เด็กเสี่ย NC20++

กลางเมืองหลวงของประเทศไทยตอนกลางคืนซึ่งมันเป็นเวลาพักผ่อนของผู้คนหลายๆคนแต่ยังมีหนึ่งชีวิตน้อยๆที่ยังคงทำงานเพื่อหาเงินเอาไปเลี้ยงครอบครัว หญิงสาวนั่งล้างจานอยู่หลังร้านขายข้าวหมูกรอบใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและคราบดำเปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้า วันนี้โนเนะต้องรีบล้างจานให้เสร็จทันเวลาเพราะเธอต้องไปรับงานเสริมอีกหนึ่งที่ทุกวัน หญิงสาวยืนขึ้นมองไปที่จานชามที่พึ่งล้างเสร็จเข่งใหญ่ก่อนจะรีบมาล้างหน้าล้างตาแล้วไปรับเงินค่าจ้างจากเจ้าของร้าน และทุกครั้งที่เธอไปรับเงินหลังจากทำงานเสร็จเจ้าของร้านก็จะให้ข้าวหมูกรอบให้เธอมากินทุกครั้งแต่โนเนะไม่เคยแตะมันสักคำเพราะเธอเก็บมันเอาไว้เพื่อที่จะเอากลับมากินที่บ้านและแบ่งให้น้องๆด้วย

"สายแล้วเนี่ย" หญิงสาววิ่งมาโบกมือเรียกวินมอไซค์ โนเนะใช้ชีวิตแบบนี้ทุกวันทั้งทำงานและเรียนควบคู่ไปด้วยและเธอก็ถูกแม่เลี้ยงด่าเพราะกลับบ้านดึกทุกวันเช่นกัน "พี่คะขับเร็วๆเลยนะคะหนูรีบ" หญิงสาวนั่งเบี่ยงข้างพร้อมจับชายเสื้อพี่วินเอาไว้มั่นแล้ววินก็พาเธอซิ่งมาจนถึงร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง ลงรถได้หญิงสาวก็รีบวิ่งเข้าไปทางหลังร้านทันที

"นั้นไงมาโน้นแล้ว" หญิงสาวเพื่อนสนิทของโนเนะจือปากมาทางคนที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในห้องแต่งตัวของพนักงานเสิร์ฟร้านอาหาร มาถึงโนเนะก็รีบขอโทษขอโพยที่เธอมาสายวันนี้งานที่ร้านข้าวหมูกรอบเยอะจริงๆ

"ไม่ต้องขอโทษแล้วแกรีบไปแต่งตัวเถอะเนะเดี๋ยวลูกค้ารอ" หญิงสาวพยักหน้าแล้วคว้าเอาชุดเดินหายเข้าไปในห้องเปลี่ยนขุดทันที วันนี้ธีมกี่เพ้าสีแดงให้เข้ากับบรรยากาศร้านอาหาร หญิงสาวขยับชุดลงเล็กน้อยเพื่อปกปิดเนื้อขาอ่อนของตัวเอง ชุดที่เธอใส่มันก็รัดรูปร่างจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งแต่โนเนะก็ชินไปแล้วกับการใส่เสื้อผ้าแบบนี้

"วันนี้มีแขกวีไอพีมานะแล้วแกกับฉันก็ต้องรับแขกวีไอพีกันสองคน" หญิงสาวพยักหน้าทำความเข้าใจแล้วเดินไปยังห้องอาหารวีไอพีที่ลูกค้าจองเอาไว้ทันที ทั้งสองสาวแต่งตัวสะสวยแต่งหน้าอ่อนๆยืนปั้นหน้ารอแขกอยู่ภายในห้องและไม่นานแขกวีไอพีก็พากันเข้ามา

"ยัยเนะแกไปดูคุณคนนั้นไป" หญิงสาวเดินดุ๊กดิ๊กเข้ามาดูแลชายวัยกลางคนตามที่เพื่อนบอกและเธอก็คอยปรนนิบัติคอยเทไวน์คอยดูแลทุกอย่างแบบเงียบๆเพราะแขกกำลังคุยงานกันอยู่จนเขาคุยกันเสร็จ

"เท่าไหร่.." เสียงเข้มเอ่ยถามหญิงสาวทำเอาเธอต้องทำสีหน้างงๆ แล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสาว "อะไรเท่าไหร่คะ?" ชายวัยกลางคนหัวเราะในลำคอแล้วรั้งเอวบางเข้ามานั่งบนหน้าตัก

"หนูนั้นแหละขายเท่าไหร่กับการไปปรนนิบัติเสี่ยบนเตียง" โนเนะเบิกตากว้างพลางส่ายหน้าไปมาเป็นพัลวัน หญิงสาวดันร่างของชายวัยกลางคนให้ออกห่างแต่เธอก็โดนดันให้เข้ามาจนหน้าอกของเธอจะชนกับปากของเขา โนเนะหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรักแต่กลับได้แค่ยิ้มบางๆมาแทน

"เสี่ยปล่อยหนูก่อนนะคะเดี๋ยวหนูขอไปเตรียมตัวก่อนนะคะ" เธอคิดแผนได้ก็ใช้วาจาอ่อนหวานพูดกับเสี่ยหื่นให้ยอมปล่อยเธอและมันก็ได้ผลเพราะเขายอมปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ โนเนะเดินคอตกออกมาจากห้องอาหารพลางหันไปมองหน้าเพื่อนรัก ทำไมเธอไม่ยอมช่วยเหมือนที่เราเคยช่วยเธอล่ะ หญิงสาวคิดไปคิดมาแล้วก็หาวิธีหนีให้พ้นจากเสี่ยแก่คนนั้น

"แกก็ขายๆไปสิยัยเนะได้เงินดีจะตาย" เพื่อนสาวเดินเชิดหน้าเข้ามาเหลือบมองโนเนะเพียงหางตาเท่านั้น "แต่เนะไม่ได้ขายมายก็รู้" เพื่อนสาวเบ้ปากแล้ววางมือบนบ่าของหญิงสาวเบาๆ

"สมัยนี้ถ้าไม่ยอมเสียแล้วจะได้สิ่งที่ต้องการมาเหรอ...."

"อย่าบอกนะว่ามายก็....." เพื่อนสาวพยักหน้าตอบแล้วเดินออกไปจากห้องแต่งตัวทันทีปล่อยให้หญิงสาวทำหน้าอึ้งๆอยู่คนเดียวในห้อง "จะเอาแบบนั้นจริงๆเหรอ...." โนเนะเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องอยู่นาน

"เอาว่ะ...เพื่อครอบครัวแค่นี้ไม่ตายหรอกจะเก็บเอาไว้ทำไมความบริสุทธิ์" หญิงสาวเชิดหน้าเรียกความมั่นใจแล้วเดินตรงมายังโต๊ะที่เสี่ยแก่นั่งอยู่ หญิงสาวนั่งลงบนหน้าตักของเสี่ยแก่แล้วออดอ้อนเหมือนที่เพื่อนเธอกำลังทำ

"อยากได้อะไรก็เอาไปซื้อนะหนู.." เงินปึกใหญ่ถูกยัดเข้าร่องหน้าอกของโนเนะแล้วบีบบั้นท้ายเธอเบาๆอย่างพวกโรคจิต หญิงสาวสะดุ้งตัวเล็กน้อยแล้วปั้นหน้ายิ้มต่อ

"ไปที่ห้องดีกว่าหนู...." ร่างบางโดนยกออกจากหน้าตักแล้วพาไปยังห้องที่แขกจองเอาไว้ทันที หญิงสาวยืนตัวเกร็งไม่กล้าแม้จะเดินเข้าไปใกล้ ชายวัยกลางคนค่อยๆย่างสามขุมเข้ามาหาโนเนะช้าๆและใช้มือจับที่เสื้อของเธอก่อนจะดึงมันออกอย่างแรงจนเศษผ้าบาดผิวบอบบางของเธอจนเป็นรอยแดง หญิงสาวสะดุ้งตื่นแล้วดันร่างของชายวัยกลางคนออก

"หนูไม่ขายแล้ว" โนเนะกำลังจะหันหลังเดินออกไปจากห้องแต่เธอคิดผิด มือหนาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้แล้วกระชากจนร่างของเธอลอยหวือกระแทกกับที่นอนอย่างแรง

"หนูไม่ขายแล้วปล่อยหนูเถอะนะคะเสี่ย..." มือเล็กประนมยกขึ้นไหว้วานขอให้เขาปล่อยแต่เธอกับถูกมือหนาปัดมือของเธอออกไปให้พ้นทาง

"มาขนาดนี้แล้วอย่าเล่นตัวหน่อยเลย....ขายให้คนอื่นมาแล้วไม่รู้กี่คนอย่ามาแสดงเพื่อเรียกค่าตัวเลยนังหนู" โนเนะถดถอยหนีการจับกุมของเสี่ยหื่นเธอทั้งปาหมอนใบใหญ่ใส่เขาและพยายามจะวิ่งหนี มือเล็กคว้าได้แจกันแล้วฟาดเข้าไปที่หางคิ้วของเขาจนเกิดแผลเลือดออก

"นังเด็กเลว!!!" มือหนาบีบเข้าที่ลำคอระหงษ์ของเธออย่างแรง โนเนะดิ้นหนีจนตาเหลือกและตอนนี้เธอก็เริ่มหายใจไม่ออกมือเล็กทุบตีท่อนแขนแกร่งจนเริ่มไม่มีแรงจะตีต่อ แขนเรียวหมดแรงที่จะยกเธอเปร่งเสียงกึกกักออกมาก่อนร่างจะร่วงหล่นลงไปกองที่พื้น

"แกต้องไม่ตายดีแน่" ชายวัยกลางคนหันหลังไปหยิบของบางอย่างออกมาและนั้นมันคือปืนสีดำทมิฬที่จ่อกลางหน้าผากของโนเนะ หญิงสาวตัวสั่นเทาไปหมดและยกมือไหว้เขาเพื่อขอชีวิตตัวเองไว้

"เสี่ยอย่าทำอะไรหนูเลย.....หนูกลัวแล้ว" โนเนะยกมือไหว้เขาไม่รู้กี่ครั้งแล้วและเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักเพราะรู้สึกกลัวเอามากๆ แต่จังหวะที่เสี่ยแก่หันหลังให้เธอๆก็ลุกขึ้นรวบรวมแรงถีบชายแก่จนล้มหน้าคะมำไปก่อนจะหอบชุดปกปิดหน้าอกเอาไว้แล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้น แต่วิ่งออกมาไม่ทันไรเสียงปืนก็ดังสนั่นหวันไหวและร่างบางก็หยุดวิ่ง มือบางจับเข้าที่เอวตัวเองที่มันมีเลือดออกมาก่อนที่เธอจะล้มลงไปกระแทกพื้นสายตาพร่ามัวมองเห็นร่างใหญ่กำลังเดินเข้ามาหาเธอและทุกอย่างก็มืดดับไปทันที........

(ฝากด้วยนะคะ......เรื่องใหม่ของไรท์เองอย่าลืมเมนต์+กดไลค์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคับ)