-1-
- พ่อมดแม่มด / แวมไพร์ / มนุษย์หมาป่า -
สามเผ่าพันธุ์ที่ในอดีตทำพันธะสัญญาต่อกันว่าจะจงรักภักดีต่อกัน ไม่ปองร้ายกัน แต่มีแม่มดตนหนึ่งดันคิดสูตรยาสูตรพิเศษที่ต้องใช้ชิ้นส่วนของเผ่าพันธุ์แวมไพร์กับมนุษย์หมาป่า
ซึ่งไม่ถูกต้องไปตามพันธะที่ได้ตกลงกันไว้ทำให้อีกสองเผ่าเริ่มไม่ไว้วางใจในตัวของเหล่าพ่อมดแม่มด
ยาสูตรพิเศษที่ว่าคือยาที่ถ้าหากใครได้ดื่มเข้าไปจะมีพลังเหนือผู้อื่นทั้งปวง เพราะได้พลังที่มาจากชิ้นส่วนของเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งและมีความสามารถพิเศษติดตัวมาตั้งแต่เกิด
โดยวัตถุดิบในการปรุงยาก็มีไม่กี่อย่าง
- ดวงตาแวมไพร์ / ดวงตามนุษย์หมาป่า
- เขี้ยวแวมไพร์ / เขี้ยวมนุษย์หมาป่า
- หัวใจมนุษย์หมาป่า / หัวใจแวมไพร์
หาไม่ยากเลยสักนิด แต่ที่ยากคือชิ้นส่วนของแวมไพร์กับมนุษย์หมาป่าที่เป็นเนื้อคู่กันหรือเป็นรักแท้ซึ่งกันและกัน ซึ่งมีโอกาสเพียงหนึ่งในร้อนล้าน หากใครปรุงยานี้ขึ้นมาจะโดนฝ่ายสภาจับลงโทษโดยการประหารทิ้ง ส่วนแวมไพร์หรือมนุษย์หมาป่าตนไหนถูกจับได้หรือคิดที่จะรักกับเผ่าพันธุ์อื่นจะถูกโทาสถานเดียวกันแต่หนักกว่าตรงที่ตระกูลของผู้กระทำผิดจะถูกประหารทั้งตระกูล
ทำให้ยานี้เป็นยาต้องห้าม แต่ก็มีในบทเรียนของเหล่าพ่อมดแม่มดให้รุ่นลูกๆหลานๆได้ตระหนักไว้ว่าตนเป็นเผ่าอะไร และอย่าริอาจจะข้ามเผ่าพันธุ์
--------------------------
"ชางกยุน กูเห็นมึงอ่านหนังสือปรุงยาห่าเหวนี้มานานล่ะเมื่อไหร่จะแดกข้าว เย็นหมดแล้วเนี้ยแล้วกูก็ต้องมานั่งเฝ้า โอ๊ย ภาระฉิบหาย"เพื่อนตัวเล็กบ่นออกมาเป็นระยะๆจนผมต้องวางหนังสือลงแล้วจ้องหน้ามัน
ผมจัดการหยิบไส้กรอกชิ้นใหญ่ยัดใส่ปากมันไปแล้วหยิบช้อนส้อมขึ้นมาทานข้าวแล้วพยายามทำหูทวนลมสิ่งที่เพื่อนสนิทพ่นออกมาจากปากไม่ว่าจะเป็นคำด่าที่หยาบคายสะเทือนใจ คำพูดที่แสดงว่ามันกำลังงอนผมอยู่
แล้วไงใครแคร์?
"โว๊ะ ไม่คุยด้วยล่ะ"
ผ่านไปสักพักกีฮยอนก็หยุดพูดแล้วมองนู้นนี้นั้นไปเรื่อยๆ
"ชางกยุนๆๆๆๆ"เพื่อนสนิทเขย่าแขนผมจนช้อนส้อมกระเด็นกันไปคนละทาง
"อะไรของมึงอีกเนี้ย"ผมพูดแล้วมองมันด้วยสายตาไม่พอใจ จะกินข้าวก็มาขัด ไม่กินก็ด่า มึงเป็นอะไรเพื่อน
"พวกแวมไพร์มากินอาหารเที่ยงกันแล้ว ไปเรียนกันเถอะมึง"
อ้อ นี้คงถึงเวลาของพวกแวมไพร์ที่จะมาใช้โรงอาหารแล้วสินะ
ช่างมันสิ ก็เรามาก่อน
"กูจะกินให้หมดก่อนแล้วค่อยไป รีบอะไรอีกตั้งครึ่งชั่วโมง"ผมก็ก้มหน้ากินข้าวต่อโดยไม่สนใจเสียงโอดครวญของเพื่อน ผมรู้ว่ามันไม่ได้กลัวพวกแวมไพร์หรือมนุษย์หมาป่าหรอก มันแค่ไม่ชอบที่พวกเผ่าอื่นมาพูดจาแทะโลมหรือมองด้วยสายตาน่ารังเกียจ
"ว่าไงครับพ่อมดน้อยทั้งสองคน"อยู่ดีๆก็มีผู้ชายผิวซีดมาจับเข้าที่ไหล่ของผมเบาๆ ด้วยสัญชาตญาณทำให้พลังเวทย์ในตัวเรียกไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วชี้ไปที่เขา
"โอ้ ใจเย็นพ่อมดน้อย ผมไม่ได้จะทำร้ายคุณ ผมแค่จะถามว่าโต๊ะข้างๆว่างหรือไม่"เขาทำมือในท่าชูเหมือนเป็นสัญญาณว่ามาดี
ผมก็ลดมือลงแล้วมองหน้าเขา
"ว่างครับ"แล้วผมก้ก้มลงไปกินข้าวต่อ แวมไพร์ตนนี้ไม่เหมือนแวมไพร์ตนอื่น เขาดูเป็นมิตรมาก
"จูฮอนมาโต๊ะนี้ๆๆ"เขาคงเรียกเพื่อนเขาให้มานั่ง ไม่ได้อะไรหรอกครับ เพราะเดี๋ยวผมก็ไปเรียนต่อแล้ว
ผมสัมผัสได้ว่าคนที่มานั่งโต๊ะนั้นมีอะไรบางอย่างที่ตัวผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรแต่ร่างกายตอบสนองให้หันไปมอง พอสายตาของผมเห็นและประมวลผลเสร็จ
หัวใจของผมก็เต้นในจังหวะที่แปลกออกไป มันแรงจนผมเจ็บหน้าอกไปหมด มือไม้มันสั่นจนสังเกตได้ง่ายๆ
"เห้ย ชางกยุนเป็นอะไร"กีฮยอนเขย่าตัวผมเบาๆแล้วมองหน้าผม
"ม-ไม่รู้ ม-มัน----"ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยค โลกทั้งใบก็ดับทันที
-------------------------------------------------------------------
พ่อมดตัวน้อยมองหน้าผมแล้วเป็นลมไปทันที อะไรของเขานะ ยอมรับตรงๆว่าผมแอบมองเขามานานแล้ว ไอ้แอบมองที่ว่าอ่ะ ไม่ใช่แค่นาทีนะ มองมาเป็นปีแล้ว เราเจอกันที่งานปฐมนิเทศของโรงเรียน เขามาเข้าแถวผิด เขามาเข้าแถวเผ่าแวมไพร์ซึ่งผมก็ไม่ได้เตือนเขา
เขาไม่เคยเห็นหน้าผม แต่ผมเห็นเขาทุกครั้ง
เวลาได้มองใบหน้าสวยที่ถูกสร้างสรรค์ออกมาอย่างลงตัวเหมือนเวลาหยุดเดิน มันช่างยาวนาน ผมอยากมองใบหน้านั้นไปนานๆ
ผมชอบเขา ผมรู้ว่ามันผิด ผมกับเขามันคนละเผ่ากัน
แวมไพร์กับพ่อมดรักกันไม่ได้
เขาเป็นพ่อมด ส่วนผมเป็นแวมไพร์...
เขาคือรักแรกพบและรักเดียวของผม สงสัยว่าทั้งชีวิตของผมคงไม่มีคู่แล้วสิ
อ้อ ลืมแนะนำตัวไป
ผม อี จูฮอนครับ เป็นแวมไพร์ ต้องบอกไหมว่าตระกูลสายอะไร งั้นบอกล่ะกัน ตระกูลผมเป็นตระกูลสายเงามืดหรือง่ายๆเลยก็คือมีพลังแข็งแกร่งตอนกลางคืน
ผมขอแนะนำโรงเรียนตัวเองก่อนนะครับ
นี้ก็คือหลายๆอย่างในโรงเรียนผมครับ ส่วนกฎก็คงจะยาวหน่อยเพราะกฎระเบียบเยอะ...
ตอนนี้ผมกำลังนั่งเฝ้าพ่อมดตัวน้อยๆที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่เตียงในห้องพยาบาล ส่วนเพื่อนของเขาก็ไปเรียนแล้วครับ ไม่ใช่เพราะเขาไว้ใจผมหรอกครับ แต่เพราะถ้าผมทำอะไรคนน่ารักๆคนนี้คงโดนจับไปตัดหัวทิ้งแน่นอน
เวลาเขาหลับมันน่าหลงใหลมากครับ....
-------------------------------------
หมั้นโล่ว
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น