ตอนที่ 16 : ความรู้สึก
ตอนที่ 16 : ความรู้สึก
“เลิกกันเถอะ”
ผมมองใบหน้าตกใจของอีกฝ่าย ดวงตาสีสวยตรงหน้าเบิกกว้างก่อนจะกลายเป็นสั่นระริกเหมือนคนกลัวอะไรซักอย่าง
“ทำไมล่ะซี ซีไม่ชอบเราเรื่องอะไรเราปรับปรุงตัวเองได้นะ” คำพูดแต่ละคนที่อีกฝ่ายพูดมาเหมือนคมมีดที่กรีดลงบนหัวใจผมช้าๆ
“....”
“ซี...”
“...”
“อย่าเงียบสิซี...”
“....”
“....”
“จะให้กูพูดอะไร... เมื่อวานมึงทำอะไรมึงก็รู้ดีไม่ใช่หรอ?” ผมกลืนก้อนที่ตีตื้นขึ้นมาในคอลงไป แล้วพูดกับพ่อทัพ เงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลงมา....
ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมเจ็บแค่ไหน...
“....” คราวนี้พ่อทัพเป็นคนเงียบบ้าง... ผมมองมือทั้งสองข้างของมันที่เอื้อมมาคล้ายจะจับแต่ก็หยุดและตกลงข้างตัวเฉยๆ
“ใจเย็นๆ พวกมึงเป็นอะไรกัน” น้ำเสียงแตกตื่นของวายเหมือนกรรไกรตัดเส้นบางๆในหัวให้ขาดฉับ น้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกยังไม่เท่ากับหัวใจที่บีบรัดข้างใน ผมรู้ตัวเองดี... ผมรักคนง่ายและถ้าจะรักผมจะทุ่มเทให้เขาไม่มีการเผื่อใจอะไรทั้งสิ้น เพราะงั้นก็เลยต้องมานั่งเจ็บแบบนี้.
“มันไม่มีอะไร... ไม่มีอะไรเลย...”
“ไม่มีอะไร? ไม่มีอะไรได้ไงวะ! กูไม่ไม่ได้โง่นะพ่อ กูไม่ได้โง่!! ไม่ได้โง่ที่ไม่รู้เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น... ฮึก” ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ ยืนรออีกครั้งพ่อทัพพูดอีกครั้ง... อย่างน้อยแก้ตัวอะไรหน่อยก็ได้... บอกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง
“กูขอโทษ”
“งั้นมันเป็นเรื่องจริงหรอ? มันทำมันงั้นหรอ...” ผมเค้นคำพูดออกไปอย่างยากลำบาก คำล้านคำที่อยากจะพูดออกไปวิ่งวนอยู่ในสมอง แล้วยิ่งการหันหน้าหนีของมันอีก...
“แล้วมึงยังจะถามอีกหรอวะว่าเหตุผลอะไรที่กูต้องเลิกกับมึง?”
“มันก็แค่วันไนท์สแตนท์ มึงจะเครียดทำไมวะ?!”
“อ้อ... งั้นถ้าเกิดกูไปมีอะไรกับคนอื่นก็ได้ใช่ป่ะ?”
“มันไม่เหมือนกัน...”
“มันไม่เหมือนกันไงวะ?!”
“มึงไม่เข้าใจอ่ะซี...” น้ำเสียงอ่อนแรงของพ่อทัพทำให้ความรู้สึกเสียใจกลายเป็นความผิดหวัง
“เออ! กูไม่เข้าใจ มึงมีคนอื่นได้แต่กูมีคนอื่นไม่ได้งั้นหรอ? ตรรกะบ้าอะไรของมึง!”
“ก็มึงเป็นเมียกูนะซี มึงจะมีคนอื่นได้ยังไง!”
“มึงก็ผัวกูพ่อทัพ... มึงรักกู กูก็รักมึง...”
“....”
“ไม่มันเกี่ยวว่าใครเป็นผัวใครเป็นเมีย แต่มันเกี่ยวตรงที่ว่ามึงทำอย่างนี้กับคนที่มึงรักได้ยังไง...”
“....”
“มึงเป็นคนทำ มึงก็ต้องรับผิดชอบ...”
ผมพูดจบประโยคแล้วหันหลังกลับ ในใจหวังลึกให้มีแรงกระชากที่ข้อมือ พอหันกลับไปพ่อทัพก็จะพูดว่า ‘ล้อเล่น กูแกล้งมึง’ แต่มันคงไม่ใช่... เดินออกมาจากคณะแล้วเสียงวิ่งตามยังไม่มี...
แรดรอบนี้มึงชนะ... มึงแย่งของของกูไปได้แล้ว...
(ต่อจาก 30% เมื่อนานนม)
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้วสองอาทิตย์ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม... เหมือนช่วงเวลาก่อนที่ผมจะเจอพวกนั้น ถึงตอนนี้ผมจะบอกเลิกพ่อทัพไปแค่คนเดียว แต่คนอื่นเองก็งานยุ่งจนพวกเราไม่มีเวลาได้เจอกันซักเท่าไหร่
มันอาจจะดีก็ได้... เพราะตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากเจอพวกนั้นเหมือนกัน....
“ซ้อครับ ซ้อทะเลาะอะไรกับเฮียรึเปล่า? ช่วงนี้เฮียดูกลุ้มๆอ่ะ” ผมหันไปมองสงครามที่นั่งอยู่ข้างซัน
“ไม่ได้ทะเลาะ เลิกแล้ว”
“อ้อ เลิก... หะ!” สงครามเบิกตากกว้าง ซันเองก็หันมามองมด้วยความตกใจเหมือนกัน ผมหยิบชาเขียวที่วางอยู่ข้างหน้ามาดื่มเล็กน้อย ตกใจทำไม?
"ห่ะ! เลิก อะไร? ยังไง? ตอนไหน? ทำไมอ่ะ? เลิกได้งะ..?"
"พ่อ..." ทัพ..
"พ่ออะไร" ซันถาม
"ซัน.." แล้วสงครามก็ชี้ไปทางที่ซีมอง
"อ๋อ พ่อทัพ..กับตัวร้าย.." จึ้กครับ... ผมก็อยากหนีน่ะ แต่ตอนนี้ผมชาไปทั้งตัวเลย... ผมว่าแล้ว..ว่าพ่อทัพต้องมาหาผม ดูๆแล้ว พ่อทัพก็ดูมีความสุขมากกว่าตอนที่อยู่กับผมอีก..
"ไงซี..สบายดีมั้ยซี"ตัวร้าย นั้นสิ ผมสบายดีรึป่าววะ..
"อืม สบายดี แล้ว.." ผมอยากถามกลับนะ แต่ไม่เอาดีกว่า
"อ๋อ เราสบายดี พ่อทัพก็ด้วย ใช่มั้ยพ่อทัพ" ตัวร้ายมันหันไปถามพ่อทัพครับ
"อืม... สบายดี" ผมเห็นมันชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบมา
" ซันกุไปก่อนนะ เพิ่งนึกได้ว่าลืมซื้อปากกาน้ำเงิน" ผมพูดกลับซันโดยที่ไม่หันไปมองพ่อทัพ และลุกออกจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว
"ซี..." น้ำเสียงแผ่วๆจากด้านหลังทำให้ผมหยึดเดินไปชั่วขณะหนึ่ง จู่ๆก็รู้สึกร้อนที่ตาแปลกๆแหะ... สงสัยจะไม่สบาย.
"ซี"
ผมสะดุ้งเล็กๆแล้วหันไปมองตามเสียงที่เรียก เลิกคิ้วขึ้นประมาณว่ามีอะไร
"มึงมีเรื่องอะไรรึเปล่า"
"เปล่าๆ กูสบายดี" ผมพูดชูสองนิ้วยีฟันให้วายดู
"แล้วมึงมาทำอะไรที่คณะกู?"
"คณะมึง?..." ผมทวนคำตาม อ่า... ก็ว่าทำไมถึงเห็นวาย. นี่ผมเหม่อจนมาถึงวิดวะเลยหรอ
"มึงโอเคไหม" มืออุ่นเอื้อมมาแตะที่หน้าผากผมเบาๆ ผมยืนนิ่งๆรับไออุ่นที่แผ่มาจากอีกคน
"ตัวมึงเย็นแปลกๆ แถมหน้ายังซีดๆอีก ไหวไหม? กลับบ้านไหม?" แฝดผู้พี่ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ผมส่ายหน้าช้าๆ
"ไหวอยู่.." ผมพยายามฝืนพูด เสียงอื้ออึงในหู แถมตายังลายแปลกๆ ขาก็ดุเหมือนไม่มีแรงขึ้นมาจนผมต้องเซไปพิงอกคนตัวสูงกว่า
"มึงไม่ไหวแน่ กลับบ้านกัน" วายพยุงผมแล้วเดินพาไปทางลานจอดรถ ผมกระตุกเสื้อมันเบาๆ
"ไม่ต้องต้องหรอก กูไม่ได้จะเป็นลม กูกลับไปคณะก่อนนะ" ผมวิ่งออกมาโดยไม่ฟังเสียงคนข้างหลัง มันไม่ใช่จะเป็นลมหรอก ผมก็แต่เห็นพ่อทัพเดินทาพร้อมกับตัวร้ายก็แค่นั้น...
เดินมาจนถึงคณะ เหมือนกลับมา อยู่บ้านอีกครั้ง น้ำตาพานจะไหลลงมาดื้อ อีกอย่างผมก็จะไม่ไหวแล้ว... โลกดูหมุนไปหมด...
.
.
.
.
ตุ๊บ
ผมล้มลงไปกองกับพื้น หลับตาเตรียมรับความเจ็บเต็มที่ แต่เหมือนจะมีอะไรมารองรับ ปรือตามองนิดๆ
"ขอบคุณ" ผมเอ่ยออกไปเสียงแผ่วๆ ก่อนจะค่อยๆจนลงสู่ความมืด ได้ยินเสียงน้องเขาลอยเข้ามา อยากจะฝืนลุก แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย ผมจึงปล่อยเลยตามเลย
"นาย นาย...เฮ้ ! นาย.."
____________________________________________________________________________________________
30 เปอร์มาแบบสวยๆ ถถถถถถถถ ขอโทษค่ะ! แทบจะก้มลงกราบแนบฝ่าเท้า
งื้อออออ อย่าโกรธน้าาาา โอ๋เอ๋ๆ รอปิดเทอมนะแกจะอัพให้บ่อยๆ (หะ?)
พยายามอยู่ งานหนักเหลือเกินนนน โทษตารางสอนเลยค่ะ โทษร.ร.เลอะ จัดมานี่แบบกลับถึงบ้านแล้วสลบคาเตียง เรียนหนักแล้วยังต้องผจญภัยกับการขึ้นรถเมล์ที่ใกล้กันจนแทบจะจูบแก้มผู้ชายข้างๆ(?) รู้สึกหาข้อแก้ตัวจัง 5555 ขี้เกียจด้วยแหละประเด็นใหญ่สุด -.,-
ตอนนี้เริ่มเข้าสู่จุดพีคแล้วค่ะ ใกล้จะจบเรื่องละ(หะ?) ล้อเล่นๆ เรื่องไปไกลถึง40ตอนแน่นอนค่ะ อยากจะบอกตอนนี้เกลียดตัวร้ายให้พอ คนอ่านเกลียดมากเท่าไรเค้าจะจัดตัวร้ายให้หนักตามที่ขอ (โรคจิตอีกละ)
รักแกนะ จุ๊บบบบบ เขิล >< (ยังบ่ตรวจคำผิดเลอะ)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรามาแล้วนะแก... //ยืนกางแขนแบบโรส
ด่าเลย เตรียมรับคำด่าเต็มที่ กฎอัพทุกสัปดาห์ยกเลิกเต๊อะ งานเยอะปาย T^T
แกเรารักแกนะ รักมากด้วย อย่าทิ้งเรานะะะะะะะะะะะ
งานยุ่งจริมๆ งานยุ่งจนเข้าเพจไม่ได้เลอะ รักส์จริมๆ คิดถึงทุกคนนนนนน
ปล. นิยายเรื่องนี้เป็นอะไรที่จะมีผู้ชายคนใหม่โผล่มาแทบทุกตอน....
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น