ไอ้ใบ้
ไอ้ใบ้
สายลมหนาวพัดมาในฤดูแล้งยามนี้อากาศเริ่มหนาว เป็นเวลาบ่ายคล้อยใกล้จะค่ำแล้วฝูงนกกาเริ่มบินกลับรัง แต่ไอ้ใบ้หนุ่มร่างสูงโปร่งยังเกี่ยวข้าวอยู่นาเพียงคนเดียว ตั้งแต่ปัทมาอดีตคนรักของเขาได้จากไป เหลือทิ่งไว้แค่เพียงคราดและเคียว จนถึงฤดูเก็บเกี่ยวแล้วเธอก็ยังไม่กลับมา แล้วอยู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาด้วยความเร็ว “ไอ้ใบ้ๆ” ลุงพรนั่นเอง ลุงพรรีบวิ่งกุลีกุจอมาบอก “อีปัท อีปัท มันกลับมาแล้ว” ลุงพรบอก พร้อมกับหายใจหอบไปด้วยเพราะวิ่งมาไกลใบ้ได้ยินลุงพรบอกถึงกับดีใจนัยตาลุกโพลง
ปัทมาคือเพื่อนคนเดียวสมัยเด็กที่จากมันไปเรียนเมืองกรุงแล้วตอนนี้เธอได้กลับมาหามันแล้ว มันรีบทิ้งเคียวเกี่ยวข้าว แล้ววิ่งไปทำท่าทางตามประสาคนใบ้ถามลุงพร
“มันอยู่ทางโน้น” ลุงพรชี้มือไปทางท้ายไร่เพื่อบอกใบ้ ใบ้รีบวิ่งไปตามทิศทางที่ลุงพรบอก
ปัทมาสาวสวยแสนดีที่เมื่อก่อนทั้งรักและเอ็นดูไอ้ใบ้บัดนี้เธอได้กลับมายังท้องทุ่งแห่งนี้อีกครา
ใบ้วิ่งไปตามทางสักพักก็พบกับกลุ่มคนกำลังเดินหอบข้าวของพะรุงงพะรังบางคนก็ถือกระเป๋าอยู่ ส่ายสายตามองกวาดหาปัทมาหญิงสาวที่แสนดีของมันขาก็วิ่งไป ล้มบ้างกลิ้งบ้าง เนื้อตัวมอมแมมไปหมด ปากก็ร้องโวยวาย
“แอ้….. อ้า…….”
ไอ้ใบ้ร้องตะโกนไม่เป็นภาษา ตาโตลุกวาวจากการสังเกตเห็นหญิงสาวผิวขาวหุ่นดี นมเป็นนมตูดเป็นตูดใส่กระโปรงยาว ลมพัดปลิวไสว
มันรีบวิ่งเข้าไปหาทำท่าทางจะโผเข้ากอดเธอ แต่ก่อนที่จะถึงตัวปัทมา ก็มีผู้ชายมาดึงก็ไว้ก่อน
ระวังนะครับคุณหนู ตรีลูกน้องของปัทมาเดินมากันท่าไอ้ใบ้ แล้วก็มีหนุ่มรูปหล่อสูงโปร่งแต่งตัวดีมีฐานะเดินตามมาถาม “ใครน่ะปัท”
“ฉันไม่รู้จักหรอกวิน”
ไอ้ใบ้ยังคงแอะอะ
วิ่งเข้าไปจับที่ชายกระโปรง ดึงรั้งกระโปรงลายดอกไม่สีสันสดใสของปัทมา
“ว้ายยย!” ปัทมาร้องกรี๊ด
อย่ามาแตะตัวฉันนะ ปัทมาพยายามใช้มือสองข้างผลักออก ลูกน้องของเธอวิ่งเข้ามาช่วย
“เสื้อผ้าฉันสกปรกหมดเลย”
“ใครน่ะปัทมา เธอรู้จักมันเหรอ”
วินถามย้ำอีกครั้ง
“คนบ้าที่ไหนไม่รู้ ฉันไม่รู้จักมันหรอก”
“ไล่มันออกไป” ชายหนุ่มหน้าตาดีสั่ง
ออกไปให้ห่างจากคุณหนูนะ ตรีลูกน้องปัทมาสั่ง
“แอะๆๆๆ” ไอ้ใบพยายามเถียง มันจะโผเข้าไปหาอีกครั้ง คราวนี้วินยกขาขึ้นถีบมันออกมาทำให้ร่างของไอ้ใบ้นั้นกระเด็นกระดอนล้มกลิ้งล้มหงายอออกไป
เช็ดรองเท้าให้ฉันด้วย โดนตัวไอ้บ้านี่ รองเท้าฉันสกปรกหมดเลย ใบ้หลังจากโดนถีบก็เอามานั่งกุมไปที่หน้าอกมันเพราะมันจุกที่โดนวินถีบ
“ไอ้ใบ้...
เขาบอกว่าไม่ให้เข้าไกล้คุณหนู มึงก็อย่ามาเข้าไกล้สิ พูดไม่รู้เรื่องเดี๋ยวมึงก็โดนอีกดอกหรอก”
ตรีสั่งห้ามใบ้
“รีบไปกันเถอะ อย่าไปสนใจคนบ้าเลย” ปัทมาบอกทุกคน ก่อนที่ทั้งคณะจะเดินจากไป ทิ้งไอ้ใบนั่งน้ำตาซึม ทั้งจุกทั้งงง
ทำไมปัทมาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนทั้งรักทั้งแสนดีกับใบ้ ไม่ว่าใครมาแกล้งใบ้เธอก็จะออกตัวปกป้องตลอด แต่ตอนนี้ราวกับเป็นคนละคน
ทุกคนเดินจากใบ้ไป ใบ้เองก็เริ่มลุกขึ้นเดินกลับบ้านด้วยความสงสัยระหว่างเดินก็เอามือกุมหน้าอกตัวเองไปด้วยเพราะยังจุก มุ่งหน้ากลับบ้านท้ายไร่ ลุงพรที่กำลังจูงไอ้ทุยเข้าคอกเห็นร่างของคนเดินมา เป็นไอ้ใบ้นั่นเองสภาพของใบ้นั้นมอมแมมเนื้อตัวเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยโคลน ลุงพรเห็นสภาพใบ้เป็นแบบนี้แล้วก็อดสงสัยไม่ได้
“มึงเจออีปัทไหมวะ ไอ้ใบ้”
ใบ้ทำท่าทางบอกว่าเจอ
“เอ้า..เจอเหรอ”
“แล้วมึงไปคุยกับมันอีท่าไหนวะ ทำไมกลับมาสภาพเละเทะแบบนี้”
ใบ้ไม่ตอบแต่กลับไปนั่งกอดหัวเข่าร้องไห้ที่ชานบ้านริมน้ำ
“ดูท่าแล้วมันคงจำเอ็งไม้ได้ล่ะซิ ก็มันไปกรุงเทพตั้งหลายปีแล้ว อีกอย่างเอ็งก็ไม่ได้ได้สำคัญอะไรกับมันขนาดนั้น มันจะลืมเอ็งก็เป็นเรื่องปกติ”
“ฮือ. ฮืออออ”
ไอ้ใบ้ร้องไห้หนักกว่าเดิม
“มึงไม่ต้องมาร้องกูพูดความจริง ก็เพราะมึงนั่นแหละทำให้มันต้องไปเรียนกรุงเทพ
เลิกร้องได้แล้ว ป่านนี้มันคงมีผัวไปแล้วล่ะ เอ็งก็อยู่ของเอ็งนะไม่ต้องไปยุ่งกับมันล่ะ” ลุงพรทำเสียงดุ
“กับข้าวอยู่ในครัวข้าทำน้ำพริกไว้แล้ว ข้าวก็หุงไว้ให้ เอ็งช่วยไปเก็บสายบัวมาให้ข้าหน่อยเถอะวะ รีบๆไปด้วยล่ะเดี๋ยวไปเก็บตอนมืดๆค่ำๆผีพรายจะมาดึงขาเอา” ลุงพรสั่งใบ้ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
ใบ้นั่งร้องไห้อยู่พักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นค่อยๆเดินไปริมคลองใบ้ถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ถ้าไม่ติดว่าเป็นใบ้มันคงจะเป็นหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่งมีกล้ามขึ้นเป็นมัดๆเพราะการทำไร่ไถนา แล้งใบ้ก็นเริ่มเดินลงน้ำ เขาสั่นสะท้านนิดๆเมื่อระดับน้ำขึ้นมาถึงส่วนของความเป็นชาย ใบ้เริ่มแหวกว่ายเก็บดอกบัวทีละดอกที่ละดอก เขาดำผุดดำว่ายเพลิดเพลินกับน้ำเย็นและดอกบัวที่สวยงามจนลืมเวลา ตอนนี้แสงของดวงอาทิตย์เริ่มหมดลงและความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาแทน
ใบ้มองเห็นดอกบัวดอกใหญ่อยู่อีกฝาก จึงว่ายน้ำเข้าไปหา
แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างใต้น้ำมันแหวกน้ำพุ่งตรงเข้ามาหาใบ้ แล้วก็มีมือมาคว้าเอวไอ้ใบ้เอาไว้
ใบ้พยามจะหันไปมองแต่มือนั้นก็คว้าเข้าไปที่ท่อนเนื้อความเป็นชายของใบ้ ใบ้เองรู้ดีอยู่ในน้ำแบบนี้หากดิ้นรนหรือพยายมขัดขืนก็จะจมน้ำตายเสียเปล่าร่างที่อยู่ด้านหลังอาจจะมีใครมาแกล้งก็เป็นได้ จึงพยายามประคับประคองสติค่อยๆใช้ขาถีบน้ำดันตัวเข้าฝั่ง แต่มือของคนข้างหลังไม่อยู่เฉย เริ่มกำท่อนเนื้อชักขึ้นชักลง ทำให้ใบ้ต้องควบคุมอารมณ์ไปด้วยและต้องว่ายน้ำประคองร่างเข้าฝั่งไปด้วย ท่อนเนื้อของใบ้แข็งขึ้นเรื่อยๆส่วนมือนั้นยิ่งรู้สึกว่าแข็งก็ยิ่งชักเร็วขึ้น
อย่างทุกลักทุเลเหลือเกินกว่าใบ้จะพาร่างมาถึงฝั่ง ส่วนมือปริศนานั้นก็ยังคงเล่นกับท่อนเนื้อของใบ้ไม่หยุด
บางครั้งมือนั้นก็ลูบลงไปถึงพวงไข่
ส่วนร่างของเจ้าของมือนั่นค่อยแนบชิดเข้ามาเรื่อยๆ ใบ้เริ่มรู้สึกได้ว่าที่ด้านหลังมีอะไรบางอย่างนุ่มๆมาชน มันมีสองลูกแต่ละลูกมีก้อนเล็กแข็งๆอยู่ตรงกลาง ใบ้พยายามจะหันไปมอง แต่จู่ๆก็มีลมหาใจแผ่วเบามาจรดที่ลำคอพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนหู
"ไม่ได้เจอกันนาน ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะ"
คุ้นหูใบ้เหลือเกินกัน้ำเสียงแบบนี้ ลมหายใจแบบนี้ หรือว่าจะเป็น………...
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น