“ไม่กลับบ้านหรอ”  ผมถามร่างบางที่ตอนนี้กำลังหมกมุ่นกับการเล่นเกมส์อยู่  

“ไม่กลับไม่เห็นหรือไงเล่นเกมส์อยู่   เดินไปบอกแม่ให้ด้วยเอาเสื้อผ้ามาให้ด้วยนะ” อาการหนักครับติดเกมส์หนักมากพึ่งจะหัดเล่นแต่อยากเอาชนะแล้วเล่นไม่ยอมหยุดเลย  

“ไปเร็วๆสิเดี๋ยวแม่เป็นห่วง”  แหมไอ้คำนั้นผมว่าผมควรจะเป็นคนพูดมากกว่า 

“รู้แล้วเล่นดีดีหละอย่าอารมณ์เสียจนทุบคีย์บอร์ดอีกนะ” ก่อนหน้านี้เล่นจนหัวร้อนทุบคีย์บอร์ดผมมาแล้วรอบหนึ่ง    หวังว่ากลับมาผมจะยังเห็นคอมพิวเตอร์ผมอยู่ในสภาพสมบูรณ์นะ  

“แค่นี้ก็ทำเป็นหวง!” จะไม่ให้หวงได้ไงเล่นแรงขนาดนี้น้องคอมลูกรักอย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะลูกเดี๋ยวพ่อจะรีบกลับมา        

 

บ้านนิวเคลียร์  

“น้าแก้วสวัสดีครับ”  

“เอาแกมม่าเจ้านิวหละลูกทำไมไม่มาพร้อมกัน   ไหนเจ้าฟาโรห์บอกว่าอยู่ด้วยกัน”  

“นิวเคลียร์เล่นเกมส์อยู่ครับ  เขาวานให้ผมมาบอกน้าแก้ว   แล้วให้ผมมาเอาเสื้อผ้าให้เขาครับ”    

“อะไรลูกคนนี้ทำไมเหลวไหลอย่างนี้นะ   แกมขึ้นไปเอาเลยลูกเสื้อผ้าก็อยู่ในห้องเจ้านิวนั้นแหละลูกหาเอาเลย   เดี๋ยวน้าจะทำกับข้าวให้เราจะได้เอาไปทานกันที่บ้าน”  

“ขอบคุณครับน้าแก้ว” ผมคุยกับน้าแก้วเสร็จก็เดินไปที่ห้องนอนร่างบางหาชุดนอนให้     หลังจากนั้นผมก็มาช่วยน้าแก้วทำกับข้าวอีกนิดหน่อยก็เสร็จน้าแก้วก็จัดการตักกับข้าวให้ผมไปทานกับร่างบางที่บ้าน  

“ผมไปแล้วนะครับ”   

“จ้าลูก”   

 

 

ตอนนี้ผมกลับมาบ้านตัวเองแล้วกำลังจะไปเรียกนิวมาทานข้าว    

“โธ่เว้ย!!!  หน้าหงุดหงิดซะมัดเลย”   

ปึง!!!   

เอาแล้วมันทำอะไรว่ะเสียงดังมาถึงข้างนอกห้องเลย   ว่าแล้วก็ไม่รอช้ารีบเปิดประตูห้องเข้าไปดู   แม่เจ้า! คีย์บอร์คลูกรักผมตอนนี้มันไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น  

“ทำอะไรนิว” ผมถามนิวไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเพราะผมไม่พอใจเอามากๆที่เขาทำแบบนี้กับลูกรักผม  

“ก็คอมแกมมันกากอ่ะกระโดดเข้าหน้าต่างก็ไม่ได้   เห็นไหมเนี่ยตายเลยหน้าหงุดหงิดชะมัด” ผมไม่พูดกับร่างบางแล้วเดินไปเก็บคีย์บอร์ดลูกรักมาวางไว้เหมือนเดิม     

“มากินข้าว” ว่าแล้วผมก็เดินออกมาเลย    ถึงหลายครั้งผมจะตามใจนิวเคลียร์แต่การที่นิวเคลียร์ใช้อารมณ์ทำลายข้าวของแบบนี้ผมไม่ชอบใจเลยจริงๆ      ผมนั่งรอสักพักร่างบางก็เดินตามมาหลังจากนั้นผมก็ลงมือทานข้าวโดยที่ไม่สนใจร่างบางอีกเลย     

“แกมโกรธหรอ”  

“อิ่มแล้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ    เสื้อผ้าอยู่ในห้องนอน” ว่าแล้วผมก็เดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ       

 

นิวเคลียร์ Part 

ฮึก!  แกมม่าต้องโกรธผมแน่เลยที่ผมทำลายข้าวของเขาแบบนั้น   ก็ตอนนั้นอ่ะมันหัวร้อนจริงๆมันเลยเผลอทำอะไรแบบนั้นลงไป   แกมม่าไม่เคยเป็นแบบนี้เลยผมจะทำยังไงดีโทรปรึกษาพี่ฟาโรห์ดีกว่า  ผมต่อสายหาพี่ฟาโรห์ไม่นานพี่ชายสุดที่รักของผมก็รับสาย 

“ว่าไงไอ้น้องแรดบ้านไม่ยอมกลับเลยนะ”  

“อย่าพึ่งบ่นเรื่องนี้ได้ไหมฟังน้องก่อน”  

“มีอะไร”  

“คือเขาฟาดคีย์บอร์ดแกมลงพื้นอ่ะพี่ฟาโรห์แกมต้องโกรธเขาแน่ๆเลย  แกมไม่ยอมพูดกับเขาเลยฮือ”  

“สมควรแล้วมึงทำแบบนั้นทำไมไอ้น้องรัก   มึงก็รู้ว่าไอ้แกมมันรักมันหวงของมันแค่ไหน”  

“ก็ตอนนั้นมันหัวร้อนนี่หน่า     เขาจะทำยังไงดีพี่ฟาโรห์”  

“ถามอะไรโง่ๆมึงก็ไปง้อมันสิ  ไปขอโทษมันถ้ามันไม่ยกโทษให้มึงก็เอาตัวเข้าแรกเลยเชื่อพี่”  เอาตัวเข้าแรกบ้าบออะไรเนี่ย  

“งั้นแค่นี้ก่อนนะ”  ผมวางสายจากพี่ชายตัวเองแล้วรีบเดินขึ้นบันไดไปหาแกมที่ห้องสงสัยตอนนี้จะอาบน้ำอยู่    ผมเลยนั่งรอบนเตียงเงียบๆ   

แกร็กกกกก 

“แกม   นิวขอโทษนะนิวไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นนะ   ก็ตอนนั้นมันหน้าโมโหอ่ะ”  แกมม่าไม่ยอมฟังที่ผมพูดเลย  เดินไปแต่งตัวโดยไม่สนใจผมเลยด้วยซ้ำ    เหมือนตอนนี้ผมไม่มีตัวตนในสายตาเขา    

“แกม ฮึก นิวขอโทษนิวซื้อคีย์บอร์ดให้แกมใหม่ก็ได้นะ  ฮึก ขอให้แกมหาโกรธนิวก็พอ”    

“…..” เงียบไม่มีการตอบรับใดใดกลับมา  

“ขอโทษนิวเคลียร์ขอโทษนะ ฮือๆ  อย่าเป็นแบบนี้กับนิวเลยนะ” ผมวิ่งไปกอดแกมม่าไว้ก่อนที่เขาจะเปิดประตูห้องออกไป     

“หึ  คราวหลังก็อย่าทำแบบนั้นอีกแกมไม่ชอบเข้าใจไหม”  

“เข้าใจแล้ว” แกมแกะแขนผมออกแล้วจะเดินออกไปอีกครั้งผมเลยกอดเขาใหม่ให้แน่นกว่าเดิม   

“หายโกรธแล้วจะออกไปไหน  นิวไม่ให้ไปนะ”  

“ก็ไม่ได้ไปไหนแค่จะไปปิดบ้านเท่านั้นเองเป็นอะไรฮะ   อยากแต๊ะอั๋งเขาก็บอกมาฮ่าๆๆคนฉวยโอกาส”  

“ไม่ใช่นะ!!!    อย่ามาพูดแบบนี้นะไอ้หมาแกม!!!” แต๊ะอั๋งบ้าบออะไรกัน 

“อะอะ  ระวังเล่นกับหมาหมาจะเลียปากนะครับ”  

“แผล็บ” ว่าแล้วคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็หันมาแลบลิ้นเลียริมฝีปากโชว์  

“อ๊ากกกก!!!!   ไอ้แกมไอ้หมาบ้า”