กู.......ก็มีแค่มึง { ฟา x แบงค์ }

“สัส กูเจ็บนะ”

“กูทำให้เจ็บ บอกมามึงจะหนีไปไหนห่ะ!”

“มันไม่ใช่เรื่องของมึง กูขอร้องละเลิกหาเรื่องกูได้แล้ว กูจะไม่อยู่ให้รกหูรกตามึงอีก มึงควรจะดีใจไม่ใช่ไงว่ะ”

“หึ ทำไม หรือมึงยังไม่ลืมกู ลืมเรื่องคืนนั้นไม่ได้ไง? ถึงต้องหนีไปอยู่ไกลๆ”

“สัส!!  กูไม่เคยจำ  กูเกลียด เกลียดทุกอย่างที่เป็นมึง ”

“ปากอย่าง ใจอย่าง อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงตามกูตั้งแต่ตอนไหน หึ ก่อนที่เพื่อนมึงกับเพื่อนกูจะมีเรื่องกันอีกไม่ใช้รึไง ”

“ออกไป” ผมไล่มันออกไป ผมทนฟังที่มันพูดไม่ได้แล้ว สิ่งที่ผมควรจะลืมไปให้หมด สิ่งที่ไม่น่าจดจำ สิ่งที่ทำให้ผมกลัวการมีความรัก  ใช่ครับผมแอบชอบมันก่อนชอบมาตั้งแต่มันอยู่ม.4แล้วก่อนที่พวกผมและมันจะมีเรื่องกัน เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกใคร ผมไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้ชอบผู้ชาย จะหน้าสวย หรือหน้าหล่อยยังไงก็ไม่เคยคิดชอบ แต่กับมันไอ้แบงค์ไอ้เด็กเหี้ยที่ชอบทำตัวเด่นเสมอ มันทำให้สายตาผม จ้องมองไปที่มันได้ ให้ความสนใจไปที่มัน

“ทำไม ยอมรับมันซะว่ามึงยังชอบกูอยู่ มึงไม่มีทางหนีกูพ้นหรอกถ้ากูไม่อนุญาต มึงเป็นของของกูจำใส่หัวมึงไว้ด้วย”

“แบงค์ กูบอกมึงตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไง ว่ากูจะไม่ยอมมึงอีกแล้ว  กูพอแล้ว กูไม่อยากเป็นแค่ของเล่นของมึง มึงอย่าเอาความรู้สึกกูไปเล่นได้ไหม ถึงมึงไม่รู้สึกอะไร แต่…..แต่ม”