ตอนที่ 5 : น้องซันเมียน้องซี ><
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีแสงแยงตากับความรู้สึกเปียกๆอะไรบางอย่างที่ท้อง แถมยังรู้สึกหน่วงๆด้วย หืม... หมาหรอ? ไม่สิ...บ้านผมไม่ได้เลี้ยงหมา แล้วนั่นเหี้_ยอะไรวะ ผมค่อยๆเรียงลำดับความคิดแล้ว
”เฮ้ย!!” ผมตะโกนแล้วรีบเถิบตัวขึ้นชิดหัวเตียงทันที กูรู้แจ้งเลยแหม!
“มึงทำเชี้ยไรวะ!” ผมถามไอ้พี่เวร กูรู้เลยอ่ะ กูรู้เลยยยยย!! ลูกกูตื่น! หื่นตลอดอ่ะหื่นตลอด มึงไปแดกยาดองที่ไหนมาเนี่ย คึกชิบหาย...
“ปลุกไง” วายพูดแล้วยิ้มเผล่ให้ผม ปลุก? ปลุกอารายยย
“ปลุกเชี่ยมึงทำงี้หรอวะ” แล้วมึงจะรับผิดชอบน้องกูยังไง! มึงดูดิแข็งจนจะเป็นตะคริวอยู่แล้วเนี่ย!
“ก็ปลุกอารมณ์ไง” มันว่าแล้วทำท่าจะคลานมาหาผมอีกรอบ แต่ก็ต้องหยุดเพราะผมเอาฝ่าพระบาทาอันงดงามดันหน้ามันไว้
“ปลุกอารมณ์หาพ่อดิครับ ถอยไปเลยกูจะอาบน้ำ” ผมพูดแล้วดันหน้ามาด้วยteenอีกรอบ
“เอาจริงหรอ? ถ้ามึงอาบน้ำเย็นทั้งๆที่ไอ้นั้นมันตั้งอยู่มันจะเจ็บนะครับน้องรัก” มันพูดแล้วเอามือมาจับน้องผม มือมึงเป็นแม่นาคไงวะ!?
“ช่างดิวะ กูช่วยตัวเองในห้องน้ำก็ได้ป่ะสัส” ผมพูดกลับไปแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้า วายแม่งก็พูดงุ้งงิ้งๆไม่ได้ศัพท์อยู่บนเตียงนั่นแหละ แต่ผมจับใจความได้ประโยคหนึ่งก็เลยสวนมันกลับไป
“ซีคนเดิมที่น่ารักแม่งหายไปไหนวะ?”
“มันหายไปตั้งแต่มึงเอากูทำเมียละพี่”
หลังจากทำ ‘อะไรๆ’ เสร็จในห้องน้ำผมก็ออกมาแล้วยืนบิดขี้เกียจนิดหน่อย หันไปมองนาฬิกามันก็บอกเวลาว่าตอนนี้แปดโมงแล้ว ซึ่งผม.... ผู้มีเรียนตอนแปดโมงครึ่งก็เลยบอกพี่ชายไปว่าไม่ต้องไปส่งจะไปเอง ซึ่งคุณพระพี่ก็ด่ากลับมาแล้วก็ไม่อนุญาตจนผมต้องใช้แม่น้ำทั้งสิบมาหว่ามล้อม มันถึงยอมปล่อยมา
และด้วยความเป็นแม่ศรีเรือนไรงี้ก็เลยทำข้าวเช้าไว้ให้มันนิดหน่อย ส่วนผมก็กินของง่ายๆอย่างพวกขนมปัง แล้วก็วิ่งออกไปรอรถเมล์
ปึง
แรงกระแทกเน้นๆแบบไม่มีเสียงเอฟเฟค มีเพียงแต่เสียงเตียงที่โยกชนกับกำแพงเท่านั้น แปป... มึงเขียนผิดฉากละไรต์...
ผมลูบจมูกตัวเองปอยๆ แล้วเงยหน้ามองคนที่มายืนเป็นยักษ์วัดแจ้งหน้าบ้านคนอื่นจนผมต้องเดินชน ถ้าจมูกกูหักมึงจะพากูไปทำยันฮีไหมห่าน!
“จะรีบไปไหนเนี่ยซี” เสียงทุ้มนุ้มตามแบบฉบับคุณชาย... รู้สึกมันโผล่ทีไรแม่งต้องมีคำอธิบายแบบนี้โผล่มาทุกที มึงเปลี่ยนบ้างก็ดีนะไรต์
“ไปมอ.ดิวะ กูแต่งตัวแบบนี้ไปตลาดนัดรึไง” ผมกระแทกเสียงใส่มัน รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทำใบหน้าหล่อแบบนั้นเจื่อนลง และปากผมก็ทำตามที่สมองคิดทันที
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิแม่ยอดยาหยี พี่เห็นแล้วใจไม่ดี พี่แค่จะไปรบเท่านั้นเอง” ผมพูดแล้วเอื้อมมือไปลูบหน้ามัน คุณชายจับมือผมหมับแล้วเอาไปทาบที่หัวใจ
“ฮึก พี่ทัพ พี่จะทิ้งข้ากับลูกไปเช่นนี้รึ จิตใจท่านทำด้วยอะไร!” มันตะคอกใส่ผม เล่นดีไปนะมึง กูรู้สึกได้..... รู้สึกได้ว่าน้ำลายเนี่ยเต็มหน้ากูเลย!
“พี่ทัพรึ? มันเป็นใคร! แม่ชายเจ้ากล้านอกใจพี่รึ!?” ผมมองมันด้วยสายตาผิดหวังแล้วหันหลังแต่คุณชายกลับนั่งลงไปพับเพียบแล้วจับข้อเท้าผมไว้
“ไม่! พี่ทัพ! ใจข้านั้นรักท่านเพียงหนึ่งเดียว... อย่าตัดรอนกันด้วยท่าทีเยี่ยงนี้” มันพูดแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกางเกงตัวเองขึ้นมาซับน้ำตา
“นี่เจ้ายังกล้าเอ่ยถึงชายชู้นั่นอีกรึ! แม่ชายข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ” ผมมองมันด้วยหางตา แล้วทำท่าจะเดินออกมาแต่ก็ต้องชะงัก...
“แม่ๆ พี่พวกนั้นเขาเป็นไรกันอะ” เด็กน้อยพูดเสียงใสแจ้วแล้วชี้นิ้วมาทางพวกผม คุณแม่ของน้องรีบจับมือน้องลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ
“ไม่เอานะลูก ไปชี้คนบ้าแบบนั้นได้ไง” สตั้นครับ... กูสตั้นเลย กูแค่ติดบางระจันนี่ผิดหรอวะแหมะ! เดี๋ยวโบกๆ
“ซีเล่นอะไรเนี่ย ดูดิกูโดนหาว่าบ้าเป็นเพื่อนมึงเลย” คุณชายพูดแล้วลุกขึ้นมาปัดกางเกงตัวเอง
“โทษกูได้ไง มึงอ่ะแหละผิด” ผมเถียงกลับไป มึงก็รับมุขกูนะได้ข่าว โหหหหหห
“มึงอะผิดเลยครับภรรเมีย เล่นอะไรก็ไปรู้เนี่ย” มันขมวดคิ้วแล้วโต้ผมกลับ
“กูเล่นมึงก็เล่นป่ะวะ แล้วภรรเมียเนี่ยภาษาเหี้_ยอะไรมึง”ว่าแต่กู มึงก็ทำอ่ะอีชายยยยยยยย
“ภรรเมียก็ภาษากึ่งทางการไงครับ ทำไมเมียกูฉลาดน้อย?” อื้อหือ... ด่ากูหรอ? ด่ากูหรออีชาย! กึ่งทางการพ่อดิวะครับ!
“ไม่ต้องมาว่ากูเลย! ที่มึงเรียกพี่ทัพกูยังไม่เคลียร์เลยนะ!” ขุดแปป หาเรื่องขุดมาด่ามันแปป
“พ่อเหอะ! บางระจันก็ต้องพี่ทัพดิวะ มึงอ่ะอะไร... อีชายอะไร” มันถามแล้วเดินเข้ามาใกล้ผม อย่ามึงอย่า... อย่าใกล้กูมากกูเมื่อยคอ
“เอ้า... ก็มึงชื่อคุณชายกูก็เรียกอีชายดิวะ” กูผิด?
“มึงต้องพูดว่าอีเฟื่องดิวะ โอ๊ย! ตกประวัติไง” เฟื่องอะไร นางเอกเขาอีแฟงเว้ย!
“อีแฟงต่างหาก มึงดูละครช่องซั่มบ้างป่ะเนี่ย” ผมเถียงกลับ เอ๊ะ... เมื่อกี้กูพูดอะไรผิดไปรึเปล่า?
“มาซงมาซั่มอะไรหน้าบ้านวะ” เสียงพูดจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันไปมอง พอเห็นหน้าวายปุ๊ปหน่องซีนี่ก้มมองโทรศัพท์ตัวเองอย่างด่วน
“ชิบ แปดโมงยี่สิบ! อีชายมึงพากูไปวัดด่วน!” ผมรีบพูดแล้ววิ่งไปที่รถคุณชายทันที
“วัดอะไรมึง มึงต้องไปมหาลัยป่ะวะ?” คุณชายหันมามองหน้าผมงงๆ
“ไปวัดก็ไปหามหา(ลัย)ไง สาผัวทำไมโง่!” มึงมองค้อนผมนิดหน่อยแล้วเดินไปประจำที่คนขับ จะติดก็แต่ไอ้วายทีโพล่งขึ้นมาถามตอนผมกำลังอ่านหนังสือสอบบนรถคุณชาย
“สาผัว? ภาษาอะไรมึงวะซี” ไอ้วายถามแล้วชะโงกหน้ามาจากเบาะหลัง ถ้าหน้ามึงจะติดกูอย่างนี้จูบเลยก็ได้นะครับแหม...
“ภาษากึ่งทางการไงวะ ทำไมโง่?” ผมพูดแล้วก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ ได้ยินเสียงคุณชายพึมพำอะไรเบาๆ
“มุขกู....”
[มหาลัย]
ผมเดินออกจากห้องสอบ รู้สึกเหมือนมีพลังงานอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในห้อง... พลังงานบางอย่างที่เรียกว่าควิซ ฮือ ซีมึงซี้แน่เชื่อกู ข้อสอบเชี่ยไรครับ! บอกให้กูตีโจทย์ให้แตกๆ กูทุบจนโต๊ะมันจะแตกแทนข้อสอบแล้วเนี่ยยังทำไม่ได้ซักข้อ! โดดน้ำตายดีไหม?
“เป็นไรคะเทยซี หน้าตามึงเหมือนพึ่งคลอดลูกมาเลย” น้ำเสียงตกใจอันแสนกระแดะของเพื่อนผมดังขึ้น รู้สึกไม่เจอมันวันเดียวกลิ่นสตอนี่ฉุนมากกว่าเดิมนะ ผมคิดแล้วเอามือขึ้นปิดจมูก
“เป็นไรคะเพื่อนซี มึงได้กลิ่นอะไร” มันถามผม หน่องซีเลยย่นหน้าเป็นหมาพันธุ์ปั๊กแล้วตอบคำถามเพื่อนซออู้สุดสวยไป
“ซีเหม็นกลิ่นสตอแถวนี้อ่ะอู้” ผมบีบจมูกแล้วเดินถอยห่างจากมัน
“อ้าว ด่ากูหรอ!?” มันชี้หน้าผมแล้วกระโดดเข้ามากัดหัว คนหรือหมาวะนั่น
“โอ๊ย อู้อย่าตี!” ผมใช้มือบังตัวเอง เป็นรอยแน่กู.... ผมนึกในใจแล้วก็ได้ยินเสียงสวรรค์
“เฮ้อ อู้พอเหอะ ไปกินข้าวดีกว่าซันหิวแล้วเนี่ย”เสียงสวรรค์จริงไรจริง ซันชายด์!! ผมกรี๊ดแล้วโผกอดใส่มัน
“ซัน ซีคิดถึงง ซีคิดถึงเมียมากเลยรู้ป่ะ” ผมพูดแล้วก็เอาหน้าถูซอกคอมัน... อยากกรี๊ดอีกรอบ หอมสัส!! น้องซีเคลิ้มครับ
“แต่ซันโกรธซีว่ะ สามีไม่รับโทรศัพท์เมียอ่ะ แอบไปมีชู้ใช่ไหม?!” มันบิดหูผม
“โห ซีกล้าที่ไหน มาๆให้จูบที” ผมค่อยๆยื่นหน้าทำปากจู๋ไปหามัน ไอ้ซันมันก็ทำปากจู๋กลับ แต่มีมารผจญไง
“พอๆ กูไม่อยากเห็นเคะกับเคะได้กันนะเว้ย” ไอ้ซออู้มันเข้ามาจับผมกับไอ้ซันแยกแล้วก็ลากพวกผมไปที่โรงอาหาร ระหว่างทางก็บ่นนู้นบ่นนี้ไปเรื่อยตั้งแต่หมาหน้าบ้านยันยายที่ปักษ์ใต้
“ซีกับซันมึงจองที่ ขอน้องซอสุดสวยไปซื้ออาหารแปป” ไอ้ซอมันพูด แล้วก็รีบวิ่งไปทันที โห... ชีวิตมึงนี่ไม่คิดจะให้พวกกูไปซื้อข้าวก่อนอะไรก่อนบ้างอ่อวะ บอยเฟิร์สอ่ะบอยเฟิร์ส!
“เออมึงมีเรื่องมาเล่า” ไอ้ซันที่จู่ๆก็โพล่งขึ้นมาจนทำให้ผมที่กำลังเล่นคุกกี้รันกับคุณพี่ทหารตกหลุมตาย โถ่สถิติกู...
“อะไรอีกคร้าบบบ” ผมเงยหน้าถามมัน
“ก็....” ซันอ้าปากค้างไว้เพราะถูกผมยกมือห้าม
“แปป... ขอกูนอนตักหน่อย” ผมพูดแล้วก็ใช้ตักมันเป็นหมอนหนุนพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นคุกกี้รันอีกรอบ ก่อนจะพยักหน้าให้มันเล่าต่อ
“เออ ก็วันนั้นยายกูไม่สบายใช่มะ?...” มันเว้นจังหวะถามผม ซึ่งผมก็พยักหน้าไปให้ อ้อ... ไอ้วันที่กูเสียตัว...
“แล้วกูก็ไปชนผู้ชายคนหนึ่งล้มไง กูก็ขอโทษนะแต่แม่งม่อกูกลับ เสือกขอเบอร์กูเฉย” ไอ้ซันพูดเสียงเครียด แค่ผู้ชายม่อมึงเครียดทำไม? ดูกูเป็นตัวอย่าง... โดนผู้ชายเอาไม่อะไรซักอย่างครางอย่าเดียว
“แล้วมึงทำไง?” ผมปล่อยให้พี่โจรสลัดที่อยู่ในมือถือวิ่งไปชนหอยแล้วก็ดูเลือดมันลด ถ้าหลุมก็กระโดด ผมจะให้มันชนอย่างเดียวนี่นา หึหึ...น้องซีรู้สึกซาดิมส์
“กูก็ให้เบอร์มันไป” คำตอบมันทำผมเกือบตกเก้าอี้ เงยหน้ามองเมียสุดรัก
“เมียซีทำไมใจง่ายงี้?” ผมถามมันก่อนจะรับตาปี้เมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนโบก... กูรู้ละกูโง่เพราะใคร
“ก็มันหล่อ” โห อยากสบถเป็นภาษาแฟนเจ๊ซูจีMiss a
“แล้วจะมาเล่าให้กูฟังเพื่อ? มึงก็นั่งสวยๆรอสุดหล่อมึงโทรมาดิวะ” น้องซีไม่เข้าใจ ทำไมมีเพื่อนโง่
“มึงไมทำเสียงงี้อ่ะ โกรธอะไรกู” ไอ้ซันงุ้งงิ้ง มันน่ารักฮะใครโกรธแม่งง้อหมด แล้วคือมันแบบ.... โอ๊ย! อยากหย่ากับ4ตัวนั้นแล้วหันมาเอาไอ้ซัน ซีอยากแดกเพื่อนตัวเอง!!
“งอลเมียไง ใช่สิ!! เจอคนหล่อก็ลืมสามีคนนี้ใช่ไหมล่ะ” ผมทำเสียงไม่พอใจใส่มันแล้วหันหน้าหนี
“ง่า... ทำยังไงหายโกรธ?” มันถาม
“จูจุ๊บหน่อย” ผมหันไปยิ้มให้มัน อ่า... น้องซีรู้สึกเจ้าเล่ห์
“งั้นลุก” ไอ้ซันดันผมให้ลุกขึ้นแล้วค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาหาผมช้าๆ เฮ้ย! ผมสาวแตกแปป ไอ้ซอไม่อยู่ ไม่มีคนกวน รู้สึกเห็นสวรรค์อยู่รำไร...
ผมค่อยๆหลับตาแล้วค่อยเลื่อนหน้าเข้าไปหาไอ้ซัน ใกล้ละ ใกล้ละ แต่คือมีมารผจญไง ผมมองมือที่จับไหล่ตัวเองด้วยความหงุดหงิดแล้วค่อยๆไล่สายตาขึ้นไป น้องซีรู้สึกอีกแล้วครับ น้องซีรู้สึกไข่สั่นเห็นนรกอยู่รำไร
ชิบหาย… ผัวมา!
______________________________________________________
ตัวเองงงงงงงง เค้ากลับมาแล้ว ><
เค้ากลับมาประจำการแล้ววววววววววววววววววววว
รู้สึกว่ามันมีความว่างในความไม่ว่าง แต่งแล้วอัพเบย -3-
คิดถึงน้องซีไหม น้องซีคัมแบคแล้วนะ น้องซีใกล้ตายก็เหมือนคนเขียนที่กำลังจะหมดลมหายใจค่ะ
พรุ่งนี้เกรดออก.... นึกไรมากมายแค่ตัวเลข T^T
เวิ้นไปเรื่อยอ่ะค่ะ โถ่...
พอๆ จบๆๆ ฝากเพจด้วยนะอย่าลืม ><
