วันจันทร์วนมาอีกแล้วครับทุกคน    ผมโคตรขี้เกียจไปเรียนเลยผมเป็นพวกชอบอยู่บ้านอ่านหนังสือไปสอบอย่างเดียวมากกว่า   เพราะไปมหาลัยแต่ละที่ค่อนข้างจะวุ่นวายเลย   ก็อย่างว่าหละผมมันคนดังก็ย่อมตกเป็นเป่าสายตาอยู่แล้ว   แต่ถึงจะไม่ชอบยังไงก็ต้องไปเพราะต้องไปเฝ้านิวเคลียร์อยู่ดียิ่งซื่อๆอยู่ไม่อยากปล่อยไว้ในดงผู้ชาย      

“แกมวันนี้พี่ฝากนิวเคลียร์ด้วยนะ    พอดีพี่ต้องรีบไปรับแยมอ่ะ”  

“ครับพี่” และนี่ก็คือปัญหาของผมอีกอย่าง    พี่ฟาโรห์ชอบทิ้งให้นิวเคลียร์ไปเรียนกับผมเพราะตัวเองนั้นต้องรีบไปรับแฟน   พี่ฟาโรห์เรียนวิศวะอยู่ปีสี่แล้วส่วนคนตัวเล็กของผมเรียนนิเทศถึงจะเรียนคนละคณะก็เถอะแต่เวลาลงทะเบียนเรียนผมจะพยายามลงเวลาเดียวกับนิวเคลียร์  ถึงมันจะเรียนคนละวิชาก็ตามเพราะยังไงเวลามาเรียนจะได้มาพร้อมกันกลับบ้านพร้อมกัน 

“ตอนนี้นิวยังไม่ตื่นพี่ฝากไปปลุกด้วย    พี่ไปแล้วขอบใจมากไอ้น้อง” พี่ฟาโรห์ก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย   แต่แบบนี้ผมก็ชอบนะมันเหมือนเป็นการเปิดทางให้ผมได้ใกล้ชิดนิวเคลียร์มากขึ้น    ว่าแล้วก็เดินข้ามรั้วบ้านมาที่บ้านร่างบาง  

“น้าแก้วสวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้น้าแก้วหรือแม่ของพี่ฟาโรห์กับนิวเคลียร์นั้นเอง  

“สวัสดีจ้าทานข้าวมาหรือยังลูก   น้ากำลังทำข้าวต้มเสร็จยังร้อนๆอยู่เลยจะทานเลยไหมลูก”  

“ยังดีกว่าครับผมว่าผมไปปลุกนิวเคลียร์ก่อนดีกว่าแล้วค่อยมาทานพร้อมกัน”  

“เอาแบบนั้นก็ได้ลูก   เดี๋ยวน้าจะตั้งโต๊ะรอ”  

“ครับผม” ว่าแล้วผมก็เดินขึ้นชั้นสองไปปลุกนิวเคลียร์    บ้านเราสองคนเข้าออกบ้านกันจนเป็นปกติแล้วครับเลยเป็นความเคยชินไปแล้วละ   

แกร็กกก   

นอนไม่ล็อคห้องอีกตามเคยผมเปิดประตูเข้าไปก็ยังให้เจ้าของห้องนอนหลับปุยอยู่     

“นิว  นิวเคลียร์  ไฟไหม้!!!!!!!!!”   

“ไฟไหม้   ไฟไหม้หรอไฟไหม้ที่ไหน!” ร่างบางที่เมื่อกี้นอนหลับอยู่ตอนนี้ดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงพร้อมมองสำรวจไปรอบๆว่าไฟไหม้ตรงไหน    

“ฮ่าๆๆ  ฮ่า”   

“นี่แกมแกล้งนิวอีกแล้วหรอฮะ!!”   ร่างบางทำหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ผมแกล้งปลุกเขาแบบนี้   ที่จริงผมก็ใช้วิธีนี้มานานแล้วแต่มันก็ยังใช้ได้ผลกับร่างบางที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้าผมทุกทีเลย   

“ก็รู้ว่าแกล้งแล้วทำไมยังตกใจตื่นทุกทีเลย”  

“ก็มันไม่ชิน” ทำหน้างอนๆพร้อมยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง  ผมเลยจับมือบางห้ามไว้ก่อนแล้วค่อยเอามือเช็ดขี้ตาออกให้   ผมไม่รังเกียจหรอกของแบบนี้ผมทำจนเคยตัวแล้ว    ส่วนร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้ผมเช็ดออกให้เหมือนอย่างทุกวัน 

“ไปลุกไปอาบน้ำได้แล้วน้าแก้วรอทานข้าวอยู่”  

“ขี้เกียจอ่ะ  ไม่อยากไปเรียนเลยวันนี้ขอนอนต่อได้ไหม”  

“ไม่ได้   ลุกเลยนะไม่งั้นแกมจะไม่รอแล้วนะ” อย่านะอย่าหันมาทำหน้าอารมณ์เสียใส่ผมนะพ่อจะฟัดให้   คนอะไรว่ะแม่งขนาดโมโหยังน่ารัก     

 

 

“มากันแล้วหรอลูกแม่รอตั้งนานถ้ายังตื่นสายแบบนี้อีกแม่จะหักค่าขนมลูกแล้วนะ   ดูอย่างแกมม่าสิเขายังมีความรับผิดชอบตื่นแต่เช้าได้” ทันทีที่ลงมาข้างล่างคุณน้าก็บ่นใหญ่เลยครับ    สงสัยจะหิวข้าวเพราะรอนิวเคลียร์อาบน้ำแต่งตัวนานมาก   

“แม่ครับอย่าหักตังค่าขนมนิวเลยนะ   แค่นี้ก็จะไม่พอใช้อยู่แล้ว” นิวเคลียร์ว่าแล้วก็เข้าไปกอดเอวแม่ตัวเองอย่างอ้อนๆ   

“ไม่พอใช้อะไรอย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะว่าอยู่มหาลัยแกมม่าเป็นคนเลี้ยงข้าว   ไปเดินห้างเที่ยวนั้นนี่ก็แกมม่าเป็นคนจ่ายยังจะมาพูดอีกว่าตังไม่พอใช้     เราหนะรู้จะเลี้ยงแกมม่าคืนซะบ้าง”  

“ก็แกมบอกจะเลี้ยงพอนิวจะจ่ายเองแกมก็ไม่ยอมแล้วคุณแม่จะให้นิวทำยังไงหละ!” นั้นไงโดนว่าเข้าหน่อยก็อารมณ์เสียแล้ว  

“น้าแก้วอย่าว่านิวเลยครับผมอยากเลี้ยงนิวเอง    และผมก็เป็นคนห้ามนิวเองแหละครับ” ก็ผมอย่างเลี้ยงคนที่ผมรักนะสิครับให้เลี้ยงไปตลอดชีวิตยังได้     

“ใครจะเลี้ยงยังไงก็ชั่งมันเถอะลูก   แต่ต่อไปนี้ถ้ายังตื่นสายอยู่อีกแม่จะหักเงินค่าขนมเราจริงๆด้วย”  

“ครับแม่” หงอยเลยครับ   หลังจากทานข้าวเสร็จผมก็ไปส่งนิวเคลียร์ที่คณะแล้วก็กลับมาที่คณะตัวเอง  วันนี้ไม่มีเวลานั่งเล่นด้วยเพราะว่าวันนี้เรามาถึงมหาลัยก็ถึงเวลาเข้าเรียนแล้วดีนะครับที่อาจารย์ไม่เช็คขาด