"ฉันจะคืนโทรศัพท์ให้นาย แต่นายต้องไม่ใช้มันติดต่อใคร โดยเฉพาะจูเหล่าซือ..." ถังซันยื่นโทรศัพท์ให้ไป๋อวี่ ตอนที่เขาถอดเสื้อนอกของไป๋อวี่ออก เขาก็ไม่คิดจะล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในนั้นให้ไป๋อวี่ เจ้าตัวเองก็ช็อคจนคิดอะไรไม่ออก ปวดกระเพาะนอนตัวงออยู่ทั้งคืน ไป๋อวี่รับโทรศัพท์มาแล้วกลับโยนมันไปทางหัวเตียง ไม่ให้ติดต่อหลงเกอ โทรศัพท์เครื่องนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร         

        "ไม่เช็คดูหน่อยล่ะ .... อาจมีข้อความ..." ถังซันยังไม่ทันพูดจบ ไป๋อวี่ก็รีบพลิกตัวไปคว้าโทรศัพท์ที่ถูกโยนไปตกตรงซอกระหว่างหมอนกับหัวเตียง          

        มีแต่ข้อความจากคนอื่น ไป๋อวี่ไม่คิดจะเปิดดูด้วยซ้ำ เขาโยนโทรศัพท์กลับไปที่เดิมก่อนทิ้งตัวลงนอนตะแคง ใบหน้าหงิกงอเหมือนไม่พอใจอะไร         

        ........         

        ตอนถังซันติดต่อกลับออฟฟิส เจ๊ใหญ่แผดเสียงต่อว่าดังลั่น ที่ทุกคนพากันปิดโทรศัพท์ เธอไม่ว่าที่พวกเขาปิดโทรศัพท์ มันเป็นเรื่องที่จำเป็นต้องทำ แต่ก็น่าจะหาหนทางติดต่อกลับมาบ้าง         

        "ให้ไป๋อวี่ไปเยี่ยมจูเหล่าซือวันพรุ่งนี้" เจ๊ใหญ่บอก         

        "จะดีเหรอ... " ถังซันยังไม่แน่ใจ         

        "เจ๊ไม่โง่หรอกน่า ให้ไปพร้อมกับทีมนักแสดงเจิ้นหุน" ถังซันยิ้มให้โทรศัพท์ เจ๊ไม่โง่จริงๆ เขายังนึกหาทางพาไป๋อวี่ไปเยี่ยมจูอี้หลงไม่ได้เลย         

        "ไปช่วงเช้านะ ช่วงบ่ายหลายคนติดงาน อ้อ เกาอวี่เอ๋อร์จะบินมาก่อน เย็นๆก็คงจะถึงแล้ว อาจจะแวะมาหาเสี่ยวไป๋"

        "อย่ามา อย่ามา ..." ถังซันละล่ำละลักห้าม         

        "แย่ขนาดนั้นเชียว?" เจ๊ถาม         

        "อือ"         

        "เออ เข้าใจละ แค่นี้นะ" แล้วเจ๊ก็วางหู สมกับเป็นมือโปร มาไวไปไว เข้าใจอะไรง่าย ถังซันถอนหายใจเบาๆ เดินเข้าไปในห้องไป๋อวี่ เขาหยุดมองไอ้คนเข้าใจอะไรยากอยู่อึดใจก่อนจะสะกิดเรียก         

        ........         

        "ผมไม่ไป"         

        ถังซันถึงกับอึ้ง         

        "ไปทำไม เขาไม่อยากให้ไป"         

        "ปัทโธ่ จูเหล่าซือก็แค่อยากจะกันแกออกมาจากฝูงแร้งพวกนั้น"        

        "ไม่อยากเห็นหน้าคนที่บอกว่า ไม่ได้ตั้งใจ..."  ไป๋อวี่ยังทิฐิ         

        ถังซันมองดาราในความดูแลของตนด้วยความสมเพชในใจ ไอ้หมอนี่มันอ่อนไหวจนหูอื้อตาลาย คิดอะไรไปเองสารพัด

        "นั่นมันคำพูดติดปากจูเหล่าซือเค้า นายมันอ่อนไหวมากไปหรือเปล่า"          

        ไป๋อวี่นั่งเงียบ ที่จริงหลงเกอก็มักจะพูด ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ออกจะบ่อย          

        "ก็.." ไป๋อวี่เอามือคลึงใบหูตัวเอง อย่างที่เขามักจะทำเวลารู้ตัวว่าผิด         

        "มันไม่เหมือนกันนี่... " สถานการณ์มันไม่เหมือนกันจริงๆนี่นา หลงเกอจะพูดว่า ไม่ตั้งใจ กับใครก็ได้ แต่จะมาพูดถึงเขาอย่างนั้นได้ยังไง         

        "ไม่รู้ล่ะ ไม่ไปก็ตามใจ แต่เกอจะไป ถือว่าไปเป็นตัวแทนนายก็แล้วกัน" ถังซันตัดบท แต่ตากลับชำเลืองมองไป๋อวี่ที่ยังชักสีหน้าบึ้งตึงอยู่         

        "จะเมสเสจหาซักหน่อยก็ไม่มี น่าจะรู้ว่าเป็นห่วง"  ทำเอาถังซันต้องหันมาถาม         

        "นี่นายคิดจริงๆเหรอว่าคนถูกแทง นอนแบบอยู่บนเตียง จะส่งข้อความมาหานายได้.... " ไป๋อวี่ยิ้มแหยๆ ถังซันอ่านความคิดไป๋อวี่ออก เขาเดินกลับมา โน้มตัวใช้มือจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของไป๋อวี่ไว้ แล้วบีบเบาๆ         

        "ที่เผิงเหล่าซือมาถึงนี่ ก็แสดงให้เห็นแล้วว่านายเป็นคนพิเศษ ... นายเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม"         

        "อืม.." ไป๋อวี่รับคำ ถังซันตบไหล่เขาเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป แค่อึดใจไป๋อวี่ก็ตะโกนตามหลังเขามา         

        "ไปก็ได้ เดี๋ยวไม่ครบทีม"         

        ............

​