เลิกเรียนสักทีผมนี้เบื่อเต็มทนกับสายตาสาวๆในห้องที่จ้องจะให้ท่า     เรื่องอย่างว่านั้นนะอาทิตย์ละครั้งก็พอผมไม่ใช่คนมักมากค่อยไปหาเอาตามผับตามบาร์ไม่ต้องผูกมัดอะไรให้ยุ่งยาก 

“ไอ้แกมเลิกเรียนแล้วไปไหนต่อว่ะ” ไอ้เข้มเพื่อนในกลุ่มผมถามขึ้น   

“จะไปรับนิวเคลียร์ที่คณะมึงถามทำไม”  

“กูไปด้วยสิอยากไปส่องสาวคณะนิเทศ” ไอ้เต้พูดขึ้น 

“เดี๋ยวกูจะฟ้องแฟนมึง” ไอ้เอมว่า   ไอ้เต้มันมีแฟนแล้วครับชื่อน้ำผึ้งเรียนอยู่อีกคณะ    ส่วนไอ้เข้มกับไอ้เอมยังไม่มีเหมือนผมนี้แหละโสดๆชิวๆ  

“ไปเถอะพวกมึงเดี๋ยวนิวจะรอนาน” ว่าแล้วผมก็ขับรถมาหาร่างบางที่คณะพร้อมกับเพื่อนของผมที่ขับรถตามกันมา  

“ตายแล้ว!! วันนี้แคสเตอร์คนดังมารับใครเอ่ย” ทันทีที่พวกผมเดินเข้าไปหานิวเคลียร์ที่ตอนนี้นั่งกินชาไข่มุกอยู่  

“วินนี่จะเสียงดังทำไมฮะ!คนหันมามองกันหมดแล้ว” ธารเพื่อนร่างบางว่าเพื่อนตัวเองที่เสียงดัง 

“กลับบ้านได้ยัง” ผมถามร่างบางที่ยังนั่งอยู่  

“ทำไมวันนี้มาช้าจังอีพี่ฟาโรห์ก็เหมือนกันไม่ยอมมารับน้อง” เริ่มบ่นแล้วพอไม่ได้ดั่งใจก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย    

“อาจารย์ปล่อยช้านิดหน่อยหนะ” 

“กูกลับแล้วนะพวกมึง    ไปกลับหิวข้าวแล้วเนี่ย” นิวว่าแล้วก็เดินนำผมไปที่รถ   ทุกคนไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมเวลานิวพูดกับเพื่อนถึงพูดกูมึงเวลาอยู่กับผมถึงเรียกชื่อเฉยๆ   จริงแล้วมันก็ไม่มีอะไรมากหรอก   น้าแก้วเป็นคนบอกให้เรียกผมแบบนั้นเองแหละแต่อย่าทำให้เขาโมโหนะเพราะมันจะมาหมดทั้งกูมึงไอ้สัสไอ้เหี้ย   

“เร็วๆหิวข้าวแล้ว!”  

“ครับผม  กูไปก่อนนะพวกมึง” ผมบอกลาเพื่อนแล้วเดินตามร่างบางไปที่รถ    

“หิวข้าวเร็วๆหน่อย”  

“ครับๆ ใจร้อนจริงเลย” ว่าแล้วผมก็ขับรถพาร่างบางไปที่ห้างก่อนถึงบ้านเรา  

“ป่ะถึงแล้วจะกินอะไรดี” 

“อยากกินชูชิ” พูดทั้งๆหน้ามุ่ยดูจากท่าทางแล้วคงอารมณ์ไม่ค่อยดี  แต่จะถามตอนนี้ก็ไม่ได้เพราะยิ่งไปถามตอนอารมณ์ไม่ดีแบบนี้นะผมโดนเหวี่ยงเอา     ต้องรอให้เขากินอิ่มก่อนอารมณ์ถึงจะเย็นลง    พวกเรานั่งรออาหารไม่นานพนักงานก็มาเสริฟ    หลังจากนั้นร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมก็ไม่สนใจอะไรแล้วครับตอนนี้นอกจากชูชิมากมายที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง  

“ถ้ากินไม่หมดจ่ายเองนะ”  

“รู้แล้วหน่า  นิวจำจนขึ้นใจแล้วกินไม่หมดต้องจ่ายเอง” ใช่ครับนี้คือข้อตกลงของผมกับร่างบางตัวเล็กแต่กินจุ   ชอบสั่งอาหารมาเยอะๆ แล้วทานไม่หมด    เพราะตอนสั่งบอกหิวจนตาลายแต่พอทานไม่หมดขึ้นมารู้ไหมครับว่าเขามีวิธีแก้ปัญหานี้ยังไง   เขาสั่งให้พนักงานห่อกลับบ้านให้พร้อมกับให้เหตุผลกับผมว่า  ‘ทานแค่นี้ก่อน   ที่เหลือเอากลับไปทานที่บ้านเนาะ’  พูดมาขนาดนี้แล้วผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงหละก็ตามใจเขาสิครับ    นั่งทานกันมาสั่งพักดูแล้วครั้งนี้คงไม่ได้ห่อกลับบ้านหรอกกินจะหมดแล้วสงสัยจะหิวจริงๆ  

“นิวข้าวติดปาก” ผมบอกร่างบางพร้อมกับชี้ไปที่ตำแหน่งที่เม็ดข้าวติดอยู่   

“เอาอออกให้หน่อยกินอยู่ไม่เห็นหรือไง” ว่าแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผมเพื่อที่จะให้ผมหยิบออกให้   แม่งทำไมมือกูต้องสั่นด้วยว่ะ   มึงท่องไว้ไอ้แกมเพื่อนเขาคือเพื่อนถึงผมจะคิดไม่ซื่อก็ตามเถอะแต่ยังไงตอนนี้เขาก็ยังไปเพื่อนผมอยู่    ทำอะไรเกินเลยไม่ได้เดี๋ยวไก่ตื่น  

“เร็วๆสิแกม   แล้วทำไมต้องมือสั่นด้วยหรือว่าเป็นผลข้างเคียงจากการเล่นเกมส์เยอะเกินไป”  

“เอ่อคงจะใช่มั่ง  ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พักผ่อนทั่วไหร่” ใจผมนี้แหละที่ไม่ได้พัก   ก็ร่างบางเล่นถึงเนื้อถึงตัวตลอดเลยช่วงนี้    

“นั้นไงเห็นไหมบอกให้พักบ้างเดี๋ยวก็นิ้วล็อคหรอก    แล้วคราวหน้าสอนนิวเล่นด้วยนะไอ้เกมส์อะไรนั้นอ่ะอยากรู้ว่ามันสนุกยังไงถึงได้ชอบเล่นขนาดนี้”  

“ไม่ต้องคราวหน้าหรอก   กลับบ้านไปเนี่ยเล่นเลยไหมหละ”  

“ก็ได้นิวไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”