ลองรัก

คุณฟ้าค่ะรายงานการประชุมคะ"แนนเลขาสาวสวยส่งเอกสารให้เจ้านาย

"นี่แนนเธอเห็นคุณนพมั้ย"

"ไม่เห็นค่ะหรือว่าออกไปพบลูกค้าอันนี้แนนไม่ใจคะ"

"ไม่เป็นไรฉันแค่ไม่เห็นเข้าประชุม เธออกไปก่อนไป"

"ค่ะ"เลขาสาวก็เดินออกไปทันที

​บริษัทวีวีเอ็นเตอร์เทนเม้นต์เป็นบริษัทด้านวงการบันเทิงบริษัทหนึ่งที่ผลิตนายแบบนางแบบและดารานักแสดงเข้าวงการบันเทิงมามากมายโดยการนำของผู้หญิงที่ชื่อวิภาดา สุขภิรมณ์ หรือคนในวงการบันเทิงเรียกคุณฟ้าสมัยก่อนเธอจัดตั้งเป็นเพียงโมเดลลิ่งเล็กแต่ปัจจุบันเธอสร้างบริษัทขึ้นมาอย่างใหญ่โตแต่ส่วนใหญ่จะเน้นทางนายแบบและนางแบบโดยทำนิตยสารเป็นของตัวเองชื่อวีวีแม๊กกาซีนเธอ ชีวิตส่วนตัวของฟ้าเธออายุสี่สิบเจ็ดปีใกล้จะขึ้นเลขห้าแต่ความสวยของเธอก็ยังไม่เคยลดลงเธอเป็นผู้หญิงเก่งสวยและรวยคนหนึ่งแต่ชีวิตคู่ของเธอกลับไม่สมหวังเธอแต่งงานกับเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันซึ่งตอนนี้เป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งชื่อวุธหรือวุธินันท์ ชนาธารทั้งคู่มีลูกด้วยกันสองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่เธอกับวุธเลิกกันตั้งแต่ลูกชายคนเล็กอายุได้เพียงสิบขวบด้วยความที่ทั้งคู่เป็นคนเก่งมีความคิดเป็นของตัวเองทำให้ต่างไม่ยอมกันเลยทำให้ทะเลาะกันอยู่ตลอดเวลาแล้วทั้งคู่ก็ตัดสินใจหย่าร้างกันแล้ววุธก็ขอเป็นคนเลี้ยงลูกเองทั้งหมดด้วยความที่ฟ้ารักในงานของตัวเองที่เธอสร้างขึ้นมากับมือเธอเลยไม่มีเวลาให้ลูกชายทั้งสองคนเลยเธอจึงยอมให้สามีเธอเป็นคนเลี้ยงดู โดยเด็กๆจะอยู่กับพ่อและวันหยุดจะมาอยู่กับเธอบ้างแต่ส่วนใหญ่เด็กจะไม่ได้มาเธอเลยไปหาลูกที่บ้านวุธแทนโดยที่วุธก็ไม่ได้กีดกันแต่อย่างใดเพราะความเป็นพ่อกับแม่ของทั้งคู่ยังอยู่แต่ความเป็นสามีและภรรยานั้นได้จบลงแม้ทั้งคู่เลิกลามาสิบสามปีแต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้แต่งงานใหม่โดยเฉพาะวุธเขายังครองโสดอยู่ถึงปัจจุบันเลยมีทั้งสาวเล็กสาวใหญ่เข้ามาหาเขาอยู่เรื่อยๆแต่เขาก็ยังไม่เลือกใครเลยสักคนแต่ฟ้าเธอมีคนรักแล้วหรือมีสามีใหม่นั่นเองเพียงแต่ไม่ได้แต่งงานกันนั่นคือนพอดีตนายแบบหนุ่มที่เป็นรุ่นน้องเธออายุนพอยู่ในวัยสี่สิบปีแต่ยังคงความหล่อไม่เปลี่่่่่่่ยนแปลงซึ่งตอนนี้นพผันตัวเข้ามาช่วยงานในบริษัทของแพนในตำแหน่งรองผู้บริหารฝ่ายการตลาดคอยออกไปพบลูกค้าหางานเข้าบริษัทอยู่ตลอดเขาเป็นกำลังสำคัญของบริษัทของฟ้าคนหนึ่งเขาและเธออยู่ด้วยกันมาเกือบห้าปีเต็มหลังจากที่เธออยากเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคนหลังจากนั้นมาความห่างของเธอกับลูกชายก็ห่างลงเรื่อยๆจนถึงตอนนี้

เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นเธอรีบรับสายพร้อมยิ้มออกมา

ฟ้า:ว่าไงครับลูกชายวันนี้วินจะมาหาแม่ใช่มั้ย

วิน:สุขสันต์วันเกิดนะครับแม่

ฟ้า:ขอบคุณครับแล้ววันนี้เราจะมาหาแม่มั้ยแม่จองร้านไว้แล้วนะ

ฟ้า:ผมขอโทษนะครับแม่วันนี้ผมไปไม่ได้พรุ่งนี้เจอกันที่วัดเลยนะครับผมจะไปทำบุญกับแม่นะครับ

ฟ้า:ถ้าวินไม่อยากเจอนพแม่ไม่ให้เขาไปก็ได้นะลูก

วิน:ไม่ใช่อย่างนั่นครับผมติดธุระอยู่ต่างจังหวัดอยู่เลยครับกลัวแม่จะรอนานครับ

ฟ้า:พ่อเขาพาเราไปด้วยใช่มั้ยก็รู้ๆอยู่ว่าวันนี้วันเกิดแม่

วิน:ผมขอตามพ่อมาเองครับ

ฟ้า:วินรักแต่พ่อไม่รักแม่เลย

ฟ้า:แม่อย่าคิดมากสิครับวันนี้วันเกิดต้องทำจิตใจให้แจ่มใสสิครับ

ฟ้า:แต่พรุ่งนี้วินห้ามผิดสัญญานะ

วิน:ครับผมวางสายก่อนนะครับแม่ผมว่าสักพักน้องคงโทรมา

ฟ้าหน้าเศร้าลง

ฟ้า:เขาคงไม่โทรมาหรอก

วิน:ผมเชื่อว่าเขาต้องโทรมาครับแค่นี้ก่อนนะครับแม่ผมต้องไปดูงานช่วยพ่อ

ฟ้า:ครับดูแลตัวเองนะระวังอย่าเข้าไปในตึกที่ก่อสร้างมากนะมันเกิดอุบัติเหตุได้ง่ายแม่เป็นห่วง

วิน:ครับแม่ผมจะระวัง

ฟ้า:วินทำงานต่อเถอะแม่ไม่กวนแล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ

วิน:ครับแม่สวัสดีครับ

ฟ้ากดวางสายแล้วยิ้มออกมา

"ก็ถือว่าเป็นวันที่ดีวันหนึ่งที่ลูกชายคนโตโทรมาอวยพร"แพนพูดแล้วยิ้มออกมา

วินหรือธนาวิน ชนาธาร หนุ่มหล่อที่มีรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวหน้าตาคมจัดเป็นคนที่มีรูปลักษณ์เข้าขั้นนายแบบคนหนึ่งด้วยความหล่อเท่ห์สมาร์ทของเขาทำให้ติดอันดับชายในฝันของสาวๆที่อยากจะได้เขาเป็นคู่ชีวิต ซึ่งตอนนี้วินก็ยังไม่ได้ชอบหรือคบหากับใครเป็นพิเศษเพราะเขาสนใจแต่งานซึ่งปัจจุบันเขามีดีกรีนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงด้านอสังหาริมทรัพย์ที่มาช่วยเสริมทัพงานของบริษัทผู้เป็นพ่อในการทำโครงการคอนโดและบ้านจัดสรรบริษัทชนาธารกรุ๊ป วินในวัยยี่สิบห้าปีเขาเรียนจบปริญญาโทด้านเศรษฐศาตร์จากเมืองนอกเขาเข้ามาช่วยงานบริษัทพ่อได้สองปีตั้งแต่เรียนจบนิสัยส่วนตัวเป็นคนเรียบง่ายร่าเริงมีมนุษยสัมพันธ์ดีใครๆที่ได้พบเจอต่างชื่นชอบชื่อนชมไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่ในแวดวงสายธุรกิจต่างชื่นชมในความเก่งของเขาเกือบจะทุกคน

"ก๊อก ก๊อก"

"เข้ามา"ฟ้าพูดขึ้น

"สุขสันต์วันเกิดครับคุณฟ้าที่รักของผม"นพเดินเข้ามาแล้วอ้อมไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง

"ไปไหนมาฉันไม่เห็นคุณเข้าประชุม"

"ผมก็ไปหาของชิ้นนี้มาเซอร์ไพล์คุณไงครับ"นพชูกำไรทองที่มีเพชรเม็ดเล็กล้อมรอบมาใส่ให้ฟ้า

"ขอบคุณนะนพเธอน่ารักกับฉันเสมอ"ฟ้ายิ้มอกมาแล้วนพก็ก้มลงจูบปากเธออย่างดูดดื่มแล้วฟ้าก็รีบถอนปากออก

"ที่ทำงานนพ"

"เป็นไรไปครับนี่มันห้องส่วนตัว"

"แต่มันไม่ดี"

นพเลยถอนหายใจเบาๆ

"แล้วเย็นนี้คุณวินจะมาทานข้าวกับคุณหรือเปล่า"

"วินเข้าไม่ว่างเราก็ไปกับทุกคนตามที่นัดกันไว้นี่แหละ"

"ครับงั้นผมกลับไปทำงานก่อนนะครับ"

ฟ้าพยักหน้า

"เออนพว่าแต่งานเดินแบบที่เขาจะเอาเด็กเราไปเขาจะเอากี่คนเธอคุยกับคุณซีหรือยัง"

"คุยแล้วครับผมสั่งรีนไว้แล้วให้เขาเลือกว่าเอาใครไปงานนี้บ้าง"

"มีสองทีมเธอก็ให้เขาแบ่งกันดีๆเดี๋ยวมีปัญหากันอีก"

"ครับผมจะคอยช่วยดูอีกแรง"

ฟ้าพยักหน้าแล้วก็ทำงานต่อนพก็ออกจากห้องเธอไป

ฟ้านั่งทำงานไปหันมองที่โทรศัพท์เธอไปมีข้อความเข้ามาไม่ขาดสายอวยพรวันเกิดของเธอแต่มีเพียงสายเดียวที่เธอรอคอยแบบนี้ทุกๆปีแม้บางปีไม่ได้รับเธอก็รอ

จนถึงเวลาหนึ่งทุ่มหลังจากเลิกงานทุกคนมาเจอกันที่ร้านอาหารร้านหนึ่งที่ไม่ไกลจากที่ทำงานมากนักมีการเลี้ยงสังสรรค์กันถายในมีทั้งเหล่าบรรดาเพื่อนของฟ้าและทีมงานคนในบริษัทและเหล่าบรรดานายแบบนางแบบที่มาร่วมอวยพรกันเต็มพื้นที่จัดเลี้ยงจนถึงเวลาเป่าเค้กที่นพมาเซอร์ไพล์เธออธิษฐานแล้วเป่าเทียนหลังจากนั้นทุกคนก็ร่วมดื่มกินกันอย่างสนุกสานจนถึงเวลาสามทุ่มเสียงโทรศัพท์ของฟ้าดังขึ้นฟ้าหยิบขึ้นมาดูพร้อมกับน้ำตาคลอเธอรีบลุกออกจากโต๊ะมาอยู่มุมร้านที่เสียงไม่ดังเธอกดรับสายที่มีสายจากต่างประเทศวีดีโอคอลมาหาเธอ

ฟ้า:วีค

วีค:สุขสันต์วันเกิดครับ

ฟ้า:ขอบคุณครับ

ทั้งคู่ต่างมองหน้ากันแล้วไม่พูดอะไรมีแต่ฟ้าที่เอาแต่ยิ้มให้ลูกชายคนเล็กที่เธอรอโทรศัพท์จากเขาทั้งวันแม้ฟ้าจะรู้อยู่ในใจว่าคงเป็นพี่ชายเขาที่อาจจะบังคับเขาให้โทรมาหาเธอก็ได้แต่เธอก็ดีใจที่ลูกชายคนนี้ที่เธอรักมากโทรมา

ฟ้า:ที่นั่นหนาวมากมั้ยลูก

วีคส่ายหน้าแล้วหันมองเพื่อนที่เข้ามาทักเขาพอดี

วีค:ผมไปเรียนก่อนขอให้คุณมีความสุขมากๆนะครับ

ฟ้า:ขอบคุณครับลูกชาย

แล้ววีคก็กดวางสายไปฟ้าก็น้ำตาไหลออกมาแล้วกอดโทรศัพท์ไว้ในอกแน่นมันเป็นในรอบหนึ่งปีที่ลูกชายคนเล็กจะโทรมาหาเธอ

วีคหรือชนาภัทร ชนาธารหนุ่มหล่อรูปร่างสูงโปร่งผิวไม่ขาวเท่ากับวินพี่ชายเขาใบหน้าคมเข้มหน้านิ่งมาดสุขุมนุ่มลึกและที่สำคัญนิสัยเยือกเย็นความเท่ห์ความสมาร์ทรูปหล่อไม่แพ้นายแบบในนิตยสารเลยทีเดียวแต่เสียอย่างเดียวเขานิ่งเกินไปจนไม่มีใครเข้าใกล้เขาได้เลย วีคที่ตอนนี้เป็นหนุ่มวัยยี่สิบสองปีเขาไปเรียนต่อเมืองนอกที่สหรัฐอเมริกาตั้งแต่เขาจบมัธยมปีที่หกแล้วตอนนี้เขาเรียนในระดับปริญญาโทด้านวิศวกรรมนานๆจะกลับเมืองไทยที่กลับเมืองไทยแต่ละครั้งจะเป็นพ่อหรือพี่ชายเขาโทรตามให้กลับทุกครั้งตอนแรกพ่อเขาไม่ให้ไปเพราะคิดว่าวีคยังเด็กแล้วอยากให้เรียนที่เมืองไทยจนจบปริญาตรีก่อนแล้วค่อยไปเหมือนกับวินแต่ช่วงนั้นพี่ชายของวุธหรือลุงชุนไปอยู่ที่นั่นพอดีพ่อเลยให้เขาไปส่วนวินก็ไปเรียนที่นั่นด้วยเหมือนกันตอนเรียนปริญญาโทพอเรียนจบเขาก็เลยกลับมาช่วยงานพ่อทันทีอีกอย่างวินเป็นคนที่ติดบ้านเลยไม่ค่อยชอบอยู่ต่างประเทศเหลือแค่วีคที่เหลืออีกหนึ่งปีถึงจะเรียนจบ

"คุณฟ้าเป็นอะไรครับ"รีนลูกน้องคนสนิทของเธอเดินผ่านมาพอดีเลยเดินเข้าไปหารีนเป็นผู้ชายที่เป็นออกตุ่งติ้งหรือที่เขาเรียกว่ากระเทยเขามีรูปร่างอ้วนตุ้ยนุ้ยน่ารักและเป็นคนร่าเริงนิสัยดีคนหนึ่งที่รักฟ้าที่เป็นเจ้านายเขามาก

"ไม่มีอะไรแค่แมลงมันเข้าตา แล้วนี่เธอจะไปไหน"

"หนูจะไปเข้าห้องน้ำคะ"

"ไปสิ"

"เออพี่ฟ้า"

"ว่า"

"พี่ฟ้าอย่าดื่มมานะคะแล้วนี่พี่ขับรถมาเองหรือมากับคุณนพ"

"ฉันเอารถมาคนละคันฉันไม่ดื่มมากหรอกเธอสบายใจได้"

"หนูแค่เป็นห่วงพี่ควรหาคนขับรถได้แล้วนะคะ"

"ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงเธอพูดแบบนี้กับฉันหลายครั้งแล้ว"

"ก็พี่ชอบขับรถเร็ว"

"เธอนี่รู้ใจฉันทุกเรื่องจริงๆ"

"แล้วเมื่อกี้พี่ไม่ได้แมลงเข้าตาใช่มั้ยคงเป็นน้องวินโทรมาอวยพรแม่ล่ะสิ"

ฟ้ายิ้มกว้างออกมา

"ยิ้มแบบน่าจะไม่ใช่น้องวินเพราะน้องวินแม้จะไม่มาวันนี้พรุ่งนี้เขาต้องไปทำบุญกับพี่ทุกปีอยู่แล้วหรือว่าจะเป็นน้องวีคหรอคะ"รีนเดินเข้ามาจับมือฟ้าแล้วตื่นเต้นดีใจไปด้วยเมื่อฟ้าพยักหน้า

"เขาโทรมาหาพี่อ่ะรีนวีคเขาโทรมาหาพี่แล้วปีนึงครั้งนึงพี่ก็ดีใจสุดๆแล้วรีนหัวอกคนเป็นแม่แค่ได้เห็นหน้าได้ยินเสียงเขาก็เป็นน้ำเลี้ยงในหัวใจพี่แล้วรีน"

"หนูก็ดีใจกับพี่ค่ะ"แล้วฟ้าก็สวมกิดกับรีนลูกน้องที่อยู่คู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับเธอ

"ดีใจอะไรกันครับ"นพเดินเข้ามาพอดีพร้อมส่งแก้วไวน์ให้ฟ้าที่ถอนกอดกับรีนแล้วเธอยื่นมือมารับแก้วไวน์แล้วจิบนิดๆนพเดินเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลังรีนขยับถอยออกมา

"หนูขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะพี่ฟ้า"

ฟ้าพยักหน้า

"ดีใจอะไรกันครับบอกผมได้มั้ย"

"วีคโทรมาค่ะ"

"คุณวีคหรอครับ"

"ค่ะเขาโทรมาหาฉันเขาโทรมาจริงๆ"

"ผมดีใจด้วยครับคุณดีใจแบบนี้ทุกปีเลย"

"ฉันจะดีใจที่สุดถ้าฉันได้เห็นหน้าเขาจริงๆบ้างเขากลับมาเมืองไทยฉันก็ยังไม่เคยเจอเขาเลยจะห้าปีแล้วที่ฉันเห็นเขาแค่ในโทรศัพท์แบบนี้"ฟ้าร้องไห้ออกมาพร้อมกอดโทรศัพท์ทาบกับอกเธอไว้

"อย่าร้องไห้เลยครับวันนี้วันเกิดคุณคสรทำจิตใจให้สดชื่นแจ่มใสนะครับแล้วตอนนี้คุณควรกลับเข้างานได้แล้วนะครับแขกที่มางานรอคุณอยู่"นพขยับตัวออกมาแล้วเช็ดน้ำตาออกให้

"เธอเข้าไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป"

"อย่าช้านะครับ"

ฟ้าพยักหน้านพเลยเดินกลับมาในงานแล้วฟ้าก็ตั้งสติปรับอารมณ์ใหม่สักพักเธอก็เข้างานไปจนถึงตีสองงานเลี้ยงก็จบลงต่างมาลาและอวยพรให้ฟ้ากันอีกครั้งบางคนก็เมาและบางคนก็เริ่มมึนๆก็มีฟ้าเองก็ดื่มไวน์ไปพอสมควรแต่ก็ไม่เมามาก

"คุณนพรีนว่าคุณควรขับรถให้พี่ฟ้านะแล้วรถคุณก็ให้พวกลูกน้องขับไปจอดไว้ที่บริษัทก็ได้มั้งคะ"

"ไม่เป็นไรรีนพี่ไปได้เดี๋ยวนพก็ขับตามพี่มาพี่ไม่เมาหรอกเชื่อเถอะ"

"แต่"

"อย่ามาดูถูกฉันนะยัยรีนไวน์แค่นั้นไม่อะไรฉันได้หรอกแล้วเรื่องขับรถก็เหมือนกันอดีตคนขับรถแข่งแบบพี่ไม่ขับไปชนใครได้หรอกน่า"

"ในสนามกับในถนนต่างกันนะคะ"

"พอเลยยัยรีนฉันกลับล่ะจะตีสามแล้วไม่ง่วงกันหรือไง"ฟ้าพูดบ่นออกมาสมัยเธอสาวๆเธอลงสนามแข่งรถยนต์บ่อยๆจนวุธต้องคอยเตือนเธอจนหลังๆเธอมีลูกเลยเลิกขับไปเอง แล้วเธอก็ขึ้นรถแล้วขับออกไปทุกคนเลยแยกย้ายกันกลับนพก็ขับตามมาทีหลัง

ฟ้าขับมาตามถนนเธอขับรถเร็วเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วโดยเฉพาะถนนโล่งแล้วเธอขับได้สักพักแล้วจู่ๆก็มีรถบรรทุกขับตัดหน้าเธอเธอเหยียบเบรคจนมิดแล้วทันใดนั้นเอง

"เอี๊ยด....................โครม"

....................

เสียงโทรศัพท์ของวีคดังขึ้นเขาในช่วงค่ำวีคดันตัวลิซ่าออกจากตัวเขาลิซ่าหญิงสาวที่สนิทสนมกับวีคที่สุดหรือเรียกว่าคู่ขาคนปัจจุบันเขาไม่เคยให้นิยามของคำว่าแฟนหรือจะคบหากับผู้หญิงคนไหนเลยสักคนแต่ผู้หญิงที่เข้าหามักจะหวังเป็นแฟนหรือคนรักของเขากันทั้งนั้นใครทนได้ก็ทนใครทนไม่ได้ก็ไปมีเพียงลิซ่าที่ยังอยู่กับวีคจนถึงปัจจุบันวีคเองก็ไม่ได้ยุ่งกับใครเขาจะไปทีละคนถ้าคนไหนรับไม่ได้เขาก็ปล่อยไปอาจดูเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวในเรื่องแบบนี้ก็ว่าได้แต่วีคก็ไม่ได้สนใจคนรอบข้างสักเท่าไรทุกวันนี้มีแต้ผู้หญิงเข้าหาเขาไม่เคยไปจีบเองเลยสักคน

[อะไรกันค่ะวีค]

วีคหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นสายจากพี่ชายโทรเข้ามาเขามองที่นาฬิกาตอนนี้ที่เมืองไทยน่าจะหกโมงเช้าได้

[เธอกลับไปก่อน]

[คุณคุยก่อนก็ได้แล้วเราค่อยต่อกัน]

[ฉันบอกให้เธอกลับไป]

[วีคแต่เดือนนี้ทั้งเดือนเราไม่เคยอยู่ด้วยกันเลยนะคะ]

[บอกว่าออกไป]วีคขึ้นเสียงออกมา

[ก็ได้ค่ะลิซ่าไปก็ได้]

แล้วเธอก็รีบเดินออกจากห้องนอนวีคไปเขาก็กดรับสายพี่ชายของเขา

วิน:วีคนายทำอะไรรับช้าจัง

น้ำเสียงของวินดูร้อนรน

วีค:พี่วินมีอะไรหรือเปล่า

วิน:แม่ประสบอุบัติเหตุตอนนี้อยู่โรงพยาบาลยังไม่ฟื้นเลยแม่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้พี่กลัวกลัวว่าแม่จะไม่

แล้ววินก็เงียบไปไม่กล้าพูดต่อ

วีค:.............

วีคเงียบแล้วนั่งนิ่ง

วิน:นายจะมาหาแม่มั้ย

วีค:..........

วีคไม่ตอบ

วิน:พี่กลัวแล้วคิดมากเกินไปแม่ต้องปลอดภัยสินะนายมีเรียนคงมายากอีกอย่างแม่ถึงมือหมอแล้วคงจะไม่เป็นไรมากหรอก...พี่

วินรู้อยู่ในใจว่าน้องชายคงไม่มาเพราะในจะเรียนและอยู่ไกลด้วยไปมาลำบากที่เขาโทรหาน้องชายเพราะเขาแค่อยากบอกเผื่อว่าน้องจะอยากมาเยี่ยมแม่และเขาก็ไม่รู้ว่าตอนนี้แม่จะอย่างไรเพราะแม่เขาเข้าห้องฉุกเฉินไปนานมากหมอก็ยังไม่ออกเขาร้อนรนเลยไม่รู้จะโทรหาใครนอกจากน้องชายเขาคนนี้คนเดียว

วีค:พี่วินพ่ออยู่กับพี่มั้ย

วิน:อยู่พ่อคุยกับลุงหมออยู่ลุงหมอพึ่งออกเวร

วีค:เขาคงปลอดภัย

วิน:พี่ก็หวังว่าแม่จะปลอดภัย

วีค:แล้วเขาเจออุบัติเหตุได้ไง

วิน:เมื่อตอนตีสามมีคนที่เห็นเหตุการณ์เขาบอกว่ามีรถบรรทุกตัดหน้ารถแม่แม่เขาหักหลบลงข้างทางแล้วก็หมดสติไป

วีค:ตีสาม

วิน:แม่กลับจากงานเลี้ยงวันเกิด

วีค:เมาหรอ

วิน:พี่ไม่รู้

"วิน"

"ครับพ่อ"

วีคได้ยินเสียงพ่อเขาผ่านทางโทรศัพท์

"หมอออกมาแล้ว"

"ครับ"

วิน:พี่ไปดูแม่ก่อนนะ

แล้ววินก็วางสายไป

วีคก็วางโทรศัพท์ลง

วินที่พ่อเรียกเขาให้มาที่หน้าห้องฉุกเฉินตอนนี้หมอที่ทำการรักษาออกมาพอดีมีนพ แนนและรีนอยู่ที่นั่นด้วยเขาก็เดินมาสมทบด้วยเช่นกันเพราะนพกับแนนและรีนที่ขับรถตามกันมาก็เจอฟ้าที่นอนหมดสติอยู่เขามาเจอหลังจากคนเห็นเหตุการณ์โทรแจ้งรถพยาบาลไว้ก่อนแล้วรีนที่มากับรถพยาบาลด้วยเอาแต่ร้องไห้ตลอดทางจนถึงตอนนี้

"ใครเป็นญาติคนไข้ครับ"

"ผมเป็นลูกชายเขาครับ"วินรีบพูด

"ตอนนี้้คนไข้ยังไม่รู้สึกตัวนะครับเนื่องจากเสียเลือดมากทางเราจะทำการรักษาดูแลคนไข้อย่างเต็มที่รอให้คนไข้พ้นขีดอันตรายก่อนเราถึงจะให้เข้าไปดูอาการนะครับเดี๋ยวหมอขอตัวก่อนครับ"

"เดี๋ยวครับอาการตอนนี้คือยังไม่พ้นขีดอันตรายเท่ากับห้าสิบห้าสิบงั้นหรอครับ"นพถามขึ้น

"ครับเราต้องดูอาการนาทีต่อนาทีครับผมจะช่วยอย่างเต็มที่ครับ"

หมอที่ทำการรักษาตอบเสร็จก็จะเดินกลับเข้าห้องฉุกเฉินไป

"เดี๋ยวหมออนันต์ผมขอเข้าไปด้วย"วิทย์พี่ชายของวุธพูดขึ้น

"ครับคุณหมอวิทย์"

แล้ววิทย์ก็เข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วยเพราะเขาเป็นหมอที่โรงพยาบาลแห่งนี้อยู่แล้ว

"ห้าสิบห้าสิบ"แนนพูดเบาๆออกมา

"พี่ฟ้าต้องไม่เป็นอะไรนะขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองพี่ฟ้าให้ปลอดภัยด้วยเทอญ"รีนพนมมืิพูดพร้อมร้องไห้ออกมาแล้วทุกคนก็เดินกลับไปนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินผ่านมาสองชั่วโมง

"แนนขอตัวกลับบ้านก่อนนะพี่รีน"

รีนพยักหน้าแล้วแนนก็ยกมือไหว้วุธและวินวินก็รับไหว้แม้วินจะอายุน้อยกว่าแนนสองปีแต่ในเมื่อวินเป็นลูกเจ้านายเธอเธอก็ให้ความเคารพเช่นกันแล้วเธอก็เดินออกไปตอนนี้เหลือแค่วุธ วิน นพและรีน

หมอที่ทำการรักษากับหมอวิทย์เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพวกเขาก็ลุกเดินเข้ามาหา

"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับแต่ยังไม่รู้สึกตัวอาการตอนนี้ก็ประมาณเจ็ดสิบเปอร์เซนต์ผมว่าพวดคุณกลับไปพักก่อนดีกว่าครับถ้ามีอะไรฉุกเฉินทางโรงพยาบาลจะแจ้งให้ทราบทันทีครับ"

"เดี๋ยวเขาติดต่อทางวินเองลุงว่าเรากลับไปพักก่อนอยู่ที่นี่ก็เข้าไปดูแม่ไม่ได้"

"ครับเดี๋ยวผมเข้ามาใหม่"

"ขอบคุณครับ"วินยกมือไหว้หมอที่ทำการรักษาทุกคนก็ไหว้ตามแล้วหมอก็เดินออกไปแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับโดยเฉพาะนพเดินออกไปพร้อมๆกับกมอเลยก็ว่าได้

"คุณวุธคุณวินค่ะ"รีนเรียกทั้งคู่ไว้

"ครับ"วินตอบรับแล้วทั้งวุธและวินหันมองรีนที่ยังร้องไห้ตาบวมแดง

"รีนขอโทษนะค่ะที่ไม่ได้ดูแลพี่ฟ้ารีนขอโทษค่ะ"รีนยกมือไหว้แล้วก็ร้องไห้ออกมา

"มันเป็นอุบัติเหตุคุณรีนอย่าคิดมาก"วุธพูดขึ้น

"ถ้ารีนตัดสินใจนั่งมากับพี่ฟ้าคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่รีนไม่น่าปล่อยให้พี่ฟ้าขับกลับมาคนเดียวเลย"

"อย่าโทษตัวเองเลยคุณรีนกลับไปพักดีกว่าครับยังไงหมอเขาก็ไม่ให้เราเยี่ยมอยู่ดี"วุธพูดขึ้น

"จริงด้วยครับคุณรีนควรกลับไปพักนะครับน่าจะยังไม่ได้นอนทั้งคืนเลย"

"รีนขออยู่ที่นี่ได้มั้ยค่ะเผื่อพี่ฟ้าจะฟื้น"

"ผมว่าคุณรีนกลับไปนอนสักนิดแล้วกลับมาก็ได้ครับ"

"แต่ว่า"

"พักสักสองสามชั่วโมงแล้วเราค่อยมาเจอกันที่นี่ได้ครับผมก็จะกลับบ้านสักพักก็มาที่นี่เหมือนกันครับ"

"ค่ะรีนจะรีบมานะคะ"

"ครับขอบคุณนะครับที่คุณรีนที่เป็นห่วงแม่ถ้าแม่รู้คงดีใจครับ"

"พี่ฟ้าเป็นผู้มีพระคุณต่อรีนคะ"

"งั้นเราแยกย้ายกันไปพักแล้วกันเออว่าแต่สักพักนักข่าวคงมาผมว่าคุณรีนก็ช่วยตอบพวกเขาทีนะครับ"

"ค่ะเรื่องนักข่าวเดี๋ยวรีนจะเป็นคนดูแลเองจะให้ข่าวที่ไม่ให้เกิดความเสียหายมาถึงทุกคนคะ"

"ครับขอบคุณมาก"วุธพูดขึ้นแล้วทุกคนก็ลากันแล้วแยกย้ายกันกลับ

..........

วินนอนพักได้สองชั่วโมงเขาเดินลงมาจากชั้นบน

"จะไปโรงพยาบาลแล้วหรอ"

"ครับแล้วพ่อจะไปด้วยกันมั้ยครับ"

วุธส่ายหน้า

"แกไปดูแม่แกเถอะเรื่องงานไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพ่อดูแทน"

"ครับช่วงนี้ผมขอไม่เข้าบริษัทผมคงรอแม่ฟื้นก่อนแล้วถึงจะไปทำงานนะครับ"

วุธพยักหน้า

"พ่อว่างๆไปเยี่ยมแม่มั้งนะครับ"

"อย่าเลยแค่เมื่อเช้าแฟนแม่แกก็ไม่ค่อยพอใจฉันเท่าไรฉันไม่อยากเป็นข่าวด้วย"

"ผมเข้าใจครับผมไปก่อนนะครับ"

วินกำลังจะเดินออกจากบ้าน

"ถ้าเขารู้สึกตัวฉันจะไปเยี่ยมแล้วกันเออว่าแต่แกบอกเจ้าวีคหรือยัง"

"ผมโทรบอกน้องแต่เช้าแล้วครับ"

"แล้วจะมามั้ย"

"ไม่รู้เลยครับวีคมันเงียบ"

วุธเลยพยักหน้าเขาเข้าใจความรู้สึกวีคดี

"ไปเถอะเดี๋ยวสายเผื่อแม่แกจะรู้สึกตัว"

"ครับ"

แล้ววินก็เดินออกจากบ้านแล้วขับรถออกไปที่โรงพยาบาลก่อนจะมาโรงพยาบาลเขาส่งข้อความบอกวีคแล้วว่าแม่พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังไม่ฟื้นแต่วีคก็ยังไม่เปิดอ่านข้อความทำให้วินเลยไม่ได้โทรหากลัวน้องจะยุ่งหรือนอนหลับอยู่ พอเขามาถึงโรงพยาบาลเขาก็นั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินสักพักรีนและลูกน้องที่เป็นผู้หญิงหนึ่งคนและสาวประเภทสองหนึ่งคนก็เดินเข้ามาต่างยกมือไหว้วินวินก็รับไหว้แล้วทั้งหมดก็นั่งรอดูและฟังอาการของฟ้าที่ยังไม่มีใครได้เข้าเยี่ยมและหมอก็ยังไม่ได้ออกมาบอกอาการแต่อย่างใดจนผ่านไปจนถึงช่วงบ่ายวิทย์เดินเข้ามาหาหลานชายแล้วพาวินไปหาอะไรดื่มแก้ง่วงเขาเลยไปกับลุงของเขานพที่มาทีหลังมีแนนตามมาติดๆ

"นี่ฉันเห็นนักข่าวอยู่ด้านนอกเต็มเลยมีใครให้ข่าวหรือยัง"นพถามขึ้น

"รีนให้ข่าวไปแล้วค่ะ"

"เธอให้ข่าวว่าอะไรไปบ้าง"

"รีนพูดตามที่หมอบอก"

"ได้ข่าวแล้วทำไมนักข่าวไม่กลับสักที"

"เขาขอตามข่าวจนกว่าพี่ฟ้าจะฟื้นค่ะ"รีนตอบ

"แล้วทางลูกชายคุณฟ้าล่ะให้สัมภาษณ์อะไรมั้ย"นพถามขึ้น รีนและลูกน้องอีกสองคนย่นคิ้วสงสัย

"ไม่ค่ะคุณวินเขาไม่ชอบออกสื่อคุณก็รู้นี่แล้วอีกอย่างเราต้องรักษาความเป็นส่วนตัวของคุณวินคุณวุธเขาไว้ด้วย"

"ก็ดีเดี๋ยวรอหมอออกมาแจ้งอาการอีกทีผมจะเป็นคนให้ข่าวเอง"นพพูดขึ้นแล้วแยกไปนั่งอีกที่แนนเดินมานั่งข้างรีน

"ว่าแต่พี่พี่ยุ่งกับพี่ทินนี่มาตอนไหนค่ะเนี่ย"แนนทักสองคนที่นั่งข้างรีน

"สักพักพี่รีนโทรไปบอกก็มาเลย"ยุ่งหญิงสาวทีีเป็นลูกน้องรีนพูดขึ้น

"นั่นพี่ซีนมาแล้วค่ะ"แนนหันไปมองบุคคลที่มาใหม่ซีนเป็นผู้ชายออกสาวหรือที่เขาเรียกเกย์ควีนแต่เขาไม่ออกตุ้งติ้งมากนัก

"พี่รีนพี่ฟ้าเป็นไงบ้างผมพึ่งรู้ข่าว"

"ก็พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังไม่ฟื้น"

"เมื่อคืนก็ไม่น่าจะเมามากนักนะไม่น่าจะเกิดอุบัติเหตุได้"ซีนพูดขึ้น

"นีี่อย่าไปเที่ยวพูดแบบนั้นนะเดี๋ยวนักข่าวได้ยิน"ยุ่งพูดขึ้นเขาสองคนไม่ลงรอยกัน

"รู้ไม่ต้องมาสอน"ซีนพูดขึ้น

"พออย่าเถียงกันฉันปวดหัว"

แล้วซีนก็เดินแยกไปนั่งกับนพแล้วแนนก็ลุกเดินออกไปข้างนอกสักพักก็กลับเข้ามาพร้อมน้ำกาแฟที่เธอซื้อมาให้กับทุกคน

"พีี่ๆค่ะน้ำคะ"

แล้วแนนก็ส่งน้ำให้ทุกคนวินกลับเข้ามาพอดีเธอจะเอาน้ำไปให้แต่วินถือแก้วน้ำมาอยู่แล้วเธอก็เลยกลับไปนั่งที่

จนตอนเย็นหมอถึงออกมาแจ้งอาการอีกรอบที่ตอนนี้อาการยังคงทรงตัวอยู่ยังคงรักษาอยู่ในห้องฉุกเฉินเหมือนเดิมและยังไม่มีการให้เข้าเยี่ยมทุกคนเลยแยกย้ายกันกลับพอทุกคนพากันลงมาที่ชั้นล่างนักข่าวที่รออยู่ด้านนอกเห็นวินที่เดินออกมาพร้อมกับทุกๆคนก็รีบเข้ามาถามจนรีนกับยุ่งและทินนี่ช่วยกันวินออกไป

"ขอโทษนะครับถ้าเกี่ยวกับคุณฟ้าให้ถามผมได้ครับผมจะเป็นแจ้งข่าวให้เอง"นพพูดขึ้นนักข่าวเลยหันมาหาที่นพแทน

"เดี๋ยวเราไปสัมภาษณ์กันตรงด้านนอกนิดนึงนะคะพี่ๆนักข่าวเดี๋ยวจะขวางทางเข้าออกของทางโรงพยาบาลนะคะ"แนนรีบพูดขึ้นแล้วพากันเดินนำนักข่าวมาให้สัมภาษณ์อีกที่ ส่วนวินรีนกับลูกน้องเดินมาส่งที่รถ

"รีนขอโทษนะคะที่กันนักข่าวเอาไว้ไม่ได้"

"ไม่เป็นไรครับผมกลับก่อนนะครับ"

"ค่ะขับรถดีๆนะคะ"ทุกคนพูดพร้อมยกมือไหว้วิน วินก็รับไหว้แล้วขับรถเคลื่อนออกไป

"คุณวินนี่หล่อมาเลยนะพี่รีนเหมือนคุณวุธ"ยุ่งพูดขึ้น

"ถ้าเจออีกคนเธอจะอึ้งยิ่งกว่านี้"รีนพูดขึ้น

"อีกคนทีีเป็นลูกชายคนเล็กของคุณฟ้าหรอพี่"ทินนี่พูดขึ้นรีนพยักหน้า

"ไม่มีใครเคยเห็นเลยอยากเห็นจังจะหล่อเหมือนคุณวินมั้ย"

"คงยากทีีเราจะเจอเขาอยู่เมืองนอกนานๆจะกลับเมืองไทยสักที"

"แล้วเขาไม่มาเยี่ยมคุณฟ้าหรอพี่"

รีนนิ่งไม่ตอบ

"กลับเถอะพรุ่งนี้ต้องเข้าบริษัทแต่เช้า"รีนพูดขึ้นแล้วพากันกลับ

นพที่ให้ข่าวเสร็จก็กลับด้วยเช่นกัน

................

ทินหรือทินนี่สาวประเภทสองที่เป็นลูกน้องของรีนเขากลับมาถึงห้องในช่วงค่ำเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเธอเดินมานั่งที่โซฟาพร้อมกดรับสายที่วีดีโอคอลจากต่างประเทศ

ทิน:สวัสดีพี่เทียน

เทียน:สวัสดีจ๊ะทินเป็นไงบ้างสบายดีหรือเปล่า

ทิน:สบายดีพี่เทียนของที่พี่ส่งมาถึงแล้วนะ

เทียน:เขาชอบมั้ย

ทิน:ลูกชายพี่อ่ะหรอ

เทียนพยักหน้า

ทิน:หนูยังไม่ได้ให้เจ้าเท็นเลย

เทียนหน้าเศร้าลง

ทิน:ล้อเล่นหนูให้เขาแล้วเขารับไปแล้วพี่

เทียน:เขาไม่ทิ้งมันใช่มั้ย

ทิน:ไม่หรอกหนูเห็นเขาเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าอยู่รอหน้าหนาวเขาคงเอามาใส่แล้วหนูจะส่งรูปให้ดู

เทียน:ขอบคุณนะทิน

ทิน:อย่าคิดมากสิพี่เทียนเวลาจะช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

เทียน:ถ้าพี่ไม่....ทิ้งเขามาคงไม่เป็นแบบนี้

ทิน:พี่เทียนพี่ไม่ได้ทิ้งเขาอย่าโทษตัวเองถ้าพี่เอ็มไม่เอาลูกไปพี่คงอยู่กับตาเท็นไปแล้ว

เทียนร้องไห้ออกมา

ทิน:พอเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเด็กๆไปไหนพี่หรือยังไม่ตื่น

เทียนเลยเปิดกล้องหลังถ่ายภาพลูกชายคนเล็กวัยสี่ขวบกำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่

ทิน:เฮนรี่ยู้ฮู

เด็กน้อยตัวเล็กหันมามองตามเสียงเรียกพร้อมโบกมือให้แล้วเทียนก็เปิดกลับกล้องหน้า

ทิน:แล้วอีกสองหนุ่มล่ะ

"จ๊ากกลัวแล้ว แด๊ดช่วยด้วยอย่าใก้มันเข้ามานะเดมกลัว"

ทินได้ยินเสียงเด็กผู้ชายมาแต่ไกล

เทียน:ไปวิ่งออกกำลังกายกันอยู่จ๊ะนั่นมากันแล้วเทียนเปิดกล้องหลังอีกครั้งเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กหุ่นนุ่มนิ่มน่าฟัดไม่ถึงขั้นผอมมากและอ้วนมากหุ่นสมส่วนที่ค่อนข้างจะร่างบางนิดๆผิวขาวมากผมสีดำสนิทหน้าตาออกลูกครึ่งแต่มาทางโทนเอเชียมากกว่าหรือเรีกว่าเป็นลูกเสี้ยวมากวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในบ้านก่อนใครแล้วเขาก็พูดภาษาไทยออกมาแล้วก็มีอีกสองคนเดินตามเข้ามาทีหลังซึ่งเป็นพ่อของเขาที่เป็นลูกครึ่งอเมริกากับสิงคโปร์แล้วก็เด็กผู้ชายอีกคนที่เป็นลูกชายคนรองที่เดินหน้านิ่งตามเข้ามา

"เดม ฮันเตอร์มาสวัสดีน้าทินสิครับ"

เดมเดินเข้ามากอดแม่แล้วทำปากหยู้ใส่น้าตัวเองส่วนฮันเตอร์เดินเข้ามาพร้อมยกมือไหว้

"เดมสวัสดีน้าทินลูก"

"สวัสดีครับน้าทินนี่คนสวย"เดมยกมือไหว้แล้วทำปากจุ๊บที่โทรศัพท์ของแม่แล้ววิ่งออกไปทันที

ทิน:ตกลงเดมมันเป็นน้องฮันเตอร์ใช่มั้ยพี่เทียน

เทียนยิ้มแล้วหันไปมองลูกชายที่กำลังเถียงกันอยู่แต่ได้ยินแต่เสียงเดมคนเดียวสักพักทุกคนก็พากันเข้าครัวเสียงเลยเงียบลง

"แอ๊ด"เสียงประตูห้องทินเปิดออก

ทินเปิดกล้องหลังให้เทียนได้เห็นคนที่เทียนอยาดจะเห็นทุกๆวันเทียนมองดูพร้อมปิดปากไม่ให้ร้องไห้เสียงดังออกมา

"กินข้าวมาหรือยังน้าซื้อกับข้าวมาอยู่ในตู้น่ะกินเลย"

เท็นพยักหน้า

"แล้วไปไหนมาวันนี้ไม่มีเรียนนี่"

"วันเกิดมีมี่"

"จัดวันเกิดในวันที่เจ้านายตัวเองนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลเนี่ยนะแล้วจัดตั้งแต่เช้ามาเลิกตอนเย็นแล้วกลางคืนล่ะพวกนั้นมันต่อหรือเปล่า"

"ต่อ"

"น่าเกลียดไม่รู้จักกาละเทศะนี่พี่ซีนเขาไม่ห้ามเด็กเขาหรือไงนะ"

"น้าทินคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ใช่หรอ"

ทินหน้าเหว๋อแล้วรีบกลับเปิดกล้องหน้าแล้วเท็นก็เดินไปที่ครัว

เทียน:แค่นี้ก็ชื่นใจแล้วทิน เราไปกินข้าวเถอะแล้วพี่จะโทรมาหาใหม่นะ

ทิน:ค่ะพี่เทียนอีกสองเดือนเจอกันนะคะ

เทียน:จ๊ะพี่จะรอทินนะเด็กคงดีใจที่ทินจะมาหาบาย

ทินและเทียนยกมือโบกลากันแล้ววางสายลง

..........................................................

🙏🙏🙏🙏ขอบพระคุณที่เข้ามาอ่านนิยายบอยเลิฟรักหวานๆนะคะช่วงนี้อาจแต่งช้าต้องขอโทษด้วยนะคะ