"มาคราวหน้าต้องมีหลานมาเพิ่มอีกคนด้วยนะ เข้าใจไหมเดย์"

หญิงชราที่ไม่อยากให้มีวันอำลาเกิดขึ้นกำลังกิดหลานชายเพียงคนเดียวเพื่อร่ำลา แต่อีกไม่นานหลานคนนี้ของเธอก็คงแวะมาหาเธอแต่คงเป็นการมาเพียงคนเดียวไม่ได้ขนครอบครัวมาหมดเหมือนครั้งนี้และเธอก็ปรารถนาให้ครั้งหน้าครอบครัวเล็กๆ นี้มีสมาชิกมาเพิ่ม

"ครับคุณป้า"

มอร์แกนรับปากไปยิ้มไปอย่างสุขใจ ตอนนี้แคทธารีนใจอ่อนกับเขามากแล้วต่อไปก็คงต้องมีน้องให้ลินดากับลูกจันทร์อีกสักสองสามคนเพราะแม่น่าระกแบบนี้ลูกๆ ก็คงน่ารักไม่แพ้กัน เขาอยากมีครอบครัวใหญ่ๆ ลูกจะได้ไม่เหงาเหมือนเขาที่ไม่มีพี่น้องเลย

"หรือจะเอาชาไปกินบำรุง"

พิกุลเอาแซวไม่ได้ ถึงจะแก่แต่ก็ยังจดจำได้ดีว่ามีเหตุการณ์ไหนผ่าเข้ามาใชนชีวิตบ้างโดนเฉพาะเรืรองที่เกิดกับหลานชายตัวแสบที่เธอเป็นคนก่อเอาไว้เองกับมือ

"ผมมีน้ำยานะครับ แรงด้วย คราวหน้ามาจะพาลูกแฝดมากราบเท้าคุณป้าครับ"

เขาหันไปมองหน้าแคทธารีนเป็นนัยบอกกับเธอทางอ้อมว่าถึงเวลาปั้มลูกแล้วนะ เดี๋ยวลินดาโตขึ้นจะได้มีเพื่อนเล่นหลายๆ คนแค่ลูกจันทร์คนเดียวคงไม่พอมันน้อยไป เขาเองก็ชอบทำลูกสะด้วยทำเป็นโหลยังไหว

กว่าจะลาหลานชายเพียงคนเดียวจบก็ปาไปเกือบชั่วโมงเพราะพิกุลมีเรืรองมากมายสั่งสอนหลานแสนดื้อของเธอไม่จบไม่สิ้นโดยเฉพาะการใช้ชีวิตที่เรียกว่าครอบครัวที่เธอเป็นห่วงว่ามอร์แกนจะทำได้ไม่ดีเพราะความร้ายของเขาที่ใครก็ต่างรู้ดี

"ลูกจันทร์ไปอยู่นู้นห้ามดื้อรู้ไหม รักน้องรักพ่อรักแม่ให้มากๆ กลับมาเยี่ยมฉันบ่อยๆ ด้วยนะ"

พิกุลเรียกเด็กน้อยที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะเพราะพ่อแม่เสียชีวิตแล้วทั้งคู่ เธอโอบกอดเด็กน้อยที่รักเหมือนลูกเหมือนหลานแท้ๆ ด้วยความห่วงหาต่อไปคงเหงาหูน่าดูที่บ้านหลังใหญ่นี้จะไม่มีเด็กแสนซนวิ่งเล่นให้ต้องดุอีกแล้ว

"ลูกจันทร์กราบลาคุณย่านะคะ"

เด็กน้อยรอให้คุณย่าที่แสนรักเธอคลายอ้อมกอดออกแบ้วนั่งราบลงกับพื้นกราบลาตามที่แม่แคทสอนมาอย่างงดงามที่สุดเท่าที่เด็กสามขวบจะทำได้ แต่ยังไม่รู้ว่าต่อไปคงจะได้มาที่นี้น้อยลงเหลือแทบไม่ได้มาเลยตอนนี้เธอรู้แค่ว่าจะย้ายไปอยู่กับแม่แคทและป๊ะป๊าและยังคงหวังว่าจะได้มาที่นี้อีกบ่อยๆ ตามประสาเด็กเท่านั้น

"น่ารักแบบนี้ ฉันคงคิดถึงเธอมากกว่าเด็กคนอื่นๆ ที่เคยเลี้ยงมา"

พิกุลคว้าร่างเล็กที่เห็นเป็นเงาอยู่ตรงหน้าเข้ามากอดอีกครั้ง เธออุปการะเด็กมามากมายจนแทบนับไม่ถ้วนแต่กับลูกจันทร์พิเศษกว่าคนอื่นตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาที่นี้และจนวันนี้ลูกจันทร์ก็ยังเป็นแบบนั้นเอาหัวใจคนแก่อย่างเธอไปหมดทั้งดวงด้วยความน่ารักที่ใบใช่แต่ใบหน้าความน่ารักของเธอยังรวมไปถึงกิริยาท่าางทุกๆ อย่าง

"แคทกับหนูดากราบลาคุณป้านะคะ"

ถึงเวลาที่ต้องกราบลาของหญิงสาวบ้าง เธอนั่งลงกับพื้นพร้อมลูกน้อยแบ้วไหวอย่างงดงามตรงหน้าพิกุลผู้หญิงที่แสนใเมตตากับเธอ ถึงเธอจะพบหน้าพิกุลเพียงสองครั้งแต่กบับมีความผูกพันเหมือนพิกุลเป็นญาติผู้ใหญ่ก็ไม่ปาน

"แคทขยับมาใกล้ๆ ป้า"

"ค่ะคุณป้า"

แคทธารีนเดินเข่าเข้ามาใกล้หญิงชราที่ดูสดใสจนไม่รู้มาก่อนเลยว่าก่อนหน้านี้เคยป่วยหนักแค่ไหน เธอเข้าไปแนบชิดจนเกือบกลายเป็นการเข้าไปกอด

"ใช้อำนาจที่มีจัดการเดย์ให้อยู่หมัดให้อยู่ใต้บังคับของเรา เราเป็นหญิงต้องมีอำนาจในบ้านเหนือผู้ชายจำเอาไว้นะ"

พิกุลกระซิบพูดคุยกับแคทธารีนที่เธอรับเป็นหลานสะใภ้ด้วยความเบาเพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน นี้เป็นเรื่องเด็ดที่ผู้หญิงเท่านั้นที่รู้ได้ถึงเธอจะไม่มีครอบครัวแต่ก็มีอำนาจจนผู้ชายหลานคนเกรงมาแล้ว

"ค่ะคุณป้า"

แคทธารีนยิ้มรับ จากความดีที่มอร์แกนมอบให้ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี้เขาเสมอต้นเสมอปบายจนเธอมั่นใจว่าต่อไปจะได้ใช้อำนาจในมือตามที่คุณป้าสอนแน่นอน

"เอาละ ออกเดินทางกันได้แล้วเดี๋ยวสาย"

หญิงชราตัดใจพูดกับทุกคนอีกครั้งหลังจากกอดร่ำลากันจนครบ ถึงใจจะไม่อยากให้มีช่วงเวลานี้เลยก็ตามแต่ทุกคนต่างต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองจะมาจมปลักอยู่กับคนแก่ใกล้ตายอย่างเธอคงไม่ได้แต่เธอก็ดีใจที่ยังมีคนระลึกถึงแวะเวียนมาหาบ้างเป็นครั้งคราวแบบนี้

"ผมไปนะครับคุณป้า"

มอร์แกนกอดลาอีกครั้ง ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกันการร่ำลาครั้งนี้จึงค่อนข้างทำใจลำบากทั้งที่จริงเดี๋ยวเดือนหน้าเขาก็มีงานที่ต้องมาทำที่เมืองไทยและก็จะต้องแวะเวียนมาที่นี้

"โชคดี"

มือที่เหี่ยวย่นตามอายุตบหลังหลานชายที่เขามากอดก่อนจะขึ้นรถด้วยความเบามือเพื่อร่ำลาอีกครั้งก่อนจะจากกันจริงๆ

"ใส่ชุดนี้ไหม"

มอร์แกนที่ไม่ได้อำนาจในการค้างแรมที่บ้านของแคทธารีนกำบังเลือกเสื้อผ้าที่ใส่กระเป๋ามาเพื่อจะเปลี่ยนให้เขากับลูกๆ และเมียแต่เลือกเท่าไรเขาก็เลือกไม่ได้ไม่มีสีไหนเข้าเลยสักนิด สิ่งที่เตรียมมาคงน้อย

"หรือชุดนี้ดี ลูกจันทร์ว่ายังไง ป๊ะป๊าใส่ชุดไหนดี"

แต่เขาก็ยังไม่หมดความพยายามไปลากกระเป๋าจากรถลงมาอีกใบแล้วเบือกเสื้อกับกางเกงชุดใหม่ขึ้นมาห่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องรับแขกแล้วเดินออกมาหมุนตัวให้ลูกจันทร์ที่กำลังสนใจแต่ของเล่นดู

"ฉันเวียนหัว"

แคทธารีนที่นั่งเลี้ยงลูกอยู่ใกล้ๆ ถึงกับเอามือกุมขมับกี่รอบแล้วที่เขาเวียนเดินเข้าเดินออกเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้างเอากระเป๋าลงมาจากรถบ้างและก็เป็นแบบนี้แทบจะทุกวันเพราะเธอยังไม่เปิดใจให้เขาเข้ามานอนค้างคืนได้

"เราออกไปข้างนอกซื้อชุดใหม่กันดีกว่า ตั้งแต่กลับมาจากเมืองไทยเรายังไม่ได้ออกไปไหนด้วยกันเลยนะ ไอ้ทอยเตรียมรถกูจะไปเดินห้าง"

ยังไม่มีใครตอบตกลงเาก็สั่งการเตรียมรถสะแล้วและยังสั่งนู้นสั่งนี้กับคนในบ้านแคทธารีนต่อราวกับเป็นบ้านของตัวเองแล้วจัดการพาลูกเมียขึ้นรถออกไปช้อบปิ้งตามใจเขา ใครจะคิดว่าผู้ชายที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีครอบครัวกำลังบ้าการแต่งตัวให้เหมือนกันทั้งบ้านอย่างหนักทั้งที่ชีวิตเขาเคยใส่แต่ชุดสูทออกนอกบ้านทุกวัน

"เอาเซตนี้"

ทันทีที่มาถึงห้างสรรพสินค้าเขาก็พาแคทธารีนและลูกๆ ตรงดิ่งมายังร้านที่มีเสื้อผ้าเซตครอบครัวโชว์อยู่แล้วก็ชี้นิ้วสั่งพนักงานขายให้จัดเตรียมไซต์ของเขาและคนอื่นๆ มาวางตรงหน้าเพื่อจะได้ลองชุดกัน

"คุณเดย์ ไม่เอา"

แคทธารีนส่ายหน้าหยุดพนักงานขายให้หยุดหยิบตามที่มอร์แกนสั่ง เสื้อผ้าที่นี้ทุกชุดสวยดีแต่ทั้งเธอและลูกๆ มีเสื้อผ้ามามายแล้วจนใส่กันไม่ไหวอยู่แล้วขืนซื้อไปอีกคงต้องสร้างบ้านเพิ่มเพื่อเก็บเสื้อผ้า

"เป็นเซตครอบครัว พี่ชอบแต่งตัวเหมือนกัน เอาเซตนี้ แล้วก็เอาอันนั้นด้วยนะ อันนั้นด้วย"

มอร์แกนไม่ฟังเสียงห้ามปรามของหญิงสาวแถมชี้นิ้วสั่งทั้งชุดทั้งรองเท้าเพิ่มขึ้นอีก ต่อไปเขาจะได้ไม่ต้องมานั่งหาเสื้อผ้าที่เหมือนกับลูกกับเมียใส่ซื้อไปสะให้ใหม่หมดทุกชุด

"ได้ค่ะ"

"ที่บ้านก็มีเยอะแล้ว จะซื้อไปทำไมอีกค่ะ"

"แต่เรายังไม่มีชุดเหมือนกันเลยนะ ซื้อเอาไว้เวลาไปไหนเราทั้งบ้านจะได้แต่งตัวเหมือนกันหรือเวลาอยู่บ้านด้วยก็ได้ เอาเซตนั้นเพิ่มไปด้วยนะ"

มอร์หันมาตอบหน้าดื้อๆ ปกติเขาฟังเธอทุกเรื่องแต่เรื่องนี้คงต้องยกเว้นเพราะเขาอยากให้ใครๆ รับรู้เวลาเขาไปไหนมาไหนหรือแม้แต่อยู่บ้านว่านี้คือครอบครัวนอกจากความรักที่มีให้กันแล้วเขาก็อยากจะมีเสื้อผ้าที่เหมือนกันด้วย ความจริงอยากจะซื้อเพื่อลูกในอนาคตแต่กลัวแคทธารีนจะไม่ยอมหนักกว่านี้เอาแค่ปัจจุบันพอ

"ค่ะๆ "

ไม่มีใครห้ามเสียงสั่งการของมอร์แกนได้ เขายังคงสั่งอย่างต่อเนื่องจนพนักงานขายหยิบชุดตามที่สั่งแทบไม่ทัน

"ลูกจันทร์มองอะไร หนูชอบตุ๊กตาเหรอ ป๊ะป๊าซื้อให้เอาไหม"

ใช้เวลาแวะร้านเสื้อผ้าอยู่นานและหลายร้านเขาก็พาลูกเมียออกมาเดินเที่ยวโดยที่มีเชาอุ้มหนูน้อยลินดาและมีเมียเดินข้างๆ มีสาวน้อยลูกจันทร์เดินนำหน้าก่อนจะพากันหยุดเดินตรงหน้าร้านตุ๊กตาตัวใหญ่ที่มีลูกจันทร์เป็นผู้หยุดเดินก่อน

"ชอบค่ะ แต่ที่บ้านมีแล้ว ป๊ะป๊าซื้อให้น้องดาดีกว่าน้องยังไม่มีนะคะ"

สาวน้อยหันมาตอบด้วยรอยยิ้มถึงจะอยากได้มากแค่ไหนแต่เธอก็ถูกสอนมาให้รู้จักพอและประหยัดโดยแม่แคทอีกอย่างถ้าตัวเก่าพังเดี๋ยวแม่แคทก็จะซื้อให้ใหม่ห้ามงอแง้เอาแต่ใจเด็ดขาย

"น้องยังเล่นไม่ได้ ป๊ะป๊าซื้อให้หนูแทนแล้วกัน ให้รางวัลเด็กดี"

"ขอบคุณนะคะ"

เด็กก็คือเด็กเธอรีบวิ่งเข้าไปในร้านกอดตุ๊กตาตัวใหญ่ที่หมายตาเอาไว้ทันที ก่อนหน้านี้อดใจไว้แค่ไหนตอนนี้ดีใจจนออกนอกหน้าเป็นร้อยเท่า

"ขอบใจนะที่สอนลูกจันทร์ให้เป็นเด็กดี ลำพังพี่คงสอนไม่ได้เท่าที่แคททำ"

เขาอดที่จะหันมาชมเมียแสนสวยไม่ได้ ถึงจะบ่นอยากกลับบ้านหลายรอบแล้วแต่ใบหน้าของเธอก็ยังมีความสุขจนเชาอดมองแล้วมองอีกไม่ไหวยิ่งไม่แต่งหน้าเขายิ่งชอบไม่รู้ทำไม่เหมือนกันอาจเป็นเพราะเธอสวยที่สุดในหัวใจของเขาอยู่แล้วละมั้ง

"ลูกจันทร์ก็ลูกแคทเหมือนกันนะคะ"

แคทธารีนมองตามเด็กน้อยที่อยู่ในร้านด้วยความเบาใจอย่างน้อยที่เธอคอยพูดบอกก็เกิดผลถึงจะไม่เต็มร้อยก็ตาม แต่ก็ดีที่ไม่มาร้องงอแง้กลางห้างให้คนอื่นเห็น

"แล้วเดย์นี่ผัวแคทไหมคะ"

เขากระเซ้าให้อีกคนหันมามอง มุขแบบนี้เขาหยอดเธอทุกวันเพื่อเรียกแก้มแดงๆ ของเธอออกมาให้ได้ชมแบะมันก็แสนจะได้ผลแก้มของเธอแดงชัดออกมาทั้งสองข้างด้วยมุขห่ามๆ ของเขา

"ไปจ่ายเงินเลย ลูกจันทร์ไปหยิบตุ๊กตาแล้ว"

แคทธารีนถึงคราวชี้นิ้วสั่งบ้างก่อนจะเดินต่อไปคนเดียวทิ้งเขาให้ไปจ่ายเงินก้อนโตที่ร้านตุ๊กตานั้นเพียงคนเดียวเพราะดูท่าลูกสาวที่เธอเพิ่งจะภูมิใจที่สามารถอบรมสั่งสอนมาได้กำลังจะเอาตุ๊กตาตัวใหญ่ที่สุดในร้าน

"พี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

"ค่ะ"

เดินเที่ยวกันอยู่ดีๆ เขาก็ยื่นลินดาส่งให้เธอแบ้วรีบวิ่งออกไปทั้งที่อีกสองสามก้าวก็จะถึงห้องน้ำแต่ดันวิ่งกลับหลังไปสะอย่างนั้นสงสัยจะปวดหนักจนลืมมอง

"พี่ซื้อให้"

ไม่นานเขาก็วิ่งกลับมาพร้อมถุงใส่เสื้อผ้าหลายใบก่อนจะยื่นให้เธอและอุ้มลินดาต่อ เมื่อกี้ร้านนี้ผ่านสายตาของเขาไปความคิดเขาอาจจะช้าไปนิดหนึ่งจนต้องโกหกเมียวิ่งกลับไปซื้อมาให้แต่มันก็ดีสำหรับเขามากที่สุดในคืนนี้

"อะไรคะ"

แคทธารีนรับถุงที่ไม่ได้หนักอะไรมากมายมาถือเอาไว้ เขาบอกจะไปเข้าห้องน้ำแต่ดันกลับมาพร้อมถุงเสื้อผ้าหวังว่าคงไม่ได้แอบไปซื้อชุดครอบครัวมาเพิ่มเพราะที่ให้บอดี้การ์ดถือเดินตามหลังมาก็แทบจะขนกลับบ้านไม่หมดอยู่แล้ว

"รีบดูสิ เหมาะกับแคทมากเลยนะ"

มอร์แกนพยักหน้าคะยั้นคะยอให้แคทธารีนเปิดของดูทั้งที่ความจริงไม่น่าต้องรีบร้อนเพราะยังไงเธอก็ต้องดูอยู่แล้ว แต่เขามันใจร้อนอยากจะให้เธอดูเดี๋ยวนี้จะได้รู้ว่าชอบมากแค่ไหน

"ลามกใครจะไปใส่อะไรแบบนี้"

แคทธารีนหยิบเสื้อผ้าชิ้นบางขึ้นมาดูแล้วรีบยัดใส่ถุงกลับที่เดิม เธอหันซ้ายหันขวาด้วยความตกใจหวังว่าคงไม่มีใครเห็นหรือสนใจเธอเมื่อกี้นอกจากเขาไม่งั้นจะคิดว่าเธอเป็นคนยังไงถึงได้ซื้อชุดวาบหวิวพวกนี้มาใส่

"ชุดนอนที่แคทใส่พี่ว่ามันเก่าแล้วนะ เปลี่ยนเถอะ อีกอย่างเวลาปลดให้นมลินดาก็สะดวกด้วย"

เขามองดูเธอกับชุดในถุงสลับกันด้วยสายตากรุ้มกริ่ม เขาอุส่าเอาหน้าหนาๆ เดินไปซื้อมาด้วยตัวเอง ทั้งที่อายคนขายจะแย่อีกอย่างชุดนอนไม่ได้นอนพวกนี้ก็ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางห้างสะด้วย ยี้ถ้าเขาไม่คิดถึงความสะดวกสบายที่เธอจะได้รับเขาไม่ไปซือมาหรอกอายคนอื่นจะแย่

"ลามกเอากลับไปใส่เองเลย แคทไม่เอาด้วยหรอกนะชุดอะไรก็ไม่รู้"

แคทธารีนยื่นถุงคืนให้กับมอร์แกน เธอชอบใส่ชุดนอนธรรมดามากกว่าและก็ไม่ได้เก่าอย่างที่เขาพูด คราวหน้าเธอจะไม่ให้เขาอยู่ที่บ้านเธอจนดึกดื่นอีกแล้วถ้าเขาจะลามกขนาดนี้

"ถ้าพี่ใส่ชุดแบบนี้ ต้องมีคนไม่ได้นอนกันบ้างล่ะ"

เขาไม่รับของคืนแถมยังทำหน้าเซ็กซี่กัดปากตัวเองให้เจ่อออกส่งมาให้เธอในมือก็กอดลูกสาวเอาไว้แน่น ล้อใครเล่าจะสนุกเท่าล้อเลียนเมียตัวเอง

"คนหื่น"

"คืนนี้เรานอนด้วยกันนะพี่อยากดูชุดใหม่ว่าใส่พอดีไหม"

"แม่แคทเป็นอะไรคะ"

ลูกจันทร์เห็นแม่แคทของเธอเดินออกมาก่อนป๊ะป๊ายังไม่ออกเดินเลยจนเธอต้องรีบวิ่งตาม

"แม่ไม่ได้เป็นอะไร เราไปกินไอศครีมกันดีกว่าเบื่อคนแถวนี้"

"ลูกจันทร์ชอบไอศครีม"

เด็กน้อยทำท่าดีใจจับมือแม่แคทของเธอเดินออกไปตรงไปหาร้านไอศครีมที่มีอยู่เต็มห้าง

"แคทอย่าหนีกันแบบนี้ พี่จะเฉาตายแล้วนะ"

มอร์แกนตะโกนดังลั่นห้างยอมอายตายดีกว่าอดตาย เขาต้องงั้นทุกท่าไม้ตายออกมาใช้ทั้งสุขุมนุ่มนวลหวานแว๋วหรือจะเป็นบทน้ำเน่าเขาก็ทำได้หมดของแค่เมียใจอ่อน

"แม่แคทป๊ะป๊าเรียก"

"ป๊ะป๊าเขาแค่จะแปลงร่าง ปล่อยเขาไปเถอะ เรารีบเดินกันดีกว่า"

"น้องจะเป็นอะไรไหมคะแม่"

"ไม่จ๊ะ"

เธอพาลูกสาวแวะเข้าร้านไอศครีมก่อนที่มอร์แกนจะเดินมาถึงตัว เธอยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้เขาเข้ามานอนรวมเตียงด้วยได้ยังอยากดูความความอดทนของเขา เธออยากได้พ่อของลูกจริงๆ ไม่ใช่แค่คู่นอนที่พร้อมจะเปลี่ยนไปทุกเมื่อถ้าเธอง่ายกับเขา

"แต่งตัวน่ารักกันทั้งบ้านเลยนะบ้านนี้"

โอลิเวียเดินออกมาต้อนรับแขกคนสำคัญด้วยตัวเองแต่อาจจะพิเศษกว่าทุกอย่างนอกจากนี่จะเป็นครั้งแรกที่เคโอและครอบครัวของเธอเปิดใจยอมให้มอร์แกนเข้ามาพบยังมีอะไรน่าประหลาดใจมากกว่านั้นคือสี่คนพ่อแม่ลูกแต่งตัวมาเหมือนกันหมดอย่างไม่น่าเชื่อ แคทธารีนกับลูกๆ ของเธอไม่น่าประหลาดใจเท่าไรแต่มอร์แกนเนี้ยสิดูจะยิ้มเด่นกว่าใคร

แคทธารีนเข้าไปกอดเพื่อนสาวด้วยความคิดถึงพร้อมกับลูกน้อยของเธอทั้งที่โอลิเวียก็เพิ่งจะแวะเยี่ยมเธอมาเมื่อวันก่อนตอนที่เธอกลับจากไทยแต่ความรักความสนิทก็ทำให้การแยกจากกันในช่วงสั้นๆ นั้นยาวนาน

"พี่ซื้อมาฝาก"

มอร์แกนรอให้เมียของเขากับโอลิเวียคุยกันจนจบถึงได้ยื่นขนมที่ซื้อมามากมายหลายอย่างส่งให้โอลิเวียและบางส่วนส่งให้แม่บ้านที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ เขาซื้อมาเลี้ยงคนทั้งบ้านเพราะนี้เป็นร้านโปรดของแคทธารีนเธอชอบเขาก็ชอบไปด้วยจนซื้อเพลินจนเหมือนจะกินไม่หมดแบบนี้

"ขอบคุณนะคะ"

โอลิเวียมองไปยังกล่องขนมมากมายหลายอย่าง โลโก้ประจำร้านบ่งบอกเลยว่าคนให้ขับรถเลยบ้านเธอไปไกลมากเพื่อซื้อขนมพวกนี้เพราะถ้ามาจากบ้านแคทธารีนจะถึงบ้านของเธอก่อนที่จะถึงร้านขนม ที่เขาซื้อมามากขนาดนี้ก็คงเพราะพาเพื่อนเธอไปกินเค้กของโปรดก่อนจะมาที่นี้แน่นอน

"หนูโอ๋ชอบกินร้านนี้ ร้านประจำที่ต้องแวะทุกครั้งก่อนจะถึงบ้าน"

"แอบเอาใจใครหรือเปล่าคะ ร้านนี้หนูโอ๋ก็ไม่ได้ชอบมากแบบนั้นสะหน่อยเพียงแต่ตอนนั้นมันผ่านพอดี"

"พาแคทกับลูกๆ ไปกินด้วยนะ แคทชอบพี่ก็เลยชอบไปด้วยไกลแค่ไหนพี่ก็ไป"

ในใจเขาก็มีแต่เรื่องของแคทธารีนจะไปที่ไหนหรือจะกินอะไรเรื่องของเธอต้องมาก่อนเสมอ  ที่จำเรื่องของโอลิเวียได้ก็เพราะแคทธารีนเล่าให้ฟังว่าได้กินเค้กครั้งแรกของที่นี้ก็เพราะโอลิเวียซื้อมาฝาก

"ค่ะ แคทชอบเค้กช๊อตโกแลตร้านนี้มาก กินทีละหลายชิ้นแถมยังซื้อกลับบ้านด้วย"

"ชอบน้ำกีวีร้านนี้ด้วย พี่ว่าจะขอไปเรียนทำกับที่ร้านเลยจะได้เอามาทำให้เมียกินที่บ้าน พี่ไม่ชอบไปกินนอกบ้านคนเยอะ"

สองคนคุยกันจนลืมมองไปว่าอีกคนหายไปแล้วและหายไปนานแล้วด้วยตั้งแต่เขาคุยกันประโยคแรกกับโอลิเวียโดยแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นเพราะเอาแต่มองลูกจันทร์ในวัยกำลังซนที่สนใจเด็กชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หัดเดินอย่างโซนิค

"ฉันว่าจะกลับก่อน เอดานอยู่รอพี่นิกแทนฉันที ถ้าพี่นิกมาบอกว่าลินดางอแงก็แล้วกัน"

แคทธารีนหอบลูกออกมาจากในบ้านราเซเธอทนฟังทั้งสองคนพูดคุยกันไม่ได้ มอร์แกนยังคงรักเพื่อนของเธอไม่เปลี่ยน เขาทำดีกับเธอมากแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยลืมความรู้สึกดีที่มีให้โอลิเวียได้เลยทั้งที่ปากบอกว่ารักเธอ

"คุณหนูจะไม่อยู่รอนายด้วยตัวเองเหรอครับ เดี๋ยวนายก็มาแล้ว"

เอดานที่ยืนรออยู่ด้านนอกพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกหลายคนกำลังงงที่อยู่ดีๆ คุณหนูของเขาเดินออกมาจากบ้านก่อนทั้งที่เพิ่งจะเข้าไปและวันนี้ก็เป็นวันสำคัญที่มอร์แกนนัดทุกคนมาทานข้าวพร้อมหน้ากัน

"พูดตามที่ฉันสั่ง พี่นิกเชื่อนายอยู่แล้วเอดาน ฝากดูลูกจันทร์ด้วยนะอย่าให้เล่นซนนักเขาคงไม่มีเวลาดูลูกหรอก ฝากด้วยล่ะ"

แคทธารีนสั่งลูกน้องของพี่ชายเป็นชุดทั้งที่น้ำตากำลังจะร่วงหล่นออกมา ยิ่งคิดถึงเขาคำพูดก็อยากที่จะออกมาจากปากอยากเย็นเหลือเกินที่จะต้องเดินจากไปอีกครั้ง

"ทำไมไม่อยู่ดูเอง"

ร่างใหญ่ที่หยุดยืนตรงเบื้องหลังของหญิงสาวพอดี  พิตมองเธอด้วยความรักที่มีอยู่เต็มอกพร้อมคำถามที่ทำไมเธอถึงเดินหนีเขามาโดยไม่บอกเขาสักคำ เขากำลังทำผิดอะไรเธอถึงได้เป็นแบบนี้

"ฉันมีธุระต้องรีบไป"

"หนูดาก็ไม่ได้งอแง กลับเข้าไปนั่งข้างในกันเถอะอาหารเย็นใกล้เสร็จแล้ว"

เขาได้ยินทุกคำที่เธอพูดออกมาถึงแม้จะเดินมาไม่ถึงก็ตาม  เธอกำลังไม่พอใจอย่างมากที่สุดอาการของดูรุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา  เขาคงทำความผิดมากต่อใจของเธอ

"ฉันไม่ได้สำคัญอะไรไม่จำเป็นต้องอยู่ร่วมด้วยก็ได้"

"แคท เป็นอะไรไป"

"เป็นแค่แม่ของลินดา ขอตัวก่อนนะคะ"

"แคท"

เขาพยายามจะขว้างทางเธอเอาไว้  เขาพร้อมที่จะยอมรับผิดชอบขอแค่เธอบอกมาไม่ใช่เลือกที่จะหนีเขาไปแบบนี้โดยที่เขายังไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ

"หลบทางด้วยค่ะ"

"ถ้าจะกลับก็กลับกันหมดนี้ ไอ้ทอยไปตามลูกจันทร์มา"

"ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้"

"ไม่ได้ เมียไปไหนผัวก็ต้องไปด้วย"

"คุณไม่ว่างที่จะไปกับใครหรอก คุณมีคนที่ต้องคอยห่วงคอยดูแลอยู่แล้ว หลีกทางด้วยค่ะ"

"พี่กับหนูโอ๋ไม่ได้มีอะไรกัน ก็แค่อยากซื้อขนมมาฝากอีกอย่างที่พี่ไปที่นั้นก็เพราะแคทชอบกิน ลูกจันทร์ก็ชอบ"

คำพูดของเธอทำให้เขารู้ได้ในทันทีว่าอาการของเธอเกิดจากอะไร  เขากับโอลิเวียมีอดีตต่อกันก็จริงจนพาลเกิดเรื่องใหญ่โตไม่ดีกับเธอ  แต่ตอนนี้มีเพียงความเป็นพี่น้องต่อกันเท่านั้น  

"เพราะมันเป็นที่ที่คุณจดจำเอาไว้ตั้งหาก จดจำเอาไว้ในใจของคุณตลอดเวลา"

แคทธารีนผลักเขาให้หลบทาง หมดเวลาต้องพูดคุยกันแล้วที่ผ่านมาสิ่งที่เขาทำที่ผ่านมามันมีค่ามากที่สุดสำหรับเธอทำให้เธอใจอ่อนกับเขาหลายอย่างหรือหลงรักเขาอีกครั้งแต่วันนี้ทุกอย่างมันกลับทำเธอเจ็บอีกเป็นร้อยเท่าพันเท่าเพราะเขาไม่ได้ทำมันด้วยใจเขาพร้อมที่จะกลับไปหาดวงใจของเขาตลอดเวลาเธอเป็นแค่พี่พักใจเท่านั้น

"ไม่ใช่แบบนั้น"

เสียงใหญ่ขาดหายไปในลำคอสองมือฉุกรั้งหญิงสาวกับลูกน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมอก เขาไม่เคยใช้ใจดวงนี้คิดถึงใครหรือว่าอะไรที่เกี่ยวข้องกับคนอื่นหรืออดีตเลยนอกจากสนใจแต่ครอบครัวและเรื่องของเธอเท่านั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพื่อเธอ เธอคนเดียวแม่ยอดดวงใจของเขา

×××คำผิดแก้ไขตามหลังนะคะ×××

❌❌❌​ฝากกดไลค์นิยายให้ด้วยนะจ๊ะ❌❌❌​

สำหรับท่านใดที่อ่านในเว็บกดไลค์ตรงนี้นะอยู่หน้าเรื่อง

สำหรับท่านใดที่อ่านในแอฟกดไลค์ตรงนี้นะจ้ะ

ฝากกดไลค์เพจเพื่อติดตามผลงานให้แอนด้วยนะ

​