Ch. 01 .. When the wind blows back
Ch. 01 .. When the wind blows back
มันเป็นเช้าวันธรรมดาๆอีกวันของ ชเวซีวอน ทายาทนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อันดับ 1 ของประเทศ ที่ย้ายมหาลัยเป็นว่าเล่นเพราะความเอาแต่ใจเกะกะเกเรไปวันๆของตัวเอง แล้ววันนี้ก็เป็นวันแรกของการเรียนในมหาลับอินจา ที่ๆพ่อของเขาจ่ายเงินเป็นจำนวนมาก ยัดเยียดให้ลูกชายคนเดียวเข้าเรียนได้สำเร็จ รถสปอตคันงามขับด้วยความเร็วอย่างน่าตกใจจอดสนิทที่หน้าตึกคณะบริหารธุรกิจ แล้วหนุ่มรูปงามนาม ชเวซีวอนก็ก้าวลงมาพร้อมกับการถูกจ้องมองเป็นสายตาเดียว
“ หวัดดีคุณชาย ชเว ยินดีต้องรับสู่ อินจา มหาลัยในฝันของเหล่าคนธรรมดาๆ...”
ชองยุนโฮ เพื่อนรักร่วมชั้นเรียนกับซีวอนมาตั้งแต่เล็ก เมื่อรู้ว่าซีวอนกลับจากอเมริกาแล้วมาเข้าเรียนที่เดียวกันกับตนอีกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะมาต้อนรับพร้อมกับเตรียม” ของกำนัล” สุดพิเศษเอาไว้ให้เพื่อนอย่างรู้ใจ
“หวัดดี คุณชาย ชอง ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีนะ “ ซีวอนยิ้มให้เพื่อนอย่างอบอุ่น ก่อนจะตรงเข้าโอบกอดตบหลังไหล่กันอย่างเป็นกันเอง จนหลายสายตาที่มองมานึกหวาดหวั่นกับความสนิทสนมของคนทั้งคู่
ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่เจ้าชายทั้ง 2 แห่งคังนัม จะเป็นที่จับตาเพราะเมื่อรวมอิทธิพลของทั้ง 2 ตระกูลเข้าด้วยกันแล้วมันก็สามารถเขย่าประเทศนี้ให้สั่นสะเทือนได้ง่ายๆ
“เรียนวันแรก ตื่นเต้นไหม”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แฝงความคิดร้ายๆ ปรากฏบนใบหน้าหล่อจัดของยุนโฮ
“ก็อยากจะหาอะไรตื่นเต้นกว่านี้สักหน่อย เท่าที่เห็นก็ออกจะ ธรรมดาๆ หาได้ทั่วไปนะ” ซีวอนตอบอย่างรู้เท่าทันกันในความหมายแฝงในรอยยิ้มของยุนโฮ
“แถวนี้ก็ไม่มีอะไรมาก เชื่อว่านายเดินไปเดินมา สักรอบก็คงเกี่ยว ใคร ติดไม้ติดมือมาบ้างนั้นแหละ ก็เหมือนอย่างที่นายพูด เท่าที่เห็นก็ ธรรมดาๆ ง่ายๆ ไม่มีอะไรยาก”
ยุนโฮผายมือไปยังตึกเรียนด้านหลัง ที่มีหญิงสาวหน้าตาดี ยืนรออยู่หลายคน
“ขอบใจมาก ยุนโฮ เท่าที่เห็น .... ฉันก็คงหายเหงาไปได้สักพักล่ะ” ซีวอนโอบไหล่เพื่อนเดินตามกันเข้าไปในตึกเรียนโดยไม่ได้สนใจ สายตาของใครคนนึงที่มองตามซีวอนแทบจะทุกฝีก้าวก็ว่าได้
.
.
.
.
.
ห้องสมุดกว้างใหญ่ของมหาลัย มันมีซอกมุมเล็กๆลับหูลับตาคนอยู่มากมาย เพียงพอที่ คิมฮีชอลจะเข้ามาพักผ่อนอย่างสบายๆ ไม่ต้องกลัวใครมาตามเจอ ยกเว้นแต่เพื่อนรักอย่าง คิมแจจุง
“ฮีชอล ๆ นายรู้หรือยังว่า คนนั้นน่ะ กลับมาโซลแล้วนะ แล้วก็มาเรียนที่อินจาจริงๆด้วย เมื่อสักครู่ฉันเห็นมากับตาเลยนะไม่อยากจะเชื่อว่า คนแบบนั้นยังจะมีหน้าเข้ามาเรียนที่นี่อีก ทั้งๆที่ก็รู้ว่านายเองก็เรียนอยู่นี่”
แจจุงรายงานออกมาเป็นชุดให้เพื่อนคนสวยฟัง
“ยุนโฮก็คงจะดีใจสินะ ที่เพื่อนรักของเขากลับมาแล้ว จริงไหมแจจุง” เสียงหวานสดใสเอ่ยออกมาเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งกับทุกคน
“ใช่ซิ่ ยุนโฮน่ะ ดีใจออกนอกหน้ามากกว่าทุกคนอยู่แล้ว ฉันจะคอยดูว่าเจ้าชายทั้ง 2 แห่งคังนัมจะมาทำเรื่องแย่ๆอะไรที่อินจานี่อีก...แค่ยุนโฮคนเดียวก็แย่เต็มทน ....” ถึงแจจุงจะไม่รู้จักกับซีวอนเป็นการส่วนตัวแต่กับยุนโฮ แจจุงรู้จักดีกว่าใครๆเชียวล่ะ
“ฉันว่า เราก็ไม่ต้องไปวุ่นวายอะไรด้วยเหมือนที่ผ่านมาดีกว่านะแจจุง”
มันฟังเหมือนเป็นปริศนาในเรื่องที่แจจุงกับฮีชอลคุยกัน แต่ก็ไม่น่าจะแปลกใจอะไร ก็ใครจะไปรู้จักเจ้าชายทั้ง 2 แห่งคังนัม ได้ดีไปกว่าเจ้าหญิงทั้ง 2 แห่งคังนัมกันเล่า
.
.
.
.
ถึงจะเป็นการเรียนวันแรก แต่ซีวอนก็ต้องรายงานตัวทำเอกสารอะไรต่างๆนาๆอีกมากมาย แม้จะมีคนคอยอำนวยความสะดวก แต่ซีวอนก็ต้องนั่งแปะเซ็นเอกสารด้วยตัวเองอยู่ดี ร่างหนาสูงโปร่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอวดหุ่นล่ำๆ ซิกแพคงามๆ บิดขี้เกียดไปมาด้วยความเบื่อรำคาญที่ไปเที่ยวเตร่ที่ไหนไม่ได้ ต้องนั่งรอเซ็นเอกสารเยอะแยะแบบนี้
ท่ามกลางสายตาของสาวๆหนุ่มๆนักศึกษา ซีวอนปลายตามอง ส่งยิ้มหล่อ อวดความเท่ของตัวเองไปทั่วตามประสาคนเจ้าเสน่ห์
“คุณชาย ชเวค่ะ รบกวนเซ็นตรงนี้อีกที่นึงนะคะ” เสียงเบาๆของสาวใหญ่ในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ธุรการ บอกซีวอนเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่มีใครคิดจะจำ แต่มันก็บ่อยมากจนซีวอนรำคาญ
“คุณนายลีครับ มันก็ใบเดิมกับเมื่อตะกี้ ผมต้องเซ็นอะไรซ้ำซากอีกเนี่ย เอาอย่างนี้ ผมให้เวลา คุณอีก 10 นาที ถ้ายังไม่เสร็จ ผมก็จะไม่รอละนะ”
ซีวอนพูดไปยิ้มไป แต่แววตานั้นดุดันจนน่ากลัว
นั่งรอต่อไปแบบเบื่อๆ ซีวอนทำได้แค่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสของยามบ่ายเกือบจะเย็น ข้างนอกนั้นลมพัดอ่อนๆ นี้สิ่นะท้องฟ้าของบ้านเกิด มันช่างแตกต่างจากท้องฟ้าหน้าร้อนของอเมริกาซะจริงๆ
แล้วสายตาของซีวอนก็ไปหยุดอยู่ที่ ร่มสีแดงคันนึง ที่เคลี่ยนที่ไปใกล้ รถสปอตของซีวอน แล้วหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นนานพอดู
“คงจะอิจฉารถของฉันล่ะซิ่ พวกโลโซเอ้ย....” บ่นสะใจออกมาเบาๆ แล้วก็ต้องหุบปากกัดฟันกรอด
สิ่งที่ซีวอนมองเห็นจากความสูงของตึก 4 ชั้น
ยุนโฮ เดินเข้าไปหาร่มสีแดงนั้น
และเมื่อร่มถูกหุบลง ซีวอนก็ได้เห็น....
นางฟ้าแสนสวย
“ฮีชอล”
ดวงตาคมเข้ม จ้องเขม่งไปยังคนทั้ง 2 ที่อยู่เบื้องล่าง ประเมินความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ได้ง่ายๆโดยไม่ต้องเอ่ยปากถามใคร
ยุนโฮ กับ ฮีชอล .......... กำลังคบหากันอยู่สิ่นะ
“ช่างเหมาะสมกันยังกับกิ่งทองใบหยกเลยให้ตายเถอะ ..... คิมฮีชอล .....”
“ค๊ะ คุณชายชเว ?? ..... คุณฮีชอลเป็นรองประธานสภานักศึกษาค่ะ??? ...” เจ้าหน้าที่ธุรการที่รีบเอาเอกสารมาให้ซีวอนเซ็นได้ยินชื่อของ ฮีชอลที่ซีวอนเอ่ยถึง เลยคิดว่า ซีวอนอาจจะรู้จักกับฮีชอลก็เป็นไปได้ ก็ใครบ้างล่ะที่จะไม่รู้จัก คุณฮีชอล เจ้าหญิงของคังนัม ผู้งดงามหมดจดแสนดีคนนั้น
“แล้วใครเป็นประธานสภาครับ คุณนายลี”
“ คุณยุนโฮค่ะ” เอ่ยชื่ออกมาด้วยรอยยิ้มกว้างแสดงความชื่นชมหลงไหลอย่างออกนอกหน้า
ซีวอน ยิ้มรับพร้อมกับหัวเราะอยู่ในคอ ก่อนจะก้มหน้าเซ็นเอกสารเป็นอันเสร็จพิธีเข้าเรียนมหาลัยเทอมสุดท้ายของ ชเวซีวอน
.
.
.
.
.
“ค่ำๆ ผมมีกินเลี้ยงกับเพื่อนนะ ฮีชอลจะไปด้วยกันไหม....” ยุนโฮบอกฮีชอลก่อนจะ เคลื่อนรถหรูของตนไปตามทางกลับคอนโดหรูใจกลางเมือง
“เพื่อนคนไหนเหรอ” ฮีชอลถามออกไปอย่างนั้นทั้งที่รู้คำตอบอยู่ในใจแล้ว
“.....ซีวอนไง เขาเพิ่งกลับมาจากอเมริกา เจอกันเมื่อตอนสาย... บ่ายๆ ซีวอนก็ไปทำเรื่องเอกสาร ค่ำๆก็คงไปเจอกันที่ผับเลย ฮีชอลจะไปด้วยกันไหม”
กับฮีชอลแล้ว ยุนโฮไม่จำเป็นต้องมีอะไรปิดบัง เพราะรู้ดีว่าความจริงใจเท่านั้นที่เอาชนะฮีชอลได้
“ยุนโฮอยากให้ฉันไป เจอ ซีวอนอย่างนั้นเหรอ” ฮีชอลยิ้มอ่อนๆ กุมมือหนาของยุนโฮเอาไว้
“ผมตามใจฮีชอลนะ.....”
“งั้น ฉันชวนแจจุงไปด้วยนะ....”ฮีชอลยิ้มหวานให้ยุนโฮที่หน้าเผือดไปอย่างเห็นได้ชัด
“เจ้าหญิงทั้ง 2 แห่งคังนัม จะแยกกันสักวันไม่ได้เลยเหรอไง” คิ้มหนาขมวดเข้าหากัน
กับฮีชอลนอกจากที่ยุนโฮ ไม่จำเป็นต้องปิดบังเรื่องต่างๆแล้ว อารมณ์ขุ่นเคืองที่มีต่อแจจุง ยุนโฮก็แสดงออกมาอย่างไม่ปกปิดแต่อย่างใด
“แล้วเจ้าชายแห่งคังนัมละจ๊ะ ยุนโฮ ....”
ฮีชอลยิ้มกว้างหวานหยดให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน ผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเหมือนคู่สามีภรรยาแม้จะยังเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายกันอยู่ก็ตาม
พอเข้าห้องได้ ยุนโฮก็โอบกอดฮีชอลจากด้านหลัง ซบหน้ากับไหล่บางอย่างออดอ้อนเอาใจ
“ตกลงฮีชอลไปด้วยกันนะ”
“แหม... ลงทุนอ้อนซะขนาดนี้ ก็ได้ ฉันไปเจอซีวอนของยุนโฮด้วยก็ได้ แต่คงต้องตามไปทีหลังนะ วันนี้คุณท่านโทรมาให้กลับบ้านไปกินข้าวเย็นกับท่านก่อน แล้วจะตามไปนะจ๊ะ”
คุณท่านที่ฮีชอลพูดถึงก็คือ พ่อของฮีชอลนั้นเอง แต่ที่ต้องเรียกว่าคุณท่านเพราะฮีชอลเรียกตามผู้เป็นแม่ที่มีฐานะเป็นเพียง คุณนายที่ 2 ของบ้านตระกูลคิมเท่านั้น
“ขอบใจนะฮีชอล”ยุนโฮ หมุนร่างบางของฮีชอลเข้ามากอดแนบแน่นพร้อมกับหอมแก้มบางใสทั้ง 2 ข้าง รอยยิ้มกว้างๆบ่งบอกถึงความสุขที่ยากจะอธิบาย
“แต่ว่า.....”
นั้นไง เงื่อนไขของฮีชอลมาแล้ว
“ ......จาให้ผมไปรับแจจุงใช่มะ”
“ใช่แล้ว....รบกวนด้วยนะยุนโฮ” ฮีชอล ยิ้มตาหยี หอมแก้มยุนโฮ ที่ชักสีหน้าเซ็งขึ้นมาทันทีทันใด
“ก็ได้ๆ ฮีชอลก็ โทรไปบอกแจจุงละกัน ว่า สัก 3 ทุ่ม ผมจะออกไปรับ”
“ไม่เอาซิ่ยุนโฮอ่ะ ไปรับแจจุงตอน 6 โมงเย็นนะ ให้แจจุงทานข้าวก่อนด้วยนะ เดี๋ยวไปดื่มกันแล้วแจจุงจะปวดท้อง ยุนโฮก็รู้ว่าแจจุงน่ะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ....นะจ๊ะ ดูแลเพื่อนรักของฮีชอลหน่อยนะ”
“ก็ได้ๆ เพื่อฮีชอลสุดที่รักของฉันนะเนี่ย”
.
.
.
.
.
ซีวอนออกจากมหาลัยอินจาขับรถตามหลังยุนโฮมาห่างๆ ความรู้สึกที่อยู่ในใจมันยากที่จะอธิบาย บอกไม่ถูกเลยเมื่อเห็นยุนโฮกับฮีชอลสนิทสนมกันมากขนาดนั้น แล้วยิ่งมาเห็นว่าทั้ง 2 คนพักอยู่ด้วยกันบนคอนโดหรูกลางเมืองแบบนี้ ซีวอนก็ใจเต้นแรง ร้อนวูบไปทั้งตัว
ซีวอนหยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรหา ยุนโฮ
“ไงเพื่อน คืนนี้เตรียมพร้อมเต็มที่เลยนะ ฉันว่าจะล่วงหน้าไปก่อน เดี๋ยวจะจัดสาวๆเอาไว้รอ ดีไหม”
ที่บอกยุนโฮออกไปแบบนั้นส่วนนึง ซีวอนค่อนข้างมั่นใจว่า ยุนโฮ จะชวน ฮีชอลออกมาเจอเขาด้วยแน่ๆ
เพราะความจริงใจเท่านั้นที่เอาชนะคิมฮีชอลได้
เมื่อยุนโฮคบหากับฮีชอล เรื่องของซีวอนก็ย่อมรู้ถึงฮีชอลอยู่แล้ว .... แต่ในทางกลับกัน เรื่องของฮีชอลนั้น ยุนโฮจะรู้มากแค่ไหนกัน
(“เอาที่สบายใจเลยเพื่อน ฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว ยังไงนี้ก็เป็นการเลี้ยงต้อนรับนายนะ ซีวอน นายจัดเต็มตามสบายเลย”)
ยุนโฮ ยิ้มกว้างอารมณ์ดีที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ตนเองคิด เอาไว้
ร่างหนาอาบน้ำแต่งตัว พร้อมที่จะไปส่งฮีชอลที่บ้านก่อนแล้วตนถึงจะไปหาแจจุง ตามคำขอร้องของฮีชอล
“ฮีชอลครับ ผมเสร็จแล้วนะ ที่รัก จะทานกาแฟก่อนไหม ผมจะได้ชงเผื่อ”
ยุนโฮเคาะประตูห้องเรียกฮีชอลเหมือนทุกครั้ง แม้จะไม่มีเสียงตอบแต่ยุนโฮก็รู้ว่า ฮีชอลนั้นรักษาเวลาของตัวเองได้ดีมากแค่ไหน
ไม่นานฮีชอลก็ปรากฏตัวในชุดกางเกงขาสั้นสีขาวสะอาด โชว์รูปร่างบอบบางได้สัดส่วนยิ่งกว่าหญิงสาวคนไหนๆ
“ไปทานข้าวกับคุณท่านด้วยชุดนี้ จะไม่โดนดุเอาเหรอครับ ที่รัก” ยุนโฮยิ้มกว้างดวงตาแวววาว อย่างที่หนุ่มๆคนอื่นๆแทบจะกลืนกินฮีชอลเข้าไปทั้งตัว
“ใครบอกยุนโฮล่ะ ว่าจะเข้าบ้านไปแค่นี้ ฉันมีชุดคลุมยาวถึงพื้นเลย นี้ไง “ ฮีชอลยิ้มหวานพร้อมกับชูชุดยาวที่คล้องแขนออกมาด้วย
“งั้นทานกาแฟก่อนนะ อุ่นๆกำลังดี ผมรู้ว่าแมวน้อยน่ะทานของร้อนๆไม่ได้ แล้วเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะ”
“จ๊ะ”
.
.
.
.
หลังจากที่วางสายจากฮีชอล ... แจจุงนอนเอนหลังแช่น้ำอุ่นจัดในอ่างจากุซซี่ที่เต็มไปด้วยฟองสบู่หอมกรุ่น....
เสียงกรุ่งกริ้งของประตูอัตโนมัต ดังเบาๆแต่ก็เพียงพอให้แจจุงรู้ว่า มีแขกผู้มาเยือน ... ความเงียบที่ชวนให้ตื่นเต้น แจจุงหลับตาพริ้ม รอคอย
เสียงฝีเท้าเบาๆ ตรงเข้ามาภายในจนใกล้แค่เอื้อม สัมผัสได้ถึงไอเย็นๆของลมหายใจที่แซกผ่านไอน้ำอุ่นจัด
“มาแล้วเหรอ ดีจัง กำลังอยากได้คนช่วยนวดหลังให้อยู่พอดี ....”
TBC.
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น