยากร้องไห้จัง ระหว่างที่นั่งรออาหารฉันก็เบี่ยงตัวหันหลังให้พี่เดย์หันหน้าไปหาเพื่อนตัวเองพยายามคุยกับเพื่อนมากที่สุดเพื่อที่จะไม่มีช่องว่างให้พี่เดย์ได้คุยด้วย ที่จริงเขาคงไม่อยากจะคุยด้วยเท่าไหร่หรอกฉันรู้
“ทุกคนเรามาถ่ายรูปกัน เดี๋ยวพี่จะแท็กทุกคนเองเพิ่มเพื่อนพี่มานะ” พี่พาร์คเอ่ยชวนอยากจะปฏิเสธแต่พอเห็นทุกคนสนุกเลยไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศ ฉันไม่เข้าใจอยู่นิดหน่อยว่าทำไมพี่เดย์ถึงต้องขยับตัวเอียงมาเบียดฉันขนาดนั้น
“ทำไมไม่มองหน้าเลย” พี่เดย์กระซิบถามไม่สนใจเลยสักนิดว่าพี่พาร์ครัวถ่ายรูปมากแค่ไหน ถ้ามีหน้าเหวอจะขำให้ดู ไม่ใช่พี่นะ ฉันนี่แหละ อย่าเพิ่งชวนคุยได้ไหมคะ!
“เดย์มองกล้องสักรูปหน่อยมึง มองแต่น้อง” พี่พาร์คเอ่ยขึ้นเพื่อนเขาหัวเราะส่วนเพื่อนฉันยกมือปิดหน้าเขินกันไปตามๆกัน
“มองกล้องก่อน” ฉันบอกเสียงอุบอิบ พี่เดย์ยกมือยีผมฉันเบาๆก่อนจะหันกลับไปมองหน้าจอโทรศัพท์ของพี่พาร์คที่ตอนนี้ชูสูงขึ้นเพื่อถ่ายรูปรวมพวกเราไว้
“โอเค เพิ่มเพื่อนพี่มานะเดี๋ยวจะแท็กทุกคนเอง” ฉันเตรียมหยิบโทรศัพท์ออกมาเพิ่มเพื่อนกับพี่ที่ชื่อพาร์ค พี่เดย์ที่นั่งอยู่ข้างๆกลับเป็นฝ่ายที่ดึงโทรศัพท์ฉันไปปลดล็อคแล้วจัดการเพิ่มเพื่อนพี่ๆให้จนหมด
“ทานข้าวเสร็จไปเดินเล่นไหม”
“จะไปดูหนังกับเพื่อนค่ะ” ฉันตอบพร้อมกับทำหน้าตื่นเต้นเมื่ออาหารที่สั่งไปถูกนำมาเสิร์ฟ หิวแล้วตอนนี้จะบ่ายโมงแล้วด้วยไม่แปลกที่ฉันจะหิวขนาดนี้ มื้อเช้าก็ไม่ได้ทานอะไรเลยตอนนี้เลยหิวมากๆ มากถึงมากที่สุดเลยล่ะ
“งั้นเหรอ จะไปดูหนังเหรอพี่ขอไปด้วยได้ไหมครับ” นี่มันวันอะไร! ทำไมเขาต้องขอตามไปด้วยทุกที่เลยล่ะ!!
“ดะ ได้ค่ะ แต่แบบว่าทานเสร็จหนูขอถ่ายรูปกับพี่ได้ไหมคะ หนูเป็นแฟนคลับพี่” วิสาเอ่ยทั้งยังบิดตัวไปมา ก็ว่าอยู่ทำไมถึงตื่นเต้นตอนที่ถามว่าฉันรู้จักกับพี่เดย์หรือเปล่า
“ได้ครับ”
“ไปด้วยอยากดูหนังด้วย” เพื่อนพี่เดย์อีกตามเคยเหมือนพวกเขาจงใจจะแกล้งพี่เดย์เลยล่ะ
“ได้ค่ะ ไปเยอะๆสนุกดี” เพื่อนฉันนี่ยังไง ทำไมถึงยอมให้พวกเขาตามไปง่ายๆล่ะ
“ไม่ต้องมาดุทางสายตาเลยนะ” วิสาหันมามองก่อนจะเอ่ยอย่างรู้ทัน ก็ฉันอยากไปแค่กับเพื่อนนี่ฉันยังไม่พร้อมจะเจอหรือคุยกับคนข้างๆนี่นา จะให้เวลาหน่อยก็ไม่ได้แล้วไหนจะยังมานั่งตัวติดกับฉันอีก ฉันเบ้ปากทำหน้าจะร้องไห้แต่เพื่อนกลับหัวเราะซะอย่างนั้น นี่พวกมันเห็นความลำบากใจของฉันเป็นเรื่องตลกเหรอ ฉันจะร้องจริงๆแล้วนะ
“ทานได้แล้ว” พี่เดย์บอกมือเขาก็หั่นสเต็กในจานเขาทั้งยังป้อนไม่สิเรียกว่ายัดจะเหมาะกว่า เขายัดเข้าปากฉันโดยที่ไม่สนใจสีหน้าฉันเลยว่าฉันโอเคหรือเปล่า
“โทรหาแม่บ้างหรือยัง” แม่เหรอ? กรี๊ด! ฉันลืมโทรหาแม่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
“ลืม?” พี่เดย์ถามย้ำพอเห็นว่าพยักหน้าเขาก็ส่ายหน้าระอาก่อนจะบอกให้รีบทานต่อ
“แล้วหนังจะดูเรื่องอะไร”
“คิงคอง” ฉันตอบกลับไปอย่างมั่นใจแต่เสียงเพื่อนที่เอ่ยแก้ทำให้พี่ๆหัวเราะลั่น
“ก็อดซิลา!”
“อย่ามาหัวเราะนะ” ฉันยกมือตีต้นขาคนที่นั่งข้างๆอย่างงอนๆ ก็เขาหัวเราะไม่หยุดเลยนี่ฉันเองก็อายนะ
“โอ๊ย! ไม่แล้วๆไม่ขำแล้ว โอ๋พี่ไม่ขำแล้วครับ” พี่เดย์รวบฉันเข้าไปกอดน้ำเสียงยังฟังดูกลั้นขำอยู่เลย ก็คนมันแยกไม่ออกนี่ทำไมต้องมาขำกันแบบนี้ด้วย
“กูว่าแปลกจริง อยู่กับน้องนี่คนละคนกับอยู่พวกเรา”
“กับคนที่ไม่สนิทนี่นึกว่าเป็นใบ้”
“พอมันอยู่กับน้องมันดูพูดเยอะแล้วยังขี้แกล้งอีก”
“อยู่กับเราถ้าไม่แกล้งให้มันโมโหมันไม่พูดด้วยนะ แต่นี่อะไรวะ”
“กูนึกว่ากูฝันไป”
“มึงถามมันซิว่าน้องใช่คนเดียวกับรูปเด็กในกระเป๋าตังค์มันไหม”
====================================================
น้องลูกอย่างอนไปเลยพี่ก็แยกไม่ออกระหว่างก็อดซิล่ากับคิงคอง
แต่รูปใครนะที่อยู่ในกระเป๋าตังค์พี่เดย์ แต่น้องเอยจะออกแนวใสๆแต่ไม่ซื่อบื้อนะคะ นางไปทางโก๊ะและซุ่มซ่าม ตอนต่อๆไปจะหลงรักน้องกันหนักกว่าเดิม ^_^
ฝาก #เดย์เจ้าเอยด้ยวยนะคะ
