"ทำอะไรของนะห้ะ!!"

"!!!!"

ตูม!

เสียงของน้ำในลำธารแตกกระจายกระเซ็นเป็นวงกว้างพร้อมกับร่างของผมที่ตอนนี้ได้ลงอยู่ในลำธารเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว 

'แขนขาไม่มีเเรงเลย..'

'นี้ผมจะต้องตายจริงๆเหรอ'

'ไม่เอา...ผมกลัว'

ตู้ม!!

เสียงบางสิ่งบางอย่างตกกระทบกับพื้นน้ำเสียงดังตู้ตามผมมาติดๆก็ที่ผมจะรู้สึกเหมือนอะไรสักอย่างสอดเข้าใต้ข้อพับหัวเข่าแล้วยกร่างของผมขึ้นให้พ้นจากน้ำในลำธาร

'ใครกัน'

ผมพยายามมองหน้าของคนที่มาช่วยผมเเต่ก็...

'มองไม่เห็น....'

ความอบอุ่นจากวงเเขนเเกร่งเเละหน้าอกของเขามันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...เหมือนกับว่าเคยสัมผัสมันมาเเล้วทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด.....

"ขะ..ขอบ...คู...."

ผมพยายามเอ่ยขอบคุณเขาออกไปทั้งที่ไม่เห็นหน้าของเขาก็ตามอย่างน้อยเขาก็ช่วยผมไว้เเต่เหมือนว่ารอบๆตัวผมมันจะมืดลงซะก่อนที่จะได้ขอบคุณเขาจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย....

.

.

.

.

.

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเเต่ผมรู้เเค่ว่าเวลานี้ผมรู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก อาการปวดเมื่อยตามร่างกายในตอนเเรกหายไปจนหมดรวมทั้งความเจ็บเเสบทางช่องทางหลังก็ลดลงมาก

"อืมมม"ผมขยับตัวหันหน้าหนีสิ่งที่มารบกวนการนอนก็ผม

"คุณหนู่ค่ะลุกขึ้นมาทางข้าวกับยาก่อนนะคะเดี๋ยวค่อยนอนต่อ"เสียงผู้หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นพร้อมกับเเรงเขย่าเบาๆตรงไหล่ผม

"......"

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนที่มารบกวนการนอนของผมปรากฏว่าคนที่ยืนอยู่ตรงข้างเตียงเป็นผู้หญิงรูปร่างอวบอ้วนคนหนึ่งมองดูเเล้งอายุรวบๆ50กว่าเเล้วในมือถือถาดอาหารเเละยามาวางตรงโต๊ะข้างเตียง 

'จะว่าไปห้องนี้มันเป็นห้องที่ผมหนีออกไปเมื่อเช้านี่นิ'

"ป้าออกไปก่อน"เสียงเเข็งกระด้างพูดพร้อมเบนสายตามองมาที่ผมอย่างหาเรื่อง

ปัง..

"....."

"....."

เมื่อประตูห้องปิดลงบรรยากาศในห้องก็เต็มไปด้วยความเงียบเข้าเกาะกุมทันที เขามองผมผมก็มองเขากลับไปสุดท้ายแล้วผมเลยต้องเป็นฝ่ายยอมเเพ้เพราะผมไม่อยากทำสงครามกับเขาผมต้องการพักผ่อน

ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองต้องมาเจออะไรเเบบนี้ทั้งที่ย้ำหนักย้ำหนาว่าจะไม่อ่อนเเอให้ใครเห็นโดยเฉพาะต่อหน้าเขาคนนั้นเพราะตั้งเเต่พ่อกับเเม่ตั้งเเต่พวกท่านเสียไปวันนั้นเป็นวันที่ผมอ่อนแอมากที่สุดแต่เขาก็สามารถทำให้ผมอ่อนแอได้อีกครั้งไม่เว้นเเต่ศักดิ์ศรีและร่างกายก็เสียไปให้เขาหมดตอนนี้สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือหัวใจเท่านั้น

"จะหลบหน้ากูทำไม"

"....."ผมเลือกที่จะเงียบ

"กูถามให้ตอบ"

"ผมอยากกลับบ้าน"

ผมอยากกลับบ้านจริงๆผมคิดถึงป้าคิดถึงเพื่อนๆทั้งคิวทั้งมีนตอนนี้ทุกคนคงสบายดียกเว้นผม

"เออ พรุ่งนี้จะพากลับ"

ปัง!

เขาเป็นอะไรของเขาผมไม่เข้าใจ ผมมองตามแผ่นหลังของร่างสูงจนเดินออกจากประตูไป

'อะไรของเขา'

ผมเลิกสนใจเเล้วหันมากินข้าว พอกินก็เตรียมตัวจะไปอาบน้ำเเม้ว่าจะหนาวก็ต้องอาบ ผมค่อยๆลุกขึ้นไปห้องน้ำเเต่เดินมาถึงห้องน้ำเหมือนอ่างอาบน้ำได้เตรียมน้ำไว้เเล้วเรียบร้อยเเล้วผมยืนบื้ออยู่สักพักก่อนที่จะค่อยๆก้าวขาลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างระมัดระวังเพราะผมรู้สึกเพลียเต็มทีเเล้วก็พักสายตาหน่อยเเล้วกัน.....

'ทำไม..ต้องการอะไร'

เสียงคุณกองทัพคุยโทรศัพท์กับใครสักคนซึ่งผมก็ไม่อาจรู้ผมลืมตาขึ้นเเล้วค่อยๆเอียงหูฟังมันอย่างๆตั้งใจ

ช่วยไม่ได้คนมันอยากรู้นี่นะ

'เสียใจ...กูไม่ให้วะ'

ให้อะไร....

'เนยเป็นคนเดียวที่กูคิดจริงจังด้วย เข้าใจนะ ถ้าหมายถึงไอ้ตุ๊ดนั้นล่ะก็เอาไปเถอะเเค่คนใช้กูไม่ได้ตาต่ำขนาดนั้นกูอนุญาติ...'

ไม่ต้องถามก็รู้ว่านั้นหมายถึงใคร......

'เออ กูกำลังจะกลับพรุ่งนี้ เออ...เจอกัน....'

นี้เขาเห็นเขาเป็นอะไรผมไมใช่สิ่งของสะหน่อยจะให้คนอื่นไปทั่วได้ยังไงผมเป็นคนมีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกัน

ผมจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้....

ว่าเเล้วลุกขึ้นจากอาบน้ำหยิบผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้เเล้วเปิดประตูออกไปผมอยู่ที่นี้ไม่ไหวอีกเเล้ว 

เมื่อเปิดประตูก็เจอเขายืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงเขาหันหน้ามามองผมผมเลือกที่จะไม่สนใจผมเดินผ่านไปเปิดตู้เสื้อผ้าเเล้วหยิบเสื้อของเขาเอามาใส่เเค่ตัวเดียวก็พอที่จะปิดทุกอย่างได้หมดเเล้ว

"ทำอะไร"

รู้สึกว่าเขาจะมองผมตั้งเเต่เดินออกจากห้องน้ำมาเเล้วผมเลือกที่หาเสื้อนักเรียนของผมที่ใส่มาต่อไปตอนเเรกถึงมันจะขาดไปเพราะตอนนี้เเต่ผมมีชุดนักเรียกเเค่สองตัวเท่านั้นผมต้องเอาไปเย็บไว้ใส่เปลี่ยนกับอีกชุดกระดุมเเค่ซื้อมาเย็บใส่เพิ่มที่หลังเพราะมันกระจัดกระจายไปไหนเเล้วก็ไม่รู้

อยู่ไหนนะ....

"ถ้าหาเสือนักเรียนของมึงละก็....กูทิ้งไปเเล้ว:)"เขากระซิบข้างหูของผม

เขากล้าดียังไงมาเอานักเรียนผมทิ้ง......

พรึ่บ!

**"อย่าเข้ามาใกล้กู!!" <span id="redactor-inline-breakpoint"></span>**ผมตะโกนใส่หน้าเขาผมฝันที่จะทำอย่างนี้มานานเเล้วแล้ววันนี้มันก็เป็นจริง

เขาชะงักเล็กน้อยเพราะคงไม่คิดว่าผมจะทำแบบนี้ก่อนที่จะบีบเข้าที่แขนข้างขวาของผมจนเเน่น

"มึงกล้าตะคอกใส่กูเหรอห้ะ!!! มึงคิดว่ามึงเป็นใคร!!"

"เป็นคน!"

ผมสะบัดมือเขาที่จับเเขนออกแต่เหมือนเขาเองจะไม่ยอมง่ายเหมือนกันผมจึงเขย่งเท้าขึ้นเอามืออีกข้างโน้มคอเขาลงมาทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด......

"มึง..อุ๊บ!...."

คำพูดที่เขาจะเอ่ยพูดออกมาหายไปในลำคอแกร่งทันทีเขาตัวเเข็งทื่อเหมือนกับตกใจไม่คิดว่าผมจะทำแบบนี้ไม่ใช่เเค่เขาคนเดียวผมเองก็ตกใจเหมือนกันเพราะอยู่ๆมันก็ทำไปเอง......

ผมเริ่มใช่มือข้างที่โอบโน้มคอเขาให้โน้มลงมาอีกผมจูบเขาไปอย่างมั่วๆเพราะผมจูบใครก่อนไม่เป็นจะให้เขาปล่อยมือผมเเค่นั้น

เขาเริ่มจูบตอบผมมือใหญ่ที่บีบเเขนของผมอยู่เริ่มบีบเเรงขึ้นเเละดึงเข้าหาตัวของเขาเเทนที่จะคลายออกตามที่ผมได้คิดไว้เเต่ไม่เลยจนผมเริ่มเจ็บมากขึ้นจึงพยายามสบัดมือแกร่งอย่างกับครีมเหล็กนั้นออกเหมือนเขาจะรู้ตัวจึงปล่อยมือผมให้เป็นอิสระแล้วเอามาประครองใบหน้าเเละท้ายทอยของผมให้รับจูบของเขาอย่างถนัดมากขึ้น

"อืม...."

"!!!!!"

เขาครางในลำคออย่างพอใจเเละจงใจใช้ฟันคมกัดริมฝีปากล่างให้อ้าออกจากนั้นลิ้นหนาก็สอดเข้ามาในโพงปากของผมผมพยายามสบัดตัวเองออกเพราะมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมตั้งใจไว้เขาจึงเปลี่ยนมือจากที่จับใบหน้าของผมไว้มาประครองเอวทางด้านหลังละดึงเข้าหาตัวจนชิดติดกันผมจึงเอามือทั้งสองข้างมาดันหน้าอกเขาเอาไว้

หายใจไม่ออก....

ผมทุบไปที่อกของเขาเพื่อเป็นสัญญานว่าผมหายใจไม่ออกเขาจึงค่อยๆถอนจูบออกเเต่ถึงจะถอนจูบออกไปใบหน้าของเขาไม่ได้ถอนออกไปด้วยจมูกของผมเเละเขาสัมผัสกันเเล้วประกบจูบลงมาใหม่อีกครั้งหนึ่งเหมือนกันให้ผมพักหายใจเเค่เเปปเดียวเท่านั้นลิ้นหนาเริ่มทำหน้าที่อีกครั้งมันทำให้ผมอ่อนกระทวยไปหมด

"อื้ม!...อืม..อืม.."

เสียงผมครางออกมาอย่างลืมอายตอนนี้สมองผมเบลอไปหมดเเข้งขาหมดเเรงจากมือที่ทุบตีเขาก็เปลี่ยนมาเกาะเสื้อเขาตรงออกไว้เเน่นเเขนเเกร่งเองก็ช่วยพยุงร่างของผมไว้รู้ตัวอีกที่หลังของผมก็สัมผัสกับเตียงนอนมือเขาเริ่มล้วงเข้ามาในสาบเสื้อเเละสัมผัมเข้าที่ยอดออกที่มันเเข็งขึ้นสู้มือเขาซึ่งนั้นมันทำให้ผมได้สติ

พรึ่บ!

ผมรีบผลักเขาออกอย่างรวดเร็วเขาที่กำลังเคลิ้มอยู่นั้นหยุดกระทันหันเเล้วหันมามองผมอย่างขัดใจ

นี้ผมมานอนอยู่ใต้ร่างเขาตั้งเเต่เมื่อไหร่กัน....

จู่ๆน้ำตาก็ไหลล้นขอบตาลงมาอาบเเก้มทั้งสองข้างไม่รู้ว่าทำไมเเต่มันรู้สึกน้อยใจและเกลียดตัวเองที่เเพ้ให้เขาทุกครั้งยอมทุกครั้งพลาดให้เขาทุกครั้งไม่เคยชนะเเล้วยังอ่อนเเอให้เขาเห็นอีก.....

.....นี้ผมเริ่มรักเขางั้นหรอ.....

ไม่ใช่เริ่มสิอาจจะรักไปเเล้วก็เป็นได้ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็เท่ากับว่าผมเสียหัวใจให้เขานั้นหมายความผมไม่เหลืออะไรอีกเเล้วผมแพ้ให้เขาหมดทุกทางทั้งๆที่เขาพึ่งบอกกับใครไม่รู้ว่ายกผมให้ทั้งที่เขาบอกรังเกียจผมนี้หัวใจผมทรยศงั้นเหรอยิ่งคิดน้ำตาก็สิ่งไหลออกมาอยากจะหยุดแต่ก็ห้ามไม่ได้.....

"กูไม่หยุดหรอกนะ....มึงทำให้กูอยากเเล้วต้องมึงรับผิดชอบ"

เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผมไปเคยได้ยินมาตลอดอบอุ่นเเละอ่อนโยนพร้อมกับยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ผม

.....อย่า...อย่าทำเเบบนั้น....อย่าพูดด้วยน้ำเสียงเเบบนั้นเท่านี้ผมก็เเพ้คุณหมดเเล้ว....ผมเสียให้คุณหมดทุกอย่างได้โปรดอย่าทำแบบนี้อีกเลย....

"อึก...อึกยอม..ละ..เเล้ว..อึก..ผะ..ผมแพ้เเล้วอึก"

'เนยเป็นคนเดียวที่กูจะจริงจังด้วย....'

จู่ๆคำพูดนี้โพล่เข้ามาในความคิดชะงั้น....ว่าคนเดียวที่จะจริงจังด้วย.....

'ไอ้ตุ๊ดนั้นล่ะก็เอาไปเถอะเเค่คนใช้กูไม่ได้ตาต่ำขนาดนั้นกูอนุญาต....'

เจ็บ....มันเจ็บไปหมด....ผมมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอถ้าคุณไม่คิดที่จะจริงจังกับผมก็ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลย....ยิ่งทำผมยิ่งเจ็บ

เขาเริ่มจูบผมอีกครั้งมันเริ่มหนักหน่วงมากขึ้นมือเขาเลื่อนลงไปเลิกเสื้อของผมขึ้นที่ละนิด

"มะ...ไม่...ยะ...อย่า.."

ผมรีบร้องห้ามเอาไว้เพราะผมกลัว....

"ไม่ต้องกลัวเจ็บ....กูจะทำเบาๆกูสัญญา"

ผมไม่ได้กลัวเจ็บเเต่ผมกลัวว่าผมจะท้องถ้าผมท้องล่ะก็.....ลูกผมคงไม่มีพ่อ...ผมกลัวที่จะอยู่คนเดียวตลอดเก้าเดือนผมกลัวว่าผมจะคลอดลูกโดยไม่มีคนอยู่ให้กำลังใจข้างๆผมกลัวที่จะได้อยู่สองคนกับลูกผมกลัวว่าคุณจะมองผมว่าเป็นตัวประหลาด....ผมกลัว.....

"อึก...ไม่..."

ผมส่ายหน้าไปมาปฎิเสธเขาไม่กล้าบอกเขาว่าผมสามารถท้องได้ผมไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น

"ไม่เชื่อใจกูเหรอ"

เขาพูดพร้อมลูบหัวผมไปมาเชิงว่าให้เชื่อใจเขาพอผมสบตากับเขาเเววตาเขามันบอกอย่างนั้นจริงๆจนผมอ่านออกได้

"สะ...ใส่..อึก..ถุงยาง..ได้โปรดเถอะ...เเล้วก็..อึกๆ...อย่ามองอย่าพูด..อึก..กับผมเเบบนี้อีก..."

...ใช่เเล้วคุณนะเกลียดผมรังเกียจดูถูกตะคอกใส่ผมเหมือนเดิมนะดีเเล้ว...

เขามองหน้าผมที่เต็มไปด้วยน้ำตาเเล้วเเต่ก็ยอมลุกไปเปิดลิ้นชักเเละหยิบถุงยางอนามัยมาเเล้วก็จัดการถอดเสื้อกับกางเกงออกเเล้วจัดการสวมใส่มันเรียบร้อยเเล้วกลับมาหาผมที่ได้เเต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงผมจับเรียวขาผมอ้าออกกว้างจากนั้นก็ก้มลงมากจูบผมอีกครั้งเเล้วค่อยๆส่งนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปในช่องทางเเล้วถอนจูบช้าๆ

"อึก.....เจ็บ.."

"ชู่ว กองทัพขอโทษไม่ร้องๆนะคนดีเดี๋ยวก็ไม่เจ็บเเล้ว"

เจ็บ....ยิ่งพูดเเบบนี้ผมยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีกเจ็บที่ต้องรู้ว่าตัวเองเป็นเเค่ของชั่วคราวเจ็บที่ต้องรู้ว่าคุณไม่ทางเลือกผม......พลอยมึงมันง่ายเเค่เขาทำดีด้วยเเค่นี้ก็รักเขาไปสะเเล้ว........

"อะ..อา...อื้ออะ...อื้อ..อ๊า.."

"อา..อ่า.."

เสียงครางของผมเเละเขาดังระงมไปทั่วห้องร่างของผมเเละเขาเเนบชิดอยู่บนเตียงขยับโยกไปตามจังหวะกระเเทกกระทันของเขา

"อ๊า~~อ๊าาา"

ปึกๆๆ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อเกิดเป็นเสียงหยาบโลนเตียงสั่นไปตามเเรงกระเเทกเข้าออกของคุณกองทัพมือข้างหนึ่งของผมเกาะคอของเขาเอาไว้เเน่นส่วนอีกข้างก็จิกข่วนเเผ่นแกร่งเพื่อระบายความเสียวที่เกิดขึ้น

"อา~...สุดยอดเลยเเน่นชิป"

"อ๊าาา...ผะ..ผม..ไม่วะ..ไหวเเล้ว..อะ..อื้อออ~"

"อ่า...พร้อมกัน..นะ"

ปึกๆๆๆ

"จะ...ออกเเล้ว..อะ..ออกเเล้ว"

คุณกองทัพกระเเทกครั้งสุดท้ายก่อนที่เราทั้งสองคนจะปล่อยน้ำรักออกมาทั้งคู่ผมปล่อยออกมาเลอะหน้าขาของตัวเองเเละหน้าท้องของเขาส่วนเขาก็ปล่อยใส่ถุงยางอนามัยเเต่ก็คงเเช่ไว้แบบนั้น

"แฮ่ก...แฮ่กๆ"

ผมนอนหายใจเเรงด้วยความเหนื่อยส่วนเขาก็มุดหน้าลงตรงต้นคอของผมพร้อมกับหายใจหืดหาดด้วยความเหนื่อยเหมือนกัน

"เอาออกไปได้เเล้วครับผมเหนื่อยผมจะนอน"

"อีกรอบนะ"

"o_O"

เขาไม่ฟังที่ผมพูดเลยและก็เริ่มขยับความเป็นชายเข้าออกๆอีกครั้งอย่างช้าๆจากที่มันสงบอยู่ในช่องทางของผมกลับขยายลำตัวขึ้นจนผมรู้สึกคับเเน่นไปหมด

"มะ...ไม่เอา..พะ..พอเเล้ว..อะ...อ๊า"

"กูยังไม่อิ่มเลย"

"ปะ..เปลี่ยนถุง..ยะ..ยาง..อืม..อะ!..ก่อน"

"อ่า..มันหมดเเล้ว" 

"อ่ะ!..อย่ากัด"

เขาจัดการเลียยอดอกพร้อมขบเม้นกัดมันจนผมรู้สึกเสียวซ้านไปหมดมืออีกข้างก็บีบนวดมันเหมือนกับต้องการให้มันหลุดติดมือมาลิ้นร้อนยังวงเลียไปมาอยู่อย่างนั้นส่วนล่างก็ทำงานเป็นอย่างดีขยับเข้าออกเริ่มเร็วขึ้นผมทำได้เเค่นอนครางอยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น.....

.

.

.

.

.