ดวงตาของคาเมเลี่ยนเบิกกว้างกับคำขอของผม มันดูเป็นคำขอที่นอกเหนือความคาดหมายของเขาแน่ๆ แหง่ล่ะ...มันก็นอกเหนือความคาดหมายของผมเช่นกัน ปากมันไวไปเองนี่....แต่คิดแล้ว.....

ก็น่าสนุกดี....

ผมกับเขาจ้องตากันอยู่สักพัก เขาก็ขยับตัวยืนขึ้น...สายตาเขามีแต่ความงุนงงและไม่เข้าใจ ประมาณว่า...ไม่คิดว่าผมจะโรคจิตละมั้ง ก็จริง...ผมไม่ได้โรคจิต แต่ผม...ซาดิสเบาๆ

"ได้ไหมล่ะครับ...." ถามอีกด้วยเสียงอันแหบพร่า

"เพื่อบีส..ทำได้สิครับ" พอได้ยินอย่างนี้ผมก็ยิ้มสิครับ

ผมขยับร่างอ่อนเปลี้ยขึ้นนั่ง มันไม่ยากนักเพราะผมไม่ได้นอนราบไปกับเตียงเต็มตัว แต่ที่ยากจริงๆ น่ะคือ...การระงับอารมณ์ที่แทบจะทำให้ผมพุ่งเข้าใส่อีกฝ่าย แล้วจับกระชากเสืัอผ้าออกก่อนจะกระหน่ำแทงเข้าไปในร่างกายสมส่วนนั่น พอนั่งดีๆ ได้ ผมก็ไขว่ขาทับกัน สองมือของผมค้ำไปด้านหลังเพื่อไม่ตัวเองล้ม ตามองไปที่ปลายเท้า...มองเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาควรจะทำได้แล้ว

คาเมเลี่ยนจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของผม สายตาเขาเองก็มีแต่ความร้องการอัดแน่นเต็มไปหมดเช่นกัน ถึงจะได้โดนยาแบบผม แต่ความกำหนัดที่เขามีก็คงไม่ธรรมดา...ก็นะ อยากกินผมนี่นา....

คาเมเลี่ยนนั่งลงตรงปลายเท้าผม เขาประครองเท้าของผมเบาๆ เพื่อยกขึ้นไปจรดริมฝีปากที่เพิ่งลดจูบผมไปหมาดๆ นี้เอง...

""แชะ!""

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าของคาเมเลี่ยนที่เงยขึ้นจากการจูบเท้าผมด้วย เพราะผม...กดถ่ายภาพนั้นไว้ ด้วยมือถือสุดหรูของคาเมเลี่ยนเอง จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจนะ...ตามันเห็นพอดี เลยเอามาใช้ประโยชน์ซะเลย!

"ทำต่อสิครับ...หยุดทำไม" ผมเค้นเสียงถาม

"ทำไมต้องถ่ายรูปล่ะ" คิ้วเขาขมวดซะแล้ว....

"ผมต้องการความมั่นคง และรูปที่คุณบรรจงจูบเท้าผมก็เป็นความมั่นใจที่ผมเก็บไว้ได้...ทำไม กลัวผมแบล็คเมลหรอ?" มือถือถูกวางลง ผมเอียงคอนิดๆ รู้สึกหนักหัวน่ะ...

แต่อีกคนคงไม่หนักหัวเหมือนผมแน่ๆ ถ้าปวดหัวน่ะน่าจะใช่...คาเมเลี่ยนส่ายหน้าเบาๆ แล้วลงไปเลียเท้าผมต่อ ผมเองก็กดภาพพวกนั้นไปเรื่อยๆ ร้อมกับถ่ายคลิปเอาไว้ด้วย มือถือคนรวยนี้ดีจัง ถ่ายคลิปพร้อมกับถ่ายรูปได้ด้วย...

"อ่าห์...." ผมครางเบาๆ ความเสียวซ่านที่ลิ้นแฉะๆ ซอกแซกไปตามนิ้วเท้านี่มัน...วูบวาบไปหมดเลย

"ชอบหรอครับ..." ผมพยักหน้าแทนที่ตอบด้วยคำพูด

มือยังคงถ่ายคลิป และถ่ายภาพไปเรื่อยๆ แต่มันได้มากนัก ไม่ใช่ว่ากล้องมันความจำเต็มหรืออะไร แต่ผมน่ะ...ทนไม่ไหวแล้วต่างหาก ความต้องการจากฤทธิ์ยาที่ผมกินเข้าไปน่ะ รุนแรงจนผมเอาไม่อยู่แล้ว...

"เอ๊ะ..." คาเมเลี่ยนร้องเบาๆ เมื่อผมก้มลงไปดึงร่างที่ไม่แข็งแรงดีของเขามานอนบนเตียง

"ไม่ไหวแล้วล่ะ..." ผมครางบอก

เสื้อผมของผมถูกผมถอดออกอย่างเร็ว คาเมเลี่ยนดูจะตามไม่ค่อยทันในตอนแรก ก็ถอดเสื้อผ้สด้วย ก็นะ...คงโง่ไม่นานหรอก ถึงจะได้ไม่รู้ว่าผมไม่ไหวเรื่องอะไร เมื่อเสื้อผ้าทุกชิ้นหลุดออกไป ผมก็เอาเข้มขัดที่ไม่ได้ปาไปไหนมารัดคอคาเมเลี่ยนเหมือนล่ามโซ่!

"เดี๋ยวๆ อะไร...นี่ทำอะไร" กิ้งก่าของเราตกใจน่าดูเลย

ผมไม่ได้ตอบเขา แต่พุ่งเข้าโรมรันปากสีสวยด้วยจูบเร่าร้อน พร้อมกับดึงเข็มขัดให้ไปทางด้านหลังผม เพราะมันจะยิ่งดึงคาเมเลี่ยนที่นอนตรงหน้าผมต้องไปตามแรงดึงที่คอ ปากก็บดเข้าหาผมหนักขึ้น ที่สำคัญ...เขาหายใจแรงมากเหมือนคนกำลังจะตาย

"ชอบมั้ยครับ...." ผมกระซิบถามจังหวะเดียวกับเอาแกนกายตัวเองจ่อไปที่ช่องทางของคาเมเลี่ยน

"ดะ....เดี๋ยวสิ มัน...มันต้องไม่......ดะ....อึ๊ก!!" มันต้องไม่เป็นแบบนี้สินะ...อืม ผมก็ไม่คิดจะให้มันเป็นแบบนี้เช่นกันแหละ

"ผ่อนคลายหน่อยสิครับ..." หอบกระเส่าบอกคนนอนเกร็งจนรักแกนกายซะปวด

"มัน..เจ็บ" น้ำตาของพ่อกิ้งก่าซึม...และไหลอาบลงข้างแก้ม....

เจ็บน่าดูละมั้ง...

"รักผมไหมครับ...คุณคาเมเลี่ยน" สาวน้องตัวเองออกช้าๆ ปากพร่ำถาม ตามองส่วนที่เชื่อต่อกัน...สุดยอดเลย!

"รัก...ผมรักบีส" คาเมเลี่ยนกัดฟันตอบ อาจกัดฟันตอบเพราะเจ็บ หรืออาจเพราะ....มันขมขื่นที่จะตอบ

"รักผมนานๆ นะครับ..." แต่จะอะไรก็ช่าง....ผมจะต้องเดินเครื่องแล้วล่ะ!

ผมจับยึดเข็มขัดให้แน่นมือ ดึงเข้าหาตัวทั้งที่มันรัดคอคนด้านใต้ ร่างกายค่อยๆ เสือกไสเข้าหาช่องทางอุ่นร้อน ซึ่งมันตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างน้องชายผมรุนแรง แค่อยู่อยู่เฉยๆ ให้มันตอดรัดก็ยังโคจรเสียวเลย...ยิ่งดันทุรังเข้าไปแบบนี้อีก ก็ยิ่งรู้สึกดีจนต้องครางออกมาเบาๆ....

"ฮ้ะ!!...แฮ่กๆ" คนโดนกระทำร้องขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเริ่ดและดวงตาก็หลับพริ้ม ขับให้น้ำตาที่คลอหน่วงร่วงหล่น

คาเมเลี่ยนคงเจ็บปวด และหายใจไม่ค่อยออก ซึ่ง...ต่อให้เขาต้องทรมานกับการโดนผมร่วงเกินจนร้องขอให้ผมหยุดกระทำ ผมก็ไม่สนจะใส่ใจ ยาที่เข้าให้ผมนั้นมันรุนแรงและความรู้สึกที่อยากเอาคืนให้น้องก็รุนแรงไม่แพ้กันกับยาที่ได้รับเลย

ความเร็วในการสอดใส่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นและเร็วจนอีกฝ่ายเริ่มร้องจ้าด้วยความทรมาน ร่างกายที่เจ็บดิ้นรนเท่าที่ทำได้เพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น หรือบรรเทาความทรมานทีได้รับ แน่นอน..มันไม่เป็นผลแม้แต่นิดเดียว กลับกัน...มันคงยิ่งทรมานมากยิ่งขึ้น เพราะเข็มขัดรัดคอของเขาแน่นขึ้นแล้วยังไงล่ะ...

ใบหน้าซีดเผือดและลมหายใจฝืดฝาดจากการหายใจไม่ออก เป็นปฏิกิริยาที่ตรึงตาและเร้าอารมณ์ผมเป็นที่สุด น้ำตาใสๆ นั้นเจิ่งหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานของเขา...ผมชอบมันจริงๆ

"ฮ้าาาา แฮ่กๆ..." ผมคลายความแน่นของเข็มขัดตรงคอให้เขาได้ต่ออากาศ

"ชอบมั้ย..." เสียงอันแหบพล่าของผมเปล่งถามเขา

"จะฆ่าผมหรือไง..." คาเมเลี่ยนสะอื้นตอบ ใบหน้าดูหวาดกลัวผมน่าดู

"ใครจะฆ่าคนที่บอกรักลงล่ะ" ปากพูด แต่มือจับร่างอ่อนปวกเปียกพลิกคว่ำหน้า

"อึก..พะพอเถอะบีส....." ร้องขอความเมตาเสียแล้ว

"ผมหยุดไม่ได้แล้วล่ะ" มือดึงสายเข็มชัดให้รัดอย่างพอดีแล้วกระแทกร่างเข้าหาความหฤหรรษ์

"อ๊าาาา เจ็บๆ...แฮ่ก...เจ็บ" ได้ยินเสียงร้องอย่างทรมานแบบนี้ทำให้หุบยิ้มไม่ได้จริงๆ

ผมดึงสายเข็มขัดแน่นแล้วกระแทกดังปักๆ เข้าหาร่างกายที่อ่อนแรงด้วยความคึก และสนุก...ยิ่งคาเมเลี่ยนร้องดังเท่าไหร่ พร่ำคำว่าผมเจ็บหรือหายใจไม่ออก ผมก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรง...

เหมือนสติที่พยายามประครองได้หลุดลอยไปแล้ว ความบ้าคลั่งแบบดิบเถื่อนได้เข้ามาแทนที่ ผมพยายามเค้นเสียงร้องอย่างน่าสงสารจากคาเมเลี่ยนเป็นว่าเล่น ช่องทางที่มอบความสุขให้ผมนอกจากจะมีเลือดแล้ว ยังแดงจัด และบวมเต่งราวกับจะแตกออกมาได้ ก็แค่ปากทางที่บอบช้ำเท่านั้นที่เห็น ภายในน่ะ...สุดยอดไปเลย

ผมอยากให้คุณได้ลองจริงๆ.....

ผมจับให้คาเมเลี่ยนเป็นฝ่ายขึ้น ร่างเขาเหมือนจะล้มลงไปให้ได้ แต่ผมก็รั้งเอาไว้พร้อมกับกระแทกกายสวนขึ้นไป ริมฝีปากสวยๆ นั่นอ้ากว้าง...และเสียงที่แทบจะเป็นเสียงกรีดร้องก็ดังระงม

แก่นกายเขาไม่ได้ตั้งชันเลย...มันหดตัวราวกับกลัวผม นี่สิ.,.ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าเขาไม่เคยโดนให้รุกมาก่อน ช่างน่าปลาบปลื้มที่ผมได้เป็นคนแรกของเขา

คนแรกที่ได้รุกกิ้งก่าตัวนี้....

ท่าทางที่แสดงความทรมานตรงหน้าผมของคาเมเลี่ยนปลุกใจจนในที่สุด...ผมก็เหมือนจะทนความสุขสมนี้ไม่ไหว ผมจับเข้านอนลงอีกครั้ง กระชับสายรัดที่คอให้แน่นกว่าเดิม แล้วเร่งตัวเองให้ไปถึงฝั่งฝัน พร้อมกับมองอีกคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ.....

"อึกๆ...อื้อ~!!" ในที่สุดผมก็ได้ปลดปล่อย...

คาเมเลี่ยนไม่ได้นอนหายใจอย่างทรมานอีกแล้ว เขาแน่นิ่งไป ผมมองอย่างเย็นชาก่อนจะหยิบมือถือเขามากดถ่ายภาพเหล่านั้น พร้อมกับส่งภาพเหล่านั้นเข้าเมลผมระหว่างพักเหนื่อย....

ทุกอย่างเรียบร้อยอย่างสวยงาม เว้นแต่คนที่ผมเพิ่งกกกอดนอนแน่นิ่ง ผมเลื่อนตัวไปข้างกายเขา แล้วใช้สองมือกดแรงๆ ที่แผ่นอกเพื่อปั๊มหัวใจ....

"เฮือก!!!" แป็บเดียวคนที่นิ่งไปเมื่อครู่ก็สูดอากาศเข้าปอดอย่างแรงพร้อมดวงตาที่เบิกโพรง!

เกือบซวย...

อันที่จริงผมรู้ว่าเขาไม่ได้ตาย ผมรู้ดีว่าจะรัดแค่ไหนเขาถึงจะยังมีชีวิตอยู่ เพราะผมทำเรื่องแบบนี้มากพอที่จะไม่พลาด แต่หลายคนคงขยาดกับคนอย่างผม อันที่จริง...ผมไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกคนหรอก แค่ทำกับพวกชายตัวที่ผมไปลองๆ มา

ลองเพื่อจะใช้กับเจ้านี่ไง....

"นายมันโรคจิต...บีส" จะว่าทั้งกันทั้งทีนี่เสียงสั่นเชียว...

"ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจ" ก้มหน้าตอบอย่างสำนึกผิด

ก็เรื่องอะไรก็จะต้องประกาศโต้งๆ ว่าใช่ล่ะ อย่าลืม...คาเมเลี่ยนมีทุกอย่างที่จัดการชีวิตผมได้ง่ายดาย ผมไม่มีทางทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรอก....

ภายในห้องเงียบงันลง สถานการณ์มันคงแย่มั้ง..แต่ผมไม่ได้รู้สึกแย่ เพราะผมตั้งใจให้เป็นแบบนี้ แต่คนที่รู้สึกแย่คงเป็นคาเมเลี่ยน ส่วนจะมากน้อยแค่ไหน...ผมไม่รู้เหมือนกัน แต่มากๆ ได้จะยิ่งดี..เพราะผมจะโคตรสะใจเลย

"นาย...เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" เป็นแบบนี้ที่หมายถึงนี่คงเป็น...เรื่องซาดิส

"นานแล้ว ผมเป็นแบบนี้มานานแล้ว..." พยายามทำให้เสียงสั่นเครือ เพื่อความสมจริง

"ทำไมไม่บอกกันล่ะครับ" ดูท่า..จะเริ่มอารมณ์เสียล่ะ

"คุณไม่ได้ถามผม คุณวางยาผม...แล้วคุณจะให้ผมบอกอะไรคุณ ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้กับคุณหรือใคร แต่ผม...ผมห้ามตัวเองไม่หยู่ คุณไม่รู้หรอก...ว่าการเป็นแบบนี้มันทรมานขนาดไหน ผมคบใครก็ไม่ได้ รักใคร....ก็ไม่ได้" สองมือจิกที่นอนแน่น ก้มหน้าก้มตาเค้นเสียงตอบอย่างน่าสงสารเป็นที่สุด

คาเมเลี่ยนเงียบไป เขาน่าจะพูดอะไรไม่ออก ช๊อคล่ะมั้ง..คงคิดว่าตัวเองมองทุกคนออก คิดว่าตัวเองสามารถเอาทุกคนอยู่ด้วย แต่ไม่หรอก...นายตามฉันไม่มีวันทันหรอกคาเมเลี่ยน

"ผมขอโทษ....ขอโทษ" พูดเสียงเศร้าเข้าไปอีก เพิ่มความน่าสงสารเข้าไป....

"ไม่เป็นไร...ช่างมันเถอะ" ผมเงยหน้ามองคาเมเลี่ยน เขาจ้องผมอยู่ด้วยพอดี..เราเลยสบตากัน

"ผมขอโทษจริงๆ"

"นอนเถอะ...." คาเมเลี่ยนลูบหน้าผมแล้วดันให้ผมนอนลง แล้วเขาก็นอนตาม

ผมดึงเขาเข้ามากอด กระซิบขอโทษอีกทีแล้วหันไปปิดไฟ เมื่อทั้งห้องมืดมิด...ผมก็ยิ้มกริ่มขึ้นมาทันทีด้วยความสะใจ ที่เห็นคนๆ นี้เป็นขนาดนี้ ยิ่งเขาไม่โกรธเกรี้ยวและทำร้ายผมด้วยแล้ว ยิ่วสะใจหนัก!

คงไม่ได้รักผมแล้วหรอกนะ...

รอยยิ้มของผมคงโดนใจเขาเข้าเต็มๆ เพราะเดิมทีคนเจ้าชู้ตะใจง่าย รักเร็วและหน่ายเร็ว แต่หน่ายเร็วนี่ผมไม่แคร์หรอก..ก่อนจะหน่ายผมน่ะ ผมคงเล่นเขายับแล้วล่ะ รูปที่อยู่กับผมตอนนี้ก็เป็นอาวุทอย่างดีที่จะเล่นเขาเลย

แต่เชื่อเถอะ...อาวุทที่ทำร้ายคนๆ นี้ได้มากที่คงมีแค่อย่างเดียว....ความรักไง

ต้องขอบคุณความใจง่ายของเขา เพราะที่เหลือน่ะ...ผมกุมอยู่แน่

คนอย่างคาเมเลี่ยนน่ะมักเจอแต่คนที่ยอมมาตลอด ไม่ว่าเขาจะคบซ้อน จะมีอะไรกับใครไปทั่วแม้จะมีแฟนอยู่แล้วก็ตาม แต่เงินทอง และอำนาจ ทำให้ผู้หญิงที่เข้ามาอย่างไม่บริสุทธิ์ใจเหล่านั้นยอมศิโรราบ ไม่โต้แย้งหรือเรียกร้องสิทธิ์อะไรจากคาเมเลี่ยน เพราะต้องการเอาอกเอาใจ ต้องการเงินทอง และถ้าพวกเธอเกิดเหวี่ยงใส่ และไม่ยอม พวกเธอคงโดนเขี่ยทิ้งเมื่อคาเมเลี่ยนเบื่อ หรือหงุดหงิดใจ พวกเธอก็จะชวดสิ่งที่ต้องการ...

เพราะอย่างนี้...อะไรๆ ก็ง่ายไปหมดสำหรับคาเมเลี่ยน เพราะจะมีหญิงซีกกี่คนที่เล่นตัวกับคนที่มีทุกอย่าง อย่างคาเมเลี่ยนได้นาน มีแต่จะเอาตัวเองใส่พานถวายถึงเตียงนอนเลยล่ะไม่ว่า

แต่ผม...ไม่ใช่

ยิ่งช่วงที่เขาหลงรักผมแล้ว ผมยิ่งตักตวงทุกสิ่งทุกอย่าง รวมทั้งทำให้เขาได้เจอกับที่เขาต้องเป็นฝ่ายตาม โดยเฉพาะสิ่งที่เขาหวัง...ผมจะทำให้มันไม่เป็นจริง เขาจะได้ลิ้มรสความผิดหวังนั้นบ้าง ยิ่งเขารู้สึกว่าเขายังเหนือกว่าไม่ได้ เขาก็จะยิ่งพยายามทำทุกทาง เพื่อเอาชนะผม เอาชนะทั้งใจและกาย

ซึ่ง...ฝันไปได้เลย มันไม่มีทางทำได้หรอก!

และแน่นอน...วันนี้เขาผิดหวังอย่างแรง และคงได้ความช๊อคกลับไปเป็นของขวัญรับออกจากโรงพยาบาลด้วย แต่ผมที่วันนั้นดูจะเหนือกว่าได้ ก็ใช่ว่าจะวางใจอะไรได้เสียเมื่อไหร่ โอกาสน่ะ..มันพลิกผันได้ตลอดเวลา เกมน่ะ...เปลี่ยนคนคุมได้เสมอถ้าเกิดพลาดขี้นมา แน่นอน ผมไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นง่ายๆ หรอก เมื่อคุมเกมได้แล้ว ผมก็จะเป็นฝ่ายคุมมันตลอดไปอย่างไม่ประมาทเด็ดขาด

เพราะประมาทเท่ากับความพ่ายแพ้!

ผมจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ในเกมที่ตัวเองเป็นคนเริ่มเด็ดขาด อย่างที่บอก..ผมจะแก้แค้นให้น้อง ไม่ว่าจะทำยังไง ด้วยวิธีไหนก็ตาม ผมจะทำมันให้สำเร็จให้ได้

เบสเป็นเด็กดี การที่เด็กดีแบบนั้นโดนคนเจ้าเล่ร้ายกาจแบบนี้ข่มขืน เบสต้องรู้สึกแย่แน่ ผมเสียใจนิดๆ ที่เบสไม่ยอมบอกอะไรกับผมเลย ทั้งที่เมื่อก่อนมีอะไรก็จะวิ่งโล่มาบอก เอาเถอะ สิ่งที่คาเมเลี่ยนทำก็ไม่น่าบอกเท่าไหร่ และขืนบอกไป..เราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี นี่ล่ะมั้ง..ที่เบสคิด

เท่าที่จำได้อีกอย่าง ตอนที่คุยกันในโรงพยาบาล คาเมเลี่ยนบอกทะเล่ะกับพี่ จนโดนจับโยนลงมาจากชั้นสอง...คงเป็นเรื่องเบส สเน็คนี่ก็ไปขอบคุณซักหน่อยนะ ที่จัดการได้สุดยอด ทั้งๆ ที่นี่เป็นชายแท้ๆ ของตัวเอง อย่างว่า...สเน็คพูดเองนี่นะ ว่าเขาน่ะ..ชอบเบส

เรื่องสเน็คคงต้องช่างมันเถอะ เรื่องชอบเบส แล้วเบสจะเอายังไงมันเรื่องของเบส ส่วนเจ้านี่ เป็นเรื่องของผม และผมจะจัดการมันด้วยตัวเอง แต่จะไม่ทำด้วยการทำร้ายร่างกายแรงๆ หรอกนะ แต่ที่จะทำน่ะ....มันที่ใจ!!

..

..

..

..

..

DEATHANGEL

เค้าอยากได้เม้นจังเลยอ่ะ ตัวเอง หนุกหรือไม่หนุกก็บอกเค้าหน่อยน้าาาาาาาาาาาา #นั่งทำตาปริบๆ