​

ผมชื่อคราม เป็นเด็กกำพร้าที่เกิดมาในที่ๆคนเรียกว่าสลัม ผมมีชีวิตที่อดมื้อกินมือ นอนข้างถนน และไม่มีการศึกษา

แต่ในช่วงเวลานั้น ผมก็ได้พบไครคนหนึ่งคนที่ชุบชีวิตผมขึ้นมาให้ดีขึ้นอีกครั้งเขาคือพี่ราม เหตุเพราะผมดันจะไปขโมยตังเขาแต่โดนจับได้ เขาไม่ว่าผมแถมเขายังสงสารจึงนำผมมาเลี้ยงดูให้ผมเป็นคนรับใช้เขา

และความรักของผมก็ผลิบาน

ผมรักพี่รามมาก เขาขออะไรผมก็ให้ แม้แต่ร่างกายก็ตาม เขาขอผมเป็นแฟน สถานะที่ผมไม่อาจเอื้อมแต่ผมก็ดีใจ แม้เขาจะมีไครอีกหลายคน ก็ขอแค่ผมที่เป็นตัวจริงก็พอ

แต่มันไม่มีอีกแล้ว

ไม่มีอีกแล้ว...

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ สวยงามเสมอเมื่อผมมองขึ้นไป

มือบางจับท้องแล้วลูบอย่างแผ่วเบา

"3สัปดาห์แล้วสินะ ตัวน้อย"ผมยิ้มจาง คุณหมอที่ผมไปตรวจบอกผมท้อง2สัปดาห์แล้ว และผมก็รีบหาโอกาศมาบอกพี่รามทันที

นึกว่าเราจะมีความรู้สึกที่เรียกว่าความสุขเหมือนๆกัน แต่มันไม่ใช่เลย...

วันนี้ผมก็คงต้องหานอนข้างทางสะละมั้ง มีแต่ตัว ไม่มีเงิน ไม่มีบ้านให้กลับ และไม่มีญาติที่ไหนเพราะขนาดพ่อแม่ผม...ยังไม่มีเลย

แปะๆๆๆๆๆ

ฝนตกลงมาห่าใหญ่ ผมเดินตรงไปที่ป้ายรถเมย์เพื่อหาที่บังฝน มือก็กอดตัวเองแน่นระบายความหนาว

"ขอโทษทีนะลูก ที่แม่ไม่มีที่ดีๆให้หนูอยู่ หนูหนาวมั้ย"ผมนั่งคุกเข่าลงกับพื้น มือยกขึ้นมากอดหน้าท้องเบาๆ

"หนูอุ่นมั้ย แม่ขอโทษๆๆๆ หนูอย่าเป็นอะไรนะ ฮึก แม่รักหนูนะ"

แม้จะต้องทนมากกว่านี้ก็ไม่เป็นไร สัญญาว่าจะหางานทำ หาเงินให้ได้เงินเยอะๆมาเลี้ยงดู จะเลี้ยงให้ดี สัญญา...

------

"อือออ"ผมลืมตาขึ้นมา ผ้าห่มนุ่มฟูกับกลิ่นอันคุ้นเคยทำให้ผมเบิกตากว้าง

ห้องพี่ราม!!

"ตื่นแล้วหรอ"

"พี่...ราม"ผมมองพี่รามด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมผมถึงมาอยู่นี่กัน

"มึงยังไปไหนไม่ใด้นะคราม"

"ทำไม...ครับ"

"เพราะมึงยังติดหนี้กูอยู่ไง ทั้งค่าเรียน ค่าอยู่ค่ากิน มึงจะไปแบบนี้ไม่ใด้หรอกวะ"เรื่องนี้เอง

"ผมสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนให้ครบ จะหางานทำ จะคืนให้หมดแน่ๆ"

"อะไรคือหลักประกันของมึงละ ไม่ใช่ว่าไปแล้วจะหนีไปเลยรึไง หนี้มึงไม่ใช่น้อยๆ"

"ไม่หนีครับ ครามไม่หนีแน่ๆ ครามสัญญา"

"มึงอยากไปจากกูมากเลยไง!!"

"..."

"มึงตอบกูมา มึงจะไปทำอะไรได้ แค่ออกไปแปบเดียว มึงยังซมซานขนาดนี้ ใครจะรับมึงเข้าทำงาน"

"ผมแค่ไม่อยากให้พี่รามเกลียดผม ฮึก ไม่อยากให้โกรธ ขอโทษครับ"

"มึงก็ทำได้แค่นี้แหละคราม ขอโทษ ร้องไห้ ให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ"

"..."

"ตั้งแต่นี้ไปมึงต้องเป็นคนรับใช้กูเหมือนเดิน จนกว่าหนี้มึงจะหมด"

"ครับ"

"ส่วนเรื่องเรียนมึงไม่ต้องไปเรียนเดี๋ยวกูจัดการให้ ห้ามไปป่วนเปี้ยนที่มหาลัยเด็ดขาด มึงเข้าใจมั้ย"

"แต่..."

"มึงเงียบไป ตอนนี้กูกำลังอารมณ์ไม่ดี"

"ครับ"

"ส่วนเรื่องลูกมึงก็แล้วแต่มึง มึงจะเก็บจะอะไรก็เรื่องของมึง เพราะกูไม่ใส่ชื่อเป็นพ่อเด็กให้มึงแน่ๆ"ผมนิ่ง ไม่ใด้พูดอะไรหรือว่าอะไรต่อ ยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เด็กที่เกิดมาโดยไม่ใด้ตั้งใจ จะมีสักกี่คนที่พร้อมจะเลี้ยงดู

-----

"อือออ"ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกอึดอัดเพราะเหมือนมีอะไรหนักๆพาดที่เอว พยายามจะดันออกแต่มันกลับหนักเหลือเกิน

"พี่ราม..."

"นอนสะ"

"ครับ"ผมพูดไปงั้นแต่ก็ไม่นอน จะนอนได้ยังไงเพราะตั้งแต่กลับมายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

"ทำไมไม่นอน"

"ผมหิว"พี่รามมองนาฬิกาก็พบว่ามันดึกพอสมควร แต่เขาก็ลุกออกจากเตียง

"มึงอยากกินอะไร"

"อะไรก็ได้ครับ"พี่รามขยี้หัวตัวเอง

"กูถามว่า จะกินอะไร"

"แต่..."

"กูถาม!!"

"ครามอยากกินไส้กรอกครับ"ผมตอบด้วยความตกใจ เสียงตะโกนของพี่รามเบาเสียเมื่อไหร่

"เออๆ"พี่รามลุกขึ้นแล้วคว้ากุญแจรถออกไป ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียง อารมณ์พี่รามตอนนี้คงไม่คงที่เท่าไหร่ ผมเดินไปชงน้ำขิงร้อนๆ พี่รามชอบกินน้ำขิงมากๆ ผมเลยมักทำให้เขากินเวลาเขาอารมณ์ไม่ดี

ผมวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะมานั่งรอพี่ราม

แก๊ก!!เสียงเปิดประตูมาพร้อมพี่รามที่หิ้วของพะรุงพะลัง แถมเอามาโยนใส่ผมอีก

"เอ้า!! เอาไป"ผมรับมาแล้ววางข้างๆ

มือก็ประคองถ้วยน้ำขิงมาให้เขา

"นี่ครับ"พี่รามรับไปดื่ม หัวของเขาคงโล่งๆขึ้นแล้วละมั้ง

"พี่รามกินมั้ย"

"ไม่"

"ครับ"ผมยิ้มให้เขาก่อนลอบมองเป็นระยะ

"มีอะไร"

"ขอบคุณนะครับ"

"หึ"พี่รามยิ้มมุมปาก มือหนายกมือมาขยี้ผมของผมเหมือนทุกที

"กูชอบน้ำขิงที่มึงทำ"ผมยิ้มรับ

"ผมจะทำให้พี่ทุกวันเลย"ผมมอบรอยยิ้มให้พี่เขา ตกหลุมรักพี่รามทุกครั้ง ทุกการกระทำผมชอบเขาทั้งหมด ทั้งแววตา  น้ำเสียง หรือแม้กระทั้งนิสัย

เช้านี้พี่รามบอกให้ผมรดน้ำต้นไม้เก็บห้องนั่งเล่นและห้องนอน ส่วนที่เหลือแม่บ้านจะทำให้

ผมก็ทำอย่างขยันขันแข็ง ไม่ให้เสียชื่อน้องครามผู้รักความสะอาด

"ห้ามอู้ด้วย"พี่รามว่าเสียงเข้ม ผมรีบพองแก้มทันที

"ไม่มีทาง ผมไม่เคยอู้นะพี่ราม ทำไมว่ากันแบบนี้"ผมเดินหนีเขาออกมารดน้ำต้นไม้ทันที

"หนูคราม"

"ป้าบัว"ป้าบัวเป็นป้าแม่บ้านที่นี้ แล้วก็เป็นคนที่ทำขนมมาฝากผมบ่อยๆ

"นี่จ้า วันนี้ป้าทำบัวลอยมาฝาก"

"โหยย ขอบคุณครับ เกรงใจจัง"ผมยกถุงดู มีไข่ด้วยละ

"ไม่เป็นไรจ้า หนูครามกินแล้วน่าอร่อยจนป้าชื้นใจ กินเยอะๆนะ"ผมยกมือไหว้ป้าแล้วมองถุงบัวลอยน้ำลายหก

เสร็จข้าแน่เจ้าบัวลอย

พรึบ!!

"อ๊ะ!!"มือหนาชกถุงในมือผมไปอย่างรวดเร็ว ผมมองเขาตาเขียวปั๊ด

"เอามา ของคราม"

"จะกิน"ผมมองพี่รามนิ่ง

"แต่มันของคราม"

"แล้วไง"ผมพูดอะไรไม่ออก ต้องยอมต่อใครอีกคน

"กูจะให้มึงก็ได้แต่วันนี้...ขอยกนึง"ผมส่ายหน้า เดินถอยออกมา

"สาม"

"พี่ราม"

"สอง"

"อ่า"

"หนึ่..."

"ยอมแล้ว"ผมรีบตะโกนบอก บัวลอยก็อยากกิน แต่เรื่องนั้นก็ไม่อยากทำ

"หึ แค่นี้ก็จบ"ถุงบัวลอย ลอยแหมะลงบนมือผม พี่รามผิวปากเดินไปหน้าระรื่น

"เออ กูลืมบอก"

"..?"

"กูไม่แดกของหวาน"

"พี่ราม!!!!"

--------

​​​

-----

​ยังไม่แก้คำผิดนะคะ