#เดย์เจ้าเอย 1
× 0
× 0
× 0
#เดย์เจ้าเอย 1
ฉันยืนงงในดงคณะบริหารตั้งแต่เช้าจนค่ำ สัปดาห์นี้มีกิจกรรมรับน้องทั้งสัปดาห์และฉันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้หนึ่งวัน วันนี้ก็นั่งแท็กซี่มาพอจะกลับก็ไม่รู้ว่าควรจะเดินออกไปเรียกแท็กซี่จากจุดไหน เพื่อนใหม่ฉันก็ลากสังขารกลับไปแล้ว ขอบคุณคุณลุงที่ให้ฉันเรียนภาษาไทยทั้งอ่านเขียนแล้วพูดไม่งั้นฉันไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองวันนี้เลยเป็นคนไทยแต่พูดไทยไม่ได้ เขียนไม่ออก อ่านไม่ได้ ฟังดูมันคงจะตลกมากนะ เมื่อวานตอนเย็นคุณป้าวิวบอกว่าให้โทรไปหาพี่เดย์วันนี้เดี๋ยวพี่เดย์จะพาไปส่งที่คอนโดเบอร์ที่ได้มาฉันก็ทำหาย มัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่เดย์ในรอบสิบกว่าปีแต่เพราะความซุ่มซ่ามของตัวเองเลยทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้
พูดถึงพี่เดย์ เขาน่ะเป็นทั้งเพื่อนแล้วก็พี่ชายคนแรกของฉันเลยนะแม้จะต้องย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศในตอนนั้นแต่ฉันก็ยังจดจำพี่เดย์ไว้ในใจตลอดพอโตขึ้นรู้จักโซเชียลก็สืบเสาะหาโซเชียลพี่เดย์แล้วติดตามไว้ทุกช่องทางยกเว้นไลน์ที่ฉันไม่ได้เพราะไม่มีเบอร์เขา
“อ้าวปีหนึ่ง ทำไมยังไม่กลับครับ” เสียงรุ่นพี่ที่วันนี้ยืนตะโกนอะไรไม่รู้อยู่ข้างหน้าเดินเข้ามาทักฉันแต่เพราะน้ำเสียงของเขาเลยทำให้ฉันสะดุ้งตกใจจนเพื่อนเขาหัวเราะกันเบาๆ
“เอ่อ...” จะบอกได้ยังไงล่ะว่าทำเบอร์คนที่จะมารับหาย เอ๊ะ หรือว่าฉันควรจะถามพี่ๆเขาว่าถ้าจะเรียกแท็กซี่ฉันควรจะไปเรียกจากตรงไหน
“หนูจะเรียกแท็กซี่ได้จากตรงไหนคะ?” ถามไปก็ต้องบีบมือตัวเองแน่น รู้สึกกดดันกับสายตาพี่ๆที่มองมาเหลือเกิน
“ฮะ? แท็กซี่เหรอ ล้อเล่นปะเนี่ย” พี่คนหนึ่งถามขึ้นหลังจากที่พวกเขามองหน้ากันเลิกลักไปหมดทุกคน แต่ยังไม่ทันจะได้ถามหรือตอบอะไรพี่เขาฉันก็ละความสนใจจากรุ่นพี่มามองที่โทรศัพท์เพราะมันมีสายเรียกเข้าจากเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้
“ขออนุญาตนะคะ สวัสดีค่ะ” ต้นประโยคฉันบอกพี่ๆส่วนท้ายประโยคฉันเอ่ยทักปลายสาย
(เจ้าเอย?)
“คะ?” อะไรของปลายสายกัน
(เจ้าเอยใช่ไหม)
“ใช่ค่ะ คุณคือใคร...”
(อยู่ตรงไหน) เขาไม่รอฟังคำถามฉันเลย ไหนจะถามกลับมานั่นอีก
(ถามว่าอยู่ตรงไหน เร็วๆคนมองแล้วเนี่ย) ปลายสายที่เริ่มจะหงุดหงิดทำให้ฉันบอกจุดที่ตัวเองอยู่ไปทันทีจู่ๆสายก็ตัดไป
“อะไรของเขากัน” ฉันก้มหน้าบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
“อ้าวพี่หวัดดีครับ มาทำอะไรแถวนี้น่ะ”
“มารับเด็ก แล้วนี่รับน้องเสร็จแล้วเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆพร้อมกับเงาที่คร่อมหัวฉัน แต่พวกเขาช่วยไปคุยกันที่อื่นได้ไหมล่ะ ฉันนั่งอยู่ไม่เห็นหรือไง
“ว้าว เด็กพี่เหรอผมชักจะอยากเจอแล้วสิ”
“เจ้าเอย”
“คะ?” ฉันขานรับเงยหน้ามองหาต้นเสียงทันที ร่างสูงที่จ้องฉันอยู่ทำเอาหัวใจฉันเต้นตึกตักอย่างห้ามไม่อยู่สิบกว่าปีที่ไม่ได้เจอเขา สิบกว่าปีที่ทำได้แค่แอบมองจากรูปในโซเชียลตอนนี้ ตอนนี้ฉันได้เจอเขาแล้วสินะ พี่เดย์
“เฮ้ย! จริงเหรอพี่”
“อือ แล้วนี่ทำอะไรกันทำไมยืนล้อมน้องแบบนี้” ฉันไม่สนใจแล้วว่าพวกเขาคุยอะไรกันแต่ในสายตาฉันมีเพียงพี่เดย์เท่านั้น คนที่ฉันคิดถึงและอยากเจอมาตลอดสิบกว่าปี
“ก็น้องถามว่า ว่าอะไรนะมึง”
“จะเรียกแท็กซี่ต้องไปเรียกที่ไหน”
“นั่นแหละพี่ ตกใจเลยอ่ะน้องไปอยู่ไหนมาวะทำไมแบบเรียกแท็กซี่ไม่เป็น ยิ่งตอนนี้มันมีแอพด้วยนะพวกผมนี่งงเลยล่ะ”
“เพิ่งมาจากต่างประเทศถึงเมื่อวานเลยยังสับสนไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ถ้ายังไงอยู่นี่ก็ฝากดูด้วยนะมีอะไรเกี่ยวกับน้องก็โทรมาไม่ก็ไลน์มาก็ได้”
“ได้ครับพี่ แหมมีแฟนแล้วแบบนี้นี่เองถึงไม่ยอมสานสัมพันธ์กับพี่องุ่นดาวคณะผมอ่ะ”
“พูดเยอะเกินไปแล้ว ถ้าไม่มีอะไรกลับแล้วนะ”
“ครับพี่ สวัสดีครับ”
“อือ ไปๆรีบกลับ”
“กลับได้แล้ว” สิ่งที่เขาบอกกับฉันมีแค่นั้น ฉันลุกขึ้นยืนหยิบเป้หยิบสมุดมาถือไว้ก่อนจะตกใจอีกครั้งเมื่อพี่เดย์ยื่นมือมาดึงกระเป๋าและสมุดไปถือไว้ให้และเดินนำออกจากคณะ ฉันได้เดินเร็วๆตามเขาไปไม่อยากโอ้เอ้กลัวจะต้องหาทางกลับที่พักเองน่ะสิ
“ทำไมไม่โทรหา” พี่เดย์ที่ยืนอยู่ข้างรถเปิดประตูรถรอฉันและเอ่ยถามเสียงเข้มผสมกับความหงุดหงิด
“ทำเบอร์หาย” พอตอบไปตรงๆก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาเฮือกใหญ่
“ขึ้นรถ” พี่เดย์บอกเสียงห้วน ฉันจะร้องไห้แล้วนะทำไมเขาถึงได้เย็นชาใส่ฉันแบบนี้ด้วยล่ะ ฉันนั่งตัวลีบอยู่ในรถไม่กล้าส่งเสียงรบกวนเจ้าของรถเลยสักนิด ใบหน้านิ่งๆของเขาทำให้ฉันเริ่มกลัว กลัวว่าเขาจะไม่ชอบใจที่ต้องมารับฉันแบบนี้บางทีเขาอาจจะลืมฉันไปแล้วก็ได้เพียงแต่อาจจะเป็นคุณป้าที่ขอร้องให้เขามารับฉัน อ่า ไปไหนก็มีแต่ทำให้คนอื่นลำบากสินะยัยเจ้าเอย
“พักอยู่ไหน”
“คอนโด...”
“ไกลจัง” อ่า นั่นสิ ไกลขนาดนั้นเขายังต้องลำบากไปส่งอีก จากที่ดีใจและตื่นเต้นจะได้เจอพี่เดย์ตอนนี้หัวใจฉันมันห่อเหี่ยวไม่มีชิ้นดี ฉันจะหวังอะไรจากคนที่ไม่เจอกันมาสิบกว่าปีนะ
“ทานข้าวหรือยัง”
“ทานแล้วค่ะ” ฉันโกหกความจริงฉันยังไม่ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า แต่ที่บอกว่าทานแล้วเพราะกลัวเขาจะลำบากแวะร้านสะดวกซื้อให้แค่นั้นแหละ ถึงคอนโดแล้วฉันค่อยเดินไปร้านสะดวกซื้อเองก็ได้
“พรุ่งนี้เรียนกี่โมง” เขายังถามต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“เก้าโมงครึ่งค่ะ”
แล้วเขาก็เงียบ พอเขาเงียบฉันก็เงียบตามกระทั่งเขาขับรถมาถึงคอนโดที่ฉันพักพี่เดย์เลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ช่องจอดรถก่อนจะเปิดประตูรถลงไปด้วยท่าทีสบายๆ แต่ฉันนี่สิไม่เข้าใจเขามากๆ
“เอ่อ ขอบคุณที่มาส่งนะคะแล้วก็ขอโทษที่รบกวนด้วย” ฉันหอบหิ้วกระเป๋าและของตัวเองมาถือไว้ก่อนจะถอยหลังห่างจากคนที่มาส่งเมื่อเขากำลังใช้สายตาที่ดูน่ากลัวนั่นจ้องมองฉัน
“ขึ้นห้องเอาของไปเก็บจะพาไปทานข้าว” เขาบอกแค่นั้นก่อนจะใช้สายตาจ้องฉันจนฉันต้องเดินเข้าไปในตัวคอนโดโดยมีเขาเดินตามหลังมาด้วย เมื่อลิฟต์เปิดออกตรงชั้นที่ฉันพักก็ไม่รีรอที่จะก้าวออกมา คนตัวสูงกว่าก็ยังก้าวตามหลังมาเงียบๆเมื่อถึงหน้าห้องพักฉันก็เกิดอาการลังเลไม่รู้จะบอกให้เขากลับไปยังไงนี่มันจะสองทุ่มด้วยแล้วกลัวว่าเขาจะต้องขับรถไกล
“เปิดประตู”
“คือ...”
“อะไร?”
“เปล่าค่ะ” ได้แต่เปิดประตูห้องพักแล้วปล่อยให้แขกที่ไม่ค่อยเต็มใจเชิญเดินเข้าห้องอย่างกับห้องตัวเอง ห้องฉันไม่ได้หรูหราหรอกเปิดมาก็เจอกับเคาน์เตอร์ห้องครัวเล็กๆมีโต๊ะเก้าอี้ชุดหนึ่งเดินลึกเข้าไปก็จะเจอกับโซฟาและทีวีประตูระเบียงห้อง อีกประตูเป็นประตูห้องนอนที่ตอนนี้ของก็ยังไม่ได้จัดของยังอยู่ในกล่องและกระเป๋าเดินทางอยู่เลย
“เอาของไว้จะพาออกไปทานข้าว” พี่เดย์เอ่ยบอกอีกครั้งเมื่อเขาเดินสำรวจห้องพักจนพอใจ ฉันเอากระเป๋าไปวางบนเตียงรวมถึงสิ่งของอื่นๆที่ถืออยู่ในมือ
พี่เดย์พาเดินไปที่หน้าคอนโดที่มีร้านอาหารเรียงรายอยู่เต็มไปหมดเขาเลือกร้านอาหารตามสั่งที่คนไม่ค่อยเยอะให้จากนั้นก็สั่งอาหารฉันที่ยังไม่รู้จะทานอะไรได้แต่นั่งนิ่งที่สำคัญฉันโกหกเขาไปด้วยไงก่อนหน้านี้ว่าทานข้าวแล้ว
“เอาโทรศัพท์มานี่” พี่เดย์แบมือมาตรงหน้าฉัน คำสั่งห้วนๆนั้นทำเอาฉันทำหน้าไม่ถูกไม่เข้าใจทำไมต้องดุด้วย
“เอาโทรศัพท์มาครับ” ฉันวางโทรศัพท์ตัวเองลงบนมือเขาก่อนจะเสมองออกไปหน้าร้าน แม้ในใจจริงๆอยากจะจ้องพี่เดย์ขนาดไหนแต่ท่าทางเฉยชาของเขาทำให้ฉันเลือกที่จะไม่มองฉันกลัว กลัวว่าเขาไม่ได้คิดเหมือนกัน
“มีเพื่อนแล้วกี่คน” จู่ๆเขาก็ถามขึ้น
“สองคนค่ะ” อาหารถูกยกมาวางบนโต๊ะมีเพียงกับข้าวสามอย่างและตามด้วยข้าวสวยสองจาน
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย” คราวนี้อดที่จะมองเขาไม่ได้จริงๆ เขาขยับปากถามทั้งที่มือและสายตากำลังจดจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ฉัน
“ทั้งสอง”
“อือ ทานข้าวเถอะ เมมเบอร์เพื่อนให้หมดแล้วนะเผื่อโทรมาแล้วไม่ได้รับก็ลองสุ่มโทรเบอร์พวกนี้ดูบอกพวกมันไว้แล้ว” เบอร์เพื่อนเขาอย่างนั้นเหรอ?
“ไม่รู้ว่าทานเผ็ดได้ไหมเลยสั่งรสไม่จัดให้นะ” ฉันทานเผ็ดได้นะ ส้มตำที่นู่นฉันยังทานได้เลยไม่อยากจะอวด
“มีอะไรก็โทรมาเข้าใจไหม โทรศัพท์ก็ต้องใส่รหัสพี่ทำให้แล้วรหัสวันเกิดกับเดือนเกิดเรา”
“ค่ะ” หลังจากทานข้าวเสร็จพี่เดย์ก็เดินไปส่งถึงหน้าห้องและแน่นอนว่าเขาย้ำเรื่องการเปิดปิดประตูใครแปลกหน้ามาห้ามเปิดถ้าไม่ใช่เขาก็ห้ามเปิดล็อคประตูระเบียงดีๆแล้วก็อะไรไม่รู้อีกเยอะแยะ พอเขากลับไปฉันก็เริ่มจัดของอีกครั้งกว่าทุกอย่างจะลงตัวก็เกือบเที่ยงคืน ด้วยความที่ของไม่ได้เยอะอะไรมากทำให้ใช้เวลาในการจัดไม่นานเสื้อก็ไม่ได้เยอะเมื่อเคลียทุกอย่างเสร็จฉันก็ทำความสะอาดห้องอีกนิดหน่อยก่อนจะอาบน้ำเตรียมนอน แต่ความรู้สึกมันแปลกนะมันอยู่คนเดียวที่ความรู้สึกบอกว่าไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว ความกลัวเริ่มเกาะกุมความรู้สึกฉันเปิดไฟในห้องไว้ก่อนจะหยิบสิ่งที่เยียวยาความเหงาในใจฉันขึ้นมาดูอย่างเช่นทุกคืน
“จะยังจำได้ไหมนะหรือลืมไปแล้ว” ฉันพึมพำถามตัวเองมือก็ลูบกรอบรูปที่ทำจากไม้ไอศกรีมแบบที่เด็กๆทำเป็นกรอบรูปที่ฉันไม่กล้าเอารูปใส่และเป็นสิ่งที่ฉันต้องมองเห็นทั้งก่อนนอนและหลังตื่น ของขวัญวันเกิดจากเขาเมื่อฉันอายุห้าขวบ
“พี่จะจำได้ไหมนะ” พี่จะรออย่างที่หนูรอไหมพี่เดย์
===================================
กรี้ดดดดดดดดด ไม่รู้จะกรี้ดอะไรก่อนดี กรี๊ด เดย์ น้องเจ้าเอย แม่วิว หรือกรี๊ดสิ่งที่มองน้องจากความมืด
