"คือว่า รุ่นพี่ค่ะ ช่วงนี้หนูเห็นมาตามจีบรุ่นพี่ซากุระด้วยละค่ะ"

"งั้นหรอ เล่ามาสิ"

อลิสเล่าให้ผมฟังทั้งหมด

"งั้นหรอ เข้าใจละ"

เมื่อผมพูดจบเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น

"จากยุยนิ"

ผมรับสายโทรศัพท์ทันที

"รุ่นพี่มาโคโตะค่ะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ"

****

"นายต้องการอะไร"

ซากุระถามชายที่อยู่ตรงหน้า

"ต้องการให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของฉันยังไงละ"

"ขอปฎิเสรค่ะ คาสึคุง"

"งั้นหรอก็ช่วยไม่ได้"

คาสึที่ได้ยินแบบนั้นจึงบินเข้าไปโจมตียุย

"ยุยจัง"

ซากุระเอามีดสั้นไปรับดาบของคาสึ

"ขี้ขาดจังน่ะ ทำร้ายได้แม้กระทั้งเด็กผู้หญิงไม่มีทางสู้"

"ซากุระ"

ผมตะโกนไปเอาดาบพุ่งเข้าไป

"ขอโทษที่มาช้า"

"แกอีกแล้วหรอ มาโคโตะ"

คาสึพุ่งเข้าใส่ผมทันที ผมเองก็พุ่งตัวปะทะกัน แต่ว่าดาบของผมก็เปลื่ยนเป็นสีดำ

"เวรเอ้ย! มาเป็นอะไรตอนนี้เนี่ย"

สายฟ้าสีดำออกมาจากตัวผม ผมร้องส่งเสียงด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ใช้ดาบฟันเข้าที่ตัวของคาสึ

"ไม่เลวนิ มาโคโตะ"

สายฟ้าปล่อยออกจากตัวผมอย่างไม่หยุด ผมพยายามยื่นมือออกไปที่คาสึ

"สายฟ้าทฬิม"

สายฟ้าของผมมีความแรงเพิ่มขึ้นเป็น 10 เท่ามากกว่าครั้งก่อนแต่ก็ทำให้ผมบาดเจ็บเช่นกัน เลือดไหลออกจากตัวผม

"หนีไปซากุระ"

ผมตะโกนสุดเสียง

"แต่ว่าไปพลังนี้ฉันยังควบคุมมันไม่ได้เลย"

"ลาก่อนนะ มาโคโตะ"

คาสึหันมาทางผม

"มอดไหม้ไปซะ เฟลมแลนซ์"

ผมที่เห็นแบบนั้นจึงลุกขึ้นอีกครั้ง

"ไม่มีทางหรอกน่า ไอซ์เบิรน์"

แท่งไฟนับสิบลูกพุ่งมาที่ผม และไอซ์เบิรน์ของผมล้อมรอบตัวของคาสึ ในทันใดนั้นหิมะที่ล้อมคาสึทั้งตัวจนไม่มีทางหนีเป็นสีแดงก็ระเบิดกระจายออกมา

"มาโคโตะคุง"

ซากุระรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างที่ไม่ได้สติของผม ร่างของผมเต็มไปด้วยเลือดและรอยไหม้

สองวันผ่านไป

ผมตื่นขึ้นมาในห้องของผมที่ว่างปล่อยและไม่พบซากุระมีแต่โน็ตที่อยู่ข้างๆผม

"ถึงมาโคโตะ จากซากุระงั้นหรอ"

ผมรีบหยิบขึ้นมาอ่านทันทีว่าในนั้นเขียนว่าอะไร

ถึงมาโคโตะคุงขอบคุณสำหรับหลายๆอย่างนะและก็ขอโทษที่รับกวนอยู่ตลอดนะ ขอโทษที่ต้องทำให้นายเจ็บตัวอยู่ตลอดขอบคุณที่ทำให้ฉันรักนะต่อไปนี้เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ ลาก่อนนะ

"ซากุระ...ไหนบอกจะไม่ทิ้งฉันไปไง ไหนบอกจะอยู่กลับฉันไม่ใช่หรอ ฉันไม่อยากให้เป็นเหมือนเมื่อ7ปีก่อนนะ"