สยบรักมาเฟียพ่อลูกอ่อนnc25+++

​ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

“แงๆ แงๆ แงๆ แงๆ” เสียงเด็กน้อยลูกครึ่งร่ำไห้นามว่าคอนสแตนติน ปลุกร่างหนาของผู้เป็นพ่อจากห้วงนิทราอันแสนหวานในตอนเช้า

“เพลงพิณ! ทำไมปล่อยให้ลูกร้องอยู่ได้ มาดูลูกสิ!” โดมินิก นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และเจ้าของกาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลีที่กำลังจะเปิดตัวในไม่ช้านี้ ตะโกนร้องเรียกเพลงพิณภรรยาทางพฤตินัยให้ออกมาดูลูกน้อยที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงเด็ก ที่เขาให้คนมาต่อเติมกับข้างๆ เตียงนอนของเพลงพิณ

“แงๆ แงๆ แงๆ” เสียงเด็กชายตัวจ้ำม่ำยังคงร้องไห้ไม่หยุด เมื่อไม่มีใครมาอุ้มโอบโอ๋ตัวเอง มิหนำซ้ำยังคืบคลานจะลงจากเตียงล้อมคอกที่จัดไว้อย่างดีสำหรับเด็ก

“เพลงพิณโว๊ย!!” ร่างสูงของโดมินิกร้องตะโกนเรียกเพลงพิณด้วยความโมโหอีกครั้งแต่ก็ยังไร้แววของภรรยาทางพฤตินัย ร่างสูงจึงลุกขึ้นจากเตียงนอนตัวเองเดินไปหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่นอนร้องไห้ไม่ลืมหูลืมตา ที่ตื่นขึ้นมาไม่เจอร่างของผู้เป็นแม่นอนอยู่ข้างกายหันหาเท่าไรก็ไม่เจอ และผู้เป็นพ่อก็ไม่มาโอบโอ๋เด็กน้อยอย่างเคยที่เวลาร้องไห้ต้องมีใครสักคนรีบเข้ามาโอบกอดตัวเด็กน้อย พร้อมขับกล่อมให้หยุดร้องแต่ครั้งนี้กลับไม่มี

“โอ๋ๆ ไม่ร้องสิครับ คนเก่งของแด๊ดดี้” โดมินิกกล่อมลูกน้อยให้หยุดร้องไห้แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ตอนนี้เขาทั้งปวดหัวและง่วงมาก เพราะพึ่งจะได้นอนตอนตีสามที่ผ่านมานี้ เขาติดเลี้ยงลูกค้าและดื่มยาวกับลูกค้าที่ผับ แทนที่เขาจะได้นอนหลับสบายอยู่ชั้นบนสุดของผับตัวเอง แต่ก็ต้องให้ลูกน้องบึ่งรถกลับมาส่งยังคอนโดหรูใจกลางกรุงแห่งนี้ เมื่อเพลงพิณโทรมาบอกว่าลูกน้อยร้องไห้หาเขาไม่ยอมนอนต้องให้เขาไปโอบโอ๋นอนหยอกล้ออยู่ข้างกายถึงจะหลับได้ และเมื่อลูกชายนอนหลับแล้วโดมินิกถึงจะได้กลับมานอนห้องตัวเอง  แต่เมื่อคืนเขาง่วงนอนจริงๆ จึงนอนหลับที่ห้องของเพลงพิณเลย โดยนอนเตียงเดียวกันกับเธอ แต่คนละฟากฝั่ง

“เป็นอะไรฮะเรา..หิวนมหรอ หิวนมใช่ไหม หึ” ร่างหนาเอ่ยถามเด็กน้อยคอนสแตนตินที่ตอนนี้ร้องไห้จนตัวแดงไปหมดแล้ว เขาจึงเดินไปหยิบนมที่เพลงพิณปั๊มใส่ขวดทิ้งไว้ทุกเช้าเวลาเธอไม่อยู่ จ่อใส่ปากลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างคอนสแตนติน แต่เด็กน้อยแทนที่จะงับนมเข้าปากกลับสะบัดหน้าหนีขวดนมที่พ่อป้อนใส่ปากตน

“คอนสแตนตินกินสิครับ ตอนนี้พ่อปวดหัวกับเราไปหมดแล้วนะ” โดมินิกมองหน้าลูกชายที่สะบัดหน้าหนีขวดนมที่ตัวเขาพยายามป้อนอย่างเดียว มิหนำซ้ำยังจับขวดนมจากมือพ่อเขวี้ยงลงพื้นอย่างร้ายกาจ

“คอนสแตนติน! อย่ามาทำนิสัยแบบนี้กับพ่อนะ” ร่างหนาของโดมินิกเผลอตวาดลูกน้อยเสียงดัง ยิ่งทำให้ไอ้ตัวแสบร้องดังยิ่งขึ้นเพราะพ่อตวาดใส่ ครั้งนี้เหมือนจะยิ่งเพิ่มความรุนแรงเข้าไปกว่าเดิมเพราะทั้งร้องและดิ้นจะลงจากอ้อมกอดของคนเป็นพ่อให้ได้

“คอนสแตนตินพ่อขอโทษลูก พ่อไม่ได้ตั้งใจจะตวาดเรานะลูกรัก” โดมินิกอธิบายกับลูกน้อยที่ร้องและดิ้นจะลงจากอ้อมกอดของเขาท่าเดียว ยิ่งเพิ่มความรู้สึกผิดให้กับคนเป็นพ่อเข้าไปกันใหญ่ที่เผลอตวาดลูกน้อยไป

“โอ๋ๆๆ..เราไปหาแม่เพลงกันเถอะนะ แม่เพลงอยู่ไหนน้าา” โดมินิกพยายามหาทางหลอกล่อลูกน้อยให้หยุดร้องไห้ โดยการเอาชื่อผู้เป็นแม่ของเด็กชายขึ้นมาอ้างและก็ได้ผลเป็นไปตามคาด เพราะเด็กน้อยหยุดร้องไห้ทันทีที่ได้ยินชื่อแม่ที่ตนถวิลหา

แต่ก็ยังคงเสียงสะอื้นไว้อยู่เนืองๆ สายตาสอดส่องหาผู้เป็นแม่ไปตลอดทางเดินที่ผู้เป็นพ่อพาเดินไปหาแม่ของเด็กน้อย และในที่สุดก็เจอแม่ของเด็กน้อยที่ยืนทำอาหารอยู่ในครัว โดมินิกมองเข้าไปก็เจอภรรยาทางพฤตินัยของเขากำลังบดข้าวใส่กล้วยให้คอนสแตนตินตัวแสบกินอยู่หน้าเคาน์เตอร์ห้องครัวสุดหรู

เพลงพิณเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของลูกน้อยวัยสิบเอ็ดเดือนที่พอเห็นแม่ก็แผลงฤทธิ์ทันที ดิ้นขลุกขลักจะลงจากอ้อมแขนของพ่อหาผู้เป็นแม่ท่าเดียว ไม่ได้สนใจคนเป็นพ่อเลย

            “ร้องไห้ทำไมครับ ลูกรักของแม่” เพลงพิณรับลูกน้อยจากอ้อมแขนของคนเป็นพ่อที่รัดลูกน้อยไว้ในอ้อมแขน ไม่ยอมปล่อยลูกชายให้เธอง่ายๆ

“พอเห็นแม่ พ่อก็ไม่มีความหมายเลยนะไอ้แสบ” โดมินิกเอ่ยหยอกลูกน้อยและไม่ยอมปล่อยให้ไปหาแม่ซะที เลยเจอฝ่ามือลูกน้อยฟาดเข้าไปที่ใบหน้าอย่างแรง

“โห่!ไอ้ตัวแสบทุกวันนี้ลงไม้ลงมือกับพ่อแล้วหรอฮะเรา!!” โดมินิกหลบมือน้อยพลันวันที่จ้องจะฟาดหน้าเขาอย่างเดียว สาบานว่านี่เด็กสิบเอ็ดเดือนแสบไม่มีใครเกิน จนเขาอดใจไม่ไหวฟัดพุงป่องๆ ของลูกน้อย ทำให้หนวดที่ยังไม่ได้โกนครูดไปกับท้องป่องๆ ของคอนสแตนตินพอให้เจ้าตัวได้จั๊กจี้ เจ้าตัวร้ายแทนที่จะเจ็บกับหนวดพ่อที่ครูดไปกับผิวตัวเองกลับระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความชอบใจ

“ชอบหรอเรา ฮะ ชอบใช่ไหม” เพลงพิณเมื่อเห็นพ่อลูกหยอกล้อกันก็อดอมยิ้มไม่ได้ แต่เธอก็ต้องขัดจังหวะสองพ่อลูกเมื่อเห็นว่าลูกชายสุดที่รักหัวเราะชอบใจไม่หยุด จนเธอกลัวว่าลูกน้อยจะขาดใจตายซะก่อน เลยต้องเอ่ยปากห้ามปรามสองพ่อลูกเสีย

“คุณชาร์ลคะ หนูว่าพอก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวลูกจะขาดใจซะก่อน หัวเราะไม่หยุดแบบนี้” เพลงพิณบอกโดมินิกเสียงเจือไปด้วยความสุข พร้อมทั้งยื่นมือไปจับลาดไหล่ของเขาเพื่อเรียกเขาที่หยอกลูกน้อยไม่สนใจสิ่งรอบข้างและเธอที่ยืนมองสองพ่อลูกที่หลอกเล่นกันด้วยความสุขให้หันมาสนใจตัวเองที่กลายเป็นอากาศธาตุอยู่ตอนนี้

โดมินิกเงยหน้าจากการฟัดพุงลูกชายตัวแสบ เงยหน้าขึ้นมองเพลงพิณที่เอ่ยเรียกตน จากใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มก็หุบลงโดยฉับพลัน เมื่อได้มองหน้าแม่ของลูกที่เจือปนไปด้วยรอยยิ้มส่งมายังตนและคอนสแตนติน

โดมินิกตัดสินใจส่งลูกน้อยให้กับเธอแล้วเดินเข้าห้องนอนไปโดยไม่เอ่ยสิ่งใด ไม่แม้แต่จะหันไปมองลูกชายตัวแสบที่ทำเสียงอ้อแอ้เรียกร้องให้ผู้เป็นพ่อมาหยอกล้อตัวเองต่อ

เพลงพิณได้แต่มองเขาด้วยความเหนื่อยใจ ดูเหมือนเขาจะญาติดีแค่กับลูก ส่วนเธอคงจะเป็นแค่แม่ของลูกเขาที่เขาไม่คิดจะสนใจใยดีใดๆ ทั้งสิ้น............................

          ​ฉันไม่สวยเย้ายวนใจตรงไหนคะโดมินิกคุณถึงไม่สนใจฉัน

จิกกล้อง

​

​​​​คอมเม้นต์ติชมได้นะคะ​​​