บทที่ 1 ยูตะ ริว
บทที่ 1 : ยูตะ ริว
ผม ยูตะ ริว .. อายุ 25 สถานะ ว่างงาน ไม่สิ ในยุคนี้เรียกว่าว่างงานคงไม่ถูกสินะ ใช่.. ผมทำงานเป็นเกมเมอร์..
ในปี ค.ศ 2112 นี้ในทุกๆ ประเทศทั่วโลกไม่ได้ปิดกั้นเกมอีกต่อไป เกมคอมพิวเตอร์นั้นสามารถเล่นได้ทุกวัย
และยังสามารถทำเงินได้ใช่แล้วมันเป็นงานชนิดหนึ่งได้ ผมพูดเองมันก็จะยังไงยังไงอยู่นะ เห็นแบบนี้ผมก็เป็นเกมเมอร์ชื่อดังเลยนะครับ
คนอื่นๆ เรียกผมว่า ‘เทพเกม’ มันน่าอายอยู่หน่อยๆนะ โดนเรียกว่าเทพเนี่ย ที่ผมได้ฉายาแบบนี้เพราะว่าเล่นพิชิตเกมเคลียร์เนื้อเรื่องยากๆ ติดอันดับท็อปของโลกทุกเกม
ผมจึงกลายเป็นชายหนุ่มคนที่รวยเพราะมีอาชีพเป็นเกมเมอร์คนหนึ่งเลยทีเดียว ถ้าจะให้พูดละก็เกมเป็นสิ่งสำคัญกับโลกใบนี้แล้ว เพื่อคลายเครียด
อ่อ ถึงจะอยู่ในยุคนี้ใช่ว่าจะมีไอ้สิ่งที่เรียกว่า VR เกมอะไรหรอกนะ ถึงจะเคยพัฒนามาไกลแต่ก็ต้องล่มลงเพราะว่าราคามันสูงเกินไป ลองคิดดูแล้วกันหากเครื่องเกมออนไลน์ที่ราคาสูงจะมีใครซื้อบาง
สมมุติว่านายเต้*รวยสามารถซื้อเครื่อง VR ได้ ซึ่งแน่นอนก็เขารวยจึงสามารถซื้อได้และเล่นเกมไป แต่มันเป็นเกมออนไลน์ ถ้าแบบนั้นมีเขาคนเดียวที่รวยแล้วเขาจะเล่นกับใคร?
ใช่แล้วในยุคนี้เกมออนไลน์คือที่หนึ่ง อาจจะกล่าวได้ว่ายุคก่อนหน้าเล่นเกมออฟไลน์ได้ก็จริง
แต่ทว่าในยุคที่สื่อสารกันง่ายๆ ผ่านคอมพิวเตอร์แบบนี้ใครจะยังอยากเล่นเกมออฟไลน์กันละ ในเมื่อขายไม่ออกจึงลดราคาลงอย่างมาก
แต่สุดท้ายลดลงมาจนถึงต้นทุนก็ไม่สามารถขายออกเพราะอุปกรณ์มันแพงเกินไปดังนั้นในเวลาต่อมาบริษัทผู้พัฒนาจึงล้มละลาย
แต่ก็ยังมีการพัฒนาต่อหาทางใช้งบให้น้อยกว่าเดิม ก็นะพูดถึงคนรอเล่นเกมแบบนั้นก็มีเยอะหวังให้ราคาเบาลง แต่ผมไม่ใช่
ผมคิดว่าการใช้มือกดปุ่มนี่แหละคือความสนุกในแบบเกมจริงๆ หากต้องเล่นเกมแบบในนิยาย ซอร์* อาร์* ออนไลน์ ละก็ผมคิดว่ามันเหมือนความฝันที่สามารถบันทึกได้มากกว่า..
เอ่อ.. อันที่จริงก็เพราะความเห็นส่วนตัวละนะ
พูดถึง ปี ค.ศ. 2112 ก็ต้องพูดถึงเกมที่กำลังฮิต อันที่จริงผมก็เล่นเกมนี้แถมเก่งด้วยละนะ
เกมที่พูดถึงมีชื่อว่า ‘Eternal World Online’ เกมนี้คือเกมออนไลน์ดำเนินเนื้อเรื่องที่มีความเป็นไปได้หลากหลายมากมายราวกับไร้ที่สิ้นสุด
มีระบบการเล่นที่แปลกแหวกแนวเกมแฟนตาซีอื่นๆ ยกตัวอย่างเช่น ระบบ อาชีพที่หลากหลาย
ในเกมนี้ไม่จำกัดอาชีพส่วนตัวที่ต้องมี หมายความว่าจะมีอาชีพได้มากแค่ไหนก็ได้ตามต้องการ แต่มันจะแลกมาด้วยการเพิ่มเลเวลอาชีพที่หนักหนาสาหัสเช่นกัน
ยังมีระบบการปรุงยา รวมไปถึงซัมมอนเนอร์ มีอาชีพหลากหลายเผ่าพันธุ์ที่มากมายเรียกได้มีเป็นอเนกอนันต์จริงๆ
กล่าวกันว่าเกมนี้ใช้เวลาสร้างหลายสิบปี และในเกมนี้มีขนาดที่กว้างใหญ่มากมาย รวมทั้งหมดในเกมแล้วมีขนาดใหญ่กว่าโลกถึงห้าเท่าเลยทีเดียว
พูดถึงตัวผมกันดีกว่า ผมเล่นอาชีพจอมเวทและนักดาบ เป็นหลักบอกไว้ก่อนว่าแค่สองอาชีพนี้ก็ทำให้ปวดตับในการอัพเลเวลเนื่องจากความต่างของสองอาชีพ.. เอาง่ายๆ ผมต้องหาค่าประสบการณ์มากกว่าคนอื่นราวๆ 10 เท่าได้ ซึ่งเป็นเรื่องที่โง่มาก
สำหรับคนทั่วไปนั้นการจะเล่นสองอาชีพพร้อมกันเขาไม่ทำกันถึงมันจะโกงก็จริง แต่ถ้าหากจะสู้กับคนเลเวลเยอะกว่าถ้าไม่ทั้งฝีมือ ก็สู้ไม่ไหว.. นอกซะจากจะเล่นซัก 5 อาชีพ พร้อมกัน ซึ่งมันจะชนะคนที่เลเวลเยอะกว่าได้สบายๆ
5 อาชีพ เฉลี่ย ต้องหาค่าประสบการณ์มากกว่าคนอื่น 50 เท่า แต่ถ้าหากมีอาชีพที่ต่างกันมากอาจจะไปถึง 100-500 เท่าได้ แล้วใครคิดจะมีหลายๆ อาชีพละ
ใช่ที่สำคัญคือเลเวลไม่ใช่ระบบอาชีพ แต่ผมคิดว่าพวกมันโง่เขลากันมาก แล้วถ้าหากเล่นจนเลเวลสูงสุดคิดว่าจะมีใครเหนือกว่าไหมล่ะ ใช่แล้ว ไม่
อันที่จริงถึงจะบอกว่าเล่นสองอาชีพเป็นหลัก แต่ผมยังมีอาชีพอื่นๆ อีกคือ … เอ่อ.. ขอนับก่อนนะ
1. จอมเวท รูปแบบการใช้เวท คือผู้ใช้วิญญาณ, ผู้ใช้คำสาป, จอมเวท
2. นักดาบ รูปแบบการใช้ดาบคือ นักดาบคู่, อัศวิน, ดาบมือเดียว, นินจา
3. นักธนู
4. ผู้ใช้หอกหรือทวน
5. ผู้อัญเชิญ
6. ผู้เชิญวิญญาณ
7. นักพรต
ทั้งหมดก็เจ็ดอาชีพ ซึ่งถ้าหากนับแยกออกก็สิบเอ็ดอาชีพทั้งหมดผมต้องการค่าประสบการณ์มากกว่าคนอื่นตั้งแต่ 100-1,000 เท่า ผมเริ่มเล่นเกมนี้เมื่อตอนอายุ 19 ปี ตอนนี้ อายุ 25 แล้ว
หมายความว่าผมเล่นเกมนี้มาหกปีเต็มซึ่งเมื่อปีก่อนนี้นี่เองเป็นวันที่ผมไปถึงเลเวล 300 ซึ่งเกมนี้เปิดเมื่อหกปีก่อนคนที่เล่นเกมนี้ในปัจจุบันยังมีเยอะก็จริง
แต่คนที่เริ่มเล่นตั้งแต่เกมเปิดคงเหลือน้อยมากถ้าหากสามารถนับได้ผมว่าไม่เกินหนึ่งพันคนแน่ๆ ซึ่งหน้าใหม่มีมากกว่าล้านคนทั่วโลก อาจจะมองว่าผมบ้าแต่ผมเป็นคนจริงจังกับทุกๆ เกม
อันที่จริงผมไม่อยากพูดเยอะเจ็บคอ ในเกมนี้มีระบบประวัติศาสตร์ด้วย ทุกๆ สองปีของเกมนี้มันจะก้าวข้ามเวลาโดยอัตโนมัติ
สมมุติปีนี้คือปีที่ 2,000ในเกม และผ่านมาสองปีแล้วหลังจากเปิดเกมซึ่งวันพรุ่งนี้คือวันครบรอบสองปีที่เริ่มเปิดเกม หลังจากผ่านวันพรุ่งนี้ภายในเกมจะเปลี่ยนจากปี 2,000 ไป 2,001~3,000 แล้วแต่ว่ามันจะสุ่มข้ามไปกี่ปี
เกมนี้ข้ามเวลามาสองครั้งแล้ว ปัจจุบันในเกมคือปี เวทที่ 704 การก้าวข้ามเมื่อสองครั้งก่อนผ่านไปไม่กี่ร้อยปีเอง
และหลังจากการก้าวข้ามหนึ่งครั้งนั้นจะทำให้ เรื่องราวของที่เคยเกิดขึ้นในสองปีให้หลังที่เพลย์เยอร์เคยเล่นไว้เป็นประวัติศาสตร์ซึ่งมันนับว่ายอดเยี่ยมมากจริงๆ
และผมนั้นในปีนี้หลังจากเลเวลครบทั้งหมดผมได้สร้าง มหานิกายขนาดใหญ่ขึ้นมาสั่นคลอนทวีป
นิกายนี้มีชื่อว่า NEVER SEVEN มีทั้งหมด 7 แห่งทั่วโลกในเกม อันที่จริงมหานิกายของผมไม่ใช่ที่เดียวหรอกนะยังมีอื่นๆ อีกแต่เรื่องราวของผมต้องบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์แน่ๆ
ใช่แล้วพรุ่งนี้คือวันที่จะข้ามเวลาอีกครั้ง และเรื่องราวของผมจะถูกบอกเล่าต่อๆ กันไปใน NPC ภายในเกม
นอกจากนี้ผมยังสร้างตำนานในปีนี้ไว้เยอะ เป็นผู้สรรค์สร้าง โพชั่นสีรุ้ง ที่สามารถฟื้นคืนเลือดได้เต็มร้อยดังเดิม
หรือกระทั่งผู้อัญเชิญ ที่อัญเชิญจักรพรรดิปีศาจนิรันดร์ออกมาได้อีก หรือกระทั่งผู้เชิญวิญญาณเทพจำแลง
อันที่จริงตัวตนผมในตอนนี้เป็นดั่งเทพที่น่าหวาดหวั่นไปทั่วเกมแล้ว แต่ยังไม่ถูกบันทึกไว้ทั้งนี้ผมได้ชื่อว่าเป็นวีรบุรุษผู้กอบกู้เลยล่ะ
ในทวีปเฟียลิช มีหนึ่งสาขาของมหานิกายผมตั้งอยู่ซึ่งตอนนั้นผมอยู่ที่นั่นพอดี ในเกมมีอีเว้นท์พิเศษการคืนชีพของจอมมารคนสุดท้ายแห่งศตรรษ ที่มีพลังร้ายกาจ
แต่ถูกผมสังหารผมจึงกลายเป็นวีรบุรุษ
และในขณะที่ภายในทวีปตงเซี่ย ผมดันกลายเป็นมารร้ายไปเนื่องจากผมทำการคุกคามทวีป… ยังมีอื่นๆ อีกมากมาย ผมมั่นใจว่าตัวเองเด่นมาก
อ่อ ผมลืมบอกไปเลย ตัวละครในเกมของผม ผู้ชายแมนๆ อย่างผมคงเดาออกง่ายๆ ว่าเอาตัวละครไหน
แน่อยู่แล้วก็ตัวผู้หญิงน่ะสิ เวลาวิ่งใครจะอยากดูตูดผู้ชายกันละฟ่ะ ผมต้องการดูของผู้หญิง
ตัวละครผมค่อนข้างน่ารักเป็นผู้หญิงผมสีทองยาวสูงไม่ถึง 150 เซนติเมตรด้วยซ้ำในขณะที่ใบหน้าโคตรน่ารักล่อลวงหมีได้เลยล่ะ
“เอาล่ะ…” ผมพูด
“พี่ริววว มาทานข้าวกลางวันได้แล้วน๊าาา วันนี้เป็นวันหยุดหัดออกจากบ้านซะมั้งเส่” มีเสียงตวาดจากหน้าห้องผม
ผมไม่ต้องเดาว่าใครเธอคือน้องสาวสุดน่ารักของผม ซึ่งเธอก็ติดเกมเดียวกันกับผมพอดี เธอมีชื่อว่า ยูตะ ฮานะ อายุ 17 ปีกำลังเรียนโรงเรียนมัธยมปลายอยู่
แต่เธอทำงานบ้านเก่ง ทำอาหารเก่ง เล่นเกมดี เรียนดี โคตรน้องสาวเลยล่ะ
พ่อแม่ไม่ค่อยกลับบ้าน ผมกับฮานะจึงคอยอยู่ด้วยกันเอง
“น้องเอ๋ย รู้หรือไม่ ว่าพี่ชายกำลังยุ่งกับการเล่นเกม” ผมถามเธอกลับ
“รู้แล้ว แต่มากินข้าวก่อน.. จริงสิ.. พี่ชายรู้หรือเปล่าว่าร้านค้าใกล้บ้านเอาบัตรไอเทมพิเศษมาขาย” ฮานะพูดกับผม
“อะไรนะ!” ผมแหกปากวิ่งมาเปิดประตู เผยให้เห็นน้องสาวสุดน่ารักที่ยืนอยู่
“ก็ตามที่บอกแหละพี่.. ถ้าไม่ไประวังไม่ทันเอานะ “ฮานะพูด
“เข้าใจแล้ว!” ผมปิดประตูในเสี้ยวพริบตาก็เปิดออกมาสวมชุดลำลองเรียบร้อยและวิ่งออกจากบ้าน…
[หลังจากนั้น]
“ว้าว สุดยอดไปเลยแฮะ ไม่คิดว่ามันจะเป็นหอกเกียร์อัส” ผมพูดขณะเดินกลับบ้าน หอกเกียร์อัสคือหอกที่แข็งแกร่งมาก มันไม่มีขาย แต่มีเป็นบัตรไอเทมที่แจกตามงานอีเว้นท์ต่างๆ
ผมไม่คิดว่าจะได้มันอันที่จริงผมได้มันมาแล้วหนึ่งอัน แต่โดนน้องสาวยึดไปนี่สิ น้องสาวผมเล่นผู้ใช้หอกนะ
ผมจึงจำใจไม่คิดว่าจะได้มันกลับมา เห็นแบบนี้ผมก็เป็นนักสะสมนะขอบอก..
ผมกำลังเดินกับบ้านตอนนั้นเหมือนมีอะไรสักอยากตกใส่หัวจนผมร้อง “โอ๊ย” ออกมาใช้มือกุมหัวและก้มมองของที่พึ่งตกใส่หัว
“อะไรว่ะเนี่ย!” ผมมองแหวน หนึ่งวงที่ไม่มีอะไรผิดปกติหรือดูดีเลย
มันค่อนข้างธรรมดา ไม่สิ โคตรธรรมดามากกว่า เหมือนแหวนธรรมดาเลยล่ะ ผมหยิบขึ้นมากำลังจะปาทิ้ง
แต่คิดขึ้นได้ “ช่างเถอะ สงสัยเป็นของขวัญจากพระเจ้าหลังจากที่ฉันไม่ได้ออกจากบ้านมานาน”
ผมเลิกคิดที่จะทิ้งและใส่มันลงไปนิ้วและกลับบ้าน…
พอกลับถึงบ้านก็กินอาหารกลางวัน เล่นเกมต่อ กินอาหารเย็น ก็นั่งรออย่างใจจดใจจ่อ เพราะมันเริ่มปิดเซิฟตอนสามทุ่ม จนถึงตีสาม ผมจึงได้นั่งรอ
จะเล่นเกมอื่นก็ไม่ได้ไม่มีสมาธิ เพราะรอเกมนี้ใจจดใจจ่อ ว่าจะข้ามไปกี่ปี และคิดอะไรเพลิน
“ถ้าหากผมเข้าไปในเกมได้คงสนุกไม่เบานะ..”
ผมคิดถึงเรื่องในเกมการผจญภัยอย่างสนุกแม้จะแค่มองผ่านจอคอมก็ตามมันก็สนุก แต่ถ้าหากเข้าไปในเกมคุยกันจริงๆ คุยกับ NPC (Non Player Character)
แน่นอนว่าไม่ใช่แนว VR แต่แนวเหมือนย้อนไปจริงๆ รับลมบรรยากาศในโลกเวทมนตร์..
พอคิดแบบนั้น.. ก็เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา ผมเริ่มลืมตาไม่ไหวและพลอยหลับไปหน้าจอคอมทั้งอย่างนั้น
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น