​

​ติ๊ดๆ... ฉันรู้แล้วเขาทำอะไร เขา เขาเปิดแอร์ 

“ไม่ ไม่ ฉะ...ฉัน ฉันไม่ร้อน ฮือ ฮึก” ฉันรีบบอกอย่างร้อนรนพร้อมกับรีบควานหาผ้าห่มเอามาคลุมตัว เพราะรู้สึกว่าเขาจะเปิดอุณหภูมิต่ำมาก ฉันสัมผัสได้ถึงความหนาวอย่างฉับพลัน

“เอามานี่!”

“ว้าย! ปืน” ปืนเดินมากระชากผ้าห่มไปจากฉัน

“อย่า ฉันหนาว ปืน ปืนอย่า ขอร้อง ฮือๆๆ” ฉันพยายามดึงไว้แต่ไม่สำเร็จ ฉันไม่มีแรง ส่วนเขายิ่งกว่ามี สุดท้ายเขาก็กระชากผ้าห่มจากตัวฉันไปจนได้

“ปืน ขอร้อง คืนให้ฉันเถอะ ฉันหนาว หนาวจริงๆ ฮือๆๆ” ฉันอ้อนวอนทั้งน้ำตา อากาศในห้องหนาวขึ้นเรื่อยๆ หนาวจนฉันในตอนนี้สั่นไปทั้งตัว เพราะบนตัวฉันไม่มีอะไรอยู่เลย จะไปเอาเสื้อผ้ามาใส่ มันก็ถูกฉีกจนขาดหมดแล้ว

“หนาวเหรอ” ปืนเอียงหน้าถามฉันพร้อมกับเหยียดยิ้ม ฉันเองก็ได้แต่พยักหน้ารัวๆทั้งน้ำตา ตอนนี้ฉันไม่มีปัญญาทำอะไรได้มากกว่านี้อีกแล้ว

“หนาว หนาว ฮือ ฮึก”

“หึ ขอบคุณที่บอก ผมจะได้รู้ ว่าจะทรมานคุณแบบไหนต่อดี”

ปึก! 

ปืนเหวี่ยงผ้าห่มอย่างแรงจนมันปลิวไปติดมุมห้อง ก่อนเขาจะตรงเข้ามาหาฉัน หน้าตาไม่น่าไว้ใจเลย

“นะ...นายจะทำอะไรฉัน อย่า อย่านะ...ว้าย!” ฉันพยายามขยับถอยแล้วแต่ไม่พ้น ปืนกระชากแขนฉันแล้วดึงให้ตามเขาลงมาบนพื้น

“ปล่อยนะ ฉันเจ็บ ปืน ฉัน...โอ๊ย!” อยู่ๆเขาก็กดฉันลงบนพื้น หลังฉันชนกับผนังตรงมุมห้องใกล้กับโต๊ะหัวเตียง มือข้างนึงของเขาจับฉันไว้ ส่วนอีกข้างกำลังควานหาอะไรในลิ้นชักโต๊ะก็ไม่รู้

“ปืน นาย นะ...นายจะทำอะไร!” จากที่ตัวฉันสั่นอยู่แล้ว ตอนนี้สั่นกว่าเดิมอีก เพราะฉันเห็นเขาเอาเชือกเส้นนึงออกมา 

“ก็แค่จะทดสอบความอดทนของคุณนิดๆหน่อยๆ” 

“ไม่นะปืน ไม่ ไม่เอา อย่านะ” เขามัดแขนสองข้างของฉัน

“ปืน อย่า ฮือๆ ปล่อยฉัน” ฉันพยายามขัดขืน แต่สู้แรงปืนไม่ได้ เขายังคงมัด มัดตั้งแต่แขนยันขา ก่อนเขาจะเอาปลายเชือกไปผูกกับขาโต๊ะ

“นายทำแบบนี้กับฉันทำไม ฮือ ฮึก”

“บอกแล้วไงว่าทดสอบความอดทน อยากรู้เหมือนกัน ว่านั่งแก้ผ้าตากแอร์อยู่บนพื้นแข็งๆเย็นๆแบบนี้ทั้งคืน โดยที่ไม่มีปัญญาตะเกียกตะกายไปหาความอบอุ่นที่ไหน...” ปืนเอื้อมมือมาบีบคางฉัน  

“แล้วคุณจะตายมั้ย!” 

ปึก!

เขาสะบัดหน้าฉันออกแรงๆก่อนลุกขึ้นไปยืนเท้าสะเอวมองฉันอย่างสมเพช และใช่ สภาพฉันในตอนนี้มันน่าสมเพชจริงๆ

“ทำไมนาย ฮึก นายไม่ฆ่าฉัน ฮือๆ ถ้านายโกรธ นายแค้นฉันนัก นายก็ฆ่าฉันเลย ฮือๆๆ แต่ขอร้อง อย่าทรมานฉันแบบนี้ ฉันทนไม่ไหว ฮือๆ ปืน ฉันหนาว ฉันเจ็บ ฮือๆๆ...” ตอนนี้ฉันทำไม่ได้แม้แต่กอดตัวเอง ทำได้แค่ชันเข่าขึ้นแล้วหนีบขากันให้ชิดที่สุดให้พอประทังความหนาวและความเจ็บ ถึงแม้ว่ามันจะไม่บรรเทาลงเลย คำพูดปนเสียงสะอึกสะอื้นของฉันมันก็คงไม่มีผลอะไรเหมือนกัน เพราะปืนยังมองฉันอย่างเลือดเย็นอยู่เลย

“ทรมานสินะ ที่นี้เข้าใจรึยัง ว่ารสชาติของความทรมานมันเป็นยังไง อยากยัดเยียดให้คนอื่นนักไม่ใช่เหรอ หึ!” ปืนเหยียดยิ้มอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป

ปัง!

เสียงประตูที่ปิดลงอย่างแรงทำเอาทั้งตัวของฉันสะดุ้ง น้ำเสียงและคำพูดทุกคำของเขาเมื่อกี้นี้ยังคงดังชัดเจนอยู่ในหูฉัน ทุกคำที่ย้ำเตือนให้ฉันรู้ว่าฉันมันเลวแค่ไหน 

“ฮึก ฮือๆ ฉันผิดไปแล้ว ฮือๆๆ ฉัน ฮึก ฉันขอโทษ แนนขอโทษ ธี โรส แนนขอโทษ แนนขอโทษ ฮือๆๆ...” ฉันรู้ว่ามาสำนึกเอาตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์ มันสายไปแล้ว ฉันไม่สามารถย้อนเวลา ไม่มีสิทธิ์กลับไปแก้ไขอะไรได้อีก สิ่งที่ฉันทำได้ คงมีแค่นี้ แค่บอกพวกเขาสองคนจากตรงนี้ 

“แนนรู้แล้วว่าความรู้สึกพวกนั้นมันเป็นยังไง แนนรู้แล้วว่ามันทรมานยังไง ฮือๆ แนนรู้ซึ้งแล้ว แนนเข้าใจแล้ว ฮือๆๆ...” ฉันเสียใจจริงๆกับสิ่งที่ทำลงไป ฉันมันเลว เลวจริงๆอย่างที่ปืนว่า ฉันสั่งให้คนหลอกโรสไปฆ่าข่มขืน ฉันต้องการให้ธีเจ็บ ต้องตายทั้งเป็นที่ต้องเสียคนที่เขารักไป โทษฐานที่เขาไม่เลือกฉัน ตอนนั้นฉันคิดแค่นั้น คิดว่ายังไงฉันก็ต้องชนะ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าไม่ควรจะทำมันตั้งแต่แรก ไม่ควรจะทำเรื่องเลวร้ายอำมหิตแบบนั้นลงไปเลย และฉันไม่กล้าขอให้พวกเขายกโทษให้ฉันหรอก เพราะความผิดของฉัน มันร้ายแรงเกินอภัย แต่ลึกๆแล้ว ฉันก็ยังอยากจะไปขอโทษพวกเขาด้วยตัวเอง ถึงแม้ความหวังมันจะริบหรี่ก็ตาม

“แนนจะมีโอกาสนั้นมั้ย ฮือ ฮึก” หน้าฉันค่อยๆเอียงซบลงที่ผนังมุมห้อง พร้อมกับน้ำตาที่มันเอาแต่ไหลลงมาไม่ขาดอย่างคนหมดหวัง ฉันค่อยๆรู้ชะตากรรมของตัวเอง ว่าชีวิตฉันอาจจะไม่พ้นคืนนี้ ในเมื่อความเย็นของแอร์มันทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ฉันหนาวสะท้าน ตัวชาไปหมด ได้แน่นั่งชันเข่า แนบแขนไว้กับอกแล้วซุกตัวอยู่กับมุมห้อง ฉันทรมานเหลือเกิน มันทั้งหนาว ทั้งเจ็บร้าวไปทั้งตัว 

“ฮือๆๆ แนนหนาว แม่ ฮือ ฮึก ช่วยแนนที ฮือๆๆ...” ตัวฉันสั่นขึ้นเรื่อยๆ และถึงจะนั่งคุดคู้มากเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ตอนนี้ฉันคิดถึงแม่ คิดถึงคนๆเดียวที่มีความอบอุ่นให้กับฉัน ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมานานมากแล้วก็ตาม 

“ฮือๆๆ แม่ ฮึก แนนคิดถึงแม่ ฮือๆ แม่มาช่วยแนนที ช่วยแนนที แนนหนาว แนนเจ็บ แม่ แนนทรมาน ฮือๆๆ...” ฉันไม่รู้ว่านั่งร้องไห้พร่ำเพ้อมานานเท่าไหร่ ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ทั้งตัวมันหนาวสะท้านกว่าที่เคยเป็นไม่รู้สักกี่เท่า จนฉันต้องขดตัวแล้วขดตัวอีก ในความฝันฉันอยากให้แม่มากอดฉันเหมือนตอนเด็กๆ คอยปลอบโยนให้หายกลัวหายหนาว แต่ในความเป็นจริงตอนนี้ ทุกอย่างคือความทรมาน มีแต่ความหนาวเหน็บและความเจ็บปวด ความอบอุ่นพวกนั้นไม่มีทางเกิดขึ้น ไม่มีวันเกิดอีกแล้ว วันนี้ วินาทีนี้ ฉันคงทำได้แค่รับกรรมด้วยความทรมานของฉัน …กรรมที่ฉันก่อเอง

NAN END 

PEUN PART

Rrrrrrrrrrr...!!!

“ว่าไง”

“พี่ปืนจะให้พวกผมจัดการกับคนของคุณแนนยังไงครับ”

“แล้วแต่พวกมึง ทำยังไงก็ได้ ให้สมกับที่พวกมันกล้าแตะต้องนายกับคุณโรส”

“ครับพี่ปืน”

“อืม งั้นแค่นี้ก่อน ฝากดูแลนายกับคุณโรสด้วย อย่าให้ใครแตะต้องเขาสองคนได้อีกเป็นอันขาด กูคงไม่อยู่สักสองสามวัน”

“ครับ”

“อืม แล้วกูจะรีบกลับไป” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะวางสายจากลูกน้อง เมื่อกี้ตอนผมเดินออกจากห้อง พวกมันบังเอิญโทรมาพอดี แล้วก็คงจะเดากันออกแล้วใช่มั้ยจากที่ผมคุยโทรศัพท์ ว่าพวกมันโทรมาเรื่องอะไร แต่ผมจะบอกให้ชัดๆอีกทีแล้วกัน ก็เรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงอำมหิตคนนั้น ผู้หญิงที่ตอนนี้กำลังรับกรรมอยู่ในห้องนั่นไง 

“อย่าเผลอทนหนาวไม่ไหวจนชิงตายไปซะก่อนล่ะ” ผมหันไปทางประตูแล้วกัดฟันพูดเบาๆ ไม่ได้รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนั้นสักนิดบอกตามตรง ผู้หญิงใจร้ายอำมหิตแบบนั้น สมควรแล้วที่จะต้องเจอกับความเจ็บปวดทรมาน ยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งดี ก็ใครใช้ให้เธอเลว ใครใช้ให้เลือดเย็นจนถึงขนาดสั่งฆ่าคน แถมทำผิดแล้วยังไม่สำนึก รู้มั้ยว่าวันนี้ผู้หญิงคนนั้นไปหานายผมที่โรงพยาบาลแล้วยอมรับกับนายผมอย่างหน้าตาเฉยว่าเธอเองเป็นคนสั่งทุกอย่าง หนำซ้ำยังยืนยันชัดเจนว่าจะไม่คิดเลิกรา เธอจะตามราวีให้สมกับที่นายผมไม่เลือกเธอ ลองคิดเอาเองแล้วกันว่าผู้หญิงเลือดเย็นที่ชื่อแนนคนนั้นร้ายกาจขนาดไหน แล้วแบบนี้ จะให้ผมอยู่เฉยงั้นเหรอ ไม่มีทาง!

“ผมจะจองล้างจองผลาญคุณ เหมือนกับที่คุณคิดจะทำกับนายผมแนน คุณต้องเจอกับความทรมานมากกว่านี้อีกเป็นร้อยเป็นพันเท่า ผมจะให้คุณชดใช้ด้วยทุกๆอย่างของคุณ ผู้หญิงสารเลว!” ผมอดที่จะกำหมัดแน่นไม่ได้ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งแค้น ผู้หญิงอะไรอำมหิตไร้หัวใจ แค่ที่โดนไปเมื่อกี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับความเลวร้ายอำมหิตที่เธอทำ ส่วนความบริสุทธิ์ห่าเหวอะไรนั่นที่ผมบังเอิญได้มาน่ะเหรอ หึ เอาตรงๆจากใจเลยนะ มันไม่มีค่าอะไรสำหรับผมเลยสักนิด ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย ความทรมานของผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่มันหอมหวานสำหรับผม จริงสินะ ผมยังไม่ได้บอกชื่อตัวเองเลยใช่มั้ย ผมปืน และไม่ต้องสนหรอกว่าผมเป็นคนยังไง รู้ไว้แค่ว่า เจ้านายผม ใครก็ห้ามแตะ แล้วที่ผู้หญิงเลวๆคนนั้นต้องรับชะตากรรมอย่างตอนนี้ เพราะเธอ แตะต้องเจ้านายผม

“อย่าหวังเลยว่าผมจะหยุดอยู่แค่นี้ เมื่อกี้มันแค่น้ำจิ้ม ส่วนของจริง มันต่อจากนี้!”

PEUN END 

...........................................................................

หายไปสองสามวัน พอดีไรท์เปิดเทอม ยุ่งนิดหน่อยเลยไม่ได้ปั่นพี่ปืน ขอโทษทีน้า จะพยายามมาทุกวันนะคะ

ปล.ตอนหน้าอย่าลืมเตรียมเหรียญไว้เปย์พี่ปืนกันเยอะๆนะ อยากให้พี่ปืนได้ขึ้นอันดับ ติดท็อปหน้าเว็บกับเขาบ้าง เป็นความฝันอันใหญ่ยิ่งของไรท์ผู้ไม่ค่อยจะเจียมกะลาหัวคนนี้ 55 มีรีดเท่านั้นที่ช่วยดันพี่ปืนได้ รักพี่ปืนชอบพี่ปืน อย่าลืมช่วยกันดันพี่ปืนคนละม้ายคนละมือนะคะ แบบว่าขอรีดกันตรงๆอย่างหน้าด้านๆแบบนี้เลยแล้วกัน เคยบอกรีดไปแล้วว่าไรท์พูดไม่เก่ง อวยไม่เป็น ระดับความสามารถในการโน้มน้าวจิตใจคนเท่ากับศูนย์(ไปจนถึงขั้นติดลบ) สรุปก็แล้วแต่บุญแต่กรรม 55 เจอกันตอนหน้าครัสสส รักกกกก❤️