เล่ห์ร้าย สวาทรัก (18+)

อุแหมะ~คิดไม่ผิดจริงๆเลยที่เลือกมาเที่ยวที่ฮาวายเนี่ย  เป็นของขวัญของชีวิตครั้งสุดท้ายในการมาใช้ชีวิตสันโดษในต่างประเทศที่เยี่ยมไปเลยแฮะ  อ้า... ฝรั่งหุ่นบึกบึนนั่นน่าเขมือบเสียจริง ผิวก็เนียนละเอียดไม่ขาวจนเกินไป สเป็คเลย  อุ๊ยตาย!มีคู่ควงสะแล้วเหรอ  อะโด่เอ๊ย!รู้งี้ไม่มองให้เสียสายตาหรอก เชอะเบื่อคนมีคู่(อิจฉาว่างั้น)

~ฮุลล้าฮุล่า ฮุลล่าฮุลล่าไปทะเล~  มาเที่ยวทั้งที่ก็ต้องใช้เสียงเรียกเข้าให้สมกับบรรยากาศสักหน่อย  จุ๊กกรู้สุดหล่อ!  (หว่านเสน่ห์ฝรั่งอีกคนที่เดินผ่านไป)แล้วฉันก็รับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆเตียงผ้าใบ

“มีอะไรจะบอกให้ฉันรู้เหรอจ๊ะ... นอกจากงานหมั้นของแกฉันก็ไม่อยากรู้อะไรไปมากกว่านี้แล้ว””  ฉันกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ขณะที่สายตายังมองไปหาดทรายสีสวยที่พลุกพล่านเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว

(แกนี่นะหัดฟังฉันก่อนสิ)  คริสตัลเพื่อนเลิฟฉันนั่นเอง  เออ...จริงๆนอกจากยัยนี่ฉันก็ไม่มีเพื่อนคนอื่นแล้วแหละ...ไม่ใช่ไม่มีใครอยากคบหรอกนะคือจริงๆแล้วหยิ่งนะ... ฮ่าๆๆคนสวยมักจะพ่วงท้ายด้วยความหยิ่งจริงไหม

(ไม่ยอมรับความจริงว่าไม่มีใครอยากคบ)

“ว่ามาๆจริงแล้วฉันไม่ค่อยว่างเท่าไหร่หรอกนะตอนนี้นะ””  จะว่างได้ไงล่ะก็ใจฉันมนไม่ได้จดจ่ออยู่ที่การคุยโทรศัพท์

(เออหน่าๆ... แกกำลังทำอะไรอยู่ละตอนนี้...ตั้งแต่นายมายังไม่หยุดพูดเลยนะเว)  คริสตัลถามด้วยน้ำเสียงร่าเริงแต่ไอประโยคหลังนี่ไม่ได้พูดกับฉันแน่ๆ...  เวคินเหรอ...จริงด้วยๆ!ฉันได้ยินเสียงแทรกของอีตาเวคินอยู่ใกล้ๆยัยคริสตัลด้วย!หมอนี่ไม่คิดจะให้คริสตัลมีอิสระเลยรึไง... จะว่าไปแล้วยังนึกแค้นเรื่องที่หมอนี่หาว่าฉันไม่สวย... คอยดูเถอะกลับไปไทยคราวนี้หนุ่มหล่อๆกว่านายจะเดินตามฉันเป็นพรวนเลยเชียว ก๊ากๆๆ(ภาพพจน์ผู้ดีแตกแล้ว)

“ถ้าถามฉันนะเหรอ ฉันกำลังพักผ่อนครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต””  ฉันยิ้มกริ่มเมื่อฝรั่งหน้าตาคม2-3คนกำลังทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาทักทายฉัน  แหม...ก็นอกจากฉันแล้วคนในเกาะฮาวายนี่ฉันก็ยังไม่เห็นใครสวยและรูปร่างงดงามเท่าฉันเลย ฮิ้ว~ อีกอย่างบิกินนี่ราคา5หลักตัวนี้ฉันก็ซื้อมาเพื่อเที่ยวที่นี่โดยเฉพาะ  รูปทรงของมันก็สวยเหมาะกับเรือนร่างฉันอีกทั้งยังมีสีสันสดใสน่ากินเหมือนลูกกวาดอีกฉันเลยถูกใจมันเป็นพิเศษ

(อ้อเหรอ... พักผ่อนของแกนี่หมายถึงฮาวายรึเปล่าจ๊ะแม่lollipop)  ถ้าประสาทฉันไม่ได้หลอนฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเสียงของคริสตัลอยู่ไม่ห่างจากฉันสักเท่าไหร่  และเมื่อฉันสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของฝรั่งหน้าคมทั้ง3ที่กำลังจะเข้ามาทักฉันในตอนแรกซึ่งตอนนี้เขาทั้ง3กระจายหายไปอย่างรวดเร็ว  และลางสังหรณ์ฉันก็ไม่เคยผิดพลาด  ทันทีที่ฉันหันหลังไปฉันก็เห็นยัยคริสตัลในชุดเดรสเกาะอกลายดอกไม้ฮาวายสีแดงสดขับกับผิวขาวอมชมพูของเธอ... ข้างๆเธอก็มีไอบ้าหน้าโหดที่ขึ้นชื่อว่ากำลังจะเป็นตุนาหงัน(คู่หมั่น)ในอาทิตย์หน้า... เวคินยังหล่อไม่เสื่อมคลายอันนี้ขอยอมรับ  ใบหน้าบูดบึ่งของหมอนั่นก็ยังไม่เคยเปลี่ยนโดยเฉพาะแววตาสีชาที่ซ่อนอยู่ภายหลังของแว่นสีกาแฟ(ยังไงแววตามันก็เด่นกว่าสีของแว่น)... เวคินเอามือโอบบ่ายัยคริสตัลที่เตี้ยกว่าแค่บ่าของตัวเองอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ  กลัวเขาไม่รู้รึไงว่าเป็นอะไรกันนะ  น่าหมั่นไส้...

“แกมาได้ไง?””  ที่ถามใช่เพราะตกใจหรือดีใจหรอกนะ  แต่เพราะว่าแกเอาไอบ้าเวคินมาด้วยนี่สิเลยทำให้เหยื่อของฉันกระเด็นออกนอกรัศมีหมดเลย

“นั่งเครื่องบินส่วนตัวของเวมา””   คริสตัลตอบอย่างอารมณ์ดีแล้วแล้วหันไปพยักเพย้อกับเวคิน  เวคินพยักหน้าอย่างรำคาญ  มันไม่น่าคบกันได้นานเนาะ...

“เวมาทำธุระที่นี่นะเราเลยกะจะมาดูชุดแต่งงานกันที่นี่เลยด้วย””  คริสตัลพูดต่อ  หน้าตาเธอดูแจ่มใสดีจัง คนมีความรักนี่น่าอิจฉาจังนะ... แต่จะให้ฉันมีนะยังอีกยาวไกล  ฉันนะรักอิสระจ่ะ(จริงๆไม่มีใครอยากได้เป็นทำพันธุ์มากกว่ามั้ง)

“”ไอเว!แกจะพายัยคริสตัลมาแต่งงานในทะเลฮาวายเรอะ””  ฉันแหวเพื่อนหนุ่มเสียงดังลั่น  หมอนั่นมองฉันด้วยแววตาหาเรื่อง

“ประสาทเสียไม่ปลี่ยนเลยนะยัยlollipop””   น่าตบให้ปากฉีกเสียจริงไอบ้านี่... เพราะยัยคริสตัลเรียกฉันแบบนี้หมอนี่เลยเป็นไปด้วย

“ก็เพราะฉันlollipopนะสิหนุ่มๆในเกาะฮาวายถึงหลงรักฉันอย่างโงหัวไม่ขึ้นนะ””ฉันจีบปากจีบคอพูดเรียกเสียงหัวเราะจากคริสตัลและรอยยิ้ม(อย่างสมเพส)ของเวคิน

_______________________________________

ฉันกลับเข้ามาในโรงแรมที่พักพร้อมกับเวคินและคริสตัล  ฉันจัดการใส่เสื้อหลวมๆทับบิกินนี่ก่อนจะหาของอร่อยๆทานในมือกลางวัน  เรา3คนมานั่งทานอาหารในภัตตาคารไม่ไกลจากโรงแรมนัก  อาหารร้านนี้อร่อยถูกปากฉันมาก(มากินครั้งหนึ่งแล้วตอนเช้า)แล้วยังได้เยอะด้วย(ข้อนี้ชอบเป็นพิเศษ)

“”แกมาถึงนานรึยังวะ””   เวคินถามขึ้นขณะที่กลืนปลาหมึกคำโตที่คริสตัล(เรียกว่ายัดจะเหมาะกว่านะ)ป้อนให้

“เมื่อวันก่อนนี่เอง””  ฉันตอบแล้วใช้มือหยิบก้ามปูขึ้นมาดูดๆ  อ้า~  อร่อยไม่เสื่อมคลาย

“แกอ่ะเมษา... มาไม่เคยจะบอกเพื่อนเลย””  คริสตัลอดที่จะตัดพ้อต่อว่าไม่ได้

“คิดอยากมาก็มาเลย  ก่อนจะกลับเมืองไทยฉันก็อยากจะfreedom”  ฉันหยักไล่เล็กน้อย

“แล้วแกจะกลับไปพร้อมฉันเลยไหม”?”  คริสตัลถาม  ฉันวางก้ามปูที่ดูดเสร็จแล้วลงในจาน(รู้สึกซกมกชะมัด)

“ไม่ละฉันจะโผล่ไปอีกทีก็วันหมั้นเลย... แกคงเข้าใจฉันนะ”” ฉันมองตาเพื่อนสาวที่รู้ใจกันมาตั้งแต่เด็กๆ  คริสตัลพยักหน้าเล็กน้อย  เธอรู้ดีมากๆเกี่ยวกับเรื่องของฉันบ้างครั้งฉันยังนึกอิจฉาเลยที่คริสตัลเกิดมาแล้วมีพี่เพชรเป็นพี่ชาย  ลูกชายในตระกูลมาเฟียถือเป็นเรื่องดีที่สุด(แม่ฉันพยายามจะมีลูกผู้ชายให้ได้แต่เพราะร่างกายไม่อำนวยหมอบอกว่ามีฉันได้แค่คนเดียว  จะถือว่าโชคดีดีไหมเนี่ย)... แต่ถ้าได้ลูกผู้หญิงขึ้นมาคนเดียวโดดๆคงไม่พ้นที่จะต้องจับแต่งงานกับหัวหน้าแก๊งใหญ่ๆที่มีอำนาจหรือถ้าตระกูลไม่มีอำนาจพอที่จะให้ลูกสาวเป็นเมียหลวงก็อาจจะเป็นได้แค่เมียเก็บของหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ใหญ่กว่า... แต่ในกรณีฉันนะถือว่าโชคดีเพราะเครือญาติฉันนะยังมีที่มีลูกผู้ชายบ้างและได้กลายเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่มีอำนาจมากในระดับหนึ่ง อีกอย่างฉันยังมีเพื่อนๆที่ดีอย่างเวคินแล้วก็คริสตัลที่เป็นพวกตระกูลแก๊งใหญ่อยู่แล้ว...ฉันเลยได้เพียงพึ่งใบบุญคนพวกนั้น  เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องโดนบังคับให้แต่งงานหรือโดนที่บ้านจับคู่ให้กับพวกมีอำนาจหน้าตาโหด(ซึ่งแม่ฉันพยายามอยากจะให้ฉันเป็นแบบนั้น  แต่ขอโทษฉันถูกเลี้ยงแบบเด็กฝรั่งตั้งแต่เด็กเลยขัดใจคนที่บ้านทุกอย่างไม่ใช่เป็นเด็กใบ้แดกใครว่าอะไรก็เออๆๆตามไปด้วย)  และสิ่งที่ฉันสามารถทำได้มากที่สุดก็คือการเป็น ‘เลดี้’มันจะทำให้ทุกคนเห็นว่าลูกผู้หญิงก็ไม่ได้พิการ...

“ว่าแต่พวกแกรู้ได้ไงเนี่ยว่าฉันมาหลบอยู่ฮาวาย””   ฉันถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้  มันคงไม่เป็นเหตุบังเอิญๆแน่ๆล่ะเพราะดูจากเสื้อผ้าสีส้มสดใสลายดอกฮูลล่าของเวคินแล้วมันฟ้อง..

“มันก็...””  คริสตัลกำลังจะเล่าแต่เธอก็ทำได้แค่เพียงอ้าปากพะงาบๆ  โทรศัพท์มือถือของคริสตัลดังขึ้น  คริสตัลแสนดีผู้รู้หน้าที่หยิบมันขึ้นมาแล้วส่งให้ไอหน้าโหดเวคินอย่างรู้งาน  เวคินดึงโทรศัพท์ไปจากมือคริสตัลก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงที่คนทั่วๆไปฟังแล้วต้องถอยห่าง

“เบอร์ฉันก็มีทำไมไม่โทรเข้าวะ!โทรเข้าเบอร์ยัยนี่ทำไม””    อ๊าก...ก  อาการแบบนี้เรียกว่าหึงรึเปล่า!

“เลี้ยวซ้ายมาเลย...””  พูดจบก็กดวางสายแล้วยึดโทรศัพท์ของคริสตัลไว้กับตัวเอง

“ต่อไปนี้ไม่ต้องใช้มันแล้วมือถือเนี่ย””  เวคินพูดเสียงเหี้ยมคริสตัลเบ้ปากแต่ก็โดนเวคินดึงแก้มใสสะเต็มแรง  ฉันสงสารเธอจังไอคู่นี้แหย่กันแรงนะเนี่ย...

“ฉ้านเจ็บ....บ””  คริสตัลร้องครวญครางแต่เหมือนว่าเวคินจะชอบนะ-:-  โรคจิตนี่หว่า

“ตาบ้านี่นิสัยไม่ดี”!”  เมื่อหลุดจากการโดนแกล้งแล้วคริสตัลก็ลูบแก้มตัวเองเบาๆ  รอยแดงขึ้นที่ตรงบริเวณแก้มที่โดนหยิก  แต่ฉันมองว่ามันน่ารักจังเลยแฮะ... คงไม่ใช่ฉันคนเดียวหรอกมั้งที่คิดแบบนั้น

“เล่าต่อนะ... ที่ฉันรู้ว่าแกมาที่นี่ได้ยังไงก็เพราะ...มาพอดีเลย...””  แล้วเธอก็ต้องพะงาบๆอีกครั้งเมื่อเสียงกรี๊ดบ้าๆดังออกมาจากปากของแขกทั้งหลายในร้านอาหารส่งเสียงเรียกเปรตรึไงวะ  ฉันขมวดคิ้วอย่างขัดใจก่อนจะมองไปตามสายตาของสาวๆพวกนั้น  อะฮืม!~~หล่อจัง ฮะฮ้า~~หล่อจริง  ผมสีควันบุหรี่ละต้นคอ  ดวงตาเรียบสีเหล็กจ้องมาทางโต๊ะที่เรากำลังนั่งอยู่  ร่างสูงโปร่ง ไหล่เผยสง่างาม ใบหน้าคมสันนั้นไม่มีที่ติสักนิดเดียว... ริมฝีปากหนาได้รูปเจือสีแดงเล็กน้อยชวนน่าหลงใหล  ยิ่งเสื้อสีเหลืองสดกับกางเกงเลย์สีดำ3ส่วนที่คนทั่วไปอาจจะแต่งแล้วดูธรรมดา  แต่กับผู้ชายคนนี้ไม่ใช่... เขาดูดีเมื่อผิวละเอียดของเขาได้ตัดกับเสื้อผ้าสีสดนี้   แต่เมื่อเขาย่างก้าวเข้ามาใกล้ๆ  จากใจที่เต้นรัวในตอนแรกกลับโดนกระตุกวูบไปตกอยู่ที่ตะตุ่ม... ใบหน้า แบบนี้... ผู้ชายคนนี้มีคนเดียวในโลก!ใช่แล้ว  หมอนี่คือพาสเตอร์... ราชสิงห์เลือดเย็น