Chapter 2 : ไม่กลับมา ก็ไม่กลับมา 100%
× 0
× 0
× 0
Chapter 2
“ขอบใจนะ เพราะต่อไปฉันจะแย่งเธอจากพี่ชายฉัน”
2
ไม่กลับมา ก็ไม่กลับมา
ฉันตื่นขึ้นมายืดเส้นยืดสายด้วยความเหนื่อย เมื่อยตามร่างกาย ฉันมองดูนาฬิกาแล้วก็ต้องทำหน้าเซ็งไปตามๆ กัน ฉันเดินออกจากห้องรองเท้า เวลาหกโมงเช้านี่มันสดชื่อดีจริงๆ นะถ้าไม่ติดว่าต้องไปสอนก็จะดีกว่านี้ ฉันได้กลิ่นอาหารหอมๆ โชยมาจากในครัว
“ตื่นแล้วเหรอ”
“เห็นตื่นมั้ยล่ะ”
“ไม่เห็น”
ฉันเบ้ปากใส่ไนท์ นี่ยังไม่ยอมกลับอีกเหรออยู่นานเกินไปแล้ว แต่ก็ดีมีคนทำอาหารไว้ให้ ฉันไม่เคยทำอาหารกินหรอกนะทำไม่เก่งแค่กินได้นี่ถือว่าบุญอย่าถามหาความอร่อยเลยแค่ต้มมาม่ายังหม้อไหม้ได้คิดเอาก็แค่นั้น ไนท์วางอาหารสามสี่อย่างลงบนโต๊ะพร้อมกับข้าวสวยที่วางอยู่กิน
“เสร็จแล้วก็ออกไปจากห้องฉันไป” ไมได้ไล่แค่เชิญออกไปจากห้องเท่านั้น
“ทำไมชอบไล่จังวะเกล้า” ไนท์ก็คือไนท์ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป เขานั่งลงทานข้าวไม่สนใจคนอย่างฉันสักนิด ฉันเองก็นั่งลงหัวโต๊ะตรงข้ามกับเขานั่งทานข้าวไปเงียบๆ
“ไม่พูดกับฉันเลยเหรอ”
“ไม่มีอะไรจะพูด”
“เลิกกับเฮียซะ!” ฉันมองหน้าไนท์ที่อยู่ดีๆ ก็พูดเรื่องบ้าๆ นี่ขึ้นมา เขาไมได้มองหน้าฉันกลับแต่อย่างใดเจ้าตัวเองแต่ตักข้าวตักอาหารใส่ปาก
“ไม่”
“ไม่เลิกจริงๆ”
“อื้อ นายสมควรเลิกยุ่งกับเราได้แล้ว” ฉันพูดไปเท่านั้น ฉันรักนนท์จริงๆ เขาดีสารพัดอย่างกับฉัน ไม่ใช่ว่าฉันรักนนท์เพราะแค่ต้องการลืมไนท์แต่เพราะใจฉันรักฉันถึงได้ตกลงคบกับเขาและฉันเองก็ตกใจเมื่อรู้ว่านนท์คือพี่ชายของไนท์
“ถ้าเธอไม่เลิกฉันจะทำให้เธอเลิกเอง” ไนท์ช้อนตาขึ้นมองสบตาฉันอย่างแน่วแน่ ฉันไม่ชอบเลยท่าทางแบบนี้ซึ่งมันหมายถึงว่าเขาจะทำมันจริงๆ ไม่ใช่แค่พูดเล่น
“นาย…กลับบ้านไปอาบน้ำได้แล้ว”
“กลับน่ะกลับแน่ อย่าไล่นักเลย”
“รู้นี่ว่าไล่”
“เป็นคน ขนาดหมามันยังรู้เลย”
“นึกว่าไม่ใช่คน”
“จะไม่เถียงไม่ได้เลยใช่มั้ยเกล้า”
“เรียกพี่ก็ดี”
“ให้เรียกเมียว่าพี่มันรู้สึกยังไงไม่รู้” ฉันอยากจะตบปากเวรๆ ของเขาจริงๆ คนเรานี่ก็กล้าพูดเนอะทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ
“ตั้งใจเรียนเถอะไนท์ ยังไงเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว” ฉันพูดออกไป ฉันรู้ว่าไนท์เองก็เข้าใจและรู้ดีแต่เข้าไม่อยากจะเข้าใจมัน
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ให้โอกาสฉันสิฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รักเฮียนนท์เท่าฉันหรอก”
“เปล่าเลยไนท์ ฉันรักนนท์จริงๆ นนท์ไม่ได้เข้ามาตอนที่ฉันเจ็บเพราะนายแต่เขาเข้ามาในตอนที่ฉันเลิกรักนายไปแล้ว ได้ยินมั้ยว่าฉันเลิกรักนายไปนานแล้ว”
“ฉันจะถือว่าไม่ได้ยิน!”
พูดจบไนท์ก็โยนช้อนลงบนจานเดินหนีออกไปจากห้องครัว ฉันถอนหายใจออกมา เริ่มรู้สึกถึงความวุ่นวายที่จะตามมาแล้ว ไนท์คงไม่ยอมหยุดมันง่ายๆ
“ถ้าเธอบอกว่าเธอรักเฮียจริงๆ งั้นเรามาพิสูจน์กันว่าเธอรักใครกันแน่!” ฉันมองไนท์ที่ยืนพิงประตูถือเสื้อสูทที่เขาใส่มาเมื่อคืนด้วยใบหน้ากวนๆ
“ไม่!”
“เจอกันตอนเรียนนะครับอาจารย์ เลิกสอนแล้วรอกลับพร้อมกันอย่าให้เห็นว่าแอบหนี! ผมจะรอหน้าห้องพักอาจารย์เลยรับคุณผู้หญิง”
ไนท์เดินออกไปแล้ว เขาทิ้งแค่คำพูดกับใบหน้ากวนๆ ลอยในหัวฉันเต็มไปหมด ฉันมองดูข้าวที่เขาทำไอ้คำว่าเห็นข้าวที่เขาทำแล้วกระเดือกไม่ลงนี่ไม่มีใครหัวของธัญนิตาเลยสักนิด ฉันยังคงนั่งกินต่อไปด้วยความเอร็ดอร่อยก่อนจะมองดูเวลามันก็เริ่มจะสายแล้ว ฉันจัดหารอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยวันนี้ฉันแต่งเบาๆ ไม่จัด ผมเผ้ารวบตึงแซกกลางแลดูเป็นผู้ใหญ่น่าเกรงขามสีปากวันนี้ขอเป็นสีส้มพอส้มสดๆ รับกับแก้มกับตาฉัน ฉันแต่งหน้าไม่จัดนะไม่ค่อยชอบแต่ปากต้องมาแรงไว้ก่อนมองไกลๆ ให้รู้เลยว่านี่ปากเกล้า ส่วนชุดของฉันนั้นเปลี่ยนทุกวันอย่าซ้ำเรามีเยอะ ชุดที่ฉันใส่ก็เป็นจั๊มสูทขายาวฟังไม่ผิดหรอก มันดูเก๋จะตายสอนเด็กมหา’ลัยนะไม่ได้สอนเด็กมัธยม ส่วนกระเป๋านั้นก็เป็นของปราด้าตัวใหม่สวยสดสีดำมันตัดกับชุดสีขาวของฉันมาก รองเท้าก็ส้นสูงสามนิ้ววันนี้ใส่แค่นี้พอมันจะเว่อร์ไป
ฉันใช้เวลาขับรถออกมาจากบ้านเดินทางมาถึงคณะไม่นานนัก พอเดินเข้าห้องมาเด็กเวรพวกนี้ก็เป่าปากร้องวี๊ดวิ้วเหมือนนกกระจิบขาดน้ำใส่ ฉันเป็นพี่พวกแกนะยะแถมยังมีศักดิ์เป็นอาจารย์ด้วยนับถือกันบ้างก็ดี
“ตั้งใจเรียนกันหน่อย อย่าให้ได้สอยคะแนนออกจากกระดาษ” ฉันพูดขู่ออกไปทำให้เด็กเงียบกริบ ตอนนี้ฉันเป็นอาจารย์อย่ามาแซวเป็นเด็กปัญญาอ่อนไม่รู้จักกาลเทศะ
“ก็ไม่ได้กลัว”
เสียงแสนคุ้นที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี เมื่อวานเขาไมได้มาเรียนฉันคิดว่ามันดีมากแต่พอวันนี้เห็นหน้าของไอว์พลอยทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดไปด้วย
“กรุณานั่งให้ดีด้วยนะคะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าขาดการอบรม” เสียงร้องโหดังขึ้นเมื่อฉันกับไนท์ปะทะกันทางสายตา คำพูดไนท์เอาเท้าลงจากโต๊ะเรียนสีขาว
“ครับผมอาจารย์คนสวย เจ๋งให้ได้นานๆ ล่ะ”
ไนท์พูดแค่นั้นก่อนจะไม่สนใจอะไรฉันอีกเลยตลอดคาบ แต่เขาก็เอาแต่จ้องเวลาที่ฉันสอนจนบางทีฉันก็รู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อยเหมือนกันที่เขาเอาแต่มองฉันแบบนี้ ฉันไม่อยากสอนห้องนี้เลยอาจารย์สอนวิชานี้มีอยู่สองคนมีเซคเรียนห้าเซคฉันคิดว่าไนท์คงจะเลือกลงเรียนกับฉันเพราะเห็นชื่อถ้าไม่เป็นการเข้าข้างตัวเองจนเกินไป
ฉันสอนเด็กเสร็จในตอนเช้า ช่วงบ่ายฉันก็ไมได้มีสอนเลยตรวจดูงานที่เด็กพวกนี้เอามาส่ง โตขนาดนี้แล้วละเอียดกว่านี้ก็ไม่ดี คนทำดีก็ดี๊ดีคนทำโหลยก็โหลยมากจนรับไม่ได้แล้วอย่างนี้จะไปทำงานได้ยังไงกัน เขาดูความละเอียดความเรียบร้อยของงานไมได้ดูหน้าตาฐานะ สองอย่างหลังมันช่วยให้ผ่านด่านแรกของการสัมภาษณ์ก็จริงแต่ว่าความสามารถต่างหากที่ช่วยให้เราได้งาน
“ไง”
“เข้ามาทำไม” ห้องพักอาจารย์ที่นี่จะแบ่งเป็นห้องใครห้องมัน ไม่รู้ว่าไนท์มาตั้งแต่ตอนไหนเขาเข้ามาแล้วก้ล็อคประตูทันที
“คิดถึงเห็นแล้วอยากจูบ”
“นี่!”
“อย่าเสียงดัง สิเดี๋ยวคนอื่นมองไม่ดีลูกคณบดีทำตัวร่าน” ฉันกัดฟันกรอดพยายามผลักอกไนท์ที่คุกขามยื่นหน้าข้ามโต๊ะเข้ามาหาฉัน ห้องนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมายนักหรอกใหญ่กว่าห้องน้ำสาธารณะแค่นิดหน่อยเองเท่านั้น
“ควรด่าตัวเองดีกว่ามั้ย!”
“ยอมรับ แล้วไงล่ะ”
“อย่ามาวุ่นวายกับฉัน!”
“เสียใจด้วยนะเกล้า ฉันอยากได้เธอคืนก็คืออยากได้คืน จะเกลียดฉันก็เกลียดไปแต่จำเอาไว้ฉันคนนี้คือคนที่เธอจะศิโรราบ!”
“อะ…อื้อ”
ฉันโดนคนน่ารังเกลียดรวบมือไว้ทั้งสองก่อนที่เขาจะก้มลงมาจูบปากฉันสอดเรียวลิ้นเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ฉันพยายามต่อต้านจนสุดแรงแต่ก็ไม่สามารถต่อสู้กับคมเขี้ยวของไนท์ได้
“ตอนเย็นเจอกันนะที่รัก ผัวจะมารับ”
“ไอ้เด็กเปรต อย่ามาใช้คำนี้กับฉัน!!” ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“โอเคๆ ตอนนี้เป็นกิ๊ก เอ๊ะ แฟน ใช่ๆ ตอนนี้เป็นแฟนก่อนให้ฉันได้เธอเมื่อไหร่วันนั้นแหละฉันจะเป็นผัวเธอ หัวใจฉันยังไม่อยากได้ตอนนี้ขอแค่ร่างกายเธอก่อนก็พอ”
ฉันรู้สึกจุกเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ เห็นฉันเป็นคนแบบไหนกันถึงได้พูดจาไร้มารยาททำร้ายจิตใจฉัน ฉันยังคงจ้องหน้าไนท์ไม่ยอมหลบสายตา ฉันเกลียดเขา
“ต่ำ!!”
“ถ้าไม่ต่ำจะเอาเพื่อนเธอทำไม”
“เลว”
“ขอบใจนะ เพราะต่อไปฉันจะแย่งเธอจากพี่ชายฉัน”
“เลิกวุ่นวายกับฉันสักทีเถอะไนท์ เราจบกันไปแล้ว ฉันไมได้รักนายแล้ว จำไว้ซะทีสิ!!!” ฉันเผลอตวาดออกไปเสียงดังไม่ได้กลัวด้วยว่าใครจะได้ยิน อย่างน้อยห้องนี้ก็น่าจะซับเสียงได้ดี
“ไม่จำ ไม่อยากจำ ถ้าเธอเลิกรักฉันจะทำให้เธอรัก ถ้าเธอเกลียดฉันจะทำให้เธอหายเกลียด ทุกอย่างที่เป็นเธอคือทุกอย่างที่เป็นของฉันด้วยจำเอาไว้นะเกล้า!!”
พูดจบไนท์ก็เดินออกไปทันที ฉันกุมขมับเมื่อคนตัวร้ายเดินออกไป ความรู้สึกแสบร้อนในอกนี่มันคืออะไร ฉันเหนื่อยมากแค่ไหนกว่าจะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตแต่ฉันกลับต้องมาเจอเขาอีกในวันนี้ เขาเข้ามาหาฉันเพื่ออะไรฉันไม่รู้ต่อให้ดีหรือไม่ฉันก็ระวังเขาไว้ก่อนเพราะฉันไม่อยากเจ็บอีกซ้ำสอง
ฉันนั่งตรวจงานด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างไม่คงทีไม่คงเส้นคงวา! อย่าถามว่าเพราะอะไร เพราะได้บ้าไนท์ไงล่ะ ขับรถตามฉันตั้งแต่ออกจากมหา’ลัยมาจนถึงคอนโด ตอนนี้ก็นอนตายเปิดทีวีดูไม่ได้สนใจโลกภายนอกเลย จะตามรังควานฉันไปถึงไหนกันมันน่ารำคาญ
“ออกไปสักทีสิ รอฉันก็รอแล้วจะมากวนอารมณ์ทำไม” ฉันพูดทั้งๆ ที่นั่งทำงานหันหลังใส่คนที่นอนเปิดทีวีเสียงโคตรดังจนฉันเสียสมาธิหลายครั้งแล้ว
“ก็รู้ว่าไล่ไม่ไปยังจะไล่”
“อย่ากวนให้มันมากนะไนท์ จะกินเอฟมั้ย”
“ไม่มีจรรยาบรรณ”
“สำหรับนายจรรยาบรรณไม่มีความหมายหรอก!” นี่แหนะ! คิดว่าฉันจะยอมรึไงยะ ใครเนี่ยฉันคือใครอย่าคิดมาลองดีฉันสู้ตาย
“ปากโดนฟัดปากแหลกมั้ยฮะอาจารย์”
“อ๊าย! ไอ้เด็กเวร อย่ามากอดนะ” ไนท์กระโดจนลงมาจากเตียงโอบรอบคอฉันมาจากทางด้านหลังไม่เพียงเท่านั้นหมอนี่ยังก้มลงมาหอมแก้มฉันอีก
“โอ๊ยยย เป็นหมารึไงมาหอม มากอดมาเลียแก้มแบบนี้”
“คิดถึงไง” ฉันอบากจะยกเท้าสะกิดหน้าเขาเบาๆ ให้เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ฉันไม่มีอารมณ์มาคิดถงคิดถึงอะไรเขาหรอกนะฉันคิดถึงแค่นนท์เท่านั้น
“อึดอัด จะไปไหนก็ไปเลยไนท์”
“จะอยู่นี่”
“เออ จะอยู่ก็อยู่แต่ฉันไม่ว่าง นั่นไงโทรมาพอดี” ฉันสะบัดไนท์หลุดออกจากตัวเดินไปหยิบโทรศัพท์อยู่หัวเตียงมันกำลังสั่นแรงระดับเจ็ดจุดแปดริกเตอร์
“ถึงยัง”
(ลงมาได้แล้วคุณผู้หญิง หิวข้าวจะแย่ไม่ได้กินมาตั้งแต่เช้า)
“ขอเวลาเติมหน้าแป๊บนะ”
(เกล้าครับ สวยแล้วพอเลยไหนมาดูหน่อยว่าแต่งตัวยังไงไปสอน รู้นะว่ายังไม่เปลี่ยนชุด เอามาให้แฟนตรวจหน่อยว่าผ่านมั้ย)
“ค้าคุณ…อ๊ะ!” ไนท์ผลักฉันนอนหงายลงบนเตียงส่วนตัวเขาก็เข้ามาคร่อมร่างฉันไว้จากด้านบนพลางส่งสีหน้าสายตายียวนกวนประสาทอย่างถึงที่สุด
“เลิกกับเฮียซะ” เสียงกระซิบเบาๆ ดังผ่านหูฉันพร้อมกันนั้นเขาก็ก้มลงขบเม้มลงบริเวณหลังหูฉัน แรงดูดจากปากเขาทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร จะให้มันเป็นรอยไม่ได้ ฉันดิ้นหนีไนท์อยากสุดแรงแต่ก็สู้เขาไม่ได้แต่ถึงยังไงฉันก็ต้องดิ้นให้หลุด
(เกล้า เป็นอะไรรึเปล่า)
“ปะ…เปล่า เดี๋ยวลงไปนะแค่นี้ก่อน”
(กะ…)
ติ๊ด!
“หยุดนะไนท์ อย่าทำแบบี้กับคนที่มีเจ้าของแล้ว” มือทั้งสองข้าของฉันถูกตรึงไว้เหนือหัว ไนท์ไม่ได้มีสีหน้าสำนึกผิดแต่อย่างใด มันน่าโมโหนัก
“ฉันไม่สน ฉันรักเธอ”
“นี่!”
“มันคือเรื่องจริง แล้วฉันก็ไม่ปฏิเสธปากแข็งห่าเหวอะไรทั้งนั้น ฉันรักเธอเข้าใจมั้ย ฉันจะทวงในสิ่งที่ควรเป็นของฉัน ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรทำไมฉันถึงได้ทำเรื่องเลวๆ กับเธอแต่ไม่ใช่ว่าไม่รัก ฉันรักเธอเสมอ!” ไนท์พูดแค่นั้นก่อนจะผละตัวออกห่างจากฉันปล่อยให้เป็นอิสระ ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันทีเพราะไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำเหมือนเมื่อกี้อีก
“ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะไนท์”
“ฉันไม่อยากรู้เรื่อง ไม่อยากรับรู้”
“แต่นายทำตัวนายเองทั้งนั้น”
“มันก็ใช่ ไปเหอะ”
“ไปไหน?”
“ไปกับเฮียไง เพราะเดี๋ยวต่อไปฉันจะเดินหน้าลากเธอกลับมาแล้วจริงๆ สงครามระหว่างเรากำลังจะเริ่มนะเกล้า” ไนท์ยกยิ้มมุมปาก ฉันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความฝืดเคืองมันคืออะไรกันความรู้สึกขนลุกวูบวาบตลอดเวลาแบบนี้ ไนท์น่ากลัวนะสำหรับฉัน เขาไม่ค่อยจะโมโหให้ใครเท่าไหร่ถ้าไม่สุดจริงๆ เขาจะไม่ร้ายถ้าไม่รู้สึกว่าเสียเปรียบจริงๆ
“อย่าทำเลย”
“มันห้ามไม่ทันแล้ว”
“รักมันบังคับใจกันไม่ได้”
“ก็ลองดู ถ้าเธอหวั่นไหวเมื่อไหร่แสดงว่าทฤษฎีนี้ใช้ไม่ได้ผล” ไนท์ยืนกอดอกจ้องหน้าฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ซึ่งฉันคิดว่ามันไม่น่ามองเลยสักนิดเดียว
“แต่นนท์คือพี่ของนาย”
“ก็ไม่ใช่พ่อนี่”
“นายมัน…”
“เตรียมกำแพงหัวใจเธอไว้ให้ดี ฉันจะพังมันเข้าไปเอง”
“นายรักฉันจริงๆ หรือแค่อยากจะเอาคืน”
“คนอย่างฉันไม่ชอบอะไรอ้อมค้อมเธอก็รู้ อยากคือเอา ไม่อยากคือทิ้ง หวงคือไม่ หึงคือโหดเข้าใจนะคนสวย” ฉันส่ายหน้าไปมาไม่อยากเข้าใจเหมือนที่เขาพูดกับฉันเหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อฉันเข้าใจไปแล้ว
“ถ้านายอยากให้มันแฟร์ทั้งสองฝ่ายนายก็ควรทำเหมือนนท์ นนท์ให้เกียรติฉันไม่ยอมขึ้นห้องฉันถ้าไม่เชิญ แล้วก็ไม่…”
“อันนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ เฮียนนท์อยากจะโง่เอง แต่นั่นก็ดีเพราะถ้าเธอปล่อยเฮียขึ้นมาเมื่อไหร่ วันนั้นจะเป็นวันที่ฉันซั่มเธอ”
“นี่!”
“ฮ่าๆ เธอนี่มันตลกดีชะมัดเลยว่ะ ก็แค่ล้อเล่นหรือเปล่า?”
“ไอ้บ้า!”
“ไปได้แล้ว ฉันให้โอกาสไป”
“อย่ามาพูดเลย”
“จริ๊ง! ฉันยอมอ่ะยอมให้เธอไปไหนกับเฮียแต่ต้องรายงานฉัน รู้ใช่มั้ยว่าฉันเด็กในสังกัดเยอะแค่เธอฉันตามได้ไม่ยาก”
“วุ่นวาย”
“แน่นอนสิครับก็ผมสนใจอาจารย์คนสวยนี่”
“ฉันไปแล้ว นนท์รอนาน”
“ซื้ออะไรมากินด้วยนะ ผัวจะรอ”
“ทุเรศ!”
“เดี๋ยววันหลังจะพาไปพบพ่อตาแม่ยายนะเด็กดี”
จุ๊บ!
“ฮึ่ย!”
ฉันสะบัดสะบิ้งตัวหนีด้วยความไม่ชอบใจเมื่อไนท์จูบลงบนหน้าผาฉัน อยากจะบ้าตายคนอะไรหน้าด้านแบบสุดๆ ไนท์ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงท่าทางมีความสุขยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เฮ้อ! อย่างน้อยเขาก็ยังพอมีเหตุผลบ้างในส่วนหนึ่งถ้าเขารักฉันจริงๆ น่ะนะไม่ใช่แค่อยากเอาคืน ฉันล่ะกลัว…กลัวว่าใจตัวเองจะกลับไปหลงรักเขาอีกครั้ง
Talk
หายหน้าไปนาน คิดถึงกันมั้ย (คิดถึงนิยาย) ยังไงก็อย่าลืมติดตามด้วย เรื่องนี้มีแต่ตัวแซ่บๆ นางเอกไม่ค่อนจะอ่อนแอ นางจะเถียงคอเป็นเอ็นเลย ชอบอย่าลืมไลค์เพจเราติดตามข่าวสารนะ
เม้นท์ + โหวต = กำลังใจเรานะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน อย่าลืมอ่านเรื่องที่กำลังดำเนินอยู่อีกเรื่องใกล้จะจบแล้ว
Dangerouse K ฝ่าวิกฤติรักอันตราย
