ซอฟท์วาย รักที่เพิ่งเริ่มต้น (ไป๋หลง)

        ​จูไฉ่หงปิดงับประตูห้องคนป่วยลงเบาๆ ปล่อยให้เผยอไว้เพียงแค่เอานิ้วสอดได้ เธอหันมายิ้มเป็นเชิงขอโทษ          

        "ดูเหมือนเผิงเหล่าซือกำลังช่วยจูเหล่าซือเปลี่ยนเสื้อ ต้องขอโทษ ผกก. เกาด้วยนะคะ รอซักแป๊ปเถอะค่ะ" เธอกล่าวขอโทษด้วยระดับเสียงปกติ ประกอบกับที่ประตูไม่ได้ปิดสนิททำให้คนในห้องได้ยินเสียงเธอ จูอี้หลงค่อยๆผละออกจากเผิงกวนอิง         

        "ขอโทษ..." เขากระซิบ         

        "เดี๋ยวค่อยคุยกัน" เผิงกวนอิงกระซิบตอบ แล้วขยับหมอนช่วยประคองเพื่อนให้นอนลง เสร็จแล้วก้าวยาวๆเข้าไปในห้องน้ำ คว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กตรงอ่างล้างหน้า ชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆ รีบเอาออกมาให้จูอี้หลงเช็ดหน้าตา ก่อนจะหมุนตัวไปเปิดประตู         

        "ผกก. ผมนึกว่าคุณยังอยู่ที่ฉงชิ่งเสียอีก" เขากล่าวทักพร้อมเบี่ยงตัวเป็นการเชื้อเชิญผู้กำกับเกาให้เข้ามาในห้อง 

        "หยุดงานได้ก็หยุดเลย ต้องมาดูหลงเกอหน่อย" เขาเดินตรงไปที่เตียง หลังจากที่ได้ทำงานร่วมกับจูอี้หลงมาแล้วถึงสองครั้ง เกาหานก็นับว่าเป็นผู้กำกับคนหนึ่งที่รู้ใจจูอี้หลงดี เขาเรียกจูอี้หลงว่าหลงเกอตามคนอื่นๆในกองถ่าย         

        จูอี้หลงพยายามยันกายลุกขึ้น          

        "ไม่ต้อง ไม่ต้อง ...อ๊ะ" เกาหานโบกมื้อห้ามพร้อมสาวเท้าเข้ามาข้างเตียง เขาอุทานหลังจากเห็นใบหน้าจู้อี้หลงชัดๆ

        "เครียดอีกแล้วล่ะสิเนี่ย" เกาหานยื่นมือมากุมมือจูอี้หลงไว้ สีหน้าแสดงความเห็นใจ         

        "เรื่องงานก็ไม่ต้องห่วงมันหรอก เรื่องแฟนๆยิ่งไม่ต้องคิดมากใหญ่" พูดจบเขาก็หันมาทางรองผู้จัดการ          

        "... แล้วนี่ คนทำเป็นแค่แฟนโรคจิตจริงๆเหรอ"         

        "ตำรวจกำลังสืบสวนอยู่ค่ะ แต่ในเบื้องต้น ทางตำรวจบอกมาอย่างนั้น" จูไฉ่หงให้ข้อมูล เกาหานหันไปมองจูอี้หลงแล้วใช้มืออีกข้างตบหลังมือที่เขากุมไว้เบาๆเป็นการปลอบประโลมคนป่วยที่เขาเห็นร่องรอยการร้องไห้บนใบหน้าอย่างชัดเจน ก่อนจะหันไปถามจูไฉ่หงอีกครั้งหนึ่ง         

        "เมื่อกี้ไม่เห็นเสี่ยวไป๋อยู่กับพวกเจิ้นหุน นึกว่าอยู่ที่นี่กับหลงเกอเสียอีก" เป็นคำพูดที่เป็นคำถามถึงไป๋อวี่กลายๆ จูไฉ่หงยังนึกหาคำตอบไม่ได้เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าไป๋อวี่ไปเสียที่ไหน พอพาผกก. เกามาเธอก็เห็นเพียงเผิงกวนอิงกันจูอี้หลงเท่านั้นที่อยู่ในห้อง ความที่คุ้นเคยกับเรื่องในวงการบันเทิงดีทำให้เธอรีบงับประตูห้องลงเมื่อเธอเห็นว่าเผิงเหล่าซือกำลังโอบกอดจูเหล่าซือไว้ในอ้อมแขน ถึงแม้เธอจะรู้ว่าผกก. เกาไม่ใช่พวกปากมาก แต่เธอก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดใหญ่โต เพราะตอนนี้จูเหล่าซือก็มีเรื่องรบกวนจิตใจมากพออยู่แล้ว         

        "เหล่าไป๋เพิ่งเดินสวนกับผมเมื่อกี้นี้เอง สงสัยจะหลบไปสูบบุหรี่ในห้องน้ำมั้งครับ" เผิงกวนอิงที่ยืนเงียบๆอยู่ด้านหลังตอบแทนจูไฉ่หง         

        ผกก. เกาอยู่ต่ออีกเพียงครู่ก่อนจะขอตัวออกไปด้านนอก จูไฉ่หงรีบเดินตามไปส่ง ก่อนจะออกจากห้องเธอส่งสายตาให้เผิงกวนอิง เขาเพียงแค่หลุบสายตาลงเธอก็ถอนใจเบาๆเดินนำเกาหานออกจากห้องไป          

        จูไฉ่หงทำงานกับจูอี้หลงมาตั้งแต่ครั้งที่เขายังอยู่บริษัทเดิม เมื่อจูอี้หลงหมดสัญญาและย้ายมาบริษัทใหม่ ทั้งเธอ ซึ่งในตอนนั้นเป็นเพียงผู้ช่วยผู้จัดการ และหลินชิงหูผู้จัดการส่วนตัวของจูอี้หลงต่างก็ย้ายตามเขามาที่บริษัทนี้ด้วย ที่นี่เธอได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นรองผู้จัดการ แต่หน้าที่ของเธอก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จะเพิ่มเติมขึ้นมาก็ตรงที่ เธอต้องทำแทบทุกอย่างจนเกือบจะเป็นเหมือนผู้จัดการส่วนตัวของจูอี้หลงไปแล้ว          

        วันนี้ เธอดีใจที่เผิงกวนอิงอยู่ที่นี่ด้วย ตอนที่เธอจำเป็นต้องทิ้งให้จูอี้หลงอยู่กับไป๋อวี่แต่เพียงลำพัง เธอใจคอไม่ดีเลย เธอเห็นไป๋อวี่เป็นเหมือนระเบิดเวลาที่ไม่รู้ว่าวันไหนจะระเบิดขึ้นมา ที่น่าใจหายยิ่งกว่า ก็คือ จูอี้หลงกลับถือระเบิดเวลาลูกนี่เอาไว้ไม่ยอมปล่อย เขาทำท่าเหมือนจะทิ้งมันไปแล้วหลายครั้ง แต่จูไฉ่หงก็ใจชื้นอยู่ได้ไม่นานเมื่อพบว่า จูเหล่าซือของเธอเหมือนเพียงแค่ย้ายระเบิดจากมือนึงมาไว้อีกมือนึง ไม่ยอมขว้างมันทิ้งไปให้พ้นตัว ตอนนี้เธอหวังว่าเผิงเหล่าซือ เพื่อนที่จูเหล่าซือไว้ใจมากที่สุด จะช่วยเขาปัดเป่าหรือเบาบางปัญหาที่คาใจเขาออกไปได้บ้าง ...         

        เมื่อเกาหานออกเดินนำไปด้านหน้า จูไฉ่หงหันกลับมาดูทางด้านห้องผู้ป่วยที่เธอเดินจากมา ... หวังว่าเผิงกวนอิงจะช่วยถอดสลักระเบิดนี้ได้ ก่อนที่มันจะระเบิด เพราะถ้ามันระเบิดขึ้นมา ไม่เพียงแค่จูอี้หลงที่จะเจ็บหนัก ตัวเผิงกวนอิงเองก็อาจจะโดนลูกหลง บาดเจ็บไม่น้อย         

        ................