บทนำ

งานฌาปนกิจวันสุดท้าย

หญิงสาวรูปร่างแบบบางสูงโปร่งวัยสาวแรกรุ่นย่างเข้าเบญจเพส ยืนมองกลุ่มควันสีขาวลอยล่ะลองขึ้นสู่สรวงสวรรค์ น้ำตาหยาดใสไหลอาบแก้มช่วยส่งใบหน้างามที่แสนบอบบางนั้นให้ดูงดงามปานเทพธิดา ทว่าช่างอมโศกโศกาได้อย่างที่สุด

พริมลดา หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยเรียวยาวกลมรูปไข่ คิ้วโค้งโก่งงามดกเรียงตัวสวย จมูกโด่งเล็กเป็นสันรับกันกับริมฝีปากบางอิ่มสีระเรื่อแดง ดวงตากลมโต ขนตาหนาดกดำเป็นแพงอนงาม นัยน์ตาแว่วหวานเจิ่งนองไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างน่าสงสารสีนิลเจือจางอมโศกชวนให้มอง ผมยาวสีมะค่าเหยียดตัวตรงทิ้งตัวสลวยระสะบั้นเอวราวกับเส้นไหม หัวไหล่กลมมนสั่นไหวสะอื้นไห้ไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจที่เสียผู้หญิงซึ่งเธอรักราวกับบุพการีแท้ๆของตัวเอง

“แม่คะ ฮึก..พริมขอให้แม่ไปสู่สุขคตินะคะ” พริมลดาสั่นสะอื้นพูดออกมาเสียงแผ่ว ยังความน่าสงสารให้กับผู้คนที่มาร่วมงานเป็นอย่างมาก

‘น่าสงสารจังเลยนะคะ หนูพริมแกไม่เหลือใครแล้ว พ่อก็เสียไปเมื่อ 3 ปีก่อน นี่แม่เลี้ยงยังมาจากไปอีกคน พี่น้องก็ไม่มี’

‘ไม่เอาน่าคุณ หนูพริมเขาก็ยังมีคู่หมั้นเหลืออยู่ทั้งคนนะ’

เสียงกระซิบกระซาบที่ดังแว่วมาเข้าโสตประสาทของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งตัวใหญ่ลำสัน แข็งแกร่งดูสง่างามที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ ซึ่งดูยังไงก็ไม่ใช่ชายหนุ่มชาวไทยเดินอาดๆก้าวเข้ามาในงาน

เขาปลดแว่นตาสีชาแบรนด์ดังออกจากดวงตาสีครามฟ้ากล้าแกร่งดุจพญาเหยี่ยวคมเข้มลงเสียบกับกระเป๋าเสื้อสูทตัวนอก ผมสีบรูเน็ตปนช็อกโกแลตเข้มถูกจัดแต่งทรงสวยเอาไว้อย่างดี รองเท้าหนังราคาแพงละลิ่วย่ำเดินตรงไปหาหญิงสาวตัวเล็กที่สูงเพียงแค่ครึ่งอกของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

เด็กสาวคนนั้นที่ฝังความแค้นให้กับเขาตั้งแต่วัยเด็กในตอนนั้น แม้บัดนี้ กระทั่งตอนที่มารดาของเขาไม่สบายหนักและเสียไปแล้ว เธอก็ยังคงกีดกันไม่ให้เขาได้มาทันดูใจมารดาแท้ๆที่ไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันมาเนิ่นนานหลายสิบปี พริมลดา วัฒนศาล คนนั้น...!!!!