2​

​

@ลานประชุมเชียร์

​"เงียบๆกันหน่อยค่า!" พี่น้ำหวานรองประธานวิศวะปีสองตะโกนขึ้นด้วยท่าทางมาดขรึม

นักศึกษาที่คุยกันก็เงียบกริบกันทั้งหมด ประชุมเชียร์มอฉันรวมทุกภาคของคณะวิศวะเพราะฉะนั้นผู้หญิงจะได้มายืนด้านหน้าและผู้ชายยืนด้านหลัง

หลังจากเข้าเชียร์มาได้ครึ่งชั่วโมงความตึงเครียดก็เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อพี่ว้ากสามคนเดินมาแต่ไกล ห่างตาฉันเหลือบไปเห็นพวกเขาทั้งสามคนก่อนจะหันกลับมามองหน้าอีไข่ อีแป้ง

ชิ้ง!

เค รู้กัน..

ฉันเหลือบมองพี่น้ำหวานที่มองไปยังพี่ว้ากที่เดินเข้ามาถึงด้านข้างลานยืนเอามือไขว้หลังนิ่งๆ หน้าตึงเปรี๊ยะ!

"ก้มหน้าค่ะ!!!"

พรึ่บ!

เราทุกคนต่างก้มหน้าลงไปโดยที่ฉันแทบไม่กล้าขัดคำสั่งของพวกรุ่นพี่เลยด้วยซ้ำ

"..."

นอกจากในลานนี้จะเงียบสงัดแล้ว ฉันรับรู้ถึงเสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินเข้ามาในลาน

"สวัสดีค่ะ / ครับ" เสียงรุ่นพี่เอ่ยสวัสดีโดยที่ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาสวัสดีใคร

คนที่กล้าหน่อยก็จะแอบเงยหน้ามองก่อนที่จะเบิกตากว้างและได้ยินเสียงซุบซิบ

"เชี่ย เฮดว้าก.."

"..อย่างหล่อ"

"พรี่เมี่ยม"

"เฮดว้ากว่ะ"

และเสียงต่างๆที่ดังขึ้นพอฉันได้ยิน

"ซุบซิบอะไรกัน!!!" เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทั้งลานเงียบอีกครั้ง

"ได้ยินมาจากรุ่นพี่พวกคุณ!!"

"..."

"ว่ามีคนมาสาย!"

ตึกตักตึกตัก

อยู่ๆเสียงหัวใจของฉันก็เต้นรัวขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคล่าสุดของเขา เป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคยเมื่อสองปีก่อน

"เงยหน้าแล้วตอบผมว่าจริงมั้ย!!!??"

พรึ่บ!

พวกเราต่างเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับเฮดว้ากผู้มาใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ

"น้ำทะเล.." เสียงของถุงแป้งเรียกฉันอย่างแผ่วเบาพร้อมเหลือบมองหน้าฉัน

"..." ฉันเงียบไม่ได้หันไปมองมัน

พยายามวาดสายตามองหาเฮดว้ากที่ตะโกนตะกี้ เพราะเสียงมันไม่ได้มาจากกลางลาน

"ตอบสิครับ เงียบทำไม!!!!"

ฉันกวาดสายตามองไปยังงเฮดว้ากที่ตะเบ็งเสียง ร่างสูงโปรงใบหน้าดุดันสมกับตำแหน่งเฮดว้าก ผมดำธรรมชาติรับกับโครงหน้าเรียว สันจมูกที่รับกับรูปหน้า ไหนจะริมฝีปากบางและยืนเอามือไขว้หลัง

ฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะเมื่อมองหน้าของเฮดว้าก ฉันแทบอยากหยุดหายใจไปตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ

ทำไม..

เขาถึงได้มาอยู่ที่นี่..

ฉันมือสั่นขึ้นมาพร้อมกับหายใจเข้าออกถี่กว่าเดิม จะว่าเรียกว่าตกใจก็ได้ แต่ช็อกมากกว่า..

"ลุกขึ้นยืน! ทุกคน!" เสียงดังสนั่นไปทั่วลาน

เพื่อนรอบกายฉันรีบลุกขึ้นตามคำสั่งอย่างรวดเร็วมีเพียงแค่ฉันที่ค่อยๆลุกเพราะขาแข้งอ่อนแรงไปหมด

มันนานมากเลยนะที่ฉันไม่ได้เจอกับเขา..

"มึงโอเคป้ะวะ" ถุงแป้งเอื้อมมือมาจับแขนฉัน

"อะ..โอเค" ฉันพยักหน้ารับเอ่ยเสียติดขัด

ฉันเม้มปากแน่นเมื่อเฮดว้ากค่อยๆก้าวเท้ามาหยุดกลางลาน หวังว่าเขาจะไม่เห็นฉันนะคะ แต่มันก็ได้แค่หวังเพราะแถวที่เราสามคนยืนอยู่คือถ้านับตามแถวหน้ากระดาษเราอยู่แถวที่สามเลย!

"..." ฉันหายใจเข้าออกช้าๆพยายามระงับสติอารมณ์ตัวเอง

หวังว่าเขาจะจำฉันไม่ได้..

เพราะหวังแบบนั้นฉันเลยฮึดสู้ที่จะมองหน้าเขา สายตาดุดันนั่นกวาดตามองเหล่านักศึกษาปีหนึ่งผู้หญิงด้านหน้า ก่อนที่ฉันจะหายใจติดขัดเมื่อเผลอสบตากับเขา

กึก!

ราวกับเวลาหยุดเดิน เขามองหน้าฉันนิ่งๆอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะกวาดสายตามองออกไปกว้างๆ

อยากร้องไห้..

"ในเมื่อเพื่อนพวกคุณมาสาย รับผิดชอบร่วมกันแล้วกันนะครับ!"

"ลุก-นั่งร้อยครั้งปฏิบัติ!!"

"ร้อยครั้งปฏิบัติ!!" ปีหนึ่งทุกคนต่างขานรับพร้อมกับกอดคอคนข้างๆอย่างรู้งานแม้ว่าจะมีเสียงร้องของปีหนึ่งบางคนก็ตาม

"1!!..2..3!!"

เริ่มลุก-นั่งไปเรื่อยๆก่อนที่ทุกคนจะหยุดเมื่อคำสั่งของเฮดว้ากตะโกนขึ้นให้เริ่มใหม่เพราะไม่พร้อมเพียงกัน

นี่มหาลัยหรือค่ายทหารอ่ะ ฮือ..

รองว้ากสั่งลุก-นั่งห้าสิบครั้งเองนะคะ

"51..52..53!!..."

"..."

เสียงนับเลขดังอย่างต่อเนื่อง ฉันนับไปเรื่อยๆเริ่มรู้สึกขาจะหมดแรงเพราะมันเมื่อยและแสบๆช่วงหัวเข่าไปหมด อย่าพึ่งเหนื่อยตอนนี้น้าา พึ่งมาได้ครึ่งทางเอง..

"65..!! 66.."

ฉันหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้ามีบางช่วงที่ไม่ได้นับเลขเพราะหายใจไม่ทัน

แกต้องสู้สิน้ำะเล! แกทำได้!

กึก!

ฉันนับเลขเบาๆก่อนจะเผลอเงยหน้าสบตากับเฮดว้ากที่จ้องมองฉันเช่นกัน

"หยุด!!!!"

"แฮ่ก.. " ฉันหอบหายใจเหมือนหมาพร้อมเอามือยันเข่าไว้ด้วย

"มีเพื่อนคุณไม่ได้นับเลข!"

"โหหห่.."

"ช่วยกันนับดิเฮ้ย!" เสียงโห่ร้องพร้อมกับเสียงผู้ชายบางคนตะโกนขึ้น

"อย่าเอาเปรียบคุณอื่นสิครับ!!!"

เสียงเข้มตะโกนบอกแต่ฉันจะไม่อะไรเลยถ้าเขาไม่มองหน้าฉันตอนที่พูดประโยคเมื่อกี้

นี่เขากำลังต่อว่าฉันอยู่เหรอ ?

"เพื่อนทุกคนเขาช่วยกันนับ! อย่าแค่อ้าปากตามเฉยๆ!"

"..." ฉันยืนเงียบ

"ถ้าคิดว่าลุก-นั่งแค่นี้มันเหนื่อยก็ย้ายคณะไป!"

กริบ..

ฉันรู้สึกจุกที่หน้าอกเมื่อสบตากับเขาที่เอ่ยขึ้น ทุกประโยคที่กล่าวมาฉันจะไม่ร้อนตัวเลยก็ได้ว่าเขาต่อว่าฉัน แต่นี่เขาเล่นสบตาฉันแล้วพูดฉอดๆขึ้นมาเนี่ย

จุดนี้ขอร้อนตัวแล้วกันค่ะ

"..." ฉันเม้นปากแน่นเพราะรู้สึกถูกกดดันยังไม่รู้

"..." เหลือบมองหน้าถุงแป้งและไข่มุกเห็นมันทำหน้าสงสารมาทางฉัน

มึงก็คิดว่าที่พี่เขาว้ากอยู่ นี่ว่ากูเหมือนกันล่ะสิ

"..." คุณคิดถูก

"ถ้ายังเห็นว่าเอาเปรียบเพื่อนอีก ผมจะให้ลุก-นั่งคนเดียว! " เขาละสายตาจากฉัน "ลุก-นั่งห้าสิบครั้งปฏิบัติ!!"

"ลุก-นั่งห้าสิบครั้งปฏิบัติ!!!"

หลังจากรับคำสั่งเราต่างตะโกนนับเลขกันเสียงดัง ฉันตะโกนแหกปากจนพวกเขาแทบจะเห็นลิ้นไก่แล้วมั้งถ้าไม่ถูกใจก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!

เสร็จจากลุก-นั่ง พวกเขาก็เริ่มทำกิจกรรมต่อด้วยที่แก๊งค์พี่ว้ากยังคงยืนหน้าเข้มอยู่

"ถ้ารู้ว่าวิศวะมอนี้เจอพี่ลมกูไม่สอบเข้า" อีไข่เอียงหน้ามากระซิบฉัน

"กูควรพูดประโยคนั้น" ฉันเอ่ย

"ตกใจป้ะ?"

"ช็อค.."

"กูเชื่อ ขามึงนี่อ่อนระทวยเลย" มันหันมายกยิ้ม

"ไม่ตลก" ฉันเบะปาก

อาการเจอแฟนเก่าที่จบกันสวย(มั้ง) ไม่ตกใจก็ช็อคโดยเฉพาะฉันที่ฝั่งใจกับรักแรกและแฟนคนแรกอย่างเขา

สายลม..

แฟนเก่าฉันตอนม.4 ตอนนั้นกำลังหัดแรดเลยล่ะมั้ง รักแรกของฉันตอนม.หนึ่ง เสือกได้คบกับก่อนขึ้นม.สี่แบบงงๆ สปาร์คกูตอนปิดเทอมเจอกันที่เรียนพิเศษและทักฉันมาก่อนในเฟช

ไม่อยากเล่าเยอะ แม่งลืมไม่ได้TT

มันน่าเศร้าที่ตรงนี้แม้ว่ามันจะผ่านมาสองสามปีแล้วก็เถอะ

ฉันหันไปเหลือบมองเขาอีกครั้งเห็นกำลังหันหน้าคุยกับพี่นาทีอยู่ เขาเปลี่ยนไปมาก

มากจริงๆ จากสายลมคนที่เคยน่ารัก ตอนนี้เขาดูดุขึ้น ร้ายขึ้นและน่ากลัวมากขึ้น

"โคตรแบดบอย" ถุงแป้งมองหน้าฉัน

"อืม.." ฉันขานรับอย่างเห็นด้วย

เขาเหมาะกับคำว่า 'แบดบอย' จริงๆนั่นแหละค่ะ

 

เวลาต่อมา

พี่น้ำหวานสั่งเลิกประชุมเชียร์ เพื่อนๆต่างรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉัน ไข่มุก และถุงแป้งเดินไปเอากระเป๋าที่มีพี่สตาฟคอยเฝ้าให้แต่มันตอนที่พี่สตาฟถูกเรียกไปคุย

ดังนั้นตอนนี้จุดที่ไปเอากระเป๋าคือแก๊งค์พี่ว้ากยืนอยู่

ฉันชะงักทำหน้างอใส่อีกสองคนที่มองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มหัวเราะ การที่ฉันเจอแฟนเก่าตัวเองเรียนภาคเดียวกันมันทำให้อีสองคนนี้ขำขนาดนั้นเลยเหรอวะ?

งงอ่ะ..

"..." ฉันทำหน้างอเดินไปตรงกระเป๋า

เป็นจังหวะที่พี่นาทีหันมามองทางพวกเราพอดี

"ทะเล ฝากเอาด้วยเดี๋ยวมา" ไข่มุกเขย่าแขนบอกฉันพร้อมกับเดินออกไป

ฉันย่นคิ้วแต่ก็เอื้อมมือหยิบกระเป๋าย่ามทั้งของฉันและของไข่มุกมาถือไว้ รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดูหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นว่าป๊าโทรมาสี่สายและต่อด้วยส่งไลน์มา

ปะป๊า : เลิกยัง

ฉันเบิกตาอ่านข้อความก่อนจะมองถุงแป้ง "แกเดินกลับหอใช่ป้ะ?"

น้ำทะเล : เลิกแล้วค่า

น้ำทะเล : กำลังจะกลับบ้าน หิวสุดดด

ปะป๊า : เดี๋ยวป๊าไปรับ

ฉันขมวดคิ้วแล้วพิมพ์ตอบกลับป๊า

น้ำทะเล : เดี๋ยวหนูกลับเองนะป๊า

ปะป๊า : รีบๆ ม้าเขาเป็นห่วง

น้ำทะเล : รับทราบค่าา

ฉันเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าย่ามเป็นจังหวะที่ไข่มุกเดินมากับพี่มาร์คพอดี พี่มาร์คคือพี่ชายไข่มุกที่คอยมารอรับมันกลับพร้อมกัน พี่มาร์คเองก็เรียนวิศวะค่ะเรียนการบินน่ะ

"มึงกลับไง?" ไข่มุกถามฉัน

"บอกป๊าแล้วว่าจะกลับแท็กซี่เอา" ฉันตอบกลับ

เกือบลืมว่าจุดที่เรายืนคุยกันอยู่ยังมีกลุ่มผู้ทรงอิทธิพลยืนอยู่เช่นกัน ฉันเหลือบมองเห็นว่าเขากอดอกมองมาแต่ฉันไม่ได้ซบตานะคะ แค่หางตามันเห็นน่ะค่ะ

"แท็กซี่อีกแหละ" ถุงแป้งทำหน้าเหนื่อย

"แท็กซี่ก็ไม่ได้แย่" ฉันไหวไหล่

"คนขับรถที่บ้านมีทำไมไม่ให้มารับวะทะเล โดนฉุดไปทำไง" ไข่มุกขมวดคิ้วเครียด

"เออน่า ถ้าจะโดนก็โดนตั้งแต่มอปลายล้ะป้ะ?"

"ปากพาซวยนะมึงอ่ะ"

ฉันยกยิ้ม "..."

"ให้พี่มาร์คแวะส่งมึงมั้ย"

"ไม่ๆ กูกลับได้จริงๆ" ฉันส่ายหน้ารัว

"ดื้อว่ะ" ไข่มุกเอ่ยขึ้น

ฉันแยกกับถุงแป้งหน้ามอเพราะแป้งมันก็กลับหอ ตอนแรกจะยืนเป็นเพื่อนฉันเลยบอกมันว่าไม่ต้อง ตรงนี้ยังมีนักศึกษายืนรอรถกันเยอะอยู่

ฉันยืนรอประมาณสิบนาทีคนที่พึ่งเนียนต่อว่าฉันก็เดินมากับเพื่อนเขา

"ปกติมึงไม่เคยเดินมารอรถเป็นเพื่อนกู"

"..."

 

 

 

 

 

​

​----

ทำเป็นเข้มเข้าไปจ่ะอิลม อิคนแบดบอยยยย #มองบน

​

#ลมทะเล

1 เม้นท์ 1 กำลังใจ