เขานั่งลงตรงข้ามกับเธอ มองมือเรียวๆ คลิกเมาส์ไปมาอย่างตั้งอกตั้งใจ ภายนอกอาจยังดูเยือกเย็นเหมือนเดิมแต่ภายในกำลังร้อนรุ่มแทบจะระเบิดออกมาเพราะเธอยังไม่สนใจเขา

**"ก็คุณฟาธีอยากให้ลินาเรียนไม่ใช่เหรอคะ แค่เปลี่ยนเป็นเรียนใกล้ๆ "

หญิงสาวยิ้มหวานส่งให้เขา แล้วก้มหน้าอ่านข้อความบนจอต่อ ยังไม่ถึงเวลาเข้านอนเธอก็อยากจะอ่านไปเรื่อยๆ จะได้มีข้อมูลในหัวเยอะๆ เอาไว้ประกอบการตัดสินใจเพื่อให้ได้สิ่งที่ดีที่สุด

"ไอ้จิ๋วถ้าแก่ไม่จัดการเจ้านายแก ตายแน่"

เขาก้มลงจับลูกแมวดีดหูอีกครั้งไม่แรงแต่ก็เจ็บพอควรสำหรับแมวตัวนิดเดียวจนมันร้องและรีบวิ่งไปพันขาหญิงสาว ว่าไปแล้วเขาเริ่มรักแมวตัวนี้สะแล้วสิมันช่างรู้งานรู้เวลาเจ็บสะจริงๆ เดินมาหาเขาได้ทันที่ใจเขาคิด ใครจะไปอยากให้เธอนั่งอ่านเรื่องพวกนั้นใครมันจะไปยอมให้เธอกลับไปเรียนอีกยิ่งแถวนี้ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้เพราะพวกผู้ชายแถวนี้ที่เขารู้จักส่วนมากไม่มีใครไว้ใจได้สักคน

"เป็นอะไร ลินาไปนอนก็ได้ถ้าตัวเล็กง่วงแล้ว"

เธอปิดโน๊ตบุ๊คแล้วอุ้มแมวตัวน้อยขึ้นมากอดเอาไว้ แปลกทำไมแมวที่ไม่ค่อยร้องถึงร้องออกมาได้และเขาที่นั่งตรงหน้าก็กำลังอมยิ้ม แปลกกันเขาไปใหญ่ทั้งที่ไม่มีเรื่องอะไรน่ายิ้มเลยสักนิด

"จะนอนก็รีบไปสิ เดี๋ยวฉันเดินไปส่งที่ห้อง"

ได้ผลเกินคาดกับการทำร้ายแมวไปนิดหน่อย เธอหยุดแล้วและก็จะไม่มีทางได้หาข้อมูลอีกเพราะหลังจากนี้เขาจะเอาโน๊ตบุ๊คไปซ่อนให้มันจบเรื่องจบราวไปสะ เห็นแล้วมันหงุดหงิดใจ

"พรุ่งนี้ลินาขอไปดูมหาลัยนะคะ"

เขาเป็นผู้ปกครองของเธอการจะไปไหนมาไหนก็ต้องขออนุญาตก่อน เธอไม่อยากจะเข้าใจผิดให้ต้องเกิดเรื่องขึ้นอีก มีอะไรหรือจะไปไหนก็พูดออกไปสะตรงๆ แล้วเขาจะอนุญาตหรือเปล่าก็จะได้พูดกันตรงนี้เลย

"ฉันว่าจะให้เธอช่วยทำงานสะหน่อย แต่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร"

เขาพูดแล้วเดินคอตกออกจากห้องหนังสือไปไม่ได้รอดูว่าเธอจะปิดไฟปิดห้องเรียบร้อยไหมและไม่ได้ไปส่งเธอตามที่พูด ใจมันห่อเหี่ยวยังไงก็ไม่รู้หลายวันมานี้เขาเห็นเธออยู่แต่บ้านจนชินไหนยังจะมีแคทธารีนอยู่ด้วยบ้านนี้ดูมีชีวิตชีวา ตอนนี้แคทธารีนก็ใกล้จะกลับแล้วและไหนเธอยังจะออกไปเรียนนี่บ้านของเขากำลังจะขาดชีวิตชีวาอีกครั้งหนึ่งแล้วเหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งห่อเหี่ยว

"เป็นอะไรของเขา"

ลินาเดินกลับห้องของตัวเองพร้อมกับแมวตัวน้อย พร้อมใจที่ยังคิดวนเวียนถึงใบหน้าของชายหนุ่มที่บ่งบอกความผิดหวังออกมาก่อนที่จะเดินจากเธอไป เขาน่าจะดีใจที่เธอไม่ทิ้งการเรียนแต่ทุกอย่างที่ผ่านมาเมื่อตะกี้มันไม่ได้บอกแบบนั้นเลย

"ทั้งสองคนดูไม่สดชื่นเลยนะคะ"

แคทธารีนที่กำลังนั่งกินอาหารเช้าร่วมกับอีกสองคน แต่ตอนนี้เธอเหมือนกำลังนั่งคนเดียวไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย ลินาเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืนไร้ชีวิตชีวา ส่วนฟาธีเองก็เหมือนไปโกรธใครมา

"อาหารไม่อร่อยเหรอ พี่สั่งเปลี่ยนให้ใหม่นะ"

คนที่เอาแต่ก้มหน้าแล้วเอาซ้อมจิ้มของกินในจานเล่นเงยหน้าขึ้นมาตามเสียง เขาไม่รู้หรอกว่าเธอพูดอะไรเพราะในหัวเขากำลังคิดเรื่องง่ายๆ ที่ใครหลายคนอาจคิดออกแต่เขาคิดไม่ออกอยู่เกี่ยวกับเด็กในปกครองอย่างลินา

"พี่ฟาธีค่ะ พี่ดูไม่สดชื่นเลยนะคะ ไม่ใช่อาหารไม่อร่อย"

แคทธารีนทวนคำแล้วหันสายตาไปยังลินาด้วยจะได้ถามไปพร้อมกันทั้งสองคน แทนที่จะเข้าใจกันกลับมีปัญหาขึ้นมาอีกแล้วเมื่อไรจะลงเอยกันสักทีละที่นี้เธอลุ้นจนตัวโกงแล้วนะ

"ลินาขอตัวนะคะ"

"จะไปไหน"

"ไปรอที่รถค่ะ ก็ไหนคุณฟาธีบอกว่ามีงานให้ช่วยทำ"

ลินาเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรที่ยากเย็น เธอต้องเลือกที่จะยอมสละโอกาสอะไรในชีวิตเพื่ออีกสิ่งที่คิดว่าน่าจะดีกับเธอมากที่สุดในตอนนี้

"พี่ไปก่อนนะ"

ฟาธีรีบวิ่งตามหญิงสาวที่เดินนำเขาไปก่อนแล้ว เช้านี้ของเขาเริ่มต้นได้ดีทั้งที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน**