ตอนที่ 4
× 0
× 0
× 0
“ไม่กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหรอ” ผมถามร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งกินชูชิที่ห่อกลับมาที่บ้าน
“ไม่อ่ะขี้เกียจเดินเอาชุดมายืมหน่อยสิ” ตามใจเขาครับเพราะยังไงผมก็ได้กำไลอยู่ดี ก็ดูตัวเขากับตัวผมสิใส่เสื้อผมเข้าไปนี้เห็นไปถึงไส้ถึงพุงเลยทีเดียว ว่าแล้วก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อตัวใหญ่ๆมาให้พร้อมกับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วที่ผมแอบไปซื้อมาไว้ให้เขาโดยเฉพาะ
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วดูซิกินยังไงถึงให้เลอะเสื้อได้เดี๋ยวก็โดนน้าแก้วดุอีกหรอก”
“ก็คนมันหิวไม่รู้หรือไงนั่งรถตั้งนานกว่าจะถึง ไม่รู้วันนี้วันอะไรรถถึงได้ติดขนาดนี้” ว่าแล้วร่างบางก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ผมเอามาให้
“อึก!” แม่งเอ้ยกูคิดถูกคิดผิดเนี่ยที่เลือกชุดนี้มาให้มันใส่ ใครจะไปรู้ว่าเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงบ๊อกเซอร์ธรรมดาๆ แต่พอมันมาอยู่บนตัวร่างบางแล้วแม่งโคตรเอ็กส์อดทนไว้ลูกพ่อ
“แกมทำไมแกมมีกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเล็กด้วยนิวใส่ได้พอดีเลยอ่ะ” ว่าแล้วก็เปิดเสื้อโชว์ให้ดูว่ากางเกงมันพอดีจริงๆ
“อะ อ๋อคือแกมซื้อมาผิดอ่ะ” ที่จริงก็ตั้งใจนั้นแหละ
“แล้วนี่จะกินต่อไหม”
“กินสิยังไม่อิ่มเลย” ร่างบางเดินไปนั่งทานชูชิต่อโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย
ก๊อกๆ ๆ
ใครมาว่ะ
แกร็กกกกก
เปิดประตูเข้ามาเองแบบนี้รู้เลยครับว่าใครไอ้พี่ฟาโรห์แน่นอน ดีนะที่พี่แกยังมีมารยาทเคาะประตูก่อนเปิดเข้ามา
“แหม!!! ไอ้น้องแรดเลิกเรียนมาไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องหนีมาขลุกตัวอยู่กับแต่ผู้ชายกูจะฟ้องแม่ แล้วนี่กินอะไรกันอยู่กินด้วยดิ” เมื่อกี้พึ่งจะว่าน้องตัวเองไปหยกๆกลับมานั่งร่วมโต๊ะกินชูชิด้วยกันซะงั้น
“ไอ้พี่ฟาโรห์ปากเสีย!! นิวจะฟ้องแม่เหมือนกันว่าพี่ทิ้งนิวไว้มหาลัยแล้วไปกับสาว แล้วห้ามกิน!นี่ของนิวคนเดียว” ว่าแล้วร่างบางก็ดึงจานใส่ชูชิมาไว้ในอ้อมแขนตัวเอง
“โหน้องรักให้พี่กินด้วยนะ เมื่อกี้ไอ้คนที่พูดมันไม่ใช่พี่ไอ้คนเมื่อกี้มันวิ่งหนีไปแล้ว” ไอ้พี่ฟาโรห์โกหกได้หน้าด้านๆมาก ส่วนคนน้องก็นั่งชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่งก่อนที่จะยอมเลื่อนจานไปไว้กลางโต๊ะ
“ที่ยอมให้กินด้วยไม่ใช่ว่าเชื่อหรอกนะ แต่สงสารคนโง่ๆแบบพี่มากกว่าที่เอาเงินไปเลี้ยงสาวหมด”
“ไอ้นิว!!”
“อะ อะ อย่าพูดแบบนี้กับน้องนะ!!!” ร่างบางยกนิ้วชี้ส่ายไปส่ายมาอยู่ตรงหน้าพี่โฟราห์เป็นการยั่วโมโหหน่อยๆ
“จะกินไม่กิน!”
“กิน ไอ้แกมไปเอาตะเกียบมาให้กูที”
“แกมไม่ต้อง! พี่อยากกินก็ไปหยิบเองสิ” เอาแล้วสงครามพี่น้องกำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้ว แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้วผมพอจะดูออกแล้วว่าใครจะแพ้และแน่นอนก็ต้องเป็นพี่ฟาโรห์อยู่แล้วเพราะตอนนี้นิวเคลียร์มีชูชิในมือเป็นตัวประกัน
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่องกินได้” หลังจากที่พี่ฟาโรห์เอาตะเกียบกลับออกมาก็เริ่มลงมือทาน
“กินอิ่มแล้วกลับบ้านไปได้แล้วพี่ฟาโรห์”
“อ้าวบอกพี่กลับแล้วทำไมตัวเองไม่กลับ”
“ก็เขาจะเล่นเกมส์ก่อน”
“ฮะ!! นิวเคลียร์นี่นะจะเล่นเกมส์”
“ก็ใช่จะทำไม”
“ไม่ทำไมหรอก ไอ้แกมแกทำประกันหรือยัง” อย่าถามให้เป็นลางแบบนี้สิพี่
“ผมว่าคงไม่ต้องถึงขั้นนั้นก็ได้มั่งพี่”
“กูว่าไม่แน่มึงอาจจะได้ของใหม่ฮ่าๆๆกูไปก่อนนะขอให้มึงโชคดี ส่วนเรารีบกลับบ้านด้วยหละ”
“รู้แล้วหน่ารีบไปเลย!!” หลังจากที่พี่ฟาโรห์กลับไปแล้วตอนนี้ก็เหลือผมกับร่างบางสองคนแล้ว
“พร้อมยัง” ผมถามร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
“พร้อมแล้ว มามาอยากเล่นแล้วเนี่ย” ผมขอให้การสอนร่างบางเล่นเกมส์วันนี้ผ่านไปด้วยดีสาธุ ต้องพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์แล้วครับงานนี้
“งั้นนิวมานั่งตรงนี้” ผมพาร่างบางมานั่งหน้าคอมที่ผมใช่สตรีมเกมส์ แต่ครั้งนี้ผมไม่เปิดสตรีมหรอกขอสอนร่างบางให้เล่นเป็นก่อน
“เริ่มจากปุ่มต่างๆก่อนละกัน ดูนะตรงนี้เอาไว้ยิง ตรงนี้เอาไว้กระโดดแบบนี้ ส่วนอันนี้ควบคุมการเดิน แล้วอันนี้เอาไว้วิ่ง เอาแค่นี้ก่อนละกันจำได้ไหม” ส่ายหัวแบบนี้จำไม่ได้ชัวร์
“ใครจะไปจำได้”
“งั้นก็จำแค่สองอันนี้ก่อนละกันยิงกับวิ่งเข้าใจไหม”
“โอเค” หึให้มันจริงเถอะ
“เอาหละเริ่มแล้วนะ” ผมเข้าเกมส์โดยใช่แอคเค้าท์ของผมให้เขาเล่น
“วิ่งเก็บของไปก่อน ใช่แบบนั้นแหละ” ร่างบางทำตามที่ผมบอกทุกขั้นตอน
“ง่ายแค่นี้เองกระจอกมากเชื่อมือนิวเคลียร์ได้เลย” ไม่ค่อยจะคุยเท่าไหร่เลย
“นิว! คนมายิง!!”
“ยิง! ยิงตรงไหนอ๊าก!! จะตายแล้ว”
“ยิงตรงนี้ยิงมัน!”
“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้หละเห็นไหมตายเลย!!” โอ้โหบอกจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้วยังมีหน้ามาโวยวายใส่ผมอีกเดี๋ยวพ่อก็ตบจูบซะหรอก
“เอาใหม่ๆ เข้าเกมส์ใหม่” ผมว่าแล้วก็ทำการเข้าเกมส์ใหม่
“คราวหน้าบอกให้เร็วกว่านี้นะรู้ไหม เป็นเพราะแกมแท้ๆเลยมัวแต่ชักช้าไม่ยอมบอกสักที” จ้าเมื่อกี้ความผิดกูทั้งนั้นจ้าเฮ้อออ
“เอาหละเก็บของเหมือนเดิม คอยมองรอบๆด้วยว่ามีคนไหม” ตอนนี้ทำได้ดีอยู่หรอกแต่พอเจอคนก็ทำอะไรไม่ถูกบอกให้ยิงก็ดันไปหมอบให้เขายิงซะงั้น
“เก็บของเก็บของ คราวนี้มึงเจอกูแน่” ทำเหมือนเก่งไปอีก
“แกม!! คน!! คนมาอีกแล้ว!!”
“ยิงสิยิงมัน นั้นแหละยิง”
“หึ เล่นกากๆอย่ามาซ่ากับพี่ไอ้น้อง” พึ่งฆ่าไปได้ตัวเดียวขี้โม้จริงๆเลย
“เพิ่มเลือดก่อน ระวังคนด้วย”
ปัง!!
“ไอ้บ้าเอ้ย!! ใครมันมาแอบยิงกูว่ะเล่นแบบนี้มันขี้โกงชัดๆเลย!”
“ก็ใครใช้ให้ไปยืนเติมเลือดอยู่กลางแจ้งแบบนั้นหละ”
“แล้วทำไมไม่บอกก่อนฮะ!!” โดนอีกแล้วกู
“ไม่เป็นไรๆเล่นใหม่ๆ”
“ทีหลังบอกให้มันเร็วๆแบบนี้เมื่อไหร่จะชนะสักที” อย่าพึ่งหวังชนะเลยเหลือรอดให้ได้เป็น 20 คนสุดท้ายก่อนเถอะอันนี้อะไรลงไปแป๊บเดี๋ยวก็ตาย
เริ่มเกมส์ใหม่แล้วครับไม่รู้ว่าคราวนี้จะรอดได้นานแค่ไหน
“นิวคนมาข้างหลัง”
ปัง!!!
“ไอ้แกม!!ทำไมบอกช้าตายเลยเนี่ย ไอ้บ้านั้นก็ด้วยเก็บของยังไม่ทันครบเลยไม่รู้จะรีบยิงไปทำไมบ้าบอจริงๆ” เอาแล้วไอ้แกมก็มา งานนี้คิดถูกคิดผิดว่ะเนี่ยที่มานั่งสอนเกมส์แบบนี้ให้คนหัวร้อนอย่างมันเนี่ย
