~Hawaii~
อุแหมะ~คิดไม่ผิดจริงๆเลยที่เลือกมาเที่ยวที่ฮาวายเนี่ย เป็นของขวัญของชีวิตครั้งสุดท้ายในการมาใช้ชีวิตสันโดษในต่างประเทศที่เยี่ยมไปเลยแฮะ อ้า... ฝรั่งหุ่นบึกบึนนั่นน่าเขมือบเสียจริง ผิวก็เนียนละเอียดไม่ขาวจนเกินไป สเป็คเลย อุ๊ยตาย!มีคู่ควงสะแล้วเหรอ อะโด่เอ๊ย!รู้งี้ไม่มองให้เสียสายตาหรอก เชอะเบื่อคนมีคู่(อิจฉาว่างั้น)
~ฮุลล้าฮุล่า ฮุลล่าฮุลล่าไปทะเล~ มาเที่ยวทั้งที่ก็ต้องใช้เสียงเรียกเข้าให้สมกับบรรยากาศสักหน่อย จุ๊กกรู้สุดหล่อ! (หว่านเสน่ห์ฝรั่งอีกคนที่เดินผ่านไป)แล้วฉันก็รับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆเตียงผ้าใบ
“มีอะไรจะบอกให้ฉันรู้เหรอจ๊ะ... นอกจากงานหมั้นของแกฉันก็ไม่อยากรู้อะไรไปมากกว่านี้แล้ว” ฉันกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ขณะที่สายตายังมองไปหาดทรายสีสวยที่พลุกพล่านเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว
(แกนี่นะหัดฟังฉันก่อนสิ) คริสตัลเพื่อนเลิฟฉันนั่นเอง เออ...จริงๆนอกจากยัยนี่ฉันก็ไม่มีเพื่อนคนอื่นแล้วแหละ...ไม่ใช่ไม่มีใครอยากคบหรอกนะคือจริงๆแล้วหยิ่งนะ... ฮ่าๆๆคนสวยมักจะพ่วงท้ายด้วยความหยิ่งจริงไหม
(ไม่ยอมรับความจริงว่าไม่มีใครอยากคบ)
“ว่ามาๆจริงแล้วฉันไม่ค่อยว่างเท่าไหร่หรอกนะตอนนี้นะ” จะว่างได้ไงล่ะก็ใจฉันมนไม่ได้จดจ่ออยู่ที่การคุยโทรศัพท์
(เออหน่าๆ... แกกำลังทำอะไรอยู่ละตอนนี้...ตั้งแต่นายมายังไม่หยุดพูดเลยนะเว) คริสตัลถามด้วยน้ำเสียงร่าเริงแต่ไอประโยคหลังนี่ไม่ได้พูดกับฉันแน่ๆ... เวคินเหรอ...จริงด้วยๆ!ฉันได้ยินเสียงแทรกของอีตาเวคินอยู่ใกล้ๆยัยคริสตัลด้วย!หมอนี่ไม่คิดจะให้คริสตัลมีอิสระเลยรึไง... จะว่าไปแล้วยังนึกแค้นเรื่องที่หมอนี่หาว่าฉันไม่สวย... คอยดูเถอะกลับไปไทยคราวนี้หนุ่มหล่อๆกว่านายจะเดินตามฉันเป็นพรวนเลยเชียว ก๊ากๆๆ(ภาพพจน์ผู้ดีแตกแล้ว)
“ถ้าถามฉันนะเหรอ ฉันกำลังพักผ่อนครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต” ฉันยิ้มกริ่มเมื่อฝรั่งหน้าตาคม2-3คนกำลังทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาทักทายฉัน แหม...ก็นอกจากฉันแล้วคนในเกาะฮาวายนี่ฉันก็ยังไม่เห็นใครสวยและรูปร่างงดงามเท่าฉันเลย ฮิ้ว~ อีกอย่างบิกินนี่ราคา5หลักตัวนี้ฉันก็ซื้อมาเพื่อเที่ยวที่นี่โดยเฉพาะ รูปทรงของมันก็สวยเหมาะกับเรือนร่างฉันอีกทั้งยังมีสีสันสดใสน่ากินเหมือนลูกกวาดอีกฉันเลยถูกใจมันเป็นพิเศษ
(อ้อเหรอ... พักผ่อนของแกนี่หมายถึงฮาวายรึเปล่าจ๊ะแม่lollipop) ถ้าประสาทฉันไม่ได้หลอนฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเสียงของคริสตัลอยู่ไม่ห่างจากฉันสักเท่าไหร่ และเมื่อฉันสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของฝรั่งหน้าคมทั้ง3ที่กำลังจะเข้ามาทักฉันในตอนแรกซึ่งตอนนี้เขาทั้ง3กระจายหายไปอย่างรวดเร็ว และลางสังหรณ์ฉันก็ไม่เคยผิดพลาด ทันทีที่ฉันหันหลังไปฉันก็เห็นยัยคริสตัลในชุดเดรสเกาะอกลายดอกไม้ฮาวายสีแดงสดขับกับผิวขาวอมชมพูของเธอ... ข้างๆเธอก็มีไอบ้าหน้าโหดที่ขึ้นชื่อว่ากำลังจะเป็นตุนาหงัน(คู่หมั่น)ในอาทิตย์หน้า... เวคินยังหล่อไม่เสื่อมคลายอันนี้ขอยอมรับ ใบหน้าบูดบึ่งของหมอนั่นก็ยังไม่เคยเปลี่ยนโดยเฉพาะแววตาสีชาที่ซ่อนอยู่ภายหลังของแว่นสีกาแฟ(ยังไงแววตามันก็เด่นกว่าสีของแว่น)... เวคินเอามือโอบบ่ายัยคริสตัลที่เตี้ยกว่าแค่บ่าของตัวเองอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ กลัวเขาไม่รู้รึไงว่าเป็นอะไรกันนะ น่าหมั่นไส้...
“แกมาได้ไง?” ที่ถามใช่เพราะตกใจหรือดีใจหรอกนะ แต่เพราะว่าแกเอาไอบ้าเวคินมาด้วยนี่สิเลยทำให้เหยื่อของฉันกระเด็นออกนอกรัศมีหมดเลย
“นั่งเครื่องบินส่วนตัวของเวมา” คริสตัลตอบอย่างอารมณ์ดีแล้วแล้วหันไปพยักเพย้อกับเวคิน เวคินพยักหน้าอย่างรำคาญ มันไม่น่าคบกันได้นานเนาะ...
“เวมาทำธุระที่นี่นะเราเลยกะจะมาดูชุดแต่งงานกันที่นี่เลยด้วย” คริสตัลพูดต่อ หน้าตาเธอดูแจ่มใสดีจัง คนมีความรักนี่น่าอิจฉาจังนะ... แต่จะให้ฉันมีนะยังอีกยาวไกล ฉันนะรักอิสระจ่ะ(จริงๆไม่มีใครอยากได้เป็นทำพันธุ์มากกว่ามั้ง)
”ไอเว!แกจะพายัยคริสตัลมาแต่งงานในทะเลฮาวายเรอะ” ฉันแหวเพื่อนหนุ่มเสียงดังลั่น หมอนั่นมองฉันด้วยแววตาหาเรื่อง
“ประสาทเสียไม่ปลี่ยนเลยนะยัยlollipop” น่าตบให้ปากฉีกเสียจริงไอบ้านี่... เพราะยัยคริสตัลเรียกฉันแบบนี้หมอนี่เลยเป็นไปด้วย
“ก็เพราะฉันlollipopนะสิหนุ่มๆในเกาะฮาวายถึงหลงรักฉันอย่างโงหัวไม่ขึ้นนะ”ฉันจีบปากจีบคอพูดเรียกเสียงหัวเราะจากคริสตัลและรอยยิ้ม(อย่างสมเพส)ของเวคิน
_______________________________________
ฉันกลับเข้ามาในโรงแรมที่พักพร้อมกับเวคินและคริสตัล ฉันจัดการใส่เสื้อหลวมๆทับบิกินนี่ก่อนจะหาของอร่อยๆทานในมือกลางวัน เรา3คนมานั่งทานอาหารในภัตตาคารไม่ไกลจากโรงแรมนัก อาหารร้านนี้อร่อยถูกปากฉันมาก(มากินครั้งหนึ่งแล้วตอนเช้า)แล้วยังได้เยอะด้วย(ข้อนี้ชอบเป็นพิเศษ)
”แกมาถึงนานรึยังวะ” เวคินถามขึ้นขณะที่กลืนปลาหมึกคำโตที่คริสตัล(เรียกว่ายัดจะเหมาะกว่านะ)ป้อนให้
“เมื่อวันก่อนนี่เอง” ฉันตอบแล้วใช้มือหยิบก้ามปูขึ้นมาดูดๆ อ้า~ อร่อยไม่เสื่อมคลาย
“แกอ่ะเมษา... มาไม่เคยจะบอกเพื่อนเลย” คริสตัลอดที่จะตัดพ้อต่อว่าไม่ได้
“คิดอยากมาก็มาเลย ก่อนจะกลับเมืองไทยฉันก็อยากจะfreedom” ฉันหยักไล่เล็กน้อย
“แล้วแกจะกลับไปพร้อมฉันเลยไหม?” คริสตัลถาม ฉันวางก้ามปูที่ดูดเสร็จแล้วลงในจาน(รู้สึกซกมกชะมัด)
“ไม่ละฉันจะโผล่ไปอีกทีก็วันหมั้นเลย... แกคงเข้าใจฉันนะ” ฉันมองตาเพื่อนสาวที่รู้ใจกันมาตั้งแต่เด็กๆ คริสตัลพยักหน้าเล็กน้อย เธอรู้ดีมากๆเกี่ยวกับเรื่องของฉันบ้างครั้งฉันยังนึกอิจฉาเลยที่คริสตัลเกิดมาแล้วมีพี่เพชรเป็นพี่ชาย ลูกชายในตระกูลมาเฟียถือเป็นเรื่องดีที่สุด(แม่ฉันพยายามจะมีลูกผู้ชายให้ได้แต่เพราะร่างกายไม่อำนวยหมอบอกว่ามีฉันได้แค่คนเดียว จะถือว่าโชคดีดีไหมเนี่ย)... แต่ถ้าได้ลูกผู้หญิงขึ้นมาคนเดียวโดดๆคงไม่พ้นที่จะต้องจับแต่งงานกับหัวหน้าแก๊งใหญ่ๆที่มีอำนาจหรือถ้าตระกูลไม่มีอำนาจพอที่จะให้ลูกสาวเป็นเมียหลวงก็อาจจะเป็นได้แค่เมียเก็บของหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ใหญ่กว่า... แต่ในกรณีฉันนะถือว่าโชคดีเพราะเครือญาติฉันนะยังมีที่มีลูกผู้ชายบ้างและได้กลายเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่มีอำนาจมากในระดับหนึ่ง อีกอย่างฉันยังมีเพื่อนๆที่ดีอย่างเวคินแล้วก็คริสตัลที่เป็นพวกตระกูลแก๊งใหญ่อยู่แล้ว...ฉันเลยได้เพียงพึ่งใบบุญคนพวกนั้น เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องโดนบังคับให้แต่งงานหรือโดนที่บ้านจับคู่ให้กับพวกมีอำนาจหน้าตาโหด(ซึ่งแม่ฉันพยายามอยากจะให้ฉันเป็นแบบนั้น แต่ขอโทษฉันถูกเลี้ยงแบบเด็กฝรั่งตั้งแต่เด็กเลยขัดใจคนที่บ้านทุกอย่างไม่ใช่เป็นเด็กใบ้แดกใครว่าอะไรก็เออๆๆตามไปด้วย) และสิ่งที่ฉันสามารถทำได้มากที่สุดก็คือการเป็น เลดี้มันจะทำให้ทุกคนเห็นว่าลูกผู้หญิงก็ไม่ได้พิการ...
“ว่าแต่พวกแกรู้ได้ไงเนี่ยว่าฉันมาหลบอยู่ฮาวาย” ฉันถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ มันคงไม่เป็นเหตุบังเอิญๆแน่ๆล่ะเพราะดูจากเสื้อผ้าสีส้มสดใสลายดอกฮูลล่าของเวคินแล้วมันฟ้อง..
“มันก็...” คริสตัลกำลังจะเล่าแต่เธอก็ทำได้แค่เพียงอ้าปากพะงาบๆ โทรศัพท์มือถือของคริสตัลดังขึ้น คริสตัลแสนดีผู้รู้หน้าที่หยิบมันขึ้นมาแล้วส่งให้ไอหน้าโหดเวคินอย่างรู้งาน เวคินดึงโทรศัพท์ไปจากมือคริสตัลก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงที่คนทั่วๆไปฟังแล้วต้องถอยห่าง
“เบอร์ฉันก็มีทำไมไม่โทรเข้าวะ!โทรเข้าเบอร์ยัยนี่ทำไม” อ๊าก...ก อาการแบบนี้เรียกว่าหึงรึเปล่า!
“เลี้ยวซ้ายมาเลย...” พูดจบก็กดวางสายแล้วยึดโทรศัพท์ของคริสตัลไว้กับตัวเอง
“ต่อไปนี้ไม่ต้องใช้มันแล้วมือถือเนี่ย” เวคินพูดเสียงเหี้ยมคริสตัลเบ้ปากแต่ก็โดนเวคินดึงแก้มใสสะเต็มแรง ฉันสงสารเธอจังไอคู่นี้แหย่กันแรงนะเนี่ย...
“ฉ้านเจ็บ....บ” คริสตัลร้องครวญครางแต่เหมือนว่าเวคินจะชอบนะ-:- โรคจิตนี่หว่า
“ตาบ้านี่นิสัยไม่ดี!” เมื่อหลุดจากการโดนแกล้งแล้วคริสตัลก็ลูบแก้มตัวเองเบาๆ รอยแดงขึ้นที่ตรงบริเวณแก้มที่โดนหยิก แต่ฉันมองว่ามันน่ารักจังเลยแฮะ... คงไม่ใช่ฉันคนเดียวหรอกมั้งที่คิดแบบนั้น
“เล่าต่อนะ... ที่ฉันรู้ว่าแกมาที่นี่ได้ยังไงก็เพราะ...มาพอดีเลย...” แล้วเธอก็ต้องพะงาบๆอีกครั้งเมื่อเสียงกรี๊ดบ้าๆดังออกมาจากปากของแขกทั้งหลายในร้านอาหารส่งเสียงเรียกเปรตรึไงวะ ฉันขมวดคิ้วอย่างขัดใจก่อนจะมองไปตามสายตาของสาวๆพวกนั้น อะฮืม!~~หล่อจัง ฮะฮ้า~~หล่อจริง ผมสีควันบุหรี่ละต้นคอ ดวงตาเรียบสีเหล็กจ้องมาทางโต๊ะที่เรากำลังนั่งอยู่ ร่างสูงโปร่ง ไหล่เผยสง่างาม ใบหน้าคมสันนั้นไม่มีที่ติสักนิดเดียว... ริมฝีปากหนาได้รูปเจือสีแดงเล็กน้อยชวนน่าหลงใหล ยิ่งเสื้อสีเหลืองสดกับกางเกงเลย์สีดำ3ส่วนที่คนทั่วไปอาจจะแต่งแล้วดูธรรมดา แต่กับผู้ชายคนนี้ไม่ใช่... เขาดูดีเมื่อผิวละเอียดของเขาได้ตัดกับเสื้อผ้าสีสดนี้ แต่เมื่อเขาย่างก้าวเข้ามาใกล้ๆ จากใจที่เต้นรัวในตอนแรกกลับโดนกระตุกวูบไปตกอยู่ที่ตะตุ่ม... ใบหน้า แบบนี้... ผู้ชายคนนี้มีคนเดียวในโลก!ใช่แล้ว หมอนี่คือพาสเตอร์... ราชสิงห์เลือดเย็น
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น