บทที่ 40 มิตรภาพของเรา (เมอร์ฟี&มีนา 1)

แบบอักษร

เวลาเที่ยงคืน ณ คฤหาสน์คอสต้า เมืองลาสเวกัส ร่างสูงของ เมอร์ฟี สตีเวนสัน วัย 35 ปี บอดีการ์ดหน้าหล่อของเบอร์นาโด คอสต้า เดินเปิดประตูห้องนอนกว้างของตนเองเข้าไป

ตรื๊ดดด...

เสียงดังจากโทรศัพท์ บอกว่ามีข้อความเข้าในอินบ๊อกซ์ของเขา ชายหนุ่มล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงสไลด์หน้าจอเปิดดู

ถึงจิตวิญญาณเสรี...เมอร์ฟี สตีเวนสัน

วันนี้เป็นวันครบรอบการชนแก้วเพื่ออิสรภาพและเสรีภาพของเรา เชียร์!

ข้อความสั้นๆ พร้อมกับรูปของเพื่อนสาวคนสนิทชาวไทย มีนภา ศิวารักษ์ วัย 30 ปี หล่อนไม่ชอบให้เขาเน้นย้ำเรื่องอายุ ผู้หญิงก็นะ เป็นอะไรนักหนากับเรื่องตัวเลข ตัวเลขมันก็คือตัวเลข...ก็เท่านั้นเอง

เมอร์ฟีจุดยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับข้อความและรูปภาพที่ได้รับ กี่ปีแล้วนะที่เขากับหล่อนเพียรส่งข้อความถึงกัน...อืม... 5 ปีเห็นจะได้

วันที่หล่อนกับเขาชนแก้วกันจนเมาที่บ้านริมน้ำของหล่อน และก็มีโอกาสได้พบกันทุกปีในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เขามักเลือกพักช่วงฮอลิเดย์ให้ตรงกับวันเวลาที่เขากับหล่อนพบกันครั้งแรก...ทุกปี แล้วมักดื่มฉลองกันที่ท่าน้ำด้วยเหล้าแบรนด์ดังแสนป็อปปูล่ายี่ห้อ ไรส์ ไวน์ สีขาวขุ่น รสหวานทว่าร้อนแรงของชาวบ้านที่ตลาดน้ำแถวนั้น

เมอร์ฟีหย่อนตัวลงนั่งพิงพนักเตียง มือพิมพ์ข้อความตอบกลับ

ถึง...อดีตจิตวิญญาณแห่งเสรี... You're mean.

ที่นี่ไม่มี ไรส์ ไวน์ ผมเลยล่อสก๊อต ออน เดอะ ร็อก แทน... คุณล่ะ... อย่าดื่มมากนัก เพราะไม่มีผมคอยให้คุณอ้วกใส่นะปีนี้... เป็นเด็กดี... คิดถึงผมก็ดูรูปรอไปก่อน ไว้หาวันหยุดได้ผมจะได้นอนตีพุงเล่นที่บ้านริมน้ำ...ของเรา

เมอร์ฟีกดส่งข้อความตอบกลับพร้อมรูปเขานั่งทำหน้านิ่งไปให้หล่อนดู เห็นเฟซบุ๊กของหล่อนออฟไลน์ แต่เมื่อเขาเปิดกล่องข้อความเห็นว่าหล่อนกำลังพิมพ์ข้อความอยู่ ชายหนุ่มจุดยิ้มบางออกมา หล่อนชอบซ่อนตัว ไม่ชอบให้ใครเห็นว่าออนไลน์ เขาผ่อนร่างพิงไปกับพนักเตียงมากขึ้น รู้สึกผ่อนคลายหลังจากกลับจากงานเลี้ยงที่บ้านของไทสัน ฉลองการย้ายกลับอยู่ที่ลาสเวกัสอย่างถาวร รวมพลครั้งยิ่งใหญ่อีกครั้ง แม้กระทั่งวิคเตอร์กับพริมโรสก็ไม่พลาดที่จะมาร่วมแจมด้วยในครั้งนี้ ทั้งสองหอบลูกน้อยข้ามน้ำข้ามทะเลมาอย่างเต็มเปี่ยมด้วยสปิริต เมอร์ฟีรู้สึกมีความสุขล้นปริ่มในหัวใจที่ได้เห็นเพื่อนรักของเขามีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝากับคนที่มันรัก

ตรื๊ดดด...

เสียงข้อความเข้า ชายหนุ่มก้มไปอ่านทันที

เก็กขรึมเชียว... ขอรูปล่าสุดหน่อย ตอนที่มีนไปอเมริกาได้เจอกันแค่สองวันเอง คุณใจร้ายมากที่หนีกลับลาสเวกัสก่อนเราจะสิ้นสุดฮอลิเดย์ มีนเดินเข้าตรอกผิดด้วยน่ะ...แต่ยิ้มสู้ไว้ก่อน

เมอร์ฟีจ้องมองรูปร่างบางสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยแจ็คเก็ตสีดำกางเกงยีนส์สีเข้มฟิตกับขาเรียวสวยของหล่อน บนมุมรูปมีข้อความ...ฟี่...รูปนี้สวยป๊ะ?...

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา หลายปีมานี้หล่อนชอบแกล้งเขียนภาษาไทยมาล้อเล่นในบางครั้ง เพราะรู้ว่าเขาอ่านและพูดภาษาไทยได้แต่อาจเพี้ยนบ้าง ไม่เหมือนรอยด์ที่พูดได้เก่งเหมือนเจ้าของภาษาเพราะทำงานอันเดอร์คัฟเวอร์ในเอเชียมานาน

ร่างบอบบางใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสดูมีความสุข หล่อนน่ารักไปทุกอิริยาบถในความรู้สึกของเขา ผิวสีน้ำผึ้งของหล่อนดูเหมือนจะขาวนวลขึ้นมาก แต่เมื่อเทียบกับชาวตะวันตกหล่อนก็ยังคงดูผิวสีน้ำผึ้งอยู่ดี เขาชอบแอบมองเวลาหล่อนเผลอ ผิวสีแทนบ่งบอกว่าเป็นผิวที่มีสุขภาพดีเพราะได้รับวิตามินดีจากแสงแดดเพียงพอ เขานึกเห็นใจผู้หญิงชาวตะวันตกหลายคนที่หาสเปรย์สีแทนมาฉีดผิวเพราะอยากได้ผิวสีน้ำผึ้งเหมือนคนทางเอเชีย เพื่อนผู้หญิงบางคนถึงกับมีเครื่องอบผิวสีแทนที่บ้านก็มี

ล่าสุดได้เท่านี้แหละ เพิ่งกลับจากงานเลี้ยงที่บ้านของไทสันกับแทมมิร่า

เขาพิมพ์ข้อความส่งไปพร้อมรูปที่เขายืนกอดอกยิ้มขบขันแกมเอ็นดูเจ้าหนูเจฟิโอที่พยายามจะดึงหนูน้อยไอริสไปเต้นรำที่ฟลอร์ เบนเป็นคนถ่ายแล้วส่งมาให้เขาอีกที

ร่างสูงขยับนอนคว่ำไปกับที่นอน เอาหมอนมารองตรงใต้อก เห็นว่าหล่อนกำลังพิมพ์ข้อความตอบกลับ

ตรื๊ดดดด.....

เพิ่งให้คนตัดหญ้าที่บ้านคุณ สวยเหมือนเดิม ช่วงนี้แม่น้ำสวยมาก ท้องฟ้าก็สวยมาก ดอกไม้ก็บานสะพรั่งสวยมากเช่นกัน เสียอย่างเดียวเจ้าของไม่ยอมมาดูเลย

หล่อนส่งรูปบริเวณศาลาท่าน้ำบ้านของเขามาให้ดู สนามหญ้ารอบถูกตัดเรียบเสมอกัน ต้นลีลาวดีกำลังออกดอกบานสะพรั่ง เขาจำกลิ่นหอมของมันได้ดี พุ่มดอกมะลิและดอกไม้ไทยๆ อีกหลายชนิดที่หล่อนปลูกให้กำลังแข่งกันบานสวยไม่มีใครยอมน้อยหน้าใคร

เมอร์ฟีอ่านข้อความนั้นแล้วก็ต้องยิ้ม เขาคิดถึงบ้านริมน้ำของตัวเองขึ้นมาทันที บ้านที่เขาซื้อในชื่อของตัวเองและหล่อน เป็นบ้านหลังใหญ่ติดกับบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้หลังกะทัดรัดที่ของมีนภา บ้านริมน้ำมีระเบียงหลังบ้านมองเห็นแม่น้ำลำคลอง เห็นวิถีชีวิตเรียบง่ายของชาวบ้านริมน้ำ เขาไปเห็นครั้งแรกก็ติดใจกับบรรยากาศทันที เมอร์ฟีจึงให้มีนภาช่วยหาบ้านติดแม่น้ำให้ ซึ่งไม่คิดว่าจะโชคดีที่เศรษฐีชาวกรุงเทพฯ ที่มีบ้านพักตากอากาศริมน้ำติดกับบ้านของมีนภาเกิดต้องการขายขึ้นมา เขาจึงตกลงซื้อโดยไม่เสียเวลาคิดแม้แต่นาทีเดียว

แล้วผมจะหาเวลาไป อาจจะเร็วๆ นี้ คุณจะแต่งงานเมื่อไหร่

เขาส่งข้อความไปแล้วก็รอคำตอบ...รู้สึกแปลกๆ นิดหนึ่งกับคำถามของตัวเอง

หล่อนเงียบไปครู่หนึ่ง...

ตรื๊ดดดด....