2
@ลานประชุมเชียร์
"เงียบๆกันหน่อยค่า!" พี่น้ำหวานรองประธานวิศวะปีสองตะโกนขึ้นด้วยท่าทางมาดขรึม
นักศึกษาที่คุยกันก็เงียบกริบกันทั้งหมด ประชุมเชียร์มอฉันรวมทุกภาคของคณะวิศวะเพราะฉะนั้นผู้หญิงจะได้มายืนด้านหน้าและผู้ชายยืนด้านหลัง
หลังจากเข้าเชียร์มาได้ครึ่งชั่วโมงความตึงเครียดก็เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อพี่ว้ากสามคนเดินมาแต่ไกล ห่างตาฉันเหลือบไปเห็นพวกเขาทั้งสามคนก่อนจะหันกลับมามองหน้าอีไข่ อีแป้ง
ชิ้ง!
เค รู้กัน..
ฉันเหลือบมองพี่น้ำหวานที่มองไปยังพี่ว้ากที่เดินเข้ามาถึงด้านข้างลานยืนเอามือไขว้หลังนิ่งๆ หน้าตึงเปรี๊ยะ!
"ก้มหน้าค่ะ!!!"
พรึ่บ!
เราทุกคนต่างก้มหน้าลงไปโดยที่ฉันแทบไม่กล้าขัดคำสั่งของพวกรุ่นพี่เลยด้วยซ้ำ
"..."
นอกจากในลานนี้จะเงียบสงัดแล้ว ฉันรับรู้ถึงเสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินเข้ามาในลาน
"สวัสดีค่ะ / ครับ" เสียงรุ่นพี่เอ่ยสวัสดีโดยที่ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาสวัสดีใคร
คนที่กล้าหน่อยก็จะแอบเงยหน้ามองก่อนที่จะเบิกตากว้างและได้ยินเสียงซุบซิบ
"เชี่ย เฮดว้าก.."
"..อย่างหล่อ"
"พรี่เมี่ยม"
"เฮดว้ากว่ะ"
และเสียงต่างๆที่ดังขึ้นพอฉันได้ยิน
"ซุบซิบอะไรกัน!!!" เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทั้งลานเงียบอีกครั้ง
"ได้ยินมาจากรุ่นพี่พวกคุณ!!"
"..."
"ว่ามีคนมาสาย!"
ตึกตักตึกตัก
อยู่ๆเสียงหัวใจของฉันก็เต้นรัวขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคล่าสุดของเขา เป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคยเมื่อสองปีก่อน
"เงยหน้าแล้วตอบผมว่าจริงมั้ย!!!??"
พรึ่บ!
พวกเราต่างเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับเฮดว้ากผู้มาใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
"น้ำทะเล.." เสียงของถุงแป้งเรียกฉันอย่างแผ่วเบาพร้อมเหลือบมองหน้าฉัน
"..." ฉันเงียบไม่ได้หันไปมองมัน
พยายามวาดสายตามองหาเฮดว้ากที่ตะโกนตะกี้ เพราะเสียงมันไม่ได้มาจากกลางลาน
"ตอบสิครับ เงียบทำไม!!!!"
ฉันกวาดสายตามองไปยังงเฮดว้ากที่ตะเบ็งเสียง ร่างสูงโปรงใบหน้าดุดันสมกับตำแหน่งเฮดว้าก ผมดำธรรมชาติรับกับโครงหน้าเรียว สันจมูกที่รับกับรูปหน้า ไหนจะริมฝีปากบางและยืนเอามือไขว้หลัง
ฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะเมื่อมองหน้าของเฮดว้าก ฉันแทบอยากหยุดหายใจไปตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ
ทำไม..
เขาถึงได้มาอยู่ที่นี่..
ฉันมือสั่นขึ้นมาพร้อมกับหายใจเข้าออกถี่กว่าเดิม จะว่าเรียกว่าตกใจก็ได้ แต่ช็อกมากกว่า..
"ลุกขึ้นยืน! ทุกคน!" เสียงดังสนั่นไปทั่วลาน
เพื่อนรอบกายฉันรีบลุกขึ้นตามคำสั่งอย่างรวดเร็วมีเพียงแค่ฉันที่ค่อยๆลุกเพราะขาแข้งอ่อนแรงไปหมด
มันนานมากเลยนะที่ฉันไม่ได้เจอกับเขา..
"มึงโอเคป้ะวะ" ถุงแป้งเอื้อมมือมาจับแขนฉัน
"อะ..โอเค" ฉันพยักหน้ารับเอ่ยเสียติดขัด
ฉันเม้มปากแน่นเมื่อเฮดว้ากค่อยๆก้าวเท้ามาหยุดกลางลาน หวังว่าเขาจะไม่เห็นฉันนะคะ แต่มันก็ได้แค่หวังเพราะแถวที่เราสามคนยืนอยู่คือถ้านับตามแถวหน้ากระดาษเราอยู่แถวที่สามเลย!
"..." ฉันหายใจเข้าออกช้าๆพยายามระงับสติอารมณ์ตัวเอง
หวังว่าเขาจะจำฉันไม่ได้..
เพราะหวังแบบนั้นฉันเลยฮึดสู้ที่จะมองหน้าเขา สายตาดุดันนั่นกวาดตามองเหล่านักศึกษาปีหนึ่งผู้หญิงด้านหน้า ก่อนที่ฉันจะหายใจติดขัดเมื่อเผลอสบตากับเขา
กึก!
ราวกับเวลาหยุดเดิน เขามองหน้าฉันนิ่งๆอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะกวาดสายตามองออกไปกว้างๆ
อยากร้องไห้..
"ในเมื่อเพื่อนพวกคุณมาสาย รับผิดชอบร่วมกันแล้วกันนะครับ!"
"ลุก-นั่งร้อยครั้งปฏิบัติ!!"
"ร้อยครั้งปฏิบัติ!!" ปีหนึ่งทุกคนต่างขานรับพร้อมกับกอดคอคนข้างๆอย่างรู้งานแม้ว่าจะมีเสียงร้องของปีหนึ่งบางคนก็ตาม
"1!!..2..3!!"
เริ่มลุก-นั่งไปเรื่อยๆก่อนที่ทุกคนจะหยุดเมื่อคำสั่งของเฮดว้ากตะโกนขึ้นให้เริ่มใหม่เพราะไม่พร้อมเพียงกัน
นี่มหาลัยหรือค่ายทหารอ่ะ ฮือ..
รองว้ากสั่งลุก-นั่งห้าสิบครั้งเองนะคะ
"51..52..53!!..."
"..."
เสียงนับเลขดังอย่างต่อเนื่อง ฉันนับไปเรื่อยๆเริ่มรู้สึกขาจะหมดแรงเพราะมันเมื่อยและแสบๆช่วงหัวเข่าไปหมด อย่าพึ่งเหนื่อยตอนนี้น้าา พึ่งมาได้ครึ่งทางเอง..
"65..!! 66.."
ฉันหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้ามีบางช่วงที่ไม่ได้นับเลขเพราะหายใจไม่ทัน
แกต้องสู้สิน้ำะเล! แกทำได้!
กึก!
ฉันนับเลขเบาๆก่อนจะเผลอเงยหน้าสบตากับเฮดว้ากที่จ้องมองฉันเช่นกัน
"หยุด!!!!"
"แฮ่ก.. " ฉันหอบหายใจเหมือนหมาพร้อมเอามือยันเข่าไว้ด้วย
"มีเพื่อนคุณไม่ได้นับเลข!"
"โหหห่.."
"ช่วยกันนับดิเฮ้ย!" เสียงโห่ร้องพร้อมกับเสียงผู้ชายบางคนตะโกนขึ้น
"อย่าเอาเปรียบคุณอื่นสิครับ!!!"
เสียงเข้มตะโกนบอกแต่ฉันจะไม่อะไรเลยถ้าเขาไม่มองหน้าฉันตอนที่พูดประโยคเมื่อกี้
นี่เขากำลังต่อว่าฉันอยู่เหรอ ?
"เพื่อนทุกคนเขาช่วยกันนับ! อย่าแค่อ้าปากตามเฉยๆ!"
"..." ฉันยืนเงียบ
"ถ้าคิดว่าลุก-นั่งแค่นี้มันเหนื่อยก็ย้ายคณะไป!"
กริบ..
ฉันรู้สึกจุกที่หน้าอกเมื่อสบตากับเขาที่เอ่ยขึ้น ทุกประโยคที่กล่าวมาฉันจะไม่ร้อนตัวเลยก็ได้ว่าเขาต่อว่าฉัน แต่นี่เขาเล่นสบตาฉันแล้วพูดฉอดๆขึ้นมาเนี่ย
จุดนี้ขอร้อนตัวแล้วกันค่ะ
"..." ฉันเม้นปากแน่นเพราะรู้สึกถูกกดดันยังไม่รู้
"..." เหลือบมองหน้าถุงแป้งและไข่มุกเห็นมันทำหน้าสงสารมาทางฉัน
มึงก็คิดว่าที่พี่เขาว้ากอยู่ นี่ว่ากูเหมือนกันล่ะสิ
"..." คุณคิดถูก
"ถ้ายังเห็นว่าเอาเปรียบเพื่อนอีก ผมจะให้ลุก-นั่งคนเดียว! " เขาละสายตาจากฉัน "ลุก-นั่งห้าสิบครั้งปฏิบัติ!!"
"ลุก-นั่งห้าสิบครั้งปฏิบัติ!!!"
หลังจากรับคำสั่งเราต่างตะโกนนับเลขกันเสียงดัง ฉันตะโกนแหกปากจนพวกเขาแทบจะเห็นลิ้นไก่แล้วมั้งถ้าไม่ถูกใจก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว!
เสร็จจากลุก-นั่ง พวกเขาก็เริ่มทำกิจกรรมต่อด้วยที่แก๊งค์พี่ว้ากยังคงยืนหน้าเข้มอยู่
"ถ้ารู้ว่าวิศวะมอนี้เจอพี่ลมกูไม่สอบเข้า" อีไข่เอียงหน้ามากระซิบฉัน
"กูควรพูดประโยคนั้น" ฉันเอ่ย
"ตกใจป้ะ?"
"ช็อค.."
"กูเชื่อ ขามึงนี่อ่อนระทวยเลย" มันหันมายกยิ้ม
"ไม่ตลก" ฉันเบะปาก
อาการเจอแฟนเก่าที่จบกันสวย(มั้ง) ไม่ตกใจก็ช็อคโดยเฉพาะฉันที่ฝั่งใจกับรักแรกและแฟนคนแรกอย่างเขา
สายลม..
แฟนเก่าฉันตอนม.4 ตอนนั้นกำลังหัดแรดเลยล่ะมั้ง รักแรกของฉันตอนม.หนึ่ง เสือกได้คบกับก่อนขึ้นม.สี่แบบงงๆ สปาร์คกูตอนปิดเทอมเจอกันที่เรียนพิเศษและทักฉันมาก่อนในเฟช
ไม่อยากเล่าเยอะ แม่งลืมไม่ได้TT
มันน่าเศร้าที่ตรงนี้แม้ว่ามันจะผ่านมาสองสามปีแล้วก็เถอะ
ฉันหันไปเหลือบมองเขาอีกครั้งเห็นกำลังหันหน้าคุยกับพี่นาทีอยู่ เขาเปลี่ยนไปมาก
มากจริงๆ จากสายลมคนที่เคยน่ารัก ตอนนี้เขาดูดุขึ้น ร้ายขึ้นและน่ากลัวมากขึ้น
"โคตรแบดบอย" ถุงแป้งมองหน้าฉัน
"อืม.." ฉันขานรับอย่างเห็นด้วย
เขาเหมาะกับคำว่า 'แบดบอย' จริงๆนั่นแหละค่ะ
เวลาต่อมา
พี่น้ำหวานสั่งเลิกประชุมเชียร์ เพื่อนๆต่างรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉัน ไข่มุก และถุงแป้งเดินไปเอากระเป๋าที่มีพี่สตาฟคอยเฝ้าให้แต่มันตอนที่พี่สตาฟถูกเรียกไปคุย
ดังนั้นตอนนี้จุดที่ไปเอากระเป๋าคือแก๊งค์พี่ว้ากยืนอยู่
ฉันชะงักทำหน้างอใส่อีกสองคนที่มองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มหัวเราะ การที่ฉันเจอแฟนเก่าตัวเองเรียนภาคเดียวกันมันทำให้อีสองคนนี้ขำขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
งงอ่ะ..
"..." ฉันทำหน้างอเดินไปตรงกระเป๋า
เป็นจังหวะที่พี่นาทีหันมามองทางพวกเราพอดี
"ทะเล ฝากเอาด้วยเดี๋ยวมา" ไข่มุกเขย่าแขนบอกฉันพร้อมกับเดินออกไป
ฉันย่นคิ้วแต่ก็เอื้อมมือหยิบกระเป๋าย่ามทั้งของฉันและของไข่มุกมาถือไว้ รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดูหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นว่าป๊าโทรมาสี่สายและต่อด้วยส่งไลน์มา
ปะป๊า : เลิกยัง
ฉันเบิกตาอ่านข้อความก่อนจะมองถุงแป้ง "แกเดินกลับหอใช่ป้ะ?"
น้ำทะเล : เลิกแล้วค่า
น้ำทะเล : กำลังจะกลับบ้าน หิวสุดดด
ปะป๊า : เดี๋ยวป๊าไปรับ
ฉันขมวดคิ้วแล้วพิมพ์ตอบกลับป๊า
น้ำทะเล : เดี๋ยวหนูกลับเองนะป๊า
ปะป๊า : รีบๆ ม้าเขาเป็นห่วง
น้ำทะเล : รับทราบค่าา
ฉันเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าย่ามเป็นจังหวะที่ไข่มุกเดินมากับพี่มาร์คพอดี พี่มาร์คคือพี่ชายไข่มุกที่คอยมารอรับมันกลับพร้อมกัน พี่มาร์คเองก็เรียนวิศวะค่ะเรียนการบินน่ะ
"มึงกลับไง?" ไข่มุกถามฉัน
"บอกป๊าแล้วว่าจะกลับแท็กซี่เอา" ฉันตอบกลับ
เกือบลืมว่าจุดที่เรายืนคุยกันอยู่ยังมีกลุ่มผู้ทรงอิทธิพลยืนอยู่เช่นกัน ฉันเหลือบมองเห็นว่าเขากอดอกมองมาแต่ฉันไม่ได้ซบตานะคะ แค่หางตามันเห็นน่ะค่ะ
"แท็กซี่อีกแหละ" ถุงแป้งทำหน้าเหนื่อย
"แท็กซี่ก็ไม่ได้แย่" ฉันไหวไหล่
"คนขับรถที่บ้านมีทำไมไม่ให้มารับวะทะเล โดนฉุดไปทำไง" ไข่มุกขมวดคิ้วเครียด
"เออน่า ถ้าจะโดนก็โดนตั้งแต่มอปลายล้ะป้ะ?"
"ปากพาซวยนะมึงอ่ะ"
ฉันยกยิ้ม "..."
"ให้พี่มาร์คแวะส่งมึงมั้ย"
"ไม่ๆ กูกลับได้จริงๆ" ฉันส่ายหน้ารัว
"ดื้อว่ะ" ไข่มุกเอ่ยขึ้น
ฉันแยกกับถุงแป้งหน้ามอเพราะแป้งมันก็กลับหอ ตอนแรกจะยืนเป็นเพื่อนฉันเลยบอกมันว่าไม่ต้อง ตรงนี้ยังมีนักศึกษายืนรอรถกันเยอะอยู่
ฉันยืนรอประมาณสิบนาทีคนที่พึ่งเนียนต่อว่าฉันก็เดินมากับเพื่อนเขา
"ปกติมึงไม่เคยเดินมารอรถเป็นเพื่อนกู"
"..."
----
ทำเป็นเข้มเข้าไปจ่ะอิลม อิคนแบดบอยยยย #มองบน
#ลมทะเล
1 เม้นท์ 1 กำลังใจ